ฉือหว่าน “……” ฉือถังตื่นเต้นและดีใจสุดขีด “ที่แท้ เทพ C ผู้มีวิชาแพทย์ล้ำเลิศเป็นผู้ชาย! ฉือหว่าน เทพ C ตกหลุมรักฉันตั้งแต่แรกพบ! ตอนนี้ฉันกำลังคบกับเขาแล้ว!” อะไรนะ? ฉือหว่านเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามในหัว “ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว อีกสองวันกลับตระกูลฉือสักรอบนะ” ฉือถังพูดจบก็ตัดสายไปทันที ฉือหว่านเข้าใจได้ทันที…ฉือถังโดนพวกต้มตุ๋นหลอกเข้าแล้วแน่ๆ! ฉือหว่านถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำอุ่นให้สดชื่น ขณะที่ออกมาจากห้องน้ำ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นโหลวซินเยว่โทรมา เสียงร้องไห้ปนความหวาดกลัวของโหลวซินเยว่ดังออกมา “หวานหว่าน แย่แล้ว ฉันเจอเรื่องไม่ดีเข้าแล้ว เธอช่วยฉันได้ไหม?” ฉือหว่านกำโทรศัพท์แน่น “ซินเยว่ เกิดอะไรขึ้น?” “ฉันมาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่โรงแรมจินหลิง แต่เมื่อกี้ท่านประธานจางถูกใจฉัน บอกให้ฉันไปค้างคืนกับเขา ฉันกลัวมากจนต้องหนีเข้าห้องน้ำ แต่ตอนนี้บอดี้การ์ดของเขายืนเฝ้าอยู่ด้านนอก…หวานหว่าน ฉันกลัวมาก ฉันไม่อยากขายตัว ฉันไม่รู้จะโทรหาใคร ฉันไม่มีเพื่อนเลย ไม่มีใครช่วยฉันได้ ฮือๆ…” “ซินเยว่ ใจเย็นๆ ก่อน ซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำ อย
ประธานจางเห็นฉือหว่านก็ชะงักไป ดวงตาทั้งสองเปล่งประกายทันที “สาวสวยจากไหนกัน หน้าตาเหมือนนางฟ้าเลยนะ”โหลวซินเยว่กลัวจนต้องหลบอยู่ด้านหลังฉือหว่าน “นี่คือเพื่อนร่วมชั้นของฉันค่ะ...ประธานจาง พวกเรายังเรียนอยู่ ไม่มีใครรับงานแบบนั้น ขอร้องล่ะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ...”“ยังเรียนอยู่ก็ดี ฉันชอบนักเรียนสาวที่สุดเลย” ประธานจางมองฉือหว่านอย่างลุ่มหลง “ในเมื่อพวกเธอเป็นเพื่อนกัน งั้นคืนนี้ก็มารับใช้ฉันพร้อมกันเลยแล้วกัน”พูดจบประธานจางก็สั่งบอดี้การ์ดชุดดำของตน “พาพวกเธอไป”ฉือหว่านปกป้องโหลวซินเยว่ที่ตัวสั่นเทิ้มทั้งตัว เธอจ้องประธานจางด้วยสายตาเย็นชา “กลางวันแสกๆ กล้าลักพาตัวผู้หญิงแบบนี้ นี่มันผิดกฎหมายนะ!”“ผิดกฎหมาย? ฮ่าๆๆ” ประธานจางหัวเราะเยาะอย่างเย่อหยิ่ง “ในไห่เฉิง ฉันประธานจาง เป็นคนมีชื่อเสียงใหญ่โต เป็นคนที่นั่งโต๊ะกินข้าวกับมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของไห่เฉิงอย่างประธานฮั่วได้ เธอจะมาพูดเรื่องผิดกฎหมายกับฉันงั้นเหรอ?”มหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของไห่เฉิง ฮั่วซือหานฉือหว่านไม่ได้ติดต่อกับฮั่วซือหานมาหลายวันแล้ว ฮั่วซือหานคือผู้ทรงอิทธิพลสูงสุดในไห่เฉิง สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้เพียงดี
เขาบอกว่า...ไม่รู้จักพูดจบ เขาก็สาวเท้ายาวๆ จากไป เข้าห้องวีไอพีหรูหราไปพร้อมกับเหล่าผู้บริหารที่ตามมาข้างหลัง ร่างกายของฉือหว่านชะงักเล็กน้อยโหลวซินเยว่ที่หลบอยู่หลังฉือหว่านมาตลอด พอเห็นฮั่วซือหานก็ลืมร้องไห้ไปเลย ใบหน้าที่ซีดเซียวค่อยๆ แดงระเรื่อขึ้นอย่างน่ารัก สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ร่างสูงสง่างามของฮั่วซือหาน และมองเขาอย่างหลงใหลประธานจางที่ส่งฮั่วซือหานเสร็จ ก็หันกลับมามองฉือหว่านทันที “ฮ่าๆๆ เธอบอกว่าเป็นคุณนายฮั่ว แต่ประธานฮั่วไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ เธอมันก็แค่พวกหลอกลวง!”ฉือหว่านไม่รู้จะตอบอะไรประธานจางไม่อยากเสียเวลาอีก “จับพวกเธอไว้!”บอดี้การ์ดชุดดำสองคนก็เข้ามาจับฉือหว่านกับโหลวซินเยว่อย่างรุนแรงโหลวซินเยว่พยายามขัดขืน “ปล่อยฉันนะ!”ฉือหว่านยังดูสงบนิ่ง เธอซ่อนเข็มเงินและยานอนหลับไว้กับตัว ขอแค่เข้าไปในห้องกับประธานจาง เธอสามารถพาโหลวซินเยว่หนีออกมาได้ขณะเธอกำลังคิดแผน ประธานจางก็โบกมือสั่ง “พาพวกเธอขึ้นรถไป!”บอดี้การ์ดสองคนบังคับพวกเธอเดินไปข้างหน้าขณะนั้นเอง ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง “ประธานจาง กรุณารอสักครู่”ประธานจางหันกลับไปมอง เป็นประธานหวังที่
ฮั่วซือหานเรียกให้ฉือหว่านดื่มฉือหว่านชะงักไปทันทีประธานจางก็ชะงักเช่นกัน เขาไม่เข้าใจว่าฮั่วซือหานหมายความว่าอะไร หรือว่าฮั่วซือหานสนใจฉือหว่าน?ถ้าสนใจจริง เขาก็ต้องยกให้อยู่แล้ว เขาไม่กล้าแย่งผู้หญิงกับฮั่วซือหานหรอก“ยังนั่งอยู่ทำไม รีบดื่มให้ประธานฮั่วสิ” ประธานจางเร่งเร้าเหล่าผู้บริหารคนอื่นๆ หัวเราะ “ผู้หญิงที่อยากชนแก้วกับประธานฮั่วฉันเจอมานับไม่ถ้วน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มีโอกาสนั้นจริงๆ”“รีบไปเถอะ อย่าให้ประธานฮั่วต้องรอ”ตอนนี้ สายตาทุกคนจับจ้องมาที่ฉือหว่าน เธอจึงต้องไปชนแก้วกับฮั่วซือหานฉือหว่านไม่เข้าใจเลยว่าฮั่วซือหานคิดอะไรอยู่ เธอจึงได้แต่ลุกขึ้น ถือแก้วไวน์เดินไปหาเขา“ประธานฮั่ว ฉันขอดื่มให้คุณค่ะ”ตอนนี้เธอยืนอยู่ ส่วนฮั่วซือหานนั่งอยู่ เธอสูงกว่าเขาเล็กน้อย แต่เขากลับดูเหนือกว่ามาก เขามองเธอจากหัวจรดเท้าอย่างไม่ใส่ใจ เจือด้วยความเจ้าชู้ คล้ายผู้บริหารใหญ่ที่กำลังเลือกนักศึกษาสาวเห็นเธอเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ ฮั่วซือหานก็แสยะริมฝีปากบางอย่างขบขัน “เธอเป็นใครเหรอ เธอขอดื่มให้ แล้วฉันต้องดื่มด้วยหรือไง?”เอือกฮ่าๆๆๆผู้บริหารที่อยู่ในห้องหัวเราะกัน
เขาจงใจหยอกล้อเธอ ก็เพราะเวลาที่เธอจ้องเขา ถึงจะดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้างฮั่วซือหาน “เธอขอร้องฉันสิ แล้วฉันจะพาเธอไป”เขาเป็นใคร แค่มองแวบเดียวก็รู้สถานการณ์ลำบากของเธอแล้ว เขาแค่อยากให้เธอเอ่ยปากขอร้องเขาแต่ฉือหว่านไม่มีทางยอมเอ่ยปากขอร้องเขาแน่นอนเธอไม่ต้องการให้เขาช่วย เธอไม่อยากติดหนี้เขา“ประธานฮั่ว กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ!”ฉือหว่านพยายามดิ้นหลุด ลุกขึ้นจากตักของเขาเธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป จึงเปิดประตูห้องวีไอพีแล้วเดินออกไปทันทีประธานจางรีบลุกขึ้น “ประธานฮั่ว งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ?”ถ้าฮั่วซือหานไม่พยักหน้า ประธานจางก็ไม่กล้าลุกฮั่วซือหานไม่ได้พูดอะไรความเงียบเท่ากับตกลง ประธานจางจึงรีบออกไปอย่างรวดเร็วใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานเย็นลงทันที ราวกับมีเมฆดำปกคลุมทุกคนในห้องก็เหมือนจะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศผิดปกติ ต่างมองหน้ากันไปมา ท่านประธานคนนี้เป็นอะไรไป?…ฉือหว่านกับโหลวซินเยว่ถูกบอดี้การ์ดชุดดำจับยัดเข้าไปในรถหรูของประธานจางอย่างบังคับโหลวซินเยว่นั่งขดตัวอยู่ที่มุมด้วยความกลัว ประธานจางหันมามองฉือหว่านที่นั่งอยู่ข้างๆ “เมื่อกี้ประธานฮั่วพูดอะไรกับเธอบ
ฮั่วซือหานเปิดประตูรถด้านหลัง ดึงเสื้อประธานจางแล้วลากเขาออกมาทันทีประธานจางกลัวจนตัวสั่นเทิ้ม “ปะ…ประธานฮั่ว ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ ถึงทำให้คุณโกรธขนาดนี้ ได้โปรด…”ฮั่วซือหานไม่ให้โอกาสพูดสักคำ ต่อยเข้าไปหนึ่งหมัดเต็มแรง‘ตุบ’ ร่างของประธานจางกระแทกเข้ากับตัวรถตอนที่ฮั่วซือหานต่อย กล้ามเนื้อใต้เสื้อเชิ้ตและสูทของเขาเต็มไปด้วยพลังและเส้นสายคมชัด เขาต่อยหมัดแล้วหมัดเล่า ทุกหมัดล้วนหนักหน่วง กระแทกใส่ประธานจางจนเลือดท่วมหน้าประธานจางถึงกับร้องขอชีวิตไม่ออก“มือข้างไหนแตะต้องเธอ? ข้างนี้ใช่ไหม?”กร๊อบฮั่วซือหานหักมือขวาของประธานจางทันทีประธานจางทรุดลงกับพื้น ตัวอ่อนแรงหายใจแผ่วเบาขณะนั้นเอง เลขาจ้าวก็นำคนมาถึง “ท่านประธานครับ”ใบหน้าหล่อเหลาและสง่างามของฮั่วซือหานเคร่งขรึม เสียงเย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็งในสระลึก “จัดการที่นี่ให้เรียบร้อย”เลขาจ้าวพยักหน้า “ครับ”ฮั่วซือหานปล่อยประธานจางไว้ แล้วเดินกลับไปที่ประตูรถด้านหลัง เขามองเข้าไปข้างในแล้วพูดกับฉือหว่านว่า “ลงมา ฉันจะไปส่งเธอกลับมหาวิทยาลัย”พูดจบ ฮั่วซือหานก็หันกลับไปขึ้นรถโรลส์รอยซ์ แฟนธอมของตัวเองฉือหว่านไม่คิดว่าฮ
เยี่ยฮวนเอ่อร์พูดจบก็หันไปกะพริบตาให้ฉือหว่านอย่างมีเลศนัย “หวานหว่าน ครั้งนี้สามีเธอเล่นบทพระเอกได้ดีเลยนะ”โหลวซินเยว่หันไปมองฉือหว่านอย่างตกตะลึง “หวานหว่าน ประธานฮั่วเป็นสามีเธอเหรอ? เธอเป็นคุณนายฮั่วจริงๆ เหรอ?”เยี่ยฮวนเอ่อร์พยักหน้า “หวานหว่านของพวกเรานี่แหละคือคุณนายฮั่ว!”โหลวซินเยว่ไม่อยากเชื่อ เธอจับมือฉือหว่านไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉา “หวานหว่าน เธอโชคดีจริงๆ”ฉือหว่านได้แต่ยิ้มจางๆ อย่างพูดยาก เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความโชคดีคืออะไรฉือหว่านนอนลงบนเตียง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแชทที่บันทึกไว้ว่า ‘สามี’เธอลังเลเล็กน้อย สุดท้ายก็ส่งข้อความไปหาเขา “ขอบคุณ”เพียงคำว่าขอบคุณสั้นๆติ๊งข้อความตอบกลับจาก ‘สามี’ฮั่วซือหานตอบกลับด้วยข้อความสั้นๆ เช่นกัน “ขอบคุณยังไงดี?”ปลายนิ้วเรียวขาวของฉือหว่านงอแน่น เธอไม่ได้ตอบเขา แต่สอดโทรศัพท์ไว้ใต้หมอนแล้วปิดตาลง…เช้าวันถัดมาโหลวซินเยว่เดินทางมาที่ฮั่วซื่อกรุ๊ป ฮั่วซื่อกรุ๊ปนี้ตั้งอยู่ใจกลางทำเลทองของเมืองไห่เฉิง ตึกสูงระฟ้าราวจะทะลุเมฆ เป็นสัญลักษณ์ของเงินทอง อำนาจ และสถานะที่แท้จริง จนทำให้ผู้คนอดทึ่งไม่ได้โห
เมื่อได้ยินบทสนทนาของพนักงานหญิงสองคน โหลวซินเยว่ก็หันกลับไปมองตึกของฮั่วซื่อกรุ๊ปเธอเรียนการแสดงมา ย่อมรู้ดีว่าโกลบอลเอ็นเตอร์เทนเมนต์ภายใต้เครือฮั่วซื่อกรุ๊ปนั้นควบคุมวงการบันเทิงครึ่งหนึ่งของประเทศ มีทั้งทรัพยากรระดับท็อปและสายสัมพันธ์อันแข็งแกร่ง เป็นสิ่งที่บางคนพยายมทั้งชีวิตก็ไม่มีวันเข้าใกล้ได้ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นของผู้ชายที่ชื่อฮั่วซือหานแววตาของโหลวซินเยว่ค่อยๆ เปล่งประกายขึ้น……ฮั่วซือหานกลับมาถึงห้องทำงานของประธาน เขาขว้างแฟ้มในมือใส่โต๊ะทำงานดัง “ปัง” อย่างหัวเสียเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแชท ฉือหว่านยังไม่ได้ตอบเขาเลยขณะนั้นเอง เลขาจ้าวเดินเข้ามารายงานด้วยเสียงเบา “ท่านประธาน ตอนนี้คุณนายไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัย เธอไปดูแลคุณชายลู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้าแล้ว”ตลอดช่วงที่ผ่านมา มีคนคอยรายงานความเคลื่อนไหวของฉือหว่านให้เขาทราบ และวันนี้ ฉือหว่านก็ไปโรงพยาบาลเพื่อดูแลลู่หนานเฉิงตั้งแต่เช้าสีหน้าของฮั่วซือหานมืดครึ้มลงทันทีขณะนั้นเสียงริงโทนจากมือถือก็ดังขึ้นสายเรียกเข้าคือหลี่หลัน “สวัสดีค่ะ ประธานฮั่ว แย่แล้วค่ะ! รีบมาที่บ้านตระกูลฉือหน่อย จู่ๆ เจียวเจียวก็
เธอทำได้เพียงถามเพื่อนสนิทของตัวเองเท่านั้นติ๊ง!ซูเสี่ยวฝูตอบกลับมา “แสดงว่าเพื่อนเธอเอาไม่อยู่ไงล่ะ สามีนอนกับหล่อนครั้งเดียวก็เบื่อแล้ว”จริงเหรอ?เป็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ?ความรักที่ยืนยาวได้ ต้องมีความเข้ากันในทุกด้าน โดยเฉพาะเรื่องบนเตียงฉือหว่านรู้ดีว่าผู้ชายอย่างฮั่วซือหาน เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นสูงมาก เขาต้องการผู้หญิงที่ทำให้เขามีความสุขในเรื่องบนเตียงเมื่อคืน เธอไม่สามารถมัดใจเขาไว้ได้เลยเหรอ?ฮั่วซือหานนอนกับเธอครั้งเดียว ก็เบื่อแล้ว?ติ๊ง!ข้อความจากซูเสี่ยวฝูเด้งเข้ามาอีกครั้ง “หวานหว่าน เพื่อนที่เธอพูดถึงคงไม่ใช่ตัวเธอเองหรอกนะ? เธอกับประธานฮั่วมีอะไรกันเหรอ?”ฉือหว่านไม่รู้จะตอบยังไง เธอเลยเลือกที่จะปฏิเสธไปก่อน “ไม่ใช่ฉันหรอก”หลังวางมือถือ เธอก็เข้าสู่ห้วงฝันอันวุ่นวายพอลืมตาตื่นอีกครั้งก็เป็นตอนเช้าแล้ว เธอลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันตามปกติแต่จู่ๆ เธอก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นได้ เมื่อคืนฮั่วซือหานไม่ได้ป้องกัน!เขากดเธอไว้ถึงสามรอบ รุนแรงและควบคุมตัวเองไม่ได้เลยสักครั้ง และทุกครั้งก็จบที่ปล่อยในเมื่อวานเธอลืมกินยาคุมหัวใจฉือหว่านเต้นแรงจนวูบวา
ฮั่วซือหานบอกว่า เขากับฉือหว่านจบกันแล้วฉือเจียวดีใจจนแทบคลั่ง เธอโถมตัวเข้าไปกอดเขาแน่น “ซือหาน ฉันรู้ว่าฉือหว่านเก่งเรื่องอ่อยผู้ชาย คุณเผลอรู้สึกกับเธอบ้างฉันไม่โทษหรอก ฉันรู้ว่าคุณไม่มีวันทิ้งฉัน เพราะคนที่คุณรักที่สุดก็คือฉัน”เขาอาจจะรู้สึกกับฉือหว่านอยู่บ้าง แต่คนที่เขารักที่สุด ก็ยังเป็นเด็กสาวในถ้ำคนนั้น เด็กคนนั้นก็คือฉือเจียวฮั่วซือหานยกมือกอดเธอกลับฉือไห่ผิงมองภาพตรงหน้าอย่างโล่งใจ ขอแค่ฉือเจียวมีความสุข เขาในฐานะพ่อก็พอใจแล้วหลี่หลันเองก็รู้สึกดีขึ้น แต่พอคิดถึงฉือหว่าน แววตาของเธอก็แฝงไปด้วยความเคียดแค้นไม่เคยคิดเลยว่าเด็กบ้านนอกอย่างฉือหว่าน จะทำให้ฮั่วซือหานถึงกับรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้างได้นังเด็กบ้านี่!...ฉือหว่านรีบไปที่โรงพยาบาล ลู่หนานเฉิงจัดของเตรียมตัวออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว“คุณชายลู่ ขอโทษทีนะคะ วันนี้ฉันมีเรื่องเลยมาช้า” ฉือหว่านเอ่ยอย่างรู้สึกผิดลู่หนานเฉิงยิ้มมุมปาก “ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”“ค่ะ เดี๋ยวฉันช่วยถือของ”ฉือหว่านเดินไปยกกระเป๋า แต่กระเป๋าหนักมาก บวกกับตัวเธอที่ปวดระบมไปหมด พอออกแรงยกเลยเซล้มไป“หวานหว่าน ระวัง!”ลู่หนานเฉิงรี
ขณะนั้นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ฉือหว่านก็ดังขึ้น คนที่โทรมาคือลู่หนานเฉิง“หวานหว่าน วันนี้ฉันจะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ ถ้าเธอไม่มา ฉันจะออกเองละนะ”ฉือหว่านตบหน้าผากตัวเองเบาๆ เธอลืมไปเลยว่าวันนี้ลู่หนานเฉิงออกจากโรงพยาบาลเธอรีบมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที...ฮั่วซือหานก็มาถึงโรงพยาบาลเช่นกัน เขาไปที่ห้องพิเศษ VIP และเห็นฉือเจียวฉือเจียวนอนอยู่บนเตียง สวมชุดผู้ป่วยตัวใหญ่ ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ ยังคงไม่ได้สติฮั่วซือหานเดินไปที่ข้างเตียง “ฉือเจียวเป็นอะไร?”“ประธานฮั่ว เมื่อคืนคุณทิ้งเจียวเจียวไว้คนเดียว เธอเสียใจมากจนช็อก ล้มลงไปกับพื้น ต้องถูกส่งเข้าห้องผ่าตัดด่วนเพื่อช่วยชีวิต”“แม้ตอนนี้เธอจะรอดมาได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ฟื้นเลย”ฉือไห่ผิงกับหลี่หลันต่างก็เต็มไปด้วยความวิตกและเครียด พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าฮั่วซือหานจะผลักฉือเจียวออกในสถานการณ์แบบนั้น แถมยังทิ้งเธอไว้คนเดียวอีกฮั่วซือหานรู้สึกผิดและเสียใจอย่างมาก เมื่อคืน ฉือเจียวผลักเขาลงเตียง พยายามจะจูบเขา แต่ในหัวของเขากลับมีแต่ภาพของ…ฉือหว่านเขาเอาแต่คิดถึงฉือหว่าน สุดท้าย เขาก็ผลักฉือเจียวออก แล้วออกจากบ้านตระกูลฉือไปห
ฉือหว่านรีบกลับไปที่หอพักหญิง ก็เห็นเยี่ยฮวนเอ่อร์ที่ได้รับบาดเจ็บ“หวานหว่าน ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่เดินพลาดข้อเท้าพลิกนิดหน่อย ข้อเท้าเลยบวมขึ้นมา แต่ฉันทายาหม่องแล้ว ไม่นานก็หาย ซินเยว่โทรเรียกเธอกลับมาทำไมเนี่ย เรื่องแค่นี้เองไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นเลย”ที่แท้เยี่ยฮวนเอ่อร์ก็แค่ข้อเท้าพลิกโหลวซินเยว่โทรมาบอกว่าเยี่ยฮวนเอ่อร์เกิดเรื่อง แต่ไม่ได้บอกว่าเกิดอะไรขึ้น ทำเอาฉือหว่านตกใจแทบแย่“งั้นเธอนั่งพักตรงนี้ อย่าวิ่งไปวิ่งมาอีกนะ”“รู้แล้วล่ะ”ฉือหว่านตรวจดูข้อเท้าที่บวมแดงของเยี่ยฮวนเอ่อร์ พอแน่ใจว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงก็โล่งใจ จากนั้นก็หยิบชุดนอนเข้าไปในห้องน้ำ แล้วอาบน้ำอุ่นทั้งตัวของเธอปวดเมื่อยไปหมด เต็มไปด้วยรอยจ้ำที่ฮั่วซือหานฝากไว้เมื่อคืน เยอะแยะจนแทบนับไม่ถ้วนภาพเมื่อคืนลอยเข้ามาในหัวของฉือหว่านอีกครั้ง เขาอยู่บนตัวเธอ และมองเธอตลอดเวลาใช้สายตาร้อนแรงและตรงไปตรงมานั่นจ้องเธอเธอเอามือปิดตาเขาไว้ “ห้ามมอง”เขาจับมือลง แล้วก้มลงจูบเธอ “หวานหว่าน เธอสวยมาก”เธอแทบจะละลายไปกับจูบร้อนแรงของเขาฉือหว่านหลับตาแน่น รีบสลัดภาพพวกนั้นออกไปจากหัว ตอนนี้เขาน่าจะตื่นแล้วสิ
“หลังจากคุณนายเข้าไปในห้องพักคนไข้ ผมก็ทำตามคำสั่งของท่านประธานทันทีครับ หาผู้หญิงที่ยังบริสุทธิ์มาให้”คนนั้นก็คือโหลวซินเยว่ฮั่วซือหานใบหน้าไร้ความรู้สึก “รู้แล้ว”เขาเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ เปิดน้ำเย็นจัดราดตัวเองสายน้ำเย็นเฉียบไหลจากศีรษะลงมา เขาหลุบตามองต่ำ ล้างตัวเงียบๆบนตัวของเขามีรอยขีดข่วนหลายแห่ง บนไหล่ยังมีรอยฟันลึก เขาเคยคิดว่าเป็นร่องรอยที่ฉือหว่านทิ้งไว้แต่เปล่าเลยเมื่อคืนมันก็แค่ความฝันฝันกลางวันที่เขากับฉือหว่านอยู่ด้วยกันเธอไม่เคยมาเลยแต่เขากลับไปนอนกับเพื่อนของเธอฮั่วซือหานถูตัวแรงๆ อย่างบ้าคลั่ง อยากลบร่องรอยพวกนั้นออกให้หมดปัง! สุดท้ายหมัดของเขาก็พุ่งใส่ผนังอย่างแรง...โหลวซินเยว่แต่งตัวเรียบร้อย ยืนรออยู่ในห้องทำงานไม่นาน ฮั่วซือหานก็เดินเข้ามา เขาอาบน้ำแล้ว เปลี่ยนเป็นเชิ้ตขาวกับกางเกงสแล็คสีดำเรียบร้อย ใบหน้าหล่อเหลานั้นไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิง กลับมาเป็นชายหนุ่มผู้สูงส่งเย็นชาดังเดิม ความเย็นชาและห่างเหินแผ่ซ่านออกมาทั้งเนื้อทั้งตัวเลขาจ้าวเอ่ยเรียก “ท่านประธาน”ฮั่วซือหานนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน เขาเงยหน้าขึ้นมองโหลวซินเยว่ “นี่เช็คหนึ่งใบ
ฮั่วซือหานยังไม่ตื่น และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะให้คำตอบอะไรเธอในตอนนี้จู่ๆ โทรศัพท์ของฉือหว่านก็สว่างขึ้น มีสายเรียกเข้าเป็นโหลวซินเยว่โทรมาฉือหว่านกดรับสาย เสียงตื่นตระหนกของโหลวซินเยว่ดังมาทันที “หวานหว่าน เธออยู่ไหน รีบกลับหอเถอะ ฮวนเอ๋อร์เกิดเรื่องแล้ว!”อะไรนะ?เยี่ยฮวนเอ่อร์เกิดเรื่อง?ฉือหว่านวางสาย แล้วค่อยๆ ขยับออกจากอ้อมกอดของฮั่วซือหานอย่างเบามือ เธอเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพรมขึ้นมาใส่ แล้วรีบออกไปจากที่นั่นหลังจากฉือหว่านออกไปได้ไม่นาน “แกร๊ก” เสียงประตูสวนหลวงเปิดออก มีใครบางคนเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบคนนั้นก็คือโหลวซินเยว่!โหลวซินเยว่มาแล้ว!เธอเห็นฮั่วซือหานที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา รวมถึงเสื้อผ้าที่หล่นอยู่บนพรม ใครมองก็รู้ว่าเมื่อคืนนี้ที่นี่เพิ่งเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนฮั่วซือหานอยู่กับฉือหว่านโหลวซินเยว่ยกมือปลดกระดุมเสื้อ แล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก จากนั้นก็นอนลงข้างๆ ฮั่วซือหานเธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่แสนสูงส่งของเขาด้วยสายตาหลงใหล นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้อยู่ใกล้เขาขนาดนี้ฮั่วซือหาน มหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของไห่เฉิง เขาช่างสูงค่าเหลือเกินโห
ฉือหว่านชะงัก แล้วรีบดิ้นทันที “ฮั่วซือหาน อย่านะ!”ฮั่วซือหานดึงเธอมากอดไว้ กดเธอลงบนโซฟา แล้วก้มหน้าลงจูบริมฝีปากแดงของเธอเธอดิ้นสุดแรง ฮั่วซือหานทนไม่ไหว เผลอทำแจกันตกแตก หนังสือพิมพ์กับนิตยสารกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น...ไม่นานฉือหว่านก็ไม่ขยับอีก หน้าผากเธอกระแทกกับพนักโซฟา น้ำตาไหลซึมจากหางตาชายหนุ่มที่อยู่บนร่างเธอถึงกับชะงัก ดวงตาสีดำมืดเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ มองเธออย่างตกตะลึง “เธอยัง...ซิงเหรอ?”เขาเคยคิดว่าเธอไม่ใช่ครั้งแรกแล้วเขาไม่กล้านึกเลยว่าเธอจะเป็นครั้งแรกฉือหว่านลุกขึ้นกัดไหล่เขาอย่างแรงเธอกัดแน่น ราวกับจะกัดเอาเนื้อชิ้นหนึ่งจากไหล่เขาไปจริงๆกรามคมของฮั่วซือหานขบแน่นจนตึงไปหมด กล้ามเนื้อทั้งตัวเกร็ง เผลอครางออกมาเบาๆ อย่างเจ็บปวดเธอแทบจะกัดเขาตายอยู่แล้วฮั่วซือหานบีบแก้มเธอให้คลายปากออกเขาใช้มือซ้าย ฉือหว่านเห็นรอยแผลยาวกลางฝ่ามือเขา แผลที่ได้จากตอนช่วยชีวิตเธอแต่แค่นั้น มันไม่พอจะลบล้างเรื่องเลวร้ายที่เขาทำไว้กับเธอน้ำตาเอ่อคลอในดวงตาฉือหว่าน เธอจ้องเขาทั้งน้ำตาหัวใจของฮั่วซือหานเหมือนโดนบางอย่างกระแทกเข้าเต็มแรง เหมือนมีบางส่วนในใจเขาร่
ฮั่วซือหานเงยหน้าขึ้น เขาเห็นเงาร่างหนึ่งเบาบางราวกับไร้ฝุ่น ฉือหว่านมาแล้ว!ฮั่วซือหานเม้มริมฝีปากบาง “เธอมาทำไม? ใครให้เธอมา?”ฉือหว่านเดินเข้ามาในห้องรับแขก มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา“เลขาจ้าว!” ฮั่วซือหานเรียกหา “เลขาจ้าว คนที่ฉันให้คุณเตรียมไว้ล่ะ ทำไมยังไม่มาอีก?”ไม่มีเสียงตอบรับไม่มีใครตอบเขาฉือหว่านก็ไม่พูดอะไรฮั่วซือหานยกมือขึ้นดึงกระดุมเสื้อเชิ้ต แล้วพูดกับฉือหว่านว่า “ออกไป”ฉือหว่านก้มตามองเขาด้วยขนตายาวสวย “งั้นฉันไปจริงๆ นะ”เธอหมุนตัวจะเดินออกไปแต่ในวินาทีถัดมา มือใหญ่แข็งแรงข้างหนึ่งเอื้อมเข้ามา คว้าแขนเรียวของเธอไว้แน่น เสียงทุ้มต่ำกดดันดังขึ้นผ่านการขบฟัน “ฉือ...หว่าน!”เขาเรียกชื่อเธอด้วยความโมโหฉือหว่านหันกลับมา กะพริบตาอย่างซุกซนเจ้าเล่ห์มองเขา “เรียกฉันทำไม?”ฮั่วซือหานเอื้อมมือดึงแรง ร่างบอบบางของเธอล้มลงไปนั่งบนตักแกร่งของเขาโดยตรงตัวเขาร้อนจัด ราวกับลาวาหลอมละลาย ยาปลุกกำหนัดออกฤทธิ์มานานแล้ว เขาฝืนทนไว้ได้ด้วยแรงใจเพียงอย่างเดียวตั้งแต่กลับมาจากสวนหลวง ดวงตาเขาก็แดงก่ำ สติเริ่มเลือนลางตอนนี้พอได้กอดร่างนุ่มนิ่มไว้ ฮั่วซือหานก็ซบใบหน้าลงบนเส
แต่ถึงอย่างนั้น ฉือหว่านก็ยังคงนอนไม่หลับอยู่ดี ไม่นานนัก “ก็อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งใครอีกล่ะ?ฉือหว่านเดินไปเปิดประตูห้องผู้ป่วย และพบว่าเป็นเลขาจ้าวที่รีบร้อนมาหาเธอ “คุณนาย”ฉือหว่านเดินออกไป “เลขาจ้าว คุณมาทำไม?”สีหน้าของเลขาจ้าวเต็มไปด้วยความเร่งรีบ “คุณนายครับ ท่านประธานถูกวางยา ตอนอยู่ที่บ้านตระกูลฉือ คุณช่วยไปดูท่านประธานที่สวนหลวงหน่อยเถอะครับ”“เขาสั่งให้คุณหาเด็กใหม่ที่สะอาดไปให้แล้วไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ไปหรอก” ฉือหว่านพูดพลางจะกลับเข้าไปในห้อง“คุณนายครับ!” เลขาจ้าวเรียกเธอไว้ทันที “ที่ท่านประธานพูดไป...เป็นเพราะโกรธ พูดไปเพราะประชดคุณ คุณฟังไม่ออกจริงๆ เหรอครับ?”มือที่จับลูกบิดของฉือหว่านชะงักเล็กน้อย“คุณนายครับ วันนั้นที่วิลล่าพักร้อน คุณชายลู่บาดเจ็บเพราะปกป้องคุณก็จริง แต่คุณจะเห็นแค่เขาคนเดียวไม่ได้ คุณควรเห็นด้วยว่า มือของท่านประธาน...บาดเจ็บเพราะคุณ!”ฉือหว่านค่อยๆ หันหลังกลับ เธอมองเลขาจ้าว “แล้วมือของเขา...เกี่ยวอะไรกับฉัน?”เลขาจ้าวหยิบมือถือขึ้นมา แล้วเปิดคลิปวิดีโอจากกล้องวงจรปิดให้ดู “คุณนายครับ คุณดูเองเถอะ”ฉือหว่านเปิดวิดีโอ ในภาพเธ