บทที่ 615

หวังจงฉวนวางสายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเสียใจขึ้นมาเล็กน้อยที่ไปยั่วยุหลี่โม่ในตอนแรก หากไม่ได้ทำเช่นนั้น ตอนนี้เขาคงจะได้เข้าไปในห้องทำงานแล้ว

“พี่ใหญ่ ไอ้ขยะนั่นมันว่ายังไงบ้าง?”

หวังจงเหิงถามด้วยความโมโห

เพียะ

หวังจงฉวนตบหน้าหวังจงเหิงอย่างแรงทีหนึ่ง

“พี่ พี่ตบผมทำไมเนี่ย!”

หวังจงเหิงกุมใบหน้าเอาไว้ มองไปยังหวังจงฉวนด้วยสายตาเหลือเชื่อ

“นี่แกโง่หรือเปล่า หลี่โม่เข้าไปข้างในแล้ว! แกยังจะเรียกเขาว่าขยะอยู่ได้ ฉันว่าแกต่างหากที่เป็นขยะ! ช่วยใช้สมองหน่อยได้ไหม ความหวังของพวกเราทั้งหมดอยู่ที่ตัวหลี่โม่แล้วนะ!”

หวังจงฉวนตำหนิใส่หวังจงเหิง

หวังจงเหิงก้มหน้าลงอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ หลังจากที่ลังเลเล็กน้อยเขาก็พูดขึ้น “เมื่อกี้นี้ไม่ใช่ว่าในห้องทำงานไม่มีคนอยู่หรอกเหรอ หลี่โม่อาจจะซื้อตัวรปภ.ของที่นี่มาหลอกพวกเราก็ได้”

หวังจงฉวนชะงักไปเล็กน้อย ครุ่นคิดถึงคำพูดเมื่อกี้ของซุนฮุ่ยกังขึ้นมาอีกครั้ง ซุนฮุ่ยกังเพิ่งจะบอกอย่างชัดเจนแล้วว่าท่านประธานไม่อยู่

นอกจากนี้ตอนที่หวังจงฉวนเคาะประตูเมื่อครู่ ในห้องก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาเลย ซึ่งก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าในห้องไม่มีใครอ