Share
บทที่ 599
Related chapters
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 600
“กล้าแตะต้องลูกสาวฉัน ไม่เอาแกถึงตายถือเป็นน้ำใจจากฉัน”หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา ยกเท้าขึ้นเตะเอวรปภ.ลอยไปไกลกว่าสิบเมตร และล้มลงกับพื้นโดยไม่ขยับเขยื้อนหม่าเฉิงลี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เขากลัวจริง ๆ ตอนแรกเขาคิดว่ามันน่าจะเป็นแค่ไล่หลี่โม่ออกไปเท่านั้น แต่ไม่คาดคิด ไม่เพียงแต่เขาจะไล่หลี่โม่ออกไปไม่ได้ แต่ลูกน้องของเขากลับถูกซ้อมปางตาย ใช่ เรื่องนี้จะต้องวุ่นวายมากแน่ ๆ“นี่แกกำลังจะฆ่าคนหรือไง! รีบไปดูสิว่าเสี่ยวหลิวเป็นยังไงบ้าง ล้อมชายคนนี้ไว้ให้ดี อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ ฉันขอเตือนแก คราวนี้แกได้เจอเรื่องใหญ่แน่!” หม่าเฉิงลี่คำรามใส่หลี่โม่รปภ.ล้อมหลี่โม่อย่างประหม่า การโจมตีที่รุนแรงของหลี่โม่ทำให้รปภ.เหล่านี้คิดว่าหลี่โม่เป็นบุคคลอันตราย และไม่มีใครต้องการเผชิญหน้ากับหลี่โม่ด้วยตัวเองรปภ.คนหนึ่งไปหาเสี่ยวหลิวเพื่อตรวจสอบลมหายใจของเขา และเมื่อเห็นว่าลมหายใจของเขายังอยู่ รปภ.คนนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "เสี่ยวหลิวยังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้เขาอาหารหนักครับ"หลี่กังเดินไปหาหม่าเฉิงลี่และพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวว่า "หม่า ให้ฉันจัดการเรื่องนี้เอง แกคงจะหมดปัญญาหรอก ดูท่าลู
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 601
ลูกน้องของหลี่กังต่างชะงักฝีเท้า แล้วพากันมองไปทางหม่าเฉิงลี่ด้วยสายงงงวย หญิงชรากระทืบเท้าด้วยความโมโหแล้วตะคอกใส่ลูกน้องของหลี่กัง “จะหยุดกันทำไม ฉันไม่ได้บอกให้พวกแกหยุด พวกแกก็ห้ามหยุด! ตีมันสิ ตีมันให้ปางตายเดี๋ยวนี้!” หม่าเฉิงลี่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา แล้วตะโกนใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยใต้บังคับบัญชา “อย่ามัวแต่ยืนอึ้งอยู่ รีบปกป้องคุณหลี่ซะสิ!” “หัวหน้าหม่า คุณไม่ได้พูดผิดไปใช่ไหม ไม่ใช่ช่วยพี่หลี่หรอกเหรอ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นให้ปกป้องคุณหลี่ล่ะ ให้ปกป้องไอ้ขอทานที่มายั่วโมโหพี่หลี่นั่นงั้นเหรอ?” เจ้าหน้าที่รปภ.คนหนึ่งถามขึ้น หม่าเฉิงลี่ตบหน้าเจ้าหน้าที่รปภ.คนนั้นทันที “นายกล้าบอกว่าคุณหลี่เป็นขอทาน นายคงไม่อยากอยู่ต่อแล้วใช่ไหม! รีบไปคุ้มกันคุณหลี่เดี๋ยวนี้” แม้เจ้าหน้าที่รปภ.ที่เหลือจะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แต่เมื่อเห็นท่าทีฉุนเฉียวในตอนนี้ของหม่าเฉิงลี่ ก็ไม่มีใครกล้าตั้งคำถามใด ๆ แล้วกรูกันเข้าไปปกป้องหลี่โม่ตามคำสั่งของหม่าเฉิงลี่ ในเวลาเพียงพริบตา รอบตัวของครอบครัวหลี่โม่ทั้งสามคนก็เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่รภป. เพียงแต่ครั้งนี้เจ้าหน้าที่รปภ.ล้วนพุ่งออกไปด้านหน้า เ
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 602
ตั้งแต่ได้ยินว่าเฉียวเจิ้งหลงกำลังมา หลี่กังก็ทรุดแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้บ้านนอกนี่ถึงได้ทำให้คุณชายหลงมาได้ นั่นคือคุณชายหลงหนึ่งในสี่ราชาแห่งกรุงโซลเลยนะ! หลี่กังรู้จักข้อบกพร่องของตัวเองดี เขารู้ว่าตนไม่อาจเทียบเฉียวเจิ้งหลงได้แม้แต่เส้นขน หากว่าหลี่โม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเฉียวเจิ้งหลงจริง อย่างตนก็คงจะไม่ไหวแน่ ในขณะที่หลี่กังกำลังครุ่นคิดว่าจะมีหน้ายอมรับความพ่ายแพ้ได้อย่างไรนั้นเอง หญิงชราข้าง ๆ ก็โพล่งขึ้นมาด้วยความโมโห “ขยะ ขยะกันทั้งนั้น ฉันเลี้ยงลูกชายของแกคนนี้มาแล้วได้อะไรบ้าง คนอื่นมารังแกแม่กับลูกชายของแกแล้ว แกยังจะมัวบื้ออะไรอยู่ตรงนี้อีก รีบให้คนของแกไปจับมันมาทุบตีเร็ว ๆ เข้า! ทุบตีให้ตายไปเลย!” กลุ่มเจ้าหน้าที่รปภ.กลุ่มหนึ่งห้อตะบึงเข้ามาแต่ไกล ด้านหลังเจ้าหน้าที่รปภ.ยังมีบอดี้การ์ดสูทดำอยู่อีกกลุ่มหนึ่ง เฉียวเจิ้งหลงก้าวขาเดินอย่างรวดเร็วอยู่ตรงกลางขบวนนั้น เขาขมวดคิ้วแน่นพร้อมเอ่ยตะโกน “ใครกล้าลงมือกับคุณหลี่กัน? คงอยากลองดีงั้นสินะ!” หญิงชรามองไปยังเฉียวเจิ้งหลงที่เดินเข้ามา รู้สึกว่าไม่เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน จึงแผดเสียงลั่น “แกเป็นใคร
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 603
“แม่ คนเฒ่าคนแก่อย่างแม่ก็อย่าก่อปัญหาเพิ่มอีกเลย แม่อยากให้พวกเราทั้งครอบครัวต้องตายกันหมดจริง ๆ เหรอ?” หลี่กังเอ่ยด้วยความเคร่งเครียด หญิงชราตะลึงไปชั่วขณะ เธอมองท่าทีตึงเครียดของหลี่กังก็พลันรู้สึกสะกิดใจขึ้นมาเล็กน้อย จึงดึงหลี่กังเข้ามาถามเสียงเบา “แก แกสู้พวกเขาไม่ได้งั้นเหรอ?” “สู้บ้าอะไรล่ะแม่! นั่นมันคุณชายหลงนะ แค่น้ำลายกระเซ็นออกมาสักนิด พวกเราก็ต้องสิ้นชีพกันทั้งบ้านแล้ว แม่ก่อปัญหาใหญ่ให้ผมแล้วเนี่ย” “แก ปกติแกบอกตัวแกเก่งกาจนักหนา ในกรุงโซลไม่กลัวใครหน้าไหนไม่ใช่เหรอ” หญิงชราเอ่ยอย่างคับข้องใจ ปกติหลี่กังมักจะคุยโวโอ้อวดอยู่ในบ้าน บวกกับที่พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง จึงได้ใจจนลืมตัวขึ้นมา คนในบ้านทั้งแม่และลูกชายจึงเห็นเขานั้นไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ หลี่กังพลันนึกเสียใจอย่างไม่รู้จบ ถือว่าได้สัมผัสถึงความสำคัญของความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างถ่องแท้ ดูอย่างคุณหลี่เขาสิ ผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถทำให้คุณชายหลงเลียแข้งเลียขาได้ กลับถ่อมตนถึงขนาดนั้น ทำให้หลี่กังเหมือนหัวชนแผ่นเหล็กในทันใด ในใจหลี่กังนึกตำหนิหลี่โม่ว่าจะถ่อมตนขนาดนั้นไปทำไม ถึงจะคุยโววางก้ามใหญ่โตให้เต็มที่ก็ไม่มีใ
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 604
“คุณ คุณชายหลง เมื่อครู่ผมให้คนไปทุบรถของคุณหลี่ ผมสำนึกผิดแล้ว ผมจะชดใช้ให้กับคุณหลี่เอง ขอร้องคุณชายหลงได้โปรดช่วยพูดกับคุณหลี่ให้ด้วย วันนี้ผมยอมถูกตีถูกปรับครับ” “เฮอะ คิดว่าคุณหลี่จะอยากได้รถพัง ๆ ของนายเหรอ ทรัพย์สินทั้งหมดของนายฉันให้คนยึดไว้หมดแล้ว นับว่าเป็นการลงโทษเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนาย คุณหลี่มีคุณธรรมเมตตา ถึงได้ไม่ต้องการเอาชีวิตสุนัขของนาย พาคนในครอบครัวของนายไสหัวออกจากกรุงโซลไปซะ” เฉียวเจิ้งหลงเอ่ยเสียงเย็น หลี่กังสติแตกในฉับพลัน รู้สึกว่าชีวิตต่อจากนี้ไปของตนไร้ซึ่งความหวังแล้ว “ผม ตอนนี้ผมจบสิ้นแล้ว ธุรกิจทรัพย์สินที่ทุ่มเทมาครึ่งชีวิตก็หมดสิ้นแล้ว คุณชายหลง คุณชายหลงช่วยพูดให้ผมหน่อยนะครับ ผมไปคุกเข่าขอความเมตตาจากคุณหลี่เลยก็ได้” หลี่กังพยายามอ้อนวอนสุดชีวิต เฉียวเจิ้งหลงแค่นเสียงอย่างเย็นชาคำหนึ่ง แล้วจึงพาลูกน้องวิ่งตามไปทิศทางที่หลี่โม่เดินออกไป ลูกน้องของหลี่กังพวกนั้นลุกยืนขึ้น แล้วไปรวมตัวกันเบื้องหน้าหลี่กัง “พวก พวกนาย พวกนายจะทำอะไร” หลี่กังเห็นสายตาไม่เป็นมิตรของพวกลูกน้องก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันใด “แม่งเอ๊ย คุณยังมีหน้ามาถามพวกเราอีกเหรอว่าจะทำอะ
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 605
หลังจากที่นั่งรถของเฉียวเจิ้งหลงไปส่งซีซีที่โรงพยาบาลแล้ว ลูกน้องของเฉียวเจิ้งหลงก็นำรถคันใหม่ที่เหมือนกันเป๊ะ ๆ มาให้ แล้วส่งมอบให้กู้หยุนหลานที่โรงพยาบาล เฉียวเจิ้งหลงรายงานกับหลี่โม่เล็กน้อยว่าได้จัดการกับหลี่กังอย่างไร หลี่โม่โบกมืออย่างไม่ใส่ใจนัก สื่อความหมายว่าจะจัดการหลี่กังอย่างไรก็แล้วแต่เขา เฉียวเจิ้งหลงพูดคุยกับหลี่โม่อีกสองสามประโยค เขาก็เห็นว่าหลี่โม่อารมณ์ไม่ดีนัก จึงกล่าวลาและปลีกตัวออกไปอย่างรู้จักวางตัว เมื่อหลี่โม่ส่งซีซีกลับห้องผู้ป่วย และเมื่อทั้งเขากับกู้หยุนหลานกล่อมซีซีให้นอนหลับได้แล้ว ทั้งสองคนก็ออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านไปด้วยกัน หวังฟางและกู้เจี้ยนหมินที่อยู่ที่บ้านต่างนั่งอยู่ในห้องรับแขก เมื่อเห็นหลี่โม่และกู้หยุนหลานกลับมาด้วยกัน หวังฟางก็ตบที่โซฟาอย่างแรง “หยุนหลาน มานี่ซิ แม่มีเรื่องจะคุยกับแก” “แม่คะ มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” กู้หยุนหลานนั่งลงข้าง ๆ หวังฟาง เอ่ยถามอย่างสงสัย หลี่โม่ช่วยรินน้ำชาแทนกู้หยุนหลาน จากนั้นจึงนั่งลงข้าง ๆ ด้วย “ญาติผู้พี่คนโตของลูกเซ็นสัญญาก่อสร้างและพัฒนากับบริษัทหยุนจงหลานแล้ว แต่ช่วงนี้บริษัทหยุนจงหลานไม่มีความเคลื่
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 606
ทุกคนในตระกูลหวังแม้ในใจจะไม่เชื่อ แต่เมื่อเห็นหวังฟางพูดอย่างเป็นตุเป็นตะแล้ว นอกจากนี้ชื่อของบริษัทหยุนจงหลานกับกู้หยุนหลานก็มีความเกี่ยวข้องกันอยู่บ้างจริง ๆ ดังนั้นสมาชิกตระกูลหวังจึงตั้งใจจะลองทดสอบดู โดยเสนอว่าให้กู้หยุนหลานพาหวังจงฉวนไปพบกับคุณหลี่ผู้ลึกลับคนนั้น กู้หยุนหลานกุมหน้าผาก รู้สึกไม่ค่อยดีไปทั้งตัว “แม่คะ แม่คงจะไม่ได้ให้หนูพาหวังจงฉวนไปพบกับคุณหลี่เศรษฐีลึกลับคนนั้นหรอกใช่ไหม?” “ใช่แล้ว แม่ก็หมายความว่าอย่างนั้นแหละ หยุนหลานครั้งนี้แกต้องพยายามเพื่อแม่สักครั้ง ให้แม่ของแกกลับไปที่บ้านเดิมแล้วเชิดหน้าชูตากับเขาได้บ้างสิ” “แต่หนูไม่รู้จักคุณหลี่เศรษฐีลึกลับอะไรนั่นจริง ๆ นะคะ แม่จะให้หนูพาไปพบกับคนอื่นเขายังไงกัน” กู้หยุนหลานพูดอย่างปวดหัว หวังฟางมองไปยังกู้หยุนหลานอย่างค่อนข้างประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าสีหน้าของกู้หยุนหลานดูเหมือนจะไม่ได้เสแสร้ง ก็พลันทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาในทันใด “นี่ นี่มันเป็นเรื่องแล้ว แม่ไปคุยโวเอาไว้แล้ว ถ้าทำไม่ได้ คงต้องถูกพวกลุง ๆ ของแกหัวเราะเยาะแน่ ทำไมชีวิตฉันถึงอาภัพแบบนี้นะ” หวังฟางเอ่ยด้วยเสียงสะอื้น กู้เจี้ยนหมินมองไปทางกู้หยุนหลาน
คุณชาย แห่ง ประตูมังกร บทที่ 607
ด้วยการเร่งเร้าของหวังฟาง หลี่โม่จึงล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วแสร้งทำเป็นคุยกับเฉียนฝูสองสามประโยค จากนั้นจึงเก็บมือถือแล้วเอ่ย “ไม่มีปัญหาครับ จัดการให้ได้ทุกเมื่อ” “จริงเหรอ?” หวังฟางยังตกอยู่ในความตะลึง หล่อนยังรู้สึกว่ามันค่อนข้างเหลือเชื่อที่หลี่โม่สามารถทำให้เฉียนมาช่วยได้ “จริงแท้แน่นอนครับ ทางเฉียนฝูก็มีการร่วมมือทางธุรกิจกับบริษัทหยุนจงหลานอยู่พอดี การจัดการให้พบปะกันสักครั้งจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร” หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้มตาหยี แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกประหลาดนิดหน่อยที่ตัวเองต้องลำบากลำบนขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่าตนต้องมาจัดการพบปะให้ตัวเองด้วยหรือนี่ “อย่างนั้นก็ดีเลย เรื่องนี้แก้ไขได้เสียที งั้นให้หยุนหลานพาจงฉวนไปได้ไหม” หวังฟางเอ่ยอย่างได้คืบจะเอาศอก “หนูไปไม่ได้หรอก เดี๋ยวจะเกิดข่าวลืออะไรขึ้นมาอีก” กู้หยุนหลานปฏิเสธอย่างเด็ดขาด หวังฟางถอนหายใจ เธอเองก็กระดากใจที่จะไปบีบบังคับอะไร “งั้นหลี่โม่ แกก็พาจงฉวนไปหน่อยแล้วกัน ต้องแสดงท่าทีกับจงฉวนให้ดีสักหน่อยล่ะ” หลี่โม่พยักหน้า “ไม่มีปัญหาครับ แม่คิดว่าจะไปเมื่อไหร่ดีล่ะ?” หวังฟางครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วหยิบมือถือออก
Latest chapter
