พี่ตาวขี่มอเตอร์ไซค์บิดมาอย่างรวดเร็ว คนมากกว่าหนึ่งร้อยคนที่อันธพาลพังก์ผมเหลืองพูดถึงนั้น ไม่เห็นมีแม้แต่เงา กลายเป็นว่ามีคนมากมายมาสร้างปัญหาบนท้องถนนใหญ่เส้นนี้ และมีเพียงคนที่มีปัญหาทางสมองเท่านั้นที่จะทำได้ นอกจากนี้ พี่ตาวยังเป็นคนมีทักษะการต่อสู้สูงและกล้าหาญ พูดอย่างไรก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นจอมอันธพาลคนหนึ่ง แค่รายงานชื่อออกมาก็ทำให้อีกฝ่ายคุกเข่าลงแล้ว พี่ตาวจอดรถมอเตอร์ไซค์ข้าง ๆ รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ แล้วมองดูลูกน้องที่ต่างนอนราบอยู่บนพื้น ทันใดนั้นจมูกของเขาก็บูดเบี้ยว “พวกแกนี่ช่างทำให้ฉันขายขี้หน้าจริง ๆ คนเยอะแยะขนาดนี้ยังจัดการกับไอ้เวรนั่นไม่ได้ ไอ้เวรนั่นอยู่ไหนล่ะ ฉันจะสั่งสอนมันเอง!” พี่ตาวตะโกนด่าพลาง แล้วดึงมีดล่าสัตว์ออกมาจากด้านหลังเอวของเขา เหตุผลที่พี่ตาวถูกเรียกว่าพี่ตาวก็เพราะเขาเล่นมีดได้อย่างยอดเยี่ยม และเขายังภูมิใจในตัวเองที่สามารถรวมกับมีดได้เป็นหนึ่ง “เสี่ยวตาว แกจะสั่งสอนฉัน?” ชูจงเทียนเดินออกมาจากด้านหลังรถ "ที่จะสั่งสอนก็คือ… ฉิบหาย! ท่านเทียน!" ตอนที่พี่ตาวเห็นชูจงเทียน ผมของเขาก็แทบจะลุกขึ้น ตอนแรกคิดว่าเป็นแค่คนที่มีวิชาศิลปะการต่
”ไม่จำเป็น แกทำเหมือนว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นซะ และแกห้ามเปิดเผยเรื่องเกี่ยวกับคุณชายหลี่แม้แต่คำเดียว” ชูจงเทียนพูดตามคำสั่งของหลี่โม่ "อะไรนะครับ?" พี่ตาวมองไปยังชูจงเทียนด้วยความประหลาดใจ และไม่แน่ใจว่านี่มันเรื่องอะไรกัน “คุณชายหลี่ต้องการเล่นงานเขาอย่างช้า ๆ วัน ๆ ไม่ต้องรู้จักแต่ทุบตีและฆ่าอย่างเดียว หัดฉลาดขึ้นบ้าง พาคนของแกไสหัวออกไปซะ” ชูจงเทียนพูดอย่างเย็นชา “ครับ ครับ เราจะไปเดี๋ยวนี้" พี่ตาวรีบพาพวกลูกน้องของเขาถอยกลับไปทันที หลูหมิงเชิงมองหลี่โม่ด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ "คุณชายหลี่คำนวณได้ยอดจริง ๆ ครับ เกรงว่าจะเก่งกว่าจูกัดเหลียงคำนวณเก่งกว่าขงเบ้ง และมีไหวพริบกว้างไกลกว่าว่อหลง" เมื่อฟังคำชมของหลูหมิงเชิง หลี่โม่ก็ดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย “คุณกำลังพูดเรื่องตลกเหรอ?” "อะไรนะครับ?" หลูหมิงเชิงไม่เข้าใจ ตัวเองตั้งใจเลียเข้งเลียขาประจบสอพลอขนาดนี้ ทำไมถึงกลายเป็นเรื่องตลก เมื่อมองไปยังหัวหมูที่เฉื่อยชาของหลูหมิงเชิง ชูจงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "จูกัดเหลียง ขงเบ้ง ว่อหลง ล้วนเป็นคนคนเดียวกัน" “โอ้พระเจ้า คุณดูสิครับผมนี่ช่างไม่รู้จักวัฒนธรรมจริง ๆ”
หลี่โม่หันไปมองตามเสียง และเห็นกลุ่มหนุ่มหล่อสาวสวยมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม ท่ามกลางกลุ่มนั้นมีสาวที่ดูสวยแพงอยู่คนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่ทำเสียงประหลาดใจเมื่อครู่นี้ เธอชื่อเฉินผิงผิงเป็นเพื่อนร่วมชั้นของกู้หยุนหลาน และเป็นคนที่แข่งขันแย่งชิงตำแหน่งดาวห้องเรียนและดาวโรงเรียนกับกู้หยุนหลานตั้งแต่เด็ก แต่ไม่ว่าเฉินผิงผิงจะขยันแค่ไหน เธอก็ยังด้อยกว่ากู้หยุนหลาน อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอได้ยินว่า กู้หยุนหลานได้แต่งงานกับคนต่ำต้อย เฉินผิงผิงก็มีความสุขอย่างมาก และได้รวบรวมเรื่องราวที่น่าสมเพชของหลี่โม่ไว้มากมาย และวางแผนว่างานเลี้ยงรวมตัวเพื่อนร่วมชั้นอีกครั้ง จะทำให้กู้หยุนหลานอับอายขายหน้า แต่คิดไม่ถึงว่า จะได้เจอกับหลี่โม่ที่คลับดราก้อนพาเลซในวันนี้ ดังนั้นเฉินผิงผิงจึงรีบใช้หลี่โม่เพื่อฝึกฝีมือทันที เมื่องานเลี้ยงรวมตัวเพื่อนร่วมชั้นมาถึง เธอก็จะสามารถทำให้กู้หยุนหลานอับอายขายหน้าได้มากขึ้น “โอ้โห สวมใส่เสื้อผ้าขาด ๆ ทั้งตัวก็สามารถเข้าและออกจากคลับดราก้อนพาเลซได้แบบสบาย ๆ เหรอเนี่ย? เป็นเพราะค่าใช้จ่ายบริโภคของคลับดราก้อนพาเลซลดลงแล้ว หรือแรงงานต่างด้าวบางคนไม่ด
ผู้คนมากมายที่สร้างปัญหาในคลับดราก้อนพาเลซนั้นล้วนถูกอัดจนพิการ ขึ้นชื่อเรื่องสั่งสอนคนด้วยเลือดและน้ำตา “ไอ้ยาจก ชูจงเทียนเชิญนายมากินข้าวงั้นเหรอ สถานะอย่างชูจงเทียน เขาจะยุ่งกับคนอย่างนายงั้นเหรอ? นายไม่คู่ควรให้เลียรองเท้าชูจงเทียนด้วยซ้ำ!” “ทุกวันนี้นี่พวกยาจกเสแสร้งเก่งจริง ๆ ก่อนจะเสแสร้งก็หัดดูสารรูปตัวเองก่อนไหม อย่างนายที่สวมใส่เสื้อผ้าแผงลอยทั้งตัวแบบนี้ คิดว่าจะพบกับท่านเทียนได้อย่างนั้นเหรอ? บอกตามตรงเลยว่าตลกมาก” “ฉันคิดว่าว่า มันเข้ามาหาอาซ้อแถวนี้หรือเปล่า อย่างน้อยอาซ้อก็น่าจะซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ให้สักสองสามชุดสิ ใช่ไหม? หรือว่ามันมา… ขาย” หนุ่มหล่อหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง เฉินผิงผิงดูเหมือนจะฟังไม่เข้าใจและถามด้วยความสงสัยว่า "ขายอะไรเหรอ?" "ขายนี่ไง!" หนุ่มหล่อที่พูดอยู่ก็ตบ ๆ ที่ก้น แล้วมองหลี่โม่อย่างติดตลกและพูดว่า “ไอ้จ้อนของนายคงจะเหี่ยวเฉาไปนานแล้วล่ะมั้ง” "ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เฉินผิงผิงหัวเราะจนตัวโยกไปมา หนุ่มหล่อที่อยู่ด้านข้างนั้นต่างพากันมองไปที่ก้อนสั่นสะเทือนของเฉินผิงผิงอย่างตะลึงจนน้ำลายแทบไหล “พูดได้สมเหตุสมผล คนไร้ประโยชน์อย่างนายมาขายตัวอย่างน
เมื่อชูจงเทียนได้ยินเสียงตะโกนของเฉินผิงผิง เขาก็กังวลทันที ถ้าหากว่าหลี่โม่เสียหน้าในถิ่นของตนล่ะก็ หลี่โม่คงไม่ติดต่อกับตนอีกต่อไป เรียกได้ว่าตกม้าตายเพราะเรื่องโง่ ๆ ดังนั้นไม่รอที่จะเดินถึงหน้าเฉินผิงผิงและคนอื่น ๆ ชูจงเทียนก็ตะโกนออกมาเสียงดัง เมื่อเฉินผิงผิงที่กำลังโมโหอยู่ได้ยินเสียงคนตะโกนใส่ตัวเอง ในใจก็รู้สึกไม่พอใจมากขึ้น เธอหันกลับไปชี้ชูจงเทียนแล้วโวยวายว่า “คุณเป็นใคร ใครให้คุณเข้ามาแส่หาเรื่อง ฉันจะสั่งสอนคนไร้ค่า ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!" หนุ่มหล่อทั้งกลุ่มไปมองที่ชูจงเทียน และหนุ่มหล่อหลายคนแสดงท่าทางแข็งแกร่ง และได้สาปแช่งแล้ว “ใครที่ไม่ได้รูดซิปกางเกงดี ๆ แล้วปล่อยให้คนไร้ประโยชน์นี่ออกมา ไม่ยอมอยู่ในกางเกงดี ๆ ที่แส่เข้ามานี่อยากโดนเราเหยียบตายใช่ไหม!” “กล้าที่จะดูหมิ่นผิงผิงของเรา รนหาที่ตายจัด แน่จริงตามฉันออกจากคลับดราก้อนพาเลซ เดี๋ยวไอ้ไร้ค่านี่ก็จะไปด้วย จะได้จัดการสั่งสอนทีเดียว” ขณะที่หนุ่มหล่อหลายคนกำลังด่าทออย่างแรง มีบางคนในนั้นที่ตามีแวว เขาบ่นพึมพำเมื่อมองดูชูจงเทียน “นี่ดูเหมือนว่าจะเป็นชูจงเทียน พวกนายมองคนให้ชัดเจนก่อนพูดไร้สาระดีไหม พวกที่
ไม่รอให้เฉินผิงผิงตะโกนโหวกแหวกโวยวายเสร็จ มือของชูจงเทียนก็ได้ตบลงบนหน้าของเฉินผิงผิงแล้ว เฉินผิงผิงเคยทำศัลยกรรมไมโครพลาสติกหลายครั้ง และใบหน้าที่บอบบางของเธอก็เต็มไปด้วยกรดไฮยาลูโรนิก ทันใดนั้นก็ดูแปลกขึ้นมา คางเอียงแล้ว จมูกเบี้ยวแล้ว และใบหน้าทั้งซ้ายขวาก็ไม่สมมาตร เมื่อเฉินผิงผิงโดนตบครั้งนี้ ก็ทำให้ใบหน้าที่สวยงามละเอียดอ่อนกลายเป็นผีสาวที่น่ากลัว “ยังกล้าที่จะดูหมิ่นคุณชายหลี่อีก เธอกำลังพยายามทำให้ฉันชูจงเทียนอับอายขายหน้าต่อหน้าคุณชายหลี่ใช่ไหม?” ชูจงเทียนตอบกลับอย่างเย็นชา บรรดาเศรษฐีหนุ่มที่อยู่รอบ ๆ เฉินผิงผิง เมื่อเห็นเฉินผิงผิงในตอนนี้ดูน่ากลัวสยดสยอง ทันใดนั้นต่างก็เว้นระยะห่างกับเฉินผิงผิง ทำเหมือนว่าไม่เคยรู้จักเฉินผิงผิงมาก่อน พูดได้เลยว่า ก่อนหน้านี้เฉินผิงผิงดูเหมือนจะเป็นอาหารอันโอชะ มองแล้วก็ทำให้คนอยากเข้าไปชิม แต่ตอนนี้กลายเป็นว่ายังด้อยกว่าของที่เหลือ “คุณชายหลี่ครับ ผมผิดไปแล้ว เมื่อครู่นี้ผมถูกคนแพศยาอย่างเฉินผิงผิงทำให้สับสน และพูดจาไม่ดีกับคุณชายหลี่ ผมขอโทษคุณอย่างเป็นทางการ” “ผมก็ขอโทษด้วยครับ ผมก็ถูกมนต์ของเฉินผิงผิงด้วย คุณชายหลี่อย่า
บรรดาเศรษฐีหนุ่มทั้งหลาย รู้สึกตกใจจนตัวแข็งทื่อเป็นหุ่น นอกจากคำว่าไม่นะ พวกเขาก็พูดอะไรไม่ออกอีก ใครจะคิดว่าหลี่โม่ที่สวมเสื้อผ้าธรรมดา ๆ กลับมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ขนาดผู้มีอำนาจอย่างชูจงเทียนยังต้องให้ความเคารพ หากตอนนี้มียาที่ทำให้ย้อนเวลากลับไปได้ บรรดาเศรษฐีหนุ่มเหล่านี้ คงจะต้องรีบหยิบยาย้อนเวลาขึ้นมาคนละขวด และรีบเทเข้าปากอย่างแน่นอน ถ้าหากย้อนเวลาได้ บรรดาเศรษฐีหนุ่มเหล่านี้คงจะตบหน้าเฉินผิงผิง ก่อนที่เฉินผิงผิงเรียกหลี่โม่แน่นอน แต่ไม่มีคำว่าถ้าหาก มีแต่ความโหดร้ายบนโลกแห่งความจริง พนักงานต้อนรับสาวสวยได้แจ้งเจ้าการ์ดอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นทีมเจ้าการ์ดของคลับดราก้อนพาเลซ ก็รีบวิ่งเข้ามายืนเข้าแถวอย่างเรียบร้อยต่อหน้าหลี่โม่และชูจงเทียน เมื่อมองไปที่เจ้าการ์ดของคลับดราก้อนพาเลซ เศรษฐีหนุ่มทั้งหลายก็รู้สึกหมดหวัง บ้าเอ๊ย ต้องจบเห่จริง ๆ หรือนี่! หลี่โม่เดินก้าวเข้าไปข้างหน้า พวกเศรษฐีหนุ่มคุกเข่าลงอย่างตื่นตระหนก และมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาอ้อนวอน “คุณหลี่ ไม่สิ คุณท่านหลี่ ปล่อยผมไปเถอะ ผมช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ต่อจากนี้ไป หากผมพบคุณท่านหลี่ ผมจะให
กู้เจี้ยนกั๋วกล่าวอย่างโหดเหี้ยม การพัฒนาธุรกิจของกู้หยุนหลานที่ผ่านมา ทำให้ทั้งกู้เจี้ยนกั๋วและกู้ซิ่งเหว่ยรู้สึกเหมือนถูกคุกคาม ทั้งสองตัดสินใจร่วมมือกันสร้างสถานการณ์ให้เกิดอุบัติเหตุขึ้น เพื่อให้การทำงานที่โรงงานวัตถุดิบทางการแพทย์หยุดชะงัก และทำให้กู้หยุนหลาน ไม่สามารถส่งมอบสินค้าตามคำสั่งซื้อของหรงคังกรุ๊ปได้ตรงตามเวลา และเมื่อถึงตอนนั้น คงต้องชดใช้ค่าเสียหายมูลค่ามหาศาลอย่างแน่นอน ตราบใดที่สามารถกดดันกู้หยุนหลานได้ พวกเขาจึงจะสามารถควบคุมธุรกิจของครอบครัวให้ดีขึ้นได้ และได้รับผลกำไรที่มากขึ้น กู้ซิ่งเหว่ยวางโทรศัพท์ลง จากนั้นจึงหันหน้าไปมองพนักงานสองสามคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วพูดออกมาเบา ๆ ว่า “สิ่งที่สั่งพวกนายไปก่อนหน้านี้ จำได้หรือยัง?” “จำได้ครับ พี่ซิ่งเหว่ยวางใจเถอะครับ ทันทีที่พวกเราลงมือ รับรองว่าสายการผลิตวัตถุดิบจะหยุดชะงักลงทันที ตราบใดที่เราไม่บอกว่าปัญหาอยู่ที่ไหน พวกเขาจะไม่มีทางค้นเจอสาเหตุของปัญหาได้เลย และสายการผลิตจะไม่สามารถใช้งานได้ตามปกติอย่างแน่นอน” ชายที่เป็นหัวหน้ากล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม “อย่างนั้นก็ดี หากทำเรื่องนี้สำเร็จ พวกนายเองก็ได้ผลประโยช
คังหย่งอันกดหมายเลขของคังหย่งเฉียน แล้วพูดเสียงเข้ม "หย่งเฉียน ฉันได้ยินมาว่า แกกับเหวินซินมีปัญหากันเรื่องวิลล่าบนยอดเขาเหรอ?" “พี่ใหญ่ มีปัญหากันน่ะสิ ศิษย์พี่เกิ่งยังถูกทำร้ายจนเข่าหักแล้ว! ศิษย์พี่เกิ่งติดต่อกับอาจารย์โอวหยางไปแล้ว เรื่องนี้อภัยให้ไม่ได้แน่นอน!” คังหย่งเฉียนโกรธแค้นคังเหวินซิน ถ้าไม่ใช่เพราะคังเหวินซินพาหลี่โม่ไปที่นั่น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว คังหย่งเฉียนเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงเอาความโมโหไปลงที่คังเหวินซินเท่านั้น “หย่งเฉียน ไม่ว่ายังไงก็ตาม แกต้องรับรองความปลอดภัยของเหวินซิน ฉันไม่สนว่า อาจารย์โอวหยางพวกเขาจะทำอะไรกับเพื่อนของเหวินซิน แต่พวกเขาจะทำร้ายเหวินซินไม่ได้เด็ดขาด!” “พี่ใหญ่ ฉันไม่กล้ารับประกันหรอก รับประกันได้แค่ลูกชายของพี่จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงตายเท่านั้น ถ้าอาจารย์โอวหยางต้องการลงโทษลูกชายของพี่จริง ๆ ฉันจะไปขวางได้ยังไง ฉันขวางไม่ได้หรอก ไม่กล้าขวางด้วย!" คังหย่งอันขมวดคิ้วแน่น หากคังหย่งเฉียนอยู่ต่อหน้าคังหย่งอันในตอนนี้ คังหย่งอันจะต้องตบเขาให้ตายคามือแน่นอน “หย่งเฉียน! แกเป็นอาข
“ไอ้บัดซบเอ๊ย! ใครกล้ามาต่อกรกับฉันโอวหยางจื้อ มันผู้นั้นจะต้องตาย!” โอวหยางจื้อพึมพำอย่างด้วยความอาฆาตแค้น แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ไปจองตั๋วเครื่องบิน ...... คังเหวินซินมาส่งหลี่โม่และคนอื่น ๆ ที่บ้าน หลังจากมองดูทั้งสามเดินเข้าไปข้างในแล้ว จึงสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างช้า ๆ “อาเล็กถูกจัดการจนหมดท่าแล้ว ต้องบอกพ่อสักคำไหมนะ อาเล็กจะได้ไปตีไข่ใส่สีอีก” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง คังเหวินซินก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหมายเลขพ่อของเขาคังหย่งอัน “ฮัลโหล พ่อครับ ผมเพิ่งจะขายวิลล่าบนยอดเขาที่สวนหนานชุ่ยให้เพื่อผมไป ขายราคาต้นทุนน่ะครับ” คังหย่งอันขมวดคิ้ว "นั่นเป็นวิลล่าที่อาเล็กของแกจะเอาไม่ใช่เหรอ แกเอาไปให้เพื่อนได้ยังไง? ผู้จัดการฝ่ายขายว่ายังไงบ้าง?" คังเหวินซินอึ้งครู่หนึ่ง รู้สึกถึงความผิดปกติในคำพูดของคังหย่งอัน "พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงว่าอาเล็กอยากได้วิลล่านั่น?” “อาเล็กของแกเคยบอกพ่อว่า วิลล่าหลังนั้นเป็นของขวัญที่เขาจะเก็บไว้ให้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในต่างประเทศโอวหยางจื้อ แกคงเคยได้ยินเกี่ยวกับโอวหยางจื้อมาบ้างใช่ไหม? เขาเคยรับหน้าที่เป็นผู้กำกับฉากแอ็คชั่นให้กับภาพย
ในแผนกดูแลพิเศษของโรงพยาบาล คังหย่งเฉียนและคนอื่น ๆ นั่งล้อมรอบเตียง มองดูพี่เกิ่งค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เข่าที่หักของพี่เกิ่งได้รับการผ่าตัดแล้ว แต่หลังการผ่าตัด พี่เกิ่งจะได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็นเท่านั้น “ซี๊ด ขากับเข่าฉันเป็นยังไงบ้าง?” พี่เกิ่งถามอย่างร้อนใจ “ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวล ผ่าตัดเสร็จแล้ว เพียงแต่ระดับการรักษาของที่นี่ยังต่ำไปหน่อย หลังจากฟื้นตัวแล้วพี่ต้องนั่งรถเข็น” คังหย่งเฉียนพูดเสียงเบาหวิว “ไอ้บัดซบ! ฉันไม่อยากนั่งรถเข็น! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!” พี่เกิ่งคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว รู้สึกเลวร้ายไปทั้งร่างกาย ชีวิตบนรถเข็น ไม่ใช่ชีวิตที่พี่เกิ่งต้องการเลย ถ้าต้องนั่งรถเข็นแล้ว ต่อไปจะฝึกศิลปะการต่อสู้ หรือออกไปรังแกคนอื่นอย่างไร แล้วจะไปจีบสาว ๆ ได้อย่างไร! “ฉันจะย้ายโรงพยาบาล ฉันจะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุด!” “พี่เกิ่งอย่าเพิ่งตื่นตูม หมอบอกว่า รอพี่ฟื้นตัวดีแล้ว ก็สามารถทำการผ่าตัดครั้งที่สองในโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้เพื่อเปลี่ยนข้อต่อเทียมได้” คังหย่งเฉียนปลอบใจพี่เกิ่งไปพลางก็ขยิบตาให้กับพวกพี่น้องคนอื่น ๆ ส่งสัญญาณให้พวกเขารีบมาช่วยกันโน้มน้าว ศิษย์พี่ห
พี่เกิ่งร้องโหยหวนออกมา รู้สึกว่าขาซ้ายพลิกกลับไปด้านหลัง พลันสูญเสียการทรงตัวและล้มหงายไปข้างหลังทันที พลั่ก พี่เกิ่งล้มหงายลงกับพื้น ปากก็ร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา คังหย่งเฉียนถูกกระตุ้นด้วยเสียงร้องของพี่เกิ่งจนตัวสั่นไปทั้งตัว เสียงวิ้ง ๆ ที่ดังอยู่ในหัวยิ่งชัดเจนขึ้นมาทันใด คังหย่งเฉียนกุมใบหน้าที่บวมแดงไปครึ่งหนึ่งมองไปทางศิษย์พี่เกิ่ง ดวงตาของคังหย่งเฉียนก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า ศิษย์พี่เกิ่งที่คังหย่งเฉียนเคยคิดว่า แข็งแกร่งไร้เทียมทานนั้น ตอนนี้กำลังร้องคร่ำครวญราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย เมื่อมองขาขวาของพี่เกิ่งหักงอในองศาที่ผิดธรรมชาติ คังหย่งเฉียนก็รู้สึกว่า เลือดทั่วร่างกายเย็นเฉียบขึ้นมา นี่เป็นเรื่องที่มนุษย์สามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นผลลัพธ์ที่สามารถใช้กำปั้นทำได้เหรอ? นี่มันซูเปอร์ไซย่าในตำนานหรืออย่างไรกัน?! พวกศิษย์น้องของพี่เกิ่งหลายคนต่างหวาดกลัวกับความเผด็จการของหลี่โม่ ทั้งกลุ่มพลันหมดความโอหังไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาลากพี่เกิ่งขึ้นมาจากพื้นแล้ววิ่งตะบึงออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คำพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในที่นี้คือศิษย์
คังเหวินซินรออยู่สามวินาที แต่ละวินาทีราวกับยาวนานเป็นปี รออยู่นานฝ่ามือของพี่เกิ่งก็ยังไม่ตบลงมาสักที คังเหวินซินจึงลืมตาขึ้น เมื่อเอียงหน้ามองเห็นฝ่ามือของพี่เกิ่งอยู่ห่างจากหน้าตนแค่เฉียดฉิว หัวใจของคังเหวินซินแทบจะกระโดดออกมาจากปาก หลังจากที่เห็นข้อมือของพี่เกิ่งถูกหลี่โม่คว้าไว้ คังเหวินซินถึงได้รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองกลับเข้าที่ได้แล้ว คังเหวินซินที่สงบลงแล้ว รีบถอยไปหลบด้านหลังหลี่โม่ แล้วร้องตะโกนด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง "อาจารย์!" “นายอย่าร้องไห้น่าสมเพชนักสิ มันทำฉันขายหน้านะ” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม คังเหวินซินตะลีตะลานเช็ดเบ้าตา ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา พี่เกิ่งจ้องมองหลี่โม่อย่างโมโห แอบพยายามดึงข้อมือของตัวเองกลับมาอย่างลับ ๆ แต่ไม่ว่าพี่เกิ่งจะพยายามออกแรงแค่ไหน มือของหลี่โม่ก็ราวกับคีมปากเสือหนีบข้อมือของพี่เกิ่งเอาไว้แน่น จนข้อมือของพี่เกิ่งไม่มีทางสลัดหลุดได้เลย “ปล่อยมือฉัน!” พี่เกิ่งตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว “แกบอกให้ปล่อยก็ต้องปล่อยเหรอ? แกน่าจะอธิบายเรื่องที่จะลงไม้ลงมือกับลูกศิษย์ฉันเมื่อกี้นี้มาสักหน่อยไหม?” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา คังเหวินซินส
กู้หยุนหลานมองไปยังหลี่โม่อย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นหลี่โม่ขยิบตาให้ เธอจึงไม่พูดอะไรและเก็บความสงสัยไว้ในใจ ผู้จัดการหวังโบกมือให้พนักงานขายสาว พนักงานสาวที่ถือสัญญาอยู่แล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ผู้จัดการหวัง นี่เป็นสัญญาของวิลล่ายอดเขาค่ะ แต่ราคานี้มัน…” สีหน้าของพนักงานสาวดูบูดเบี้ยวเล็กน้อย ถ้าขายวิลล่านี้ออกไปในราคาต้นทุน เธอคงไม่ได้รับค่าคอมมิชชั่นเลยสักแดง! ที่ผ่านมาเศรษฐีในเมืองฮั่นจำนวนมากต่างก็ถูกใจวิลล่าแห่งนี้ แต่เพราะมีการปิดกั้นการซื้อขาย เลยไม่ได้ขายอย่างเป็นทางการ เดิมทีพวกพนักงานสาวนั้นเตรียมพร้อมที่จะทำกำไรมหาศาลด้วยการขายวิลล่าหลังนี้หลังจากที่เปิดการขายแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความฝันของพวกเธอกำลังจะมลายหายไปซะแล้ว “พวกเธอมีสิทธิ์พูดงั้นเหรอ? นี่คือการตัดสินใจของคุณชายใหญ่!” ผู้จัดการหวังตำหนิพนักงานขายสาว พนักงานสาวหดคอและปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอีก ผู้จัดการหวังเปิดสัญญาตรวจดู หลังจากยืนยันความถูกต้องแล้ว เขาก็ถือสัญญาเดินไปหาหลี่โม่ “อ่านสัญญาดูก่อนนะครับ หากไม่มีปัญหาอะไร เราจะไปเซ็นสัญญาที่สำนักงานของผมกัน ผมไม่สามารถนำตราประทับอะไรพวกนั้นพกติดต
“คุณชาย อย่ามาขู่ผมเลยครับ ผมไม่กลัวหรอกนะ สิ่งที่ผมพูดไปเมื่อครู่ล้วนมีเหตุมีผล หากไม่เชื่อก็ถามซินแสที่มาดูฮวงจุ้ยให้ได้เลยครับ คำพูดพวกนี้เขาเป็นคนพูดเองกับปากทั้งนั้น” ผู้จัดการหวังแข็งขืน ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เหวินซิน อย่าหุนหันพลันแล่น ผู้จัดการหวังพูดถูกแล้ว คนที่โชคชะตาบารมีไม่ถึง ไม่มีทางข่มพลังฮวงจุ้ยอันยอดเยี่ยมได้แน่นอน” คังเหวินซินพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อาจารย์พูดถูกแล้วครับ แต่ด้วยบารมีของอาจารย์ จะต้องสามารถข่มมันได้อย่างแน่นอน พวกเรามาดูกันดีกว่า ที่นี่ล้วนได้รับการตกแต่งอย่างดี คุณหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ได้เลย เหลือแค่ดูว่าวิลล่าหลังนี้ถูกใจคุณหรือเปล่าก็พอครับ” เมื่อเห็นคังเหวินซินพยายามเอาอกเอาใจหลี่โม่ ผู้จัดการหวังก็เกิดความสงสัยเล็กน้อย หรือว่าตนจะมองผิดไป? ผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าแผงลอยทั้งตัวคนนี้ เป็นคุณชายเศรษฐีที่มาลองสัมผัสประสบการณ์ชีวิตงั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมคุณชายของตนถึงได้ไปประจบเอาใจเขาขนาดนี้กัน? “คุณชาย ท่านนี้คืออาจารย์ของคุณเหรอครับ?” ผู้จัดการหวังถามอย่างสงสัย “นี่คืออาจารย์ของฉันหลี่โม่ นายสุภาพกับอาจารย์ของฉัน
“ไอ้สารเลวคนไหนไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้ามาแย่งวิลล่าของอาจารย์ พวกแกยังมัวแต่กินอะไรกันอีก ไปดูด้วยกัน จัดการไอ้พวกสารเลวนั่นซะ” “ศิษย์พี่เกิ่งพูดถูก พวกเราทุกคนต้องไปดูด้วยกัน บ้านของอาจารย์ต้องดีที่สุดเท่านั้น จะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” ศิษย์พี่เกิ่งและคนอื่น ๆ พากันลุกขึ้นทีละคน เมื่อเห็นเช่นนี้คังหย่งเฉียนก็เรียกให้พนักงานคิดเงินทันที แล้วจึงพาพวกของศิษย์พี่เกิ่งมุ่งตรงไปยังสวนหนานชุ่ย ... รถเมอร์เซเดสเบนซ์ขับเข้าไปในสวนหนานชุ่ย และขับตรงไปตามทางขึ้นยอดเขา ใกล้กับยอดเขาของเขาหนานชุ่ยนั้นมีที่ราบอยู่บริเวณหนึ่ง ที่ราบนี้ถูกนำมาใช้สร้างวิลล่า พร้อมทั้งปลูกต้นไม้พืชพรรณเขียวชอุ่มรอบ ๆ วิลล่าอีกด้วย ด้านหน้าวิลล่ายังมีลำธารที่ไหลมาจากยอดเขา ทำให้ฮวงจุ้ยของวิลล่านี้ยอดเยี่ยมมากไร้ที่ติ หน้าน้ำหลังเขา ตำแหน่งปากมังกรจัดวางฮวงจุ้ยอย่างดี ทำให้วิลล่าบนยอดเขาหลังนี้เลิศล้ำไม่มีใครเทียม รถเมอร์เซเดสเบนซ์จอดสนิทหน้าประตูวิลล่ายอดเขา ผู้จัดการหวังและพนักงานขายสาวสองคนยืนรอที่ประตูวิลล่าอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นรถเบนซ์จอดนิ่ง ผู้จัดการหวังก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปช่วยเปิดประตูรถ
ผู้จัดการหวังหยิบบุหรี่ออกมาคาบที่มุมปาก เตรียมจะสูบบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์ คำขอของคังเหวินซินทำให้ผู้จัดการหวังตั้งตัวไม่ติด การจะดูบ้านมันไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าอีกฝ่ายถูกใจขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไรล่ะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องราคาต้นทุนหรือเปล่า ถ้าคังหย่งเฉียนเข้ามาครอบครองวิลล่าหลังนี้ เขาก็คงไม่ได้เงินเลยสักแดงเดียว พอนึกถึงคังหย่งเฉียนขึ้นมาผู้จัดการหวังรู้สึกปวดจี๊ด ๆ ขึ้นมา เจ้านั่นเป็นปีศาจเจ้าสำราญแห่งตระกูลคัง วัน ๆ เอาแต่เกียจคร้าน กินดื่มเที่ยวเล่น ยิ่งกว่านั้นยังคบค้ากับพวกอันธพาล ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสตระกูลคังก็ยังถูกคังหย่งเฉียนยั่วโมโหจนเส้นเลือดในสมองตีบ แทบทุกคนในตระกูลคังล้วนทำเป็นไม่สนใจคังหย่งเฉียน ตราบใดที่คังหย่งเฉียนไม่ได้ก่อปัญหา ก็ไม่มีใครสนใจว่า คังหย่งเฉียนจะทำอะไร ถ้าหากยกวิลล่าให้เพื่อนของคังเหวินซินจริง ๆ คังหย่งเฉียนคงจะพาคนมาสับเขาเป็นชิ้น ๆ ถึงที่แน่ หลังจากสูบบุหรี่หมดมวน ผู้จัดการหวังก็ขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ รู้สึกว่ายังไงก็ควรแจ้งให้คังหย่งเฉียนรู้สักหน่อย ส่วนคังหย่งเฉียนจะต่อสู้กับคังเหวินซินอย่างไรนั้นก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขา