บทที่ 700

ตึงเครียด เสียใจ และหวาดกลัว ดวงตาของกู้ซิ่งเหว่ยเกิดน้ำตารื้นขึ้นมา ถ้ารู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้กู้ซิ่งเหว่ยจะไม่มีทางไปหาพี่ซานแน่

แต่ในตอนนี้ไม่มีคำว่าถ้าอีกแล้ว

พี่ซานมองหลี่โม่ด้วยดวงตาแดงก่ำ ในใจไร้ซึ่งความคิดที่จะต่อต้านแม้แต่น้อย

พี่ซานที่เคยเจอกับผู้แข็งแกร่งมาแล้วจึงเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่า หากเผชิญหน้ากับผู้ไม่อาจเอาชนะได้ก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ ไม่อย่างนั้นก็จะมีหนทางเดียวคือความตายเท่านั้น

“คุณเก่งกาจมาก ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณเลย ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ”

พี่ซานก้มหัวลงและเอ่ยขึ้น

พวกนักมวยต่างมองดูพี่ซานด้วยความตื่นตะลึง พี่ซานผู้ซึ่งเคยแข็งแกร่งอย่างไม่มีผู้ใดเทียมถึงกับยอมก้มหัวทั้งยังร้องขอชีวิต ทั้งหมดนี้ดูน่าอัศจรรย์มาก

หลี่โม่ชี้ไปทางกู้ซิ่งเหว่ยที่อยู่ข้างนอก “เขาเป็นคนพานายมาที่นี่เหรอ?"

“ใช่ครับ ไอ้ลูกหมานั่นแหละ”

พี่ซานมองไปยังกู้ซิ่งเหว่ยด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว

พี่ซานผู้ไม่กล้ามีความขุ่นเคืองต่อหลี่โม่แม้แต่น้อย เขาจึงเอาความโกรธทั้งหมดไปลงที่กู้ซิงเว่ย

“นายน่าจะรู้นะว่าต้องทำยังไง”

หลี่โม่เอ่ยอย่างเรียบเฉย

“วางใจได้ ผมจะอัดไอ้ลูกหมานี