เด็กชายอ้วนกำลังร้องไห้และเช็ดน้ำตา แต่หญิงชรารู้สึกเสียใจมาก เธอมุ่งเป้าไปที่หลี่โม่ด้วยความโกรธเมื่อเห็นหลี่โม่เดินไปที่ร้านค้าใกล้ ๆ พร้อมกับเด็กน้อยในอ้อมแขน หญิงชราจึงลุกขึ้นยืน“หลานย่า หนูรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวย่าจะช่วยหนูล้างแค้นเอง! ไม่มีใครรังแกหลานชายของย่าได้ทั้งนั้น”ความโกรธครอบงำหญิงชรา เธอนั้นปากร้ายตั้งแต่เธอยังเด็ก ดังนั้นเธอจึงระงับความโกรธของตนเองไม่ได้ เธอวิ่งเหยาะ ๆ พุ่งไปหาหลี่โม่ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวหญิงชราจับที่แขนของหลี่โม่ ยกมือขึ้นจะข่วนหน้าของซีซีและสบถถ้อยคำอย่างดุเดือด "ไอ้สารเลว กล้ารังแกหลานชายของฉัน ฉันจะทำให้ลูกสาวของแกเสียโฉมซะ!"หลี่โม่บิดเอวและหลบ กอดซีซีไว้เพื่อไม่ให้หญิงชราแตะต้องได้ ด้วยความรำคาญหลี่โม่จึงเตะเข่าของหญิงชรา และหญิงชราก็คุกเข่าลงต่อหน้าหลี่โม่“สร้างปัญหาพอหรือยัง? ทำไมไม่ไปสั่งสอนหลานชายของคุณให้ดี ยังจะวิ่งไล่ตามมาเพื่อสร้างปัญหาอีก” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชาหญิงชราตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นความอับอายก็ปะทุขึ้น หญิงชราหน้าแดงด้วยความโกรธ ทิ้งตัวลงบนพื้นและกอดน่องขวาของหลี่โม่ และเริ่มใช้กลอุบายที่แยบยล“ตีฉันเหรอ ช่างเป็นผู้ชาย
เมื่อมองดูครอบครัวของหลี่โม่ซื้อตั๋วเข้าสวนสนุก หญิงชราก็แสดงสายตาที่ดุร้าย พร้อมกับเด็กชายอ้วนที่อยู่ข้าง ๆ เธอแยกเขี้ยวและส่งเสียงขู่ฟ่อเสียงดัง ราวกับว่าเธอได้รับความคับแค้นใจอย่างมาก“หลานรัก อย่าร้องไห้ หยุดร้องเถอะ ย่าจะโทรหาพ่อหนูเดี๋ยวนี้เลย จะให้พ่อหนูมาจัดการมัน” หญิงชราเกลี้ยกล่อมเด็กอ้วนเด็กอ้วนหยุดร้องไห้ทันที พยักหน้าและตะโกน "ให้คุณพ่อมาจัดจากมัน และพาน้องสาวตัวน้อยของผมกลับมาหาผมนะ ผมอยากเล่นกับน้องสาวตัวน้อยของผม"หญิงชราหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดหมายเลขของหลี่กังลูกชายของเธอแล้วโทรออกทันที“ลูกชายของแกถูกทำร้าย!” หญิงชราตะโกนใส่โทรศัพท์ที่ต่อสายอยู่หลี่กังตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธ "ใครมันกล้าทำร้ายลูกชายของผม นี่แม่อยู่ที่ไหน"“เราอยู่ในสวนสนุก แกรีบพาคนของแกมา ทุบรถไอ้สารเลวนั่นก่อน แล้วค่อยจับครอบครัวของพวกมันมาจัดการ!” หญิงชราคำรามด้วยความโกรธ“เดี๋ยวผมจะพาคนไปที่นั่นเดี๋ยวนี้”หญิงชราวางโทรศัพท์แล้วมองดูหลานชายอย่างเป็นทุกข์ “หลานรัก เดี๋ยวคุณพ่อของหนูกำลังจะมา ย่าจะไปซื้อไอติมให้ก่อนดีไหม เดี๋ยวพอจับไอ้สารเลวนั่นได้ จะปล่อยให้หนูกระโ
หลี่กังขอให้แผนกรักษาความปลอดภัยติดตามตำแหน่งของหลี่โม่ต่อไป และในขณะเดียวกันก็ขอให้แผนกรักษาความปลอดภัยจับตำแหน่งรถยนต์ของหลี่โม่ในไม่ช้าหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยก็ตอบกลับ และหลี่กังก็สั่งให้คนของเขาทุบรถหลี่โม่ก่อนรถที่กู้หยุนหลานขับมา ถูกคนของหลี่กังทุบกระจก หลังคา ฝากระโปรงหน้ารถและท้ายรถอย่างรวดเร็วหลังจากทุบเสร็จ หลี่กังก็ยกมือ "อุ้มเขาไว้ แล้วตามฉันมา ฉันจะไปล้างแค้นให้ลูกชายของฉัน!"ลูกน้องคนหนึ่งอุ้มเด็กอ้วนขึ้นมาและเดินตามหลี่กังไป ส่วนหญิงชราก็เดินออกไปที่หน้าประตูทางเข้าสวนสนุกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูทางเข้าสวนสนุกหยุดเขา หลี่กังก็จ้องมองและตะคอก "แกกำลังจะทำอะไร! แกกล้าขวางทางฉันเหรอ แกอยากตายใช่ไหม?!"เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบหลีกทางให้ หลังจากที่หลี่กังและคนอื่น ๆ เข้ามาพวกเขาก็รายงานต่อหัวหน้าสำนักงานรักษาความปลอดภัยทันทีหลังจากได้ยินรายงานในวันนี้ หม่าเฉิงลี่ผู้รับผิดชอบงานรักษาความปลอดภัยของสวนสนุกคิดว่าหลี่กังกำลังจะทำอะไรบางอย่างในสวนสนุก ซึ่งจะส่งผลเสียต่อสวนสนุกได้อย่างแน่นอนแต่หม่าเฉิงลี่นึกถึงตัวตนของหลี่กัง และรู้สึกว่าเขาไม่มีคว
ตามคำสั่งของหม่าเฉิงลี่ รปภ.ของสวนสนุกก็ได้ล้อมรอบหลี่โม่และกู้หยุนหลานไว้อย่างรวดเร็วกู้หยุนหลานคว้าแขนของหลี่โม่อย่างกระวนกระวาย และมองไปที่รปภ.ในสนามเด็กเล่นเหล่านี้ด้วยความสงสัย "นี่พวกคุณกำลังจะทำอะไรกัน""ไม่ได้ทำอะไร แค่จะขอให้ครอบครัวของคุณออกจากสวนสนุก" หม่าเฉิงลี่กล่าวอย่างจริงจังหลี่กังยืนอยู่ข้าง ๆ และจ้องมองที่หลี่โม่อย่างเดือดดาล จากนั้นหันสายตาไปที่กู้หยุนหลาน ดวงตาของเขากลายเป็นโลภมากทันทีหญิงชรากอดหลานชายคนโตไว้ในอ้อมแขนของเธอ หลี่กังเดินไปที่ด้านข้างของหม่าเฉิงลี่ และถ่มน้ำลายใส่หลี่โม่"ถุย!"“ไอ้สารเลวนี่ แกกล้าทำร้ายฉัน และยังกล้ามาทำร้ายหลานของฉันอีก กรรมมาถึงแกแล้ว แกมันไอ้คนจน แกกล้าหยิ่งผยอง แกคงไม่รู้จักคำว่าตายสินะ เดี๋ยวอีกไม่นานแกจะได้ตายของจริง!"กู้หยุนหลานมองไปที่หญิงชราด้วยความประหลาดใจ แล้วหันมาถามหลี่โม่ด้วยเสียงเบา "เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ คุณไปทำร้ายคุณยายคนนั้นหรือเปล่าคะ?"หลี่โม่บอกกู้หยุนหลานว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น และกู้หยุนหลานก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที โดยคิดว่าสิ่งที่หลี่โม่ทำนั้นถูกต้องแล้ว คนแบบนี้ไม่สมควรจะทำดีด้วยหรอกม้าหมุนหยุดลงอย่าง
“กล้าแตะต้องลูกสาวฉัน ไม่เอาแกถึงตายถือเป็นน้ำใจจากฉัน”หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา ยกเท้าขึ้นเตะเอวรปภ.ลอยไปไกลกว่าสิบเมตร และล้มลงกับพื้นโดยไม่ขยับเขยื้อนหม่าเฉิงลี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เขากลัวจริง ๆ ตอนแรกเขาคิดว่ามันน่าจะเป็นแค่ไล่หลี่โม่ออกไปเท่านั้น แต่ไม่คาดคิด ไม่เพียงแต่เขาจะไล่หลี่โม่ออกไปไม่ได้ แต่ลูกน้องของเขากลับถูกซ้อมปางตาย ใช่ เรื่องนี้จะต้องวุ่นวายมากแน่ ๆ“นี่แกกำลังจะฆ่าคนหรือไง! รีบไปดูสิว่าเสี่ยวหลิวเป็นยังไงบ้าง ล้อมชายคนนี้ไว้ให้ดี อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ ฉันขอเตือนแก คราวนี้แกได้เจอเรื่องใหญ่แน่!” หม่าเฉิงลี่คำรามใส่หลี่โม่รปภ.ล้อมหลี่โม่อย่างประหม่า การโจมตีที่รุนแรงของหลี่โม่ทำให้รปภ.เหล่านี้คิดว่าหลี่โม่เป็นบุคคลอันตราย และไม่มีใครต้องการเผชิญหน้ากับหลี่โม่ด้วยตัวเองรปภ.คนหนึ่งไปหาเสี่ยวหลิวเพื่อตรวจสอบลมหายใจของเขา และเมื่อเห็นว่าลมหายใจของเขายังอยู่ รปภ.คนนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "เสี่ยวหลิวยังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้เขาอาหารหนักครับ"หลี่กังเดินไปหาหม่าเฉิงลี่และพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวว่า "หม่า ให้ฉันจัดการเรื่องนี้เอง แกคงจะหมดปัญญาหรอก ดูท่าลู
ลูกน้องของหลี่กังต่างชะงักฝีเท้า แล้วพากันมองไปทางหม่าเฉิงลี่ด้วยสายงงงวย หญิงชรากระทืบเท้าด้วยความโมโหแล้วตะคอกใส่ลูกน้องของหลี่กัง “จะหยุดกันทำไม ฉันไม่ได้บอกให้พวกแกหยุด พวกแกก็ห้ามหยุด! ตีมันสิ ตีมันให้ปางตายเดี๋ยวนี้!” หม่าเฉิงลี่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา แล้วตะโกนใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยใต้บังคับบัญชา “อย่ามัวแต่ยืนอึ้งอยู่ รีบปกป้องคุณหลี่ซะสิ!” “หัวหน้าหม่า คุณไม่ได้พูดผิดไปใช่ไหม ไม่ใช่ช่วยพี่หลี่หรอกเหรอ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นให้ปกป้องคุณหลี่ล่ะ ให้ปกป้องไอ้ขอทานที่มายั่วโมโหพี่หลี่นั่นงั้นเหรอ?” เจ้าหน้าที่รปภ.คนหนึ่งถามขึ้น หม่าเฉิงลี่ตบหน้าเจ้าหน้าที่รปภ.คนนั้นทันที “นายกล้าบอกว่าคุณหลี่เป็นขอทาน นายคงไม่อยากอยู่ต่อแล้วใช่ไหม! รีบไปคุ้มกันคุณหลี่เดี๋ยวนี้” แม้เจ้าหน้าที่รปภ.ที่เหลือจะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แต่เมื่อเห็นท่าทีฉุนเฉียวในตอนนี้ของหม่าเฉิงลี่ ก็ไม่มีใครกล้าตั้งคำถามใด ๆ แล้วกรูกันเข้าไปปกป้องหลี่โม่ตามคำสั่งของหม่าเฉิงลี่ ในเวลาเพียงพริบตา รอบตัวของครอบครัวหลี่โม่ทั้งสามคนก็เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่รภป. เพียงแต่ครั้งนี้เจ้าหน้าที่รปภ.ล้วนพุ่งออกไปด้านหน้า เ
ตั้งแต่ได้ยินว่าเฉียวเจิ้งหลงกำลังมา หลี่กังก็ทรุดแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้บ้านนอกนี่ถึงได้ทำให้คุณชายหลงมาได้ นั่นคือคุณชายหลงหนึ่งในสี่ราชาแห่งกรุงโซลเลยนะ! หลี่กังรู้จักข้อบกพร่องของตัวเองดี เขารู้ว่าตนไม่อาจเทียบเฉียวเจิ้งหลงได้แม้แต่เส้นขน หากว่าหลี่โม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเฉียวเจิ้งหลงจริง อย่างตนก็คงจะไม่ไหวแน่ ในขณะที่หลี่กังกำลังครุ่นคิดว่าจะมีหน้ายอมรับความพ่ายแพ้ได้อย่างไรนั้นเอง หญิงชราข้าง ๆ ก็โพล่งขึ้นมาด้วยความโมโห “ขยะ ขยะกันทั้งนั้น ฉันเลี้ยงลูกชายของแกคนนี้มาแล้วได้อะไรบ้าง คนอื่นมารังแกแม่กับลูกชายของแกแล้ว แกยังจะมัวบื้ออะไรอยู่ตรงนี้อีก รีบให้คนของแกไปจับมันมาทุบตีเร็ว ๆ เข้า! ทุบตีให้ตายไปเลย!” กลุ่มเจ้าหน้าที่รปภ.กลุ่มหนึ่งห้อตะบึงเข้ามาแต่ไกล ด้านหลังเจ้าหน้าที่รปภ.ยังมีบอดี้การ์ดสูทดำอยู่อีกกลุ่มหนึ่ง เฉียวเจิ้งหลงก้าวขาเดินอย่างรวดเร็วอยู่ตรงกลางขบวนนั้น เขาขมวดคิ้วแน่นพร้อมเอ่ยตะโกน “ใครกล้าลงมือกับคุณหลี่กัน? คงอยากลองดีงั้นสินะ!” หญิงชรามองไปยังเฉียวเจิ้งหลงที่เดินเข้ามา รู้สึกว่าไม่เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน จึงแผดเสียงลั่น “แกเป็นใคร
“แม่ คนเฒ่าคนแก่อย่างแม่ก็อย่าก่อปัญหาเพิ่มอีกเลย แม่อยากให้พวกเราทั้งครอบครัวต้องตายกันหมดจริง ๆ เหรอ?” หลี่กังเอ่ยด้วยความเคร่งเครียด หญิงชราตะลึงไปชั่วขณะ เธอมองท่าทีตึงเครียดของหลี่กังก็พลันรู้สึกสะกิดใจขึ้นมาเล็กน้อย จึงดึงหลี่กังเข้ามาถามเสียงเบา “แก แกสู้พวกเขาไม่ได้งั้นเหรอ?” “สู้บ้าอะไรล่ะแม่! นั่นมันคุณชายหลงนะ แค่น้ำลายกระเซ็นออกมาสักนิด พวกเราก็ต้องสิ้นชีพกันทั้งบ้านแล้ว แม่ก่อปัญหาใหญ่ให้ผมแล้วเนี่ย” “แก ปกติแกบอกตัวแกเก่งกาจนักหนา ในกรุงโซลไม่กลัวใครหน้าไหนไม่ใช่เหรอ” หญิงชราเอ่ยอย่างคับข้องใจ ปกติหลี่กังมักจะคุยโวโอ้อวดอยู่ในบ้าน บวกกับที่พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง จึงได้ใจจนลืมตัวขึ้นมา คนในบ้านทั้งแม่และลูกชายจึงเห็นเขานั้นไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ หลี่กังพลันนึกเสียใจอย่างไม่รู้จบ ถือว่าได้สัมผัสถึงความสำคัญของความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างถ่องแท้ ดูอย่างคุณหลี่เขาสิ ผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถทำให้คุณชายหลงเลียแข้งเลียขาได้ กลับถ่อมตนถึงขนาดนั้น ทำให้หลี่กังเหมือนหัวชนแผ่นเหล็กในทันใด ในใจหลี่กังนึกตำหนิหลี่โม่ว่าจะถ่อมตนขนาดนั้นไปทำไม ถึงจะคุยโววางก้ามใหญ่โตให้เต็มที่ก็ไม่มีใ