บทที่ 649

หม่าเจียเฉิงภูมิใจในตัวเองมาก เขารู้สึกว่าเขากลายเป็นพระเจ้าที่ควบคุมทุกสิ่งในทันที อย่างน้อยในปราสาทแห่งนี้เขาก็สามารถควบคุมชีวิตของทุกคนได้ ดังนั้นเขาจึงโห่ร้องและกู้หน้าที่เสียไป

จางเฉียงยิ้มและชี้ไปที่ลูกน้องของเขา และกลุ่มลูกน้องก็รีบเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงเหมือนหมาป่าและเสือ จับแขกผู้มีเกียรติและผู้หญิงทั้งหมดรวมเข้าด้วยกัน

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง และแขกผู้มีเกียรติบางคนก็ถูกพวกอันธพาลรังแก แต่ไม่มีใครสนใจเสียงกรีดร้องของพวกเขา เพราะทุกคนมัวแต่ห่วงชีวิตของตัวเอง

หวงจื่อฉวนและพวกเศรษฐีรวมทั้งพวกคนหนุ่มสาวทายาทเศรษฐีในกรุงโซลต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าสงครามโลกจะมาเร็วและรุนแรงขนาดนี้

เพียงแค่พริบตาเดียว หม่าเจียเฉิงก็กลับมาพร้อมกับกลุ่มอันธพาลติดอาวุธมากมาย

เมื่อกี้ได้ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?

คงจะเป็นเมื่อกี้ที่หม่าเจียเฉิงถูกทำร้ายจนเสียหน้าใช่ไหม หรือหม่าเจียเฉิงมีความแค้นอะไรอยู่แล้วหรือเปล่า

ยิ่งหวงจื่อซวนคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสนุกมากขึ้นเท่านั้น

นายน้อยฝูคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นและตะโกนใส่หม่าเจียเฉิง "พี่หม่า พี่ปล่อยพวกเราไปได้ไหม เมื่อกี้พวกเราก