พบหน้าอีกครั้ง2

จวนนอกเมือง

ซ่งจื่อเหยียนที่ตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้ว วันนี้นางเก็บผักกับไข่ส่งเหลาอาหารตามเดิม เย็นนี้จะมีรถม้าของทางเหลาต่างๆ มารับเอง นางไม่อยากเสี่ยวเข้าเมืองหลวงอีก จังหวะเจอไอ้อ๋องสุนัขนั้นอีกจะรอดยาก ดูท่าฉลาดไม่น้อย เย่วเล่อเดินมาหานางก็ยามซื่อแล้วเพื่อเรียกไปกินข้าว

“คุณหนู..ไปทานมื้อเช้าได้แล้วเจ้าค่ะ บ่าวกำลังจะพาคุณชายไปบ้านป้าหู คุณหนูบอกว่ะขึ้นเขามิใช่หรือเจ้าคะ”

“อืม....พี่เย่วเล่อเราสามคนไม่มีนายบ่าวหรอก ต่อไปใช้ชีวิตกันเช่นพี่น้องทั่วๆ ไปเถอะ ว่าแต่เย่วหลีล่ะ”

“เมื่อวานได้รวงข้าวมาเยอะ นางก็เลยไปเก็บอีก นันไงมาแล้วแบกหลังแอ่นมาเชียว”

“รถม้าคันเก่าข้าขายไปแล้ว อีพักหนึ่งรถม้าคันใหม่จะมาส่งน่ะ เห้นท่านลุงหุบอกว่าเมื่อวานมีคนมาถามหาข้า ดีที่บุตรชายของเขาเอารถม้าไปในเมือง มิฉะนั้นหากคนสองคนนั้นจำได้ถูกเปิดโปง”

เย่วหลีเดินเข้ามา เหงื่อซึมใบหน้าน้อยๆ ซ่งจื่อเหยียนใช้แขนเสื้อตนเอเงซับเหงื่อให้นางอย่างเบามือ ก่อนจะใช้มือเรียวสวยจับปอยผมทัดหูให้เด็กน้อยตรงหน้า เย่วหลียิ้มให้นาง

ทั้งสามคนนั่งกินมื้อเช้าด้วยกันหลังจากที่อิ่มแล้ว ซ่งจื่อเหยียนก็ให้นมบุตรชายจนอิ่ม เมื่อเจ้าตัวน้อยหลับแล้วก็เอาใส่ตระกร้าจาก ครึ่งชั่วยามรถม้าที่สั่งไว้ก็มาส่ง ซ่งจื่อเหยียนอุ้มตะกร้าบุตรชายใส่ในรถม้า ก่อนจะบังคับไปทางบ้านลุงหูเพื่อเอาตัวน้อยไปฝากเลี้ยง นางจะขึ้นเขาไปหาพันธ์ไม้บางอย่าง

“พี่เย่วเล่อ...ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีเลยวันนี้พวกท่านนำเมล็ดพันธ์ที่ข้าเก็บรวบรวมใส่ในหีบให้หน่อย ข้ารู้สึกเหมือนพวกเราจะได้ย้ายบ้าน”

จากนั้นนางก็บังคับรถม้าไปยังบ้านของลุงหู ซ่งจื่อเหยียนไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังเดินทางมาหานาง และเป็นคนที่นางเกลียดขี้หน้าอย่างมากอีกด้วย เมื่อมาถึงก้เรียกหาคนด้านใน

“ท่านป้าหู พี่สะใภ้หูข้าเองจื่อเหยียนเจ้าค่ะ”

“อ้อๆๆ อาซ้อซ่งเจ้ามาแล้วหรือ”

“เจ้าค่ะ ท่านป้าวันนี้รบกวนท่านอีกแล้ว ข้าจะขึ้นเขาสักหน่อยเลยเอาบุตรชายมาฝากอีกวันเจ้าค่ะ”

“อ้อ..อาซ้อซ่งได้ๆ ฮุ่ยหมิ่นน่ารักรู้ควากมากยิ่งนัก ท่านจะมารับตอนไหนก้ได้เอาที่ท่านสะดวกเลย”

ป้าหูเอ่ยกับสตรีตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หลังจากส่งซ่งฮุยหมินให้ลูกสะใภเป้าหูแล้ว ซ่งจื่อเหยียนก็กลับไปเตรียมตัว ป้าหูมองตามรถม้าไป ในใจก็นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ตั้งแต่รู้จักกันมาปีกว่า อาซ้อซ่งเป็นคนน่าคบหาคนหนึ่ง เมื่อก่อนนางทิ้งเงินให้เดือนละสิบตำลึงเพื่อให้บ้านนางซื้อเสบียงข้าวของที่ต้องใช้มาให้

แต่หลังจากคลอดลูกหลังจากที่นางออกเดือนเรียบร้อยนางก็เริ่มหาเสบียงเอง อีกทั้งบางครั้งยังเอามาเผื่อบ้านนางด้วย อาซ้อซ่งขึ้นเขากับสามีก็บ่อย ไปด้วยกันครั้งใดมักจะได้สัตว์ใหญ่กลับมาทุกครั้ง สามีนางมักเอ่ยชมเสมอว่าตนเองเป็นนายพรานมาเกือบทั้งชีวิต ยังล่าสัตว์และตามรอยไม่เก่งเท่ากับนางเลย ป้าหูกับสะใภ้อุ้มซ่งฮุ่ยหมิ่นเข้าบ้านก่อนจะปิดประตูรั้ว

ซ่งจื่อเหยียนเตรียมตะกร้าและมีดสำหรับถางกิ่งไม้เพื่อขึ้นเขา มีดพกอันเล็กเหน็บอยู่ที่เอว เย่วเล่อเตรียมเสบียงให้กับคุณหนูของนางที่ตอนนี้นางให้เรียกนางว่าน้องรอง จากนั้นก็มองหน้าคนตรงหน้า คุณหนูนับว่างามมากนัก นี่เป็นสาเหตที่ฮูหยินรองกับคุณหนูรองกดขี่นางเอาไว้ที่เรือนเล็ก

จนกระทั่งวันที่พวกนางวางแผนทำลายคุณหนู นั่นจึงเป็นครั้งแรกที่นางได้ออกจากจวน แต่กลับมิได้เจอหน้าใคร คุณหนูบอกว่าตั้งแต่เข้างานนางก็ถูกให้ไปรอยังท้ายสวน จากนั้นก็พาไปพักอีกห้องจนเกิดเรื่อง

เฮ้อ..สมบัติของฮูหยินมีมากนักแต่กลับถูกนายท่านกับไท่ฮูหยินคดโกงไปจนหมด แต่ตอนนี้คุณหนูแกร่งขึ้นมากนัก เผชิญเรื่องต่างๆ ได้ดีไม่อ่อนแออีกแล้ว มิน่าโบราณถึงบอกว่า สตรีเมื่อใดที่มีลูกจะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อบุตร

“น้องรองระวังตัวด้วยนะเริ่มฤดูเหมันต์แล้ว ทางขึ้นเขาเริ่มมีน้ำค้างระวังลื่นด้วยนะ”

“อืมข้ารู้แล้วขอบคุณพี่มาก เย่วหลีล่ะไปรดน้ำผักแล้วหรือ”

สิ้นคำของซ่งจื่อเหยียน เย่วหลีก็ถูกบุรุษร่างใหญ่หิ้วเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะทิ้งนางลงต่อหน้าซ่งจื่อเหยียน เมื่อเห็นเช่นนั้นซ่งจื่อเหยียนก็ตาลุกวาว เหวินเปียวหรือ