บทที่2

ต้องบอกว่าทำใจอยู่หลายวันกว่าจะตัดสินใจมาหาหมอซางที่โรงพยาบาลอีกครั้ง แต่ครั้งนี้จางลี่ถิงเธอมาพร้อมของฝากเต็มไม้เต็มมือไปหมดไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำนี้เรียกว่าติดสินบนหรือเป็นการเอาใจกันแน่

"ขอโทษนะฉันมาหาหมอซางเขาอยู่หรือเปล่า" ใบหน้าของเธอเหมือนจะพร้อมบวกทุกครั้งมันไม่ได้มีรอยยิ้มไมตรีให้ผู้พบเห็น ทว่าคนที่ถูกถามก็อุตส่าห์ตอบออกมาด้วยไมตรีที่ดี

"ตอนนี้คุณหมอมีประชุมค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจะรอหรือเปล่าคะ"

"มาขนาดนี้ก็ต้องรอสิ" เธอพูดพร้อมยกถุงของมากมายที่พึ่งซื้อมาให้เจ้าหน้าที่ด้านหน้าได้ดู หญิงคนนั้นเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเดินนำลี่ถิงไปที่ห้องของหมอ

"อีกสักพักคุณหมอก็คงออกมาค่ะ คุณรออยู่ที่นี่แล้วกัน"

"ได้" รับคำสั้น ๆ แม้ว่ามันจะดูห้วนไปนิดแต่คนที่พามาก็ไม่ได้ดูหงุดหงิดอะไร เมื่อเจ้าหน้าที่ซักประวัติด้านหน้าเดินกลับไปแล้วเธอก็เอาถุงขนมของฝากเดินมาวางไว้ที่โต๊ะของหมอซาง พร้อมความคิดที่กำลังประมวลมากมายในหัว

หวังว่าคงจะได้ผล

นั่งรอก็แล้วยืนรอก็แล้วจนเวลาผ่านไปสักกพักใหญ่ ๆ แต่ก็ยังไร้เงาของคุณหมอหนุ่มรูปหล่อ ลี่ถิงผู้ที่ไม่เคยต้องง้ออ้อนวอนใครถึงขึ้นใบหน้าบ่งบอกได้ถึงความหงุดหงิดแต่สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือ อดทน

แอ๊ด

ร่างสูงปรากฏกายให้เห็นใบหน้าของหมอซางตอนนี้ค่อนข้างที่เรียกว่ามีความกังวลอยู่มาก เขาไม่มีรอยยิ้มประดับไว้มีเพียงคิ้วหนาเรียงเส้นที่ขมวดอยู่บนหน้าจนรู้สึกได้ว่ามีเรื่องไม่สบายใจ

"เธอมาที่นี่ทำไม" ประโยคแรกของหมอทำเอาลี่ถิงใจฝ่อขึ้นเล็กน้อย สีหน้าที่นิ่งสนิทพร้อมดวงตาที่คมเข้มไม่มองมาที่เธอแม้แต่น้อย เขาเดินผ่านเธอไปที่โต๊ะอย่างเย็นชา

"คือ ฉัน เออ "

"หากไม่มีอะไรที่จำเป็นละก็ ผมขอทำงานเพราะเรื่องที่สำคัญสำหรับผมคือคนไข้ไม่ได้มีเวลามาพูดเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องหรอกนะ"

"แต่ฉันขอเวลาคุณไม่นานหรอกนะ คือ จริงสิ ฉันแวะซื้อขนมเจ้าดังมาฝากคุณด้วยคุณทำงานตราจคนไข้ก็คงไม่มีเวลาได้พัก ฉันเลยซื้อเครื่องดื่มบำรุงกำลังมาให้"

ความแปลกใจมันเริ่มเกิดขึ้น หมอซางเอนแผ่นหลังชิดกับเก้าอี้ช้อนสายตาขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

"ต้องการอะไร"

"ไหน ๆ คุณก็ถามมาขนาดนี้แล้ว ฉันไม่อ้อมค้อมหรอกนะ จริงอยู่ว่าฉันไม่ได้ชอบคุณ แต่ถือว่าฉันขอร้อง แต่งงานกับฉันเถอะนะหมอซาง"

หึ

เสียงหัวเราะต่ำในลำคอเกร็ง คำขอร้องของเธอดูเหมือนจะตลกกับเขามาก แววตาที่ทอดมองลี่ถิงทำเอาเธอรู้ได้ว่าคุณหมอหนุ่มตรงหน้ากำลังเย้ยหยันเธอทางสายตา ทว่า สิ่งที่เธอต้องทำคือ อดทน

"เกิดมาฉันไม่เคยขอร้องใคร ใช่...ฉันอาจจะดูไม่ดีในสายตาคุณแต่ตอนนี้ครอบครัวฉันเดือดร้อนเราต่างฝ่ายต่างไม่ชอบกัน ฉะนั้นฉันแค่อยากขอให้คุณช่วยรับข้อเสนอของพ่อฉันหน่อยได้ไหม หากเราพ้นวิกฤตไปได้ฝั่งคุณเองก็ได้ผลประโยชน์ส่วนเราจะหย่ากันตอนนั้นก็ยังได้นี่"

"ตั้งแต่เกิดมาผมพึ่งจะเคยเห็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักอายก็ครั้งนี้ คราวก่อนก็รักคนที่เขามีภรรยาไม่รู้จักบาปบุญคราวนี้ยอมขอร้องให้ผู้ชายแต่งงานด้วย คุณไม่ละอายใจหรือไง"

"คุณจะพูดยังไงก็ได้ แต่ครั้งนี้ฉันถือว่าขอร้องคุณจริง ๆ หากไม่เดือดร้อนฉันคงไม่ยอมให้ผู้ชายดูถูกขนาดนี้ จริงอยู่ว่าฉันชอบพี่หยาง เพราะตอนนี้คุณป้าหลี่บอกฉันเองว่าเขาสองคนจะหย่ากัน เขาไม่รักกันฉันผิดด้วยเหรอที่จะรักเขา"

"ผิดสิ ผิดตั้งแต่ที่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับครอบครัวคนอื่น แถมเกือบทำให้ซิงเหยียนแท้งลูก ตงหยางเล่นงานพวกเธอก็สมควร"

"หมอซาง ทำไมนายร้อยขนาดนี้"

"หากไม่มีอะไร เชิญออกไปได้แล้ว"

คงเป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาไล่ แถมปฏิเสธที่จะช่วยทางอ้อมลี่ถิงจวนปัญญาที่จะให้หมอซางตกลงยอมทำตามข้อเสนอ แม้จะเป็นผู้หญิงที่ดูร้ายกาจแต่ภายใต้เรือนร่างนั้นเธอก็ยังเป็นผู้หญิงธรรมดาที่ดูอ่อนแออยู่ดี

เธอรีบหมุนตัวหันหลังให้หมอซางเพราะกลัวว่าจะอดกลั้นน้ำตาไม่อยู่ หากมันไหลออกมาต่อหน้าเขามีหวังคนที่จะหัวเราะเธอก็คือหมอซางคนนี้

ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันยอมนาย

 

หลังจากที่คุณหนูปากแดงเดินออกไปจากห้อง หมอซางก็พ้นลมแรงหนึ่งเฮือก ตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดเรื่องไร้สาระเพราะตัวเองต้องเรียนรู้การรักษาเฉพาะทาง ถึงแม้ว่าจะมีหุ้นส่วนอยู่ในเครือโรงพยาบาลแต่คุณหมอก็ยังอ่อนอยู่การเรียนรู้ทางการแพทย์ก็ย่อมต้องทำ หากไม่ใช่ว่าครอบครัวมีหุ้นอยู่ที่นี่ก็คงไม่ได้เป็นหนึ่งในผู้บริหาร ส่วนเครื่องมือแพทย์ต่าง ๆ ก็มาจากแรงซัปพอร์ตของครอบครัวเขาทั้งนั้น

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"

"พี่ซางเมื่อกี้เหมือนฉันเห็นยัยลี่ถิงใช่ไหม"

"อืม"

"เธอมาทำไมอย่าบอกนะว่า"

สายตาของซูซ่านเหลือบไปเห็นข้าวของบนโต๊ะถึงกับเอ่ยถามพี่ชายอีกครั้ง

"พี่ซางพี่รับเธอเป็นคนรู้ใจไปแล้วเหรอ"

"เธอพูดอะไร ลี่ถิงแค่แวะมาแล้วก็เอาของมาฝาก"

"พี่ใจอ่อนกับเธอหรือเปล่า"

"ซูหากเธอว่างมากขนาดนั้น ก็มาช่วยเก็บไปทิ้งขยะ หากเธอเสียดายก็มาเอาไปกิน พี่ไม่กิน"

"ให้มันได้อย่างนี้สิพี่ชายเรา"

ซูซ่านยิ้มร่าด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่า พี่ชายของเธอไม่ได้ใจอ่อนให้ยัยลี่ถิงปากแดงคนนั้น เมื่อหมอซางอนุญาตซูซ่านก็เริ่มเก็บถุงของฝากทิ้งลงขยะ ส่วนหมอซางเอาแต่เปิดแฟ้มเอกสารดูรายงานเรื่องการตรวจคนไข้