เข้าสู่ระบบแชร์
พบหน้าอีกครั้ง2
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-05 21:32:11จวนนอกเมือง
ซ่งจื่อเหยียนที่ตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้ว วันนี้นางเก็บผักกับไข่ส่งเหลาอาหารตามเดิม เย็นนี้จะมีรถม้าของทางเหลาต่างๆ มารับเอง นางไม่อยากเสี่ยวเข้าเมืองหลวงอีก จังหวะเจอไอ้อ๋องสุนัขนั้นอีกจะรอดยาก ดูท่าฉลาดไม่น้อย เย่วเล่อเดินมาหานางก็ยามซื่อแล้วเพื่อเรียกไปกินข้าว
“คุณหนู..ไปทานมื้อเช้าได้แล้วเจ้าค่ะ บ่าวกำลังจะพาคุณชายไปบ้านป้าหู คุณหนูบอกว่ะขึ้นเขามิใช่หรือเจ้าคะ”
“อืม....พี่เย่วเล่อเราสามคนไม่มีนายบ่าวหรอก ต่อไปใช้ชีวิตกันเช่นพี่น้องทั่วๆ ไปเถอะ ว่าแต่เย่วหลีล่ะ”
“เมื่อวานได้รวงข้าวมาเยอะ นางก็เลยไปเก็บอีก นันไงมาแล้วแบกหลังแอ่นมาเชียว”
“รถม้าคันเก่าข้าขายไปแล้ว อีพักหนึ่งรถม้าคันใหม่จะมาส่งน่ะ เห้นท่านลุงหุบอกว่าเมื่อวานมีคนมาถามหาข้า ดีที่บุตรชายของเขาเอารถม้าไปในเมือง มิฉะนั้นหากคนสองคนนั้นจำได้ถูกเปิดโปง”
เย่วหลีเดินเข้ามา เหงื่อซึมใบหน้าน้อยๆ ซ่งจื่อเหยียนใช้แขนเสื้อตนเอเงซับเหงื่อให้นางอย่างเบามือ ก่อนจะใช้มือเรียวสวยจับปอยผมทัดหูให้เด็กน้อยตรงหน้า เย่วหลียิ้มให้นาง
ทั้งสามคนนั่งกินมื้อเช้าด้วยกันหลังจากที่อิ่มแล้ว ซ่งจื่อเหยียนก็ให้นมบุตรชายจนอิ่ม เมื่อเจ้าตัวน้อยหลับแล้วก็เอาใส่ตระกร้าจาก ครึ่งชั่วยามรถม้าที่สั่งไว้ก็มาส่ง ซ่งจื่อเหยียนอุ้มตะกร้าบุตรชายใส่ในรถม้า ก่อนจะบังคับไปทางบ้านลุงหูเพื่อเอาตัวน้อยไปฝากเลี้ยง นางจะขึ้นเขาไปหาพันธ์ไม้บางอย่าง
“พี่เย่วเล่อ...ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีเลยวันนี้พวกท่านนำเมล็ดพันธ์ที่ข้าเก็บรวบรวมใส่ในหีบให้หน่อย ข้ารู้สึกเหมือนพวกเราจะได้ย้ายบ้าน”
จากนั้นนางก็บังคับรถม้าไปยังบ้านของลุงหู ซ่งจื่อเหยียนไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังเดินทางมาหานาง และเป็นคนที่นางเกลียดขี้หน้าอย่างมากอีกด้วย เมื่อมาถึงก้เรียกหาคนด้านใน
“ท่านป้าหู พี่สะใภ้หูข้าเองจื่อเหยียนเจ้าค่ะ”
“อ้อๆๆ อาซ้อซ่งเจ้ามาแล้วหรือ”
“เจ้าค่ะ ท่านป้าวันนี้รบกวนท่านอีกแล้ว ข้าจะขึ้นเขาสักหน่อยเลยเอาบุตรชายมาฝากอีกวันเจ้าค่ะ”
“อ้อ..อาซ้อซ่งได้ๆ จื่อห่าวน่ารักรู้ความมากยิ่งนัก ท่านจะมารับตอนไหนก้ได้เอาที่ท่านสะดวกเลย”
ป้าหูเอ่ยกับสตรีตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หลังจากส่งซ่งจื่อห่าวให้ลูกสะใภ้ป้าหูแล้ว ซ่งจื่อเหยียนก็กลับไปเตรียมตัว ป้าหูมองตามรถม้าไป ในใจก็นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ตั้งแต่รู้จักกันมาปีกว่า อาซ้อซ่งเป็นคนน่าคบหาคนหนึ่ง เมื่อก่อนนางทิ้งเงินให้เดือนละสิบตำลึงเพื่อให้บ้านนางซื้อเสบียงข้าวของที่ต้องใช้มาให้
แต่หลังจากคลอดลูกหลังจากที่นางออกเดือนเรียบร้อยนางก็เริ่มหาเสบียงเอง อีกทั้งบางครั้งยังเอามาเผื่อบ้านนางด้วย อาซ้อซ่งขึ้นเขากับสามีก็บ่อย ไปด้วยกันครั้งใดมักจะได้สัตว์ใหญ่กลับมาทุกครั้ง สามีนางมักเอ่ยชมเสมอว่าตนเองเป็นนายพรานมาเกือบทั้งชีวิต ยังล่าสัตว์และตามรอยไม่เก่งเท่ากับนางเลย ป้าหูกับสะใภ้อุ้มซ่งจื่อห่าวเข้าบ้านก่อนจะปิดประตูรั้ว
ซ่งจื่อเหยียนเตรียมตะกร้าและมีดสำหรับถางกิ่งไม้เพื่อขึ้นเขา มีดพกอันเล็กเหน็บอยู่ที่เอว เย่วเล่อเตรียมเสบียงให้กับคุณหนูของนางที่ตอนนี้นางให้เรียกนางว่าน้องรอง จากนั้นก็มองหน้าคนตรงหน้า คุณหนูนับว่างามมากนัก นี่เป็นสาเหตที่ฮูหยินรองกับคุณหนูรองกดขี่นางเอาไว้ที่เรือนเล็ก
จนกระทั่งวันที่พวกนางวางแผนทำลายคุณหนู นั่นจึงเป็นครั้งแรกที่นางได้ออกจากจวน แต่กลับมิได้เจอหน้าใคร คุณหนูบอกว่าตั้งแต่เข้างานนางก็ถูกให้ไปรอยังท้ายสวน จากนั้นก็พาไปพักอีกห้องจนเกิดเรื่อง
เฮ้อ..สมบัติของฮูหยินมีมากนักแต่กลับถูกนายท่านกับไท่ฮูหยินคดโกงไปจนหมด แต่ตอนนี้คุณหนูแกร่งขึ้นมากนัก เผชิญเรื่องต่างๆ ได้ดีไม่อ่อนแออีกแล้ว มิน่าโบราณถึงบอกว่า สตรีเมื่อใดที่มีลูกจะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อบุตร
“น้องรองระวังตัวด้วยนะเริ่มฤดูเหมันต์แล้ว ทางขึ้นเขาเริ่มมีน้ำค้างระวังลื่นด้วยนะ”
“อืมข้ารู้แล้วขอบคุณพี่มาก เย่วหลีล่ะไปรดน้ำผักแล้วหรือ”
สิ้นคำของซ่งจื่อเหยียน เย่วหลีก็ถูกบุรุษร่างใหญ่หิ้วเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะทิ้งนางลงต่อหน้าซ่งจื่อเหยียน เมื่อเห็นเช่นนั้นซ่งจื่อเหยียนก็ตาลุกวาว เหวินเปียวหรือ
บทที่เกี่ยวข้อง
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ไอ้พวกคนน่ารังเกียจ
ด้านหลังของเขาตามมาด้วยบุรุษอีกหลายคน บุรุษคนหนึ่งสวมอาภร์สีม่วง เป็นผ้าไหมชั้นดีศีรษะสวมกว๊านหยกสีขาวเนื้อดีแกะลวดลายกิเลน หยกห้อยเอวคือชิ้นที่นางขโมยมันไปจำนำเมื่อวันก่อน เขาคือเว่ยเซียวหยางคนสารเลวที่ทำลายร่างเดิม ซ่งจื่อเหยียนเดินไปหาเย่วหลีก่อนจะยกเท้าถีบไปที่ยอดอกเหวินเปียวทันที จนเขาเซไปหลายก้าวเว่ยเซียวหยางตาลุกทันทีที่คนของตนถูกทำร้าย เขาเดินเข้ามาหานางจับคางบบีบอย่างแรง แต่ซ่งจื่อเหยียนไม่หวาดกลัวนางสบสายตาอย่างไม่ยอมแพ้ เว่ยเซียวหยางเอ่ยเสียงเข้ม“กล้าดีอย่างไรมาทำร้ายคนของข้า ซ่งจื่อเหยียน” ”แล้วเจ้าเล่า เว่ยเซียวหยาง เลี้ยงสุนัขเช่นไรปล่อยกันคนไปทั่ว หรือว่าเจ้าเองก็ไม่ต่างจากสุนัขของตน”“ซ่งจื่อเหยีน..กล้าเรียกชื่ออ๋องเช่นข้าตรงๆ ใครให้ความกล้าเจ้ากัน”“ต้องมีใครให้ความกล้าข้าด้วยหรือ คนเช่นท่านมีอันใดให้น่าเคารพหรือ ก็แค่ตำแหน่งติดตัวมาตอนเกิด อยากฆ่าข้าก็ควรลงมือเลย ทางที่ดีอย่าให้ข้าเป็นฝ่ายลงมือก่อน”เว่ยเซียวหยางเหวี่ยงนางไปข้างๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้กลางห้อง เขามองเห็นตะกร้าใบใหญ่ มีมีดเล่มใหญ่ใส่เอาไว้ นางแต่ตัวผิดไปมิได้ใส่ชุดสวยงามเช่นคืนนั้นที่เขาเจอ นางแต่งกา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-05จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ที่มาที่ไป
หลังจากที่ซ่งจื่อเหยียนให้เย่วหลีลักลอบออกไปส่งสัญญาณให้ทางบ้านป้าหูเรียบร้อยนางก็เริ่มทยอยเก็บข้าวของ ดีที่รถม้าคันใหม่นั้นใหญ่กว่าคันเดิมถึงสองเท่า นางไม่ได้อยากขนข้าวของอันใดไปมาก ซ่งจื่อเหยียนเก็บข้าวของบุตรชายเอาไว้ในห่อผ้าอย่างดี ห่อหลายๆ ชั้นเพื่อไม่ให้พวกเขาจับได้ ก่อนจะซุกห่อผ้าบุตรชายไว้ใต้ล่างของไหผักดองนางเตรียมของเรียบร้อยก็นำใส่รถม้าตนเองทันที เว่ยเซียวหยางยืนมองสตรีที่กำลังเก็บข้าวของอย่างแคลงใจ หากเป็นสตรีคนอื่นคงร้องไห้อ้อนวอนเขาแล้ว แต่ซ่งจื่อเหยียนทำเหมือนต้องการจะไปอยู่แล้วนางดูไม่เหมือนคนอ่อนแอเช่นเมื่อสองปีก่อนสักนิดเว่ยเซียวหยางยืนมองร่างบางระหงที่กำลังขนข้าวของใส่รถ นางงามจริงๆ มิน่าน้องสาวถึงได้ริษยาจนวางแผนชั่วร้าย เหมือนนางจะงามกว่าเก่าอีกด้วย เขากำลังสังเกตคนตรงหน้าอยู่ๆ ก็มีองครักษ์เงาของฝ่าบาทมาหา จากนั้นเว่ยเซียวหยางก็เรียกหาเหวินชาง“เหวินชางเจ้าจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย ข้าจะเข้าวังฝ่าบาทมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าด่วน ให้คนดูแลความปลอดภัยส่งนางให้ถึงอี้โจว"เหิวนชางรับคำสั่งก่อนจะไปทำตาม เว่ยเซียวหยางควบม้ากลับเข้าเมืองพร้อมองครักษ์ทันที เหวินเปียวด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ไม่คิดว่าปากร้ายกาจอย่างเจ้าก็หวานได้
เมื่อพูดคุยกันไปก็ดื่มกันไปจนกระทั่งยามจื่อจึงพากันแยกย้าย เหวินชางแวะมาหาซ่งจื่อเหยียนก่อนเข้านอน เขาเคาะประตูก่อนจะเอ่ยเรียก ก๊อก ก๊อก ก๊อก"คุณหนูใหญ่ข้าน้อยเหวินชางขอรับ""ใต้เท้าเหวินมีเรื่องอันใดหรือ นี่ดึกมากแล้ว""ท่านอ๋องฝากของเอาไว้ให้ท่าน ข้าน้อยเกรงว่าพรุ่งนี้อาจจะยุ่งจนลืมน่ะขอรับ"ซ่งจื่อเหยียนเปิดประตูออกมา เห็นองครักษ์ยืนหน้าแดงเพราะฤทธิ์สุรา เหวินชางส่งกล่องไม้ให้นางก่อนที่จะเอ่ยปาก"นี่เป็นของที่ท่านอ๋องฝากไว้ให้ท่าน เสร็จธุระแล้วข้าน้อยขอตัวก่อนขอรับ"เหวินชางส่งกล่องไม้เล็กๆ ให้กับซ่งจื่อเหยียน จากนั้นเขาก็เดินเซกลับไปยังเรือนพักตนเอง ซ่งจื่อเหยียนกลับเข้าห้องปิดประตู ก่อนจะเปิดออกดู เห็นจดหมายม้วนไว้นางจึงหยิบมาอ่าน มีตั๋วเงินม้วนอยู่หยิบออกมาคลี่ดูมากเพียงนี้เชียว ใจกว้างไม่เบานะตาเฒ่านี่ จากนั้นก็ล้มตัวลงนอน แต่นอนไม่หลับเท่าไหร่ เคยนอนกอดบุตรชายทุกคืนวันนี้ต้องไปฝากคนอื่นไว้นางคิดถึงลูกจริงๆส่วนเย่วหลีที่ไปนอนบ้านป้าหูเพื่อช่วยลูกสะใภ้ป้าหูคอยดูแลซ่งจื่อห่าว เย่วเล่อจัดของขึ้นรถม้าเสร็จเมื่อตอนเย็นแต่นางกลับลืมเอาของสำคัญไปด้วย พอนึกได้ก็ลุกไปหยิบห่อเมล็ดพันธุ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ออกเดินทาง
เขานอนไม่หลับมานานแล้ว เนื่องจากวรยุทธที่เขาฝึกฝนทำให้เขากลายเป็นคนนอนยาก บางวันสามคืนไม่หลับก็มี แต่เมื่อคืนเขาหลับสนิท เป็นเพราะนางหรือเพราะห้องนี้กันแน่ที่ทำให้เขานอนหลับได้สนิทในรอบหลายปี นางไม่อยู่เขาจะนอนห้องนี้บางทีสาเหตุการที่เขานอนหลับอาจมาจากห้องนี้ก็ได้ หากเป็นเช่นนั้นเขาจะขอท่านอ๋องย้ายมาพักที่นี่ถาวรซ่งจื่อเหยียนตื่นมาทำมื้อเช้าช่วยกันกับเย่วเล่อ นางทำขนมหลายอย่างที่สามารถกินกับน้ำชาตอนเดินทางได้ บุตรชายยังเล็กการเข้าพักโรงเตี๊ยมบ่อยๆ ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนางจึงจะหาเช่าบ้านนอนระหว่างเดินทางเมื่อทำอาหารเสร็จก็ปลายยามเฉิน สองคนนายบ่าวพากันขึ้นรถม้าเดินทางไปรับซ่งจื่อห่าว กับเย่วหลีที่บ้านป้าหูทันที เมื่อคืนพวกเขาเมากันหนักมาก อีกอย่างวันนี้ต้องรอคำสั่งท่านอ๋องก่อนจึงได้ตื่นสาย เหวินชางกับเหวินเปียวได้รับคำสั่งจึงออกเดินทางเข้าเมืองหลวงแต่เช้าแล้ว จึงไม่รู้ว่าซ่งจื่อเหยียนกับสาวใช้ส่วนตัวของนางออกเดินทางไปแล้วเมื่อมาถึงบ้านป้าหูก็รีบลงไปรับบุตรชายทันที ป้าหูไม่ได้ถามว่าพวกนางจะไปไหน เพราะปกติถ้าสินค้าขายดีก็จะไปกันทั้งบ้าน ลูกสะใภ้ป้าหูอุ้มซ่งจื่อห่าวมาส่ง ซ่งจื่อเหยียนรับบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง รู้ความจริงเรื่องบุตร
หลังจากที่ซ่งจื่อเหยียนไปแล้วเว่ยเซียวหยางก็กลับมาถึงจวนปลายยามอู่ เขาไม่เห็นนางกับสาวใช้จึงคิดว่าพ่อบ้านมารับนางไปแล้ว ส่วนเหวินเปียวได้แต่แอบคิดถึงร่างนุ่มนิ่มที่นอนกอดมาตลอดทั้งคืนหากเสร็จเรื่องเขาจะไปอี้โจว เว่ยเซียวหยางเรียกหาเหวินชางมาพูดคุยเพียงลำพัง"นางว่าอย่างไรบ้าง""มิได้เอ่ยอันใดพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเหตุใดไล่นางไปกระหม่อมอยากรู้เหตุผล ที่จริงนางอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เกะกะ ขอเพียงสั่งไม่ให้พวกนางมาเพ่นพ่านก็ไม่น่ามีปัญหา""ซ่งชุนท่านอาของนางติดต่อซื้อขายแร่เหล็กกับต่างแคว้น เหวินชางข้าไม่ได้แต่งงานกับนาง หากสกุลซ่งได้รับผลจากเรื่องนี้นางจะรอดหรือในเมื่อนางแซ่ ข้าแค่อยากชดเชยที่เคยล่วงเกินนางจึงปล่อยนางไป""แล้วน้องสาวนางคุณหนูรองคนนั้น""นางแต่เข้าตำหนักองค์ชายห้าแล้ว ที่สำคัญหยางหมิงเป็นคนเช่นไรมิใช่เจ้าไม่รู้ หลานชายข้าผู้นี้งามเพียงรูปลักษณ์เท่านั้น เขาเห็นแก่ตัวเพียงใดสะสมอนุไว้เต็มจวน ซ่งซยาอวิ๋นคนนั้นเกรงว่าทางที่เดินคงมีแต่น้ำตาเสียแล้ว"สามคนนายบ่าวนั่งทำงานกันไปจนเลยมื้อเที่ยงไปแล้ว เสียงเอะอะจากด้านนอกดังเข้ามาจนถึงข้างในจวน"นี่ๆ ท่านขุนนางข้ามาหาอาซ้อซ่งนางกลับมาจากค้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง เปลี่ยนแซ่
ทางด้านซ่งจื่อเหยียนที่หยุดพักค้างคืนที่ฮวากู่เพราะบุตรชายไม่สบายกำลังศึกษาแผนที่การเดินทางไปเมืองจ้านกั๋ว จากเมืองกู่ไปจ้านกั๋วน่าจะใช้เวลาเดือนครึ่งเกือบสองเดือนเพราะนางมีลูกอ่อน เย่วเล่อมาเคาะประตูเรียกนางจึงเก็บจดหมายและตั๋วเงินเอาไว้ ก่อนจะไปเปิดประตูให้“พี่ใหญ่ท่านยังไม่นอนหรือ”“คุณหนู เอ่อ น้องรองพี่อยากถามว่าพวกเราจะไปที่ใด เจ้ามีเป้าหมายหรือเปล่า แล้วจื่อห่าวดีขึ้นหรือยัง”“จื่อห่าวดีขึ้นมากแล้ว ข้าวางแผนจะไปเมืองจ้านกั๋วน่ะ ที่นั่นอุดมสมบูรณ์ไม่น้อยข้าลองสืบค้นมาแล้ว”“อืม..ว่าแต่พวกเราจะไปทำมาหากินอันใด หยกก็ขายไปหมดแล้ว”“เรื่องนี้พี่อย่ากังลเลย ข้ามีทางออกแน่นอน พี่เย่วเล่อท่านไปพักผ่อนเถอะ รอจื่อห่าวหายป่วยเราจะเดินทางต่อ เข้าฤดูหนาวแล้ว หากหิมะลงจะเดินทางลำบาก”“อืม..เจ้าก็พักผ่อนเยอะๆ เล่า ที่จริงจวนร้างก็ไม่ได้แย่ เสียดายเพียงแค่ตอนนี้มีคนต้องการมันคืน”“พี่เย่วเล่อ....บางทีเมืองจ้านกั๋วอาจดีกว่าเมืองหลวงก็ได้ในความคิดของข้าคนชนบทผู้คนจริงใจกว่า พี่ดูอย่างครอบครัวป้าหูสิ พวกเขาอยู่นอกเขตเมืองหลวงคบค้ากับพวกเราจริงใจเพียงใด”เย่วเล่อพยักหน้า ซ่งจื่อเหยียนจะไปที่ตำบลต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ตั้งหลัก1
เย่วเล่อเดินมาหาพร้อมกับพยักหน้าว่าเรื่องทุกอย่าที่ท่านย่าหลี่เอ่ยมานั้นจริง ตอนนี้พวกมันยังไม่ได้แค่ต้องการบ้าน ยังต้องการนางกับเย่วหลีไปเป็นอนุอีกด้วย แต่เย่วเล่อกับเย่วหลีไม่ยอม พวกมันกำลังกลับไปพาคนมา“ถ้าเช่นนั้นก็เก็บของขึ้นรถเถอะพี่ใหญ่ ส่วนท่านย่าท่านไปกับพวกข้าเถอะ หากไร้ที่อยู่จะทำเช่นไร ตัวท่านคนเดียวอาศัยอารามก็ยังพอทนแต่หลานชายท่านหลี่ฉุนเล่า”“พวกเจ้าไม่รังเกียจข้าสองคนย่าหลานหรอกหรือ”“ไม่เจ้าค่ะ ว่าแต่หลี่ฉุนเล่าข้าอยากไหว้วานอะไรสักหน่อย”ไม่นานเด็กชายเดินมาหา ซ่งจื่อเหยียนเอ่ยข้างหูเขาไม่กี่คำจากนั้นทุกคนก็เก็บของขึ้นรถม้าทันที ไม่ใช่ว่าซ่งจื่อเหยียนกลัวคนเหล่านั้น แต่นางเกรงว่าหากรั้งอยู่นานเกินไปคนที่น่ากลัวจริงๆ จะตามมาทันนางเกรงป้าหูจะปิดไม่อยู่เพราะนางไม่ได้บอกป้าหูว่านางจะไม่กลับมาแล้วจึงทิ้งเงินให้ครอบครัวนางไว้สองพันตำลึง หากเขารู้เรื่องบุตรชายและเขาไม่ต้องการบุตรคืนนับว่าโชคดีไป แต่หากเขาต้องการบุตรชายคืนนางต้องหนี อาศัยตอนที่เขายังไม่รู้รีบไปให้ไกลเสียก่อนแม้ว่าอี้โจวจะถูกปกครองโดยสกุลเว่ย แต่อี้โจวกว้างขวางกว่าเมืองหลวงถึงหนึ่งเท่า นางอาศัยอยู่ห่างจากเขตป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ตั้งหลัก2
หลี่เจิ้งของที่นี่แซ่หวังชื่อหวังคุน ซ่งจื่อเหยียนพูดคุยกับเขาไม่นานหวังคุนก็พามาดูบ้านอยู่ท้ายหมู่บ้านหนึ่งหลัง กลางหมู่บ้านหนึ่งหลัง ในหมูบ้านหนึ่งหลัง บ้านแต่ละหลังห่างกับสิบจั้งยี่สิบจั้ง ประชากรน้อยมากจริง ซ่งจือเหยียนเลือกบ้านเชิงเขาต้นไม้หนาแน่น อากาศหนาวหากเผาถ่านขายได้นับว่ามีแหล่งที่มาของเงิน ยามใช้จ่ายก็ไม่ต้องระวังมากนัก"ท่านปู่หวังข้าตกลงเลือกหลังนี้แหละเจ้าค่ะ ไกลหมู่บ้านหน่อยแต่กลับมีถึงแปดห้องราคาไม่แพงจนข้ารับไม่ได้ สิบห้าตำลึงนับว่าพอจ่ายไหว""อ้อ..อาซ้อท่านมีทั้งคนแก่และเด็กอย่างไรไปพักในหมู่บ้านก่อนก็ได้ ข้าจะให้คนมาซ่อมแซมบ้านท่านก่อนค่อยย้ายเข้ามาอยู่""ขอบคุณท่านปู่หวังมากเจ้าค่ะ ถ้าอย่างไรท่านคิดค่าเช่ามาเถอะ ไม่รู้ว่าต้องอยู่กี่วัน ในเมื่อท่านมีน้ำใจข้าก็ควรจริงใจ""ในเมื่ออาซ้อกล่าวเช่นนี้ถ้าเช่นนั้นข้าคิดท่านสามตำลึงแล้วกันรวมอาหารเช้าให้พวกท่านด้วย หากท่านซ่อมบ้านเสร็จไวอยู่ไม่ถึงเดือนข้าจะคืนที่เหลือให้""ขอบคุณท่านปู่หวังมากเจ้าค่ะ"เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยทั้งหมดก็แยกย้าย ซ่งจื่อเหยียนพักบ้านของบุตรชายผู้ใหญ่บ้าน นอกรอบหมู่บ้านส่วนมากแซ่เว่ย มิน่าเว่ยเซีย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17
บทล่าสุด
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ตอนพิเศษ7.วาสนาของบุตรหลานNC+++
หลี่ผิงอันมาส่งเหวินเมิ่งหรูกลับจวนเหวิน สวนทางกับขบวนของราชครูหยางที่มาสู่ขอเว่ยซูหนีว์ให้กับหยางตงหยาง ทั้งสี่คนหมั้นหมายจ้าวสาวของตนเองเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวทั้งสี่ถูกเข้มงวดให้เรียนการเรือน และการปกครองเรือนเพราะอีกสองเดือนพวกเขาจะต้องแต่งงานแล้วทั้งสี่ตระกูลตกลงแต่งงานพร้อมกันวันเดียวกัน ทางด้านนักพรตทำนายฤกษ์ให้แล้วเรียบร้อย เว่ยเซียวหยางที่ปรับปรุงจวนนอกเมืองอยู่ก็กอดเมียรักที่ตามมาดูด้วย จวนกว้างกว่าพันหมู่จางจื่อเหยียนนำผลไม้มาลงปลูก ตามหาต้นชาชั้นดีบนภูเขามาปลูก ดอกไม่หลากหลายพันธุ์ เหมยกุ้ยสายพันธุ์เลื้อยบ่าวทำค่างให้เกาะเกี่ยวไปตามชอบรั้วยิ่งมองยิ่งงามมากนัก ด้านหลังสุดทำโรงเรือนเพราะอยู่ใกล้เชิงเขา เว่ยเซียวหยางตามใจพระชายาของตน นางเปิดโรงเรียนสอนเด็กๆมิได้ต้องการเงินทอง แต่เพื่อให้บิดามารดาเด็กเหล่านั้นได้ไปทำมาหากินสะดวกไม่ต้องกังวลเรื่องบุตร"เสี่ยวเหยียน..อยากได้อะไรเพิ่มเติมหรือไม่""ไม่เพคะ..เด็กๆเล่าไปเที่ยวเล่นบนเขายังไม่กลับมาอีกหรือ""ปล่อยพวกเขาเถอะ อีกสองเดือนก็แต่งงานกันแล้ว พวกเขาแปดคนคงรู้ตัวว่าต้องทำอย่างไร ว่าแต่เมียพี่เหนื่อยหรือไม่""ไม่เหนื่อยเพคะ กล่
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ตอนพิเศษ6.ปรับความเข้าใจ
ยามเฉินเหวินเมิ่งหรูตื่นมาล้างหน้าบ้วนปาก วันนี้นางมิต้องไปสำนักศึกษาท่านแม่บอกว่าจะมีเรื่องสำคัญให้นางอยู่บ้าน ทางด้านเหวินลี่ซินเองก็อยู่บ้านเช่นกัน สองคนพี่น้องได้แต่มองหน้ากันไปมา"ชิงชิงไปสืบมาหน่อยวันนี้ที่จวนมีเรื่องอันใด""คุณหนู..ท่านแม่คาดโทษท่านอยู่นะเจ้าคะ""หึ..ไม่สนใจหรอก อยู่ๆจะให้ข้าแต่งกับตาแก่ที่ไหนก็ไม่รู้ ข้าจะไปหาพี่เมิ่งหรู""เจ้าจะไปทำไมหรือ""ข้าจะหนีออกจากบ้าน หึ"เหวินลี่ซินชะงักเพราะเสียงที่ถามนางกลับมามิใช่เสียงของชิงชิง เหวินลี่ซินหันกลับไปก็เจอกับเว่ยจื่อห่าวยืนอยู่ ชิงชิงไปไหนแล้ว ดรุณีน้อยลุกขึ้นทันที นางไม่อยากมองหน้าคนใจร้ายคนนี้ เพราะเขามาฟ้องนางจึงถูกลงโทษคุกเข่าสามวัน ท่านแม่ยังให้สวดมนต์กินเจอีกเพื่อให้จิตใจสงบ หึ..สงบกับผีบรรพบุรุษน่ะสิ นางหิวจนแทบจะจับพี่สาวกินได้อยู่แล้ว เหวินลี่ซินเอ่ยอย่างไม่พอใจทันที"ท่านมาทำไมอาจารย์เว่ย""โอ้ว..สรรพนามเปลี่ยนไวจังลูกศิษย์ของข้า มิเรียกพี่จื่อห่าวแล้วหรือ""ไม่ล่ะ เราไม่ได้สนิทกันถึงเพียงนั้น"เว่ยจื่อห่าวอมยิ้มก่อนจะเดินมาหาคนตัวเล็กที่นั่งหน้างอแก้มป่องอยู่ เขานั่งลงข้างๆก่อนจะโอบไหล่บางมาหา บรรจงหอมแก้ม
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ตอนพิเศษ5.สาเหตุที่บาดหมาง
ในห้องเหวินเมิ่งหรูนอนพลิกกายไปมา นางไม่อยากคิดถึงคนใจร้ายคนนั้นอีก หลี่ผิงอันคนใจดำเสียแรงที่นางทุ่มเทนางรักเขาแต่เขา ต่อไปอย่าหวัง แต่งงานกับเขาหรือไม่มีทางเสียหรอก นางจะไปให้เขายกเลิกการหมั้นหมายครั้งนี้"หึ..แต่งให้ท่านหรือไม่มีทาง ครั้งก่อนท่านผลักไสข้ามิใช่หรือ คนใจดำ"คนตัวเล็กข่มตาหลับไปแล้วแต่คนตัวโตยังไม่นอนเขากำลังคิดถึงเรื่องเมื่อสามเดือนก่อน ที่แม่ตัวดีก่อเรื่องขึ้นมาสามเดือนก่อนหน้าเหลาสุราเถาจิ่วจางเย่วหลีที่เปิดเหลาสุรากำลังนั่งนับเงินอยู่ วันนี้ต้องไปจัดการคิดบัญชีคำนวณส่วนแบ่งกับร้านย่อยต่างๆที่มารับสุราของนางไปขาย มีบางร้านเบี้ยวไม่จ่าย ร้านไหนกำไรน้อยนางให้ทยอย แต่ถ้าใครเบี้ยวนางก็ไม่เอาไว้เช่นกัน จางเย่วหลีเลี้ยงคนของตนเองไว้พอสมควรนางไม่ออยากใช้คนของสามี เหวินชางเป็นเจ้ากรมกลาโหม ทุกก้าวต้องระมัดระวัง นางไม่อยากให้พวกหัวเก่าเอาเรื่องเหล่านี้ไปหาเรื่องสามีในท้องพระโรงได้ เจ้าตัวดีเหวินเมิ่งหรูวันนี้ไม่ไปเรียนหนังสือ ขอนอนอยู่ที่จวนแต่ตกบ่ายกลับมาเสนอหน้าที่ร้านน่าตียิ่งนักหลี่ผิงอันพาลูกน้องที่ทำผลงานได้ดีครั้งที่แล้วปราบปรามพวกโจรขโมยเด็กและค้ามนุษย์ได้ยกกลุ่
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ตอนพิเศษ4.เจ้ามีใครในใจหรือไม่
เด็กทั้งสี่คนถูกลงโทษให้คุกเข่าที่หอบรรพบุรุษของแต่ละจวนเป็นเวลาสามวัน จากนั้นพวกนางต้องคัดกฎสกุลของตนเอง เหวินชางที่กำลังกลับมาจากไปทำงานให้ฝ่าบาทมาถึงเมืองหลวงก็นั่งที่โรงน้ำชา เขาสวมหมวกฟางเอาไว้ยังไม่ได้ถอดออกมาเสี่ยวเอ้อรีบมารับหน้าก่อนจะถามเขาว่ารับสิ่งใด เขาสั่งน้ำชาหนึ่งกาพร้อมกับอาหารสามสี่จาน แม้จะคิดถึงจางเย่วหลีกับบุตรสาวและบุตรชายแต่ลูกน้องยังไม่ได้กินข้าวจำต้องหยุดรั้งที่ร้านอาหาร กระทั่งมีบางอย่างเข้าหูเขา"นี่เจ้ารู้ไหม..ผู้ตรวจการหลี่สามวันก่อนอุ้มสตรีงดงามออกมาจากตรอกหลังตลาดด้วยล่ะ""หา..ได้ยินว่าที่บ้านเขาไร้สาวใช้ข้ายังนึกว่าเขาจะชอบบุรุษด้วยกันเสียอีก""ได้ยินว่าสตรีคนนั้นอ่อนระโหยโรยแรงจนเดินไม่ไหว ไม่รู้เข้าไปทำอันใดในตรอกแห่งนั้นกัน ฮ่าๆๆๆ""ชู่..จุ๊ๆๆ...อย่าเสียงดังไป สตรีที่ใต้เท้าหลี่อุ้มออกมาคือคุณหนูเหวินบุตรสาวคนโตเจ้ากรมกลาโหมเหวินชาง คุณหนูเหวินเมิ่งหรูน่ะ""ห๊า..จุ๊ๆๆ เช่นนั้นอาจไม่มีอะไรพวกเขาเป็นน้าหลานกัน""น้าหลานอันใด พวกเขาไม่มีสัมพันธ์ทางสายเลือดสักหน่อย""ฺฮ่าๆๆ เรื่องนี้คนซุบซิบกันทั่วเมืองหลวง เกรงว่าคุณหนูเหวินคนนั้นคงได้แต่แต่งกับชายแก่หร
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ตอนพิเศษ3.เหลือขอยิ่งนัก
เหวินเมิ่งหรูวิ่งแยกออกมาอีกทาง ตอนนี้นางแทบจะถอดรองเท้าวิ่งด้วยซ้ำ เมื่อมาถึงตรอกทางแยกนางจึงเลือกตรอกที่ไปคนละทางกับสำนักศึกษา วิ่งจนมาเกือบพ้นปากตรอกก็ขนเข้ากับอะไรบ้างอย่างที่แข็งๆ เหวินเมิ่งหรูเจ็บจนแทบน้ำตาร่วง นางตวาดออกมาทันที"โอ๊ย เดินดูทางสิวะ ข้ารีบไม่เห็นหรือไง"ร่างเล็กคลำจมูกตนเองนางเจ็บมาก คนตัวสูงที่ยืนมองนางอยู่ก็ข่มอารมณ์ก่อนจะเอ่ยออกมา"โอ่ว..รีบมากไหมเหวินเมิ่งหรู เรียนหนักจนหัวหูมีแต่เศษดินเศษหญ้าเชียวหรือ อีกอย่างทางนี้คนละทางกับสำนักศึกษานี่"เหวินเมิ่งหรูจำเสียงเขาได้ทันที ให้ตายสิเขาไม่ได้อยู่กับเจ้าหน้าที่พวกนั้นบนเขาหรือ นางถึงกับลอบกลืนน้ำลายก่อนจะเงยหน้า นางเอ่ยตะกุกตะกัก"ทะ ท่านน้าคือว่าข้าๆ ว้าย" หลี่ผิงอันจับสาวน้อยแบกขึ้นบ่าทันที"ท่านน้าท่านทำอะไร แบกข้าทำไม่ปล่อยข้าลงนะ ตาเฒ่าหลี่ โอ๊ยยย เจ็บนะท่านตีก้นข้าทำไมเพียะ เพียะ เพียะ หลี่ผิงอันฟาดก้นนางไม่นับเลยทีเดียว ปากคอเราะรายวาจาน่าเกลียดเหลือทน เหวินเมิ่งหรูร้องไห้ออกมา นางถูกเขาแบกจนห้อยหัวลงมา สายตามองเห็นแต่พื้นอิฐของถนนในเมืองหลวง ไม่กล้าเอ่ยอันใดอีกเลย เขาใจร้ายท่านพ่อกับท่านแม่ยังไม่เคยตีนาง
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ตอนพิเศษ2.ข้าไม่อยากแต่งกับคนอื่น
ทั้งสี่สาวเข้าเรียนปกติ จนกระทั่งพักกลางวันเมื่อกินข้าวกันเรียบร้อยแล้วก็เริ่มกระซิบกระซาบกันปากต่อปาก เว่ยซูหนีว์เดินออกไปก่อนตามด้วยน้องสาว เหวินเมิ่งหรูไปหาท่านลุงที่ตรอกตรงข้ามกับสำนักศึกษาก่อนจะรับเอากระบอกไม้ไผ่มาสี่อันไม่นานเด็กในสำนักศึกษากว่าสามสิบคนก็มาอยู่บนเนินเขาหลังสำนัก โจวผิงบุตรชายคหบดีของเมืองหลวงเอากระบอกไม้ไผ่ของตนเองออกมา จากนั้นเด็กๆก็เริ่มวางเดิมพัน"พวกเจ้าพนันข้างไหนกันมาๆข้าวางข้างคุณชายโจว""ข้าวางข้างท่านหญิง""มาๆวางๆเริ่มที่สองร้อยอีแปะพวกเจ้าวางเท่าไหร่""ข้าห้าร้อยอีแปะ""ข้าแปดร้อย""ข้าหนึ่งตำลึง""ข้าลงสองร้อยตำลึง"เมื่อวางเดิมพันเรียบร้อยทั้งสองคนก็เริ่มเปิดกระบอกไม้ไผ่ที่เจาะรูเอาไว้เทเอาจิ้งหรีดออกมาลงในสนามที่พวกเขาสร้างวเอาไว้ เมื่อทั้งสองตัวลงมาเจอก็นก็เริ่มสู้กันเอาเป็นเอาตาย เด็กๆส่งเสียงฌอลั่น จิ้งหรีดของเว่ยซูถิงกำลังจะแพ้ พวกนางลุ้นจนตัวเกร็ง สุดท้ายโจวผิงก็ชนะ"เอาใหม่ ตานี้เอาของข้า โจวผิงเจ้าจะลงอีกไหมกลัวหรือเปล่า""เหอะคุณหนูเหวิน ท่านดูถูกใครกันมาสิเอาของท่านออกมา""หึข้าไม่เอาเปรียบเจ้าจะเปลี่ยนตัวไหม"เหวินเมิ่งหรูกอดอกยืนเดาะปาก
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ตอนพิเศษ1 ไม่เอาไหนสักอย่าง
ใบไม้ผลัดเปลี่ยนฤดูกาลหมุนเวียน บัดนี้รัชทายาทมีอายุยี่สิบเอ็ดชันษาแล้ว ฮ่องเต้มักให้พระองค์ทรงว่าราชการแทนในบางครั้งเพื่อฝึกปรือเขา เช่นเรื่องเกี่ยวกับการออกข้อสอบเพื่อหาขุนนางน้ำดีในอนาคต วันนี้รัชทายาทอยู่ที่จวนหลี่เพื่อหารือกับหลี่ผิงอันเว่ยจื่อห่าวเป็นอาจารย์ที่สำนักศึกษาหลวง หูเกอเป็นรองผู้พิพากษาศาลปกครอง ทั้งสี่คนนับว่าเป็นสหายร่วมเรียนด้วยกันมา ท่านย่าหลี่ยังแข็งแรงดี หลี่ผิงอันจากรองผู้ตรวจการตอนนี้เขากลายเป็นผู้ตรวจการในวัยเพียงสามสิบห้าปีเท่านั้นด้วยความเถรตรงและเป็นขุนนางที่ซื่อตรงบรรดาขุนนางด้วยกันยังไม่กล้ามีเรื่องกับเขา ท่านย่าทำขนมเพื่อมาเลี้ยงบรรดาคนที่มาหารืองาน เว่ยเซียวหยางปล่อยให้บุตรชายได้เติบโตจัดการเรื่องราวต่างๆเอง"ท่านน้าขอรับ ได้ข่าวว่าพักนี้ลูกศิษย์สำนักศึกษามักจะพากันหนีเรียนอยู่เรื่อยๆ"จางจื่อห่าวเอ่ยแก่หลี่ผิงอัน เขาถอนหายใจเรื่องนี้ทางสำนักศึกษาแจ้งแก่หน่วยเขามาหลายครั้งแล้ว เว่ยจื่อห่าวแม้ว่าจะเข้มงวดแต่อีกสถานะหนึ่งเขาคือรองผู้พิพากษาศาลต้าหลี่ จะมาสอนสัปดาห์ละสามวันเท่านั้น รอจนกว่าสำนักศึกษาจะได้อาจารย์มาเพิ่ม ซึ่งท่านมหาราชครูกำลังเฟ้นหาบัณฑิต
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง ครอบครัวอบอุ่น(จบบริบูรณ์)
เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือนจางจื่อเหยียนให้กำเนิดบุตรชายคนสุดท้องออกมา นางขอร้องให้หมอหลวงฝังเข็มคุมกำเนิดให้นาง เพราะเลี้ยงไม่ไหวแล้วลูกดกเกินไปแล้ว เว่ยเซียวหยางเดินเข้ามาในห้องอยู่เดือนก่อนจะนั่งลงข้างๆบนเตียง เห็นเมียนอนหลับอยู่ก็ห่มผ้าให้นางแล้วจุมพิตหน้าผากเปียกชื้นเบาๆ"เด็กดีของพี่ขอบคุณเจ้ามากที่ให้กำเนิดของขวัญล้ำค่าทั้งเจ็ดคนให้พี่""อืม.."จางจื่อเหยียนรู้สึกตัวจึงลืมตาขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้สามี"ท่านอ๋อง...ทรงกลับมาจากเข้าเฝ้าแล้วหรือเพคะ เหนื่อยหรือไม่""ไม่หรอก วันนี้เป็นเช่นไรบ้างอีกเจ็ดวันก็ออกเดือนแล้วอยากไปเที่ยวไหนหรือไม่""ไม่เพคะ อีกสองเดือนต้องไปอี้โจวแล้วทรงเตรียมตัวหรือยังเพคะ""เรียบร้อยแล้ว เสี่ยวเหยียนของพี่เจ้าไม่ได้ไปอี้โจวมาสามปีแล้ว อยากไปหมู่บ้านปิงเหอหรือไม่ พี่จะพาไป""เพคะ ลำบากพระองค์แล้ว""เว่ยเซียวหยางไม่สนใจเรื่องกฎเกณฑ์เขาทอดกายลงข้างๆนางกอดนางแล้วลูบหลังให้ จางจื่อเหยียนหลับไปเพราะความเพลียกระทั่งถึงมื้อค่ำบ่าวจึงมาตามท่านอ๋องและนำโจ๊กมาให้พระชายา เว่ยเซียวหยางออกไปรับโจ๊กมาเอง ก่อนจะนั่งป้อนภรรยาตนเองจางจื่อเหยียนก็ยอมให้เขาป้อนแต่โดยดีเด็กๆดีใจที่จ
จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง การเติบโตจากวัยเยาว์
สิบสองปีผ่านไปเว่ยเซียวหยางในวัยห้าสิบเอ็ดปีจางจื่อเหยียนในวัยยี่สิบแปดปีที่นับวันยิ่งงามมากนักเว่ยซูหนีว์กับเว่ยซูถิงตอนนี้เจ็ดขวบแล้ว เว่ยลู่เสียนห้าขวบเว่ยซิงอีกับเว่ยซีฮวนสามขวบ และจางจื่อเหยียนกำลังท้องคนที่เจ็ดอยู่ ซึ่งก็ใกล้คลอดแล้วเช่นกัน เว่ยเซียวหยางไม่ผิดคำพูดเขารับขวัญลูกคนละสองล้านตำลึงทองเท่ากับสิบล้านตำเงินซึ่งมากกว่าที่เคยบอกไว้ ตอนนี้พระชายาถือว่าเป็นภรรยาขุนนางที่ร่ำรวยที่สุดในแคว้น ยังไม่รวมเงินทองที่นางทำการค้าอีกนับไม่ถ้วนจางเย่วหลีเองก็อายุยี่สิบห้าปีนางกับเหวินชางในวัยห้าสิบสามปีมีบุตรสาวสองคนบุตรชายสองคน นางเปิดเหลาสุราอย่างที่ตั้งใจ ทางด้านสกุลจ้าวมาทำการค้าที่เมืองหลวงเป็นคู่ค้ากับนาง เดือนหนึ่งจางเย่วหลีมีรายได้กว่าเจ็ดหมื่นถึงหนึ่งแสนตำลึง เหวินชางที่มีตำแหน่งเป็นถึงเจ้ากรมไม่อยากให้เมียทำงานมากนัก แต่นางหรือจะฟังยิ่งนานวันจากสตรีอ่อนหวานที่ขี้อายตั้งแต่คุมเหลาสุรานางก็แกร่งขึ้น ใครมาอาละวาดนางก็ตีกลับจนหมดส่วนจางเย่วเล่อนั้นไม่ต้องกังวลใดๆเดิมก็ตาต่อตาฟันต่อฟันอยู่แล้ว นางแกกว่าจางจื่อเหยียนหนึ่งปีวัยยี่สิบเก้าสามีเหวินเปียวอายุปีนี้ก็ห้าสิบพอดี สามคนพี
