บทที่7 นัดตัดชุดหมั้น

วันถัดมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องส่วนตัวของหมอซางรัวสนั่น ดูเหมือนว่าคนที่ยืนเคาะอยู่ข้างนอกกำลังร้อนรุ่มใจ จนคุณหมอหนุ่มหน้าเข้มต้องช้อนสายตาขึ้นมาที่ประตูห้องแล้วเอ่ยอนุญาต

"เข้ามา"

เสียงสนรองเท้ากระแทกลงที่พื้นบ่งบอกว่าคนที่กำลังมุ่งหน้าเข้ามานั้นเร่งรีบขนาดไหน

"พี่ซาง พี่คิดอะไรอยู่ ทำไมถึงยอมหมั้นกับยายมารร้ายนั้นได้"

เสียงที่เปล่งออกมาบ่งบอกความไม่พอใจถึงขีดสุด ทำให้หมอซางที่กำลังจะตรวจเอกสารต้องวางทุกอย่างลง แล้วถอนหายใจยาวจ้องมองใบหน้าสวยของน้องสาวไม่ลดละ

"เธอคิดว่าพี่ชอบผู้หญิงแบบนั้นเหรอ ที่ต้องยอมเพราะพี่ไม่มีทางเลือกพ่อจะไม่สนับสนุนโรงพยาบาล คนที่เดือดร้อนคือพี่"

"ทำไมพ่อร้ายขนาดนั้น ก็รู้อยู่ว่าพี่ไม่ได้รักยัยปากแดงลี่ถิงสักหน่อย"

"ช่างเถอะก็แค่หมั้นกันไว้ยังไม่ได้แต่ง"

"เพราะพี่หยางคนเดียวที่ทำให้พี่เดือดร้อนแบบนี้"

"เอาเถอะน่ะ คงเป็นกรรมของพี่เองแหละ"

พอหมอซางพูดแบบนั้น ซูซ่านก็ทำหน้ามุ้ยลงทันที ก็แน่แหละเธอไม่ชอบจางลี่ถิงและไม่อยากให้พี่ชายเพียงคนเดียวต้องมาชีวิตกับคนพรรค์นั้น

เวลาเดินทางมาสักพักใหญ่หลังจากที่นั่งคุยกับพี่ชายแล้ว ซูซ่านก็ขอตัวกลับแต่เธอไม่ได้กลับมาที่บริษัทหรอกนะ สถานที่ที่เธอไปก็คือโรงแรมของตระกูลกู้ เพราะคนที่เธออยากระบายความในใจมากที่สุดก็คือตงฉิน

เมื่อมาถึงโรงแรมก็ขอพบผู้บริหาร ไม่นานเกินรอเลขาของตงฉินก็พาเธอไปที่ห้องทำงานของเขา

"ลมอะไรหอบเธอมาถึงที่นี่" ยังไม่ทันได้เชิญแขกที่มาขอพบนั่งลง ตงฉินก็ยิงคำถามเสียก่อน แต่คนอย่างซูซ่านก็ไม่รอช้าที่จะเปิดประเด็นเรื่องที่อึดอัดภายในใจ

"พี่รู้หรือเปล่า ว่าพี่ชายของพี่ทำให้พี่ซางเดือดร้อน" คำพูดของซูซ่านทำเอาตงฉินต้องวางทุกอย่างไว้ตรงนั้น เรื่องที่น้องสาวเพื่อนมาแผดเสียงจนหนวกหูน่าจะเป็นเรื่องงานหมั้นที่กำลังจะเกิดขึ้น

"อันที่จริงมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพี่ใหญ่หรอกนะ แต่เพราะตระกูลจางไม่มีทางเลือกพี่ชายเธอถึงได้ถูกดึงเข้าไปร่วมในเกมนี้ต่างหาก"

"พี่ซางเป็นเพื่อนพี่นะ พี่จะไม่ทำอะไรหน่อยเหรอ"

"เธอจะให้ฉันทำอะไรล่ะ"

"ไปบอกพี่ชายพี่ให้เลิกกลั่นแกล้งครอบครัวยัยลี่ถิงซะ ก่อนที่จะมีงานหมั้น"

"ฉันบอกไว้แล้วว่าจะไม่ยุ่งกับพวกเขา"

"พี่ฉิน พี่มันก็เหมือนพี่ชายพี่ไม่มีผิด ใจร้ายที่สุด"

เหวี่ยงอารมณ์ใส่ตงฉินแล้วก็หมุนตัวเดินออกไปจากห้อง ทำเอาตงฉินขมวดคิ้วเข้าหากัน แม้ว่าจะแอบเห็นใจเพื่อนแต่เรื่องนี้ตัวเองก็บอกแล้วว่าจะไม่ยุ่ง ก็คงต้องปล่อยให้หมอซางจัดการเอง

 

#หลายวันต่อมา

ต่างฝ่ายก็คงต่างยุ่งลี่ถิงเองก็ไม่ได้ไปพบหมอเพราะเธอคิดว่าไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่ต้องไปพบ อีกทั้งงานของเธอก็เร่งมากไม่อยากให้พลาดแม้แต่นิดเดียว

ส่วนหมอซางก็คงไม่ต่างกันมากนัก งานที่โรงพยาบาลล้นมือไปหมดไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น คงมีแต่ซูอันที่จับตามองเด็กทั้งสอง และรู้สึกว่าลูกชายเองก็ไม่ให้ความสนใจลี่ถิงเท่าไรนัก คำสั่งของเขาเลยเกิดขึ้น

#โรงพยาบาล

"พ่อมาได้ยังไงครับ" ระหว่างที่หมอซางออกมาจากห้องตรวจก็กลับมาที่ห้องพักปกติ แต่สิ่งที่เห็นคือ ชายวันหกสิบนั่งรออยู่ที่ห้อง

"หากไม่มาช่วงนี้ก็คงไม่เห็นแก เพราะแกเอาแต่ขลุกตัวอยู่ที่โรงพยาบาล"

"พ่อมีอะไรหรือเปล่า"

"ช่วงนี้ แกได้ติดต่อหนูถิงถิงบ้างหรือเปล่า" หมอซางเงียบก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อเธอด้วยเรื่องอะไร อีกอย่างมันไม่สำคัญมากพอสำหรับเขา

"พ่อพูดธุระของพ่อมาเถอะ ว่ามีอะไร"

"ฉันอยากให้แกไปหาลี่ถิงที่ห้องเสื้อ"

"ทำไมครับ"

"ปล่อยไว้นานแบบนี้ แกก็ไม่ทำอะไรสักอย่าง ไหน ๆ ลี่ถิงก็เปิดห้องเสื้อแล้วพวกแกก็ทำการตัดชุดเข้าพิธีงานหมั้นเลยแล้วกัน"

"อะไรนะครับ"

"ฉันคุยกับจางเอินแล้วทางนั้นก็ไม่กล้าเอ่ยปาก เพราะเขาเป็นผู้หญิง ฉะนั้นแกควรจะไปหาลี่ถิงวันนี้ แล้วคุยกับน้องซะ"

"แต่ช่วงนี้ผมงานยุ่ง อีกอย่างเธอเองก็น่าจะยุ่งด้วย"

"ยุ่งแค่ไหนก็ต้องสละเวลา ทำตามที่ฉันสั่ง" หมอซางอยากจะขัดใจพ่อใจแทบขาด หากไม่ใช่งานที่รักค้ำคออยู่ละก็ไม่มีทางที่เขาจะยอมทำตามเด็ดขาด

ซูอันเดินออกจากห้องพร้อมคนสนิทสายตาของเขาก็มองอย่างไม่ลดละเมื่อพ่อพ้นสายตาก็หย่อนสะโพกลงนั่งที่เก้าอี้ พร้อมเสียงถอนหายใจพรืดใหญ่ มืออีกข้างก็ยกขึ้นมากุมขมับนวดคลึงให้หายเครียด จนร่างเล็กของหมอหลันเดินเข้ามา

"หมอซางเป็นอะไรคะ" หมอหนุ่มช้อนสายตาขึ้นมามองคนตรงหน้า จากนั้นก็ยิ้มน้อย ๆ ให้เธอ

"เปล่าหรอกครับ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย"

"งั้น หลังเลิกงานเราไปหาอะไรดื่มเย็น ๆ ดีไหม"

"วันนี้ท่าจะไม่สะดวก ผมเองพึ่งมีนัดเอาไว้วันหลังแล้วกันนะครับ"

"อ้อ ค่ะ" แม้จะเป็นการปฏิเสธที่อ่อนโยนแต่มันก็ทำให้ใบหน้าของหมอหลันเหวอไปเล็กน้อย พักหลังมานี่หมอซางดูเครียดมาก แถมเขาดูเหินห่างกว่าที่เป็นอีกด้วย