คุณคนโปรดสุดที่ร้าย ตอนที่ 1

คุณคนโปรดสุดที่ร้าย

ตอนที่ 1

ถังแตก

เจ็ดปีต่อมา

คอนโดมิเนียม M

            แต๊ก แต๊ก แต๊ก แต๊ก…

            RISA.

Wow, it tastes great!!

@KIMURA Omakase Thonglor

โพสต์แล้ว

            ภาพซูชิหน้าตาดูดีเหมาะสมกับวัตถุดิบคุณภาพดีราคาแพงบนหลังฝ่ามือเรียวสวย ประกอบกับฉากหลังติดขอบเคาน์เตอร์ปรุงอาหารของเชฟผู้รังสรรค์เมนูอาหารอย่างพิถีพิถัน ถูกโพสต์อัปเดตอินสตาแกรมของนักแสดงสาวที่มียอดผู้ติดตามเฉียดล้านในเวลาเดิมของทุกคืนราวกับเป็นกิจวัตรประจำวัน

            หากเลื่อนนิ้วปัดดูหน้าไทม์ไลน์จะได้เห็นรูปภาพซึ่งล้วนแล้วแต่บ่งบอกถึงไลฟ์สไตล์หรูหรามีอันจะกินของเจ้าของแอ็กเคานต์ สมกับฉายา นางร้ายหน้าสวยบ้านรวย ที่สื่อเคยตั้งให้

            ทว่าความเป็นจริงเบื้องหลังม่านฉากสวยหรู คนซึ่งเป็นเจ้าของแอ็กเคานต์กำลังยกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขึ้นซดน้ำซุปทั้งสีหน้าไร้อารมณ์เพียงลำพังที่คอนโดส่วนตัว แม้ภาพที่อัปเดตล่าสุดจะไม่ได้ขโมยมาจากอินเตอร์เน็ต แต่ก็เป็นภาพซึ่งถ่ายเก็บไว้เมื่อหลายเดือนก่อน ไม่ใช่ช่วงเวลาปัจจุบันแต่อย่างใด

Rrrrrr

ในระหว่างความสงัดเงียบ สายเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนก็ดังขึ้นดึงสายตาดาราสาวให้หันมอง

ริษา วางอาหารมื้อดึกที่แท้จริงลงบนโต๊ะ ก่อนจะเร่งร้อนเดินไปรับสายโดยไม่ลืมที่จะคว้ากระดาษปึกหนึ่งติดมือไปด้วย

“ฮัลโหลเจ๊ต้อย ว่าไงคะ?”

(เธอนอนรึยัง? เจ๊มีเรื่องจะมาอัปเดต)

“ยังค่ะ แต่อีกสักพักก็คงเข้านอนแล้ว เจ๊มีอะไรว่ามาได้เลยค่ะ”

(เรื่องละครของคุณฉินน่ะ สรุปว่าเธออดได้บทนะริษา)

ในทันทีที่ได้ฟัง มือซึ่งกำลังหยิบจับบิลค้างชำระต่าง ๆ ก็งันชะงัก พลันเจ้าของเครื่องหน้าได้รูปก็ขมวดคิ้วด้วยความข้องใจ

“ไหนพี่กิมจิบอกว่าริษาน่าจะได้แสดงร่วมด้วยไงคะ?”

            (เจ๊รู้ ๆ ตอนแรกกิมจิมันบอกมาแบบนั้นจริง ๆ เอาเป็นว่างานนี้ไม่มีชื่อเธอ แต่อย่าเพิ่งเสียกำลังใจ โฟกัสงานอื่นต่อก็พอ)

            ข้อมูลข่าวล่าสุดจากปลายสายไม่ใช่เรื่องน่ายินดี อีกทั้งทำให้คนฟังต้องรู้สึกหมดอาลัยตายอยากยิ่งกว่าเดิม จะไม่ให้เสียกำลังใจได้อย่างไร?

ริษายกแขนตั้งศอกบนเตียงมือคลึงนวดขมับด้วยความรู้สึกหนักอก หากสุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับผลการตัดสิน อย่างไรก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องประเภทเปลี่ยนตัวนักแสดงก่อนมีการเปิดเผยรายชื่อตัวจริงอย่างเป็นทางการ

“ได้ค่ะเจ๊”

            (อย่างน้อยวันมะรืนเธอก็มีคิวไปถ่ายรายการของคุณเฌอไง)

            “แล้วเรื่องพรีเซนเตอร์อีกตัวที่ติดต่อมาเมื่อเดือนก่อนเป็นยังไงบ้างคะ?”

น้ำเสียงคาดหวังทำปลายสายชะงักชั่วครู่ ก่อน ต้อยติ่ง ผู้จัดการส่วนตัวจะต้องพยายามปลุกปลอบขวัญและกำลังใจดาราในสังกัดด้วยโทนเสียงอ่อนโยน

            (เขาเลือกญาดา แต่เธอไม่ต้องเสียใจไปหรอก เจ๊จะพยายามหางานอื่นให้แทน)

            ญาดา เป็นดาราที่เคยมีข่าวเกาเหลากันไปตั้งแต่เมื่อสองสามปีก่อน ระยะหลังอีกฝ่ายมักจะตัดหน้าได้งานที่มีการดีลติดต่อกับริษาไว้ก่อนไปแทบทุกงาน และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบที่ว่า เจ๊ต้อยจะไม่ให้เธอเสียใจได้อย่างไร? ทว่าสุดท้ายก็ทำได้เพียงหลับตาน้อมรับคำตัดสินอีกหน

“ไม่เป็นไรค่ะ เจ๊ไปพักเถอะค่ะ ดึกแล้ว”

            (ไม่ต้องคิดมาก มันก็ต้องมีขาขึ้นขาลงกันบ้าง พักผ่อนได้แล้ว ขอบตาลึกโหลขึ้นมามันจะไม่น่ามอง…) ปลายสายยังคงบ่นต่อถึงเรื่องสุขภาพความงามอีกหลายนาทีตามนิสัย ขณะที่ใจคนฟังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ริษาไม่รู้ว่าต้อยติ่งวางสายไปตอนไหน ไม่รู้ว่าเธอยังถือสมาร์ตโฟนแนบอยู่ที่ข้างหูหลายต่อหลายนาที ห้วงคิดให้ความสนใจเพียงกระดาษหลายแผ่นที่วางกองอยู่บนเตียง

บิลค้างชำระ รวมถึงค่าใช้จ่ายมหาศาลที่ยังมีมาอย่างต่อเนื่องทุกเดือนเริ่มทำให้ความรู้สึกคลื่นเหียนเข้าทักทาย ไม่กี่นาทีต่อมาก็จบลงด้วยการวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อขย้อนน้ำย่อยออกจากกระเพาะ ความเคร่งเครียดเกินพอดีเริ่มส่อผลมาสักระยะ แม้มีการใช้ยาช่วยรักษาอาการดังกล่าวแต่ก็ไม่ได้ช่วยมากนัก ถึงอย่างไรก็หนีความจริงไม่พ้น ในเรื่องที่ว่าตอนนี้…

เธอกำลังถังแตก

ถังแตกจริงจัง!

หลังจากนั่งเหม่ออยู่นาน รู้สึกปวดหัวจนแทบบ้า เรือนร่างผอมบางจากการต้องรักษาหุ่นเพื่อไม่ให้เวลาออกกล้องมีสัดส่วนหนากว่าที่ควรจะเป็นหยัดกายขึ้นยืนในที่สุด แม้จะเคร่งเครียดแต่ริษาก็ยังต้องรักษาสุขภาพด้วยการเข้านอนตรงเวลาทุกวัน

ดึงเอาแผ่นมาสก์หน้าออกเรียบร้อย กระจกเงาก็ฉายให้ได้เห็นดวงหน้าเกลี้ยงเกลากระจ่างใสไร้รอยกระดำกระด่างแม้สักจุด นัยน์ตาประกายน้ำตาลธรรมชาติมองสำรวจสภาพผิวหน้า ก่อนยิ้มกว้างจะปรากฏเพื่อสร้างกำลังใจให้ตัวเองไม่ต่างไปจากทุกวัน จัดการทุกอย่างเรียบร้อยริษาก็เตรียมเข้านอน หากเสียงแจ้งเตือนจากสมาร์ตโฟนก็ดังขึ้นอีกครั้งในตอนนี้เอง

หญิงสาวควานมือคว้ามาเปิดดูตามสัญชาตญาณ ทว่าสิ่งที่ได้อ่านทำให้ต้องทะลึ่งตัวลุกพรวดขึ้นนั่ง สองตาเบิกโตกับข้อความจากห้องแชตระหว่างเธอกับผู้จัดการส่วนตัว

TOITING : ริษา นอนรึยัง?

TOITING : กิมจิโทรมาเมาท์เมื่อกี้ บทนางร้ายที่ยังว่างอยู่ในหนังเรื่องใหม่ของคุณภัทรดูเหมือนสปอนเซอร์เขาอยากให้บทเธอนะ

TOITING : แต่ข่าวยังไม่ชัวร์ เจ๊จะโทรบอกอีกทีพรุ่งนี้ เห็นว่านักแสดงถอนตัว

พลันเจ้าของเครื่องหน้าหมดจดก็รีบรัวนิ้วลงบนหน้าจอ อันที่จริงเธออยากได้บทนั้นมาก แต่เมื่อรู้ว่ามีการวางบทให้คนอื่นก็จำต้องถอดใจและไม่ได้เก็บมาคิดอีก ทว่าข่าวดิบที่ต้อยติ่งนำมาบอกกลับทำให้หัวใจเย็นชืดกระตุกเต้นด้วยความดีใจ

ส่วนใหญ่เรื่องที่ กิมจิ สายข่าววงในรู้มา มักเป็นข่าวกรองอย่างน้อยเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ก็หากไม่นับเรื่องเมื่อชั่วโมงก่อนที่ผิดพลาดไปได้อย่างไรไม่อาจทราบได้ และจากแค่พิมพ์แชตก็อดไม่ไหวต้องต่อสายหาต้อยติ่งทันที

ปลายสายรับปุ๊บ เสียงอึกอักติดขัดก็เอ่ยถามปั๊บ

“เจ๊ต้อย พี่กิมจิเขาพูดจริงรึเปล่าคะ?”

(ใจเย็นค่ะลูกสาว เจ๊ก็เพิ่งได้ยินมาเมื่อห้านาทีที่แล้วนี่เอง แต่รอบนี้นังกิมจิมันบอกว่ากรองมาแล้ว 99.99 เปอร์เซ็นต์)

“กรี๊ด!!!” ริษาอุดปากกรี๊ดอย่างอดไม่อยู่ ทำเอาปลายสายหัวเราะเสียงดังตามไปด้วย

(เจ๊จะไม่ห้ามไม่ให้ดีใจแล้วกันนะ รอบนี้ดีใจล่วงหน้าได้เลย)

“แล้วสปอนเซอร์เจ้าไหนคะ? ทำไมถึงเลือกริษาเองเลยล่ะ?” ตากลมโตฉายแววฉงน กระนั้นก็ยังไม่สามารถหุบยิ้มได้ลง

(อันนี้ไม่แน่ใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ไปนอนได้แล้วค่ะคุณลูก! เดี๋ยวตื่นมาหม่นหมองแล้วราศีไม่จับ)

“รู้น่า ริษาอดตื่นเต้นไม่ได้แค่นั้นเองเจ๊ ข่าวดีขนาดนี้ตื่นมาต้องสดใสแน่นอนค่ะ”

(ตื่นเช้าหน่อยแล้วกัน เผื่อพรุ่งนี้เจ๊จะติดต่อผู้ใหญ่ให้เธอแวะเข้าไปขอบคุณ)

“โอเคค่ะเจ๊ต้อย”

ปลายสายวางไปแล้ว แต่ริษายังคงปริ่มอกปริ่มใจอยู่นานกว่านาที ยิ้มกว้างฉายชัดในสีหน้ากับโอกาสทำเงินที่ระยะหลังไม่ได้มีเข้ามาบ่อยนัก ช่วงนี้สถานการณ์ทางการเงินของเธอเรียกได้ว่าเข้าขั้นวิกฤต ข้อมูลที่ได้รับถือเป็นข่าวดีที่สุดในรอบหลายเดือน

            แต่แม้จะตื่นเต้นยินดี ทว่าคิ้วสวยก็เลื่อนขมวดเข้าหากันด้วยความประหลาดใจ อดคิดไม่ได้ว่าเหตุใดสปอนเซอร์ถึงอยากมอบโอกาสนี้ให้กับเธอ

            วันต่อมา

ตึก PH GROUP

            เจ้าของเรือนร่างสะโอดสะองด้วยสัดส่วนโค้งเว้าน่าประทับใจก้าวอย่างมั่นคงบนรองเท้าส้นเข็มสูงกว่าสี่นิ้ว กระเช้าดอกไม้สีสันสดใสกวัดแกว่งตามจังหวะการเดิน มินิเดรสสีครีมคอลเลกชันใหม่จากแบรนด์ดังที่ผู้จัดการส่วนตัวจัดหามาให้เมื่ออยู่บนตัวเธอยิ่งขับให้หญิงสาวโดดเด่นชวนมอง ดึงดูดกระทั่งสายตาจากผู้หญิงด้วยกันเอง

ริษายิ้มกว้างด้วยความมั่นใจทักทายเลขาส่วนตัวของเจ้าของตึกสูงกว่าสี่สิบชั้นย่านธุรกิจใจกลางเมืองที่ลงมารอรับ ก่อนอีกฝ่ายจะเชื้อเชิญให้เธอเดินเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน

“อีกประมาณสิบนาทีท่านประธานน่าจะเสร็จจากการประชุม คุณริษาเชิญนั่งรอในห้องได้ตามสบายนะคะ”

สรชา ค้อมศีรษะให้แขกคนพิเศษของเจ้านายด้วยท่าทางนอบน้อม เธอเคยเห็นริษาผ่านทางจอโทรทัศน์กับในสื่อโซเชียลเท่านั้น หากเมื่อได้เจอตัวจริงก็ถึงกับต้องอุทานร้อง ‘ว้าว’ ในใจ ริษาไม่ใช่ดาราดังเบอร์ต้น ๆ ของวงการ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเจ้าตัวมีรูปลักษณ์สวยชวนฝันประทับใจคนมอง

เมื่อมาถึงห้องประธานบริหารบนชั้นสูงสุดของตึก เลขาสาวก็ผายมือเชิญแขกของเจ้านายให้เข้านั่งด้านใน สายตาชื่นชมจับมองตามการเคลื่อนไหวของคนซึ่งหย่อนกายนั่งลงที่โซฟา

“คุณริษาอยากดื่มอะไรไหมคะ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ” ริษาถอดแว่นดำออกจากกรอบหน้า ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มน้อย ๆ วางท่ารักษาภาพลักษณ์แบบที่ใครต่อใครมักจะมองว่าเธอเป็น “ท่านประธานใกล้มาแล้วใช่ไหมคะ?”

            “อีกไม่นานก็คงมาค่ะ สรขอตัวก่อนนะคะ”

            “ขอบคุณค่ะ”

            หลังบานประตูปิดลง นัยน์ตาฉายแววประหม่าก็กวาดมองไปรอบห้องทำงานซึ่งล้อมด้วยกระจกนิรภัยตัดแสง ชั้นวางของทางด้านหนึ่งมีประกาศนียบัตรใส่กรอบเรียงราย โต๊ะทำงานขนาดใหญ่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารวางกองพะเนิน ประเมินด้วยสายตาประธานของบริษัทนี้น่าจะงานยุ่งไม่น้อยทีเดียว แต่ยังดีที่ต้อยติ่งสามารถทำการนัดหมายให้เข้าพบเขาได้ในที่สุด

            ริษายิ้มกว้างกับตนเองเมื่อข่าวดีที่ได้รับเมื่อคืนทำให้เธอมีกะจิตกะใจจะทำงานอีกครั้งหลังจากชวดบทหลักในละครเรื่องหนึ่งไปอย่างน่าเสียดาย แต่คล้ายกับสวรรค์จะมีตามอบอีกโอกาสที่ใหญ่ยิ่งกว่าให้แทน

เช้าวันนี้มีการติดต่อเข้ามาเพื่อให้เธอรับบทบาทที่ยังว่างเว้นหลังมีนักแสดงถอนตัวตามข้อมูลที่ได้รู้ล่วงหน้าจากสายข่าววงใน แต่ก่อนจะเข้าไปทำสัญญาตามวันนัด ต้อยติ่งแนะนำให้เดินทางมาขอบคุณผู้สนับสนุนใจดีที่ให้โอกาส อีกประการก็เพื่อสร้างคอนเนกชันที่ดีเผื่อจะได้รับความเมตตาอีกครั้งในอนาคต ทว่าสำหรับครั้งนี้ริษาไม่รู้ว่าเธอเข้าตากรรมการได้อย่างไร

เพราะทำงานในวงการบันเทิงมาหลายปี เบื้องลึกเบื้องหลังบางครั้งกว่าจะได้งานแต่ละงานอาจจำเป็นต้องอาศัยเส้นสายบางอย่างจึงอดกังวลใจอย่างเสียไม่ได้ กระนั้นก็ไม่อยากตีตนไปก่อนไข้ เพราะอาจไม่ได้เป็นไปอย่างที่ใจกังวล

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ส่งผลให้คนด้านในเหลียวสายตามอง ริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังคลี่ยิ้มกว้างพลันต้องชะงักค้าง เมื่อได้เห็นชายร่างสูงในชุดสูทภูมิฐานเดินเข้ามาพร้อมมีชายอีกคนเดินตาม

“คุณภูจะให้เตรียมรถมารอเลยไหมครับ?”

“อืม” คนเป็นเจ้านายขานรับในลำคอ สายตาไม่แสดงอารมณ์หันเห็นแขกผู้มาเยือนเข้าพอดี “อีกยี่สิบนาทีจะลงไป”

“ครับ” ลูกน้องรับคำ ก่อนจะเดินถอยหลังออกจากประตู

พลันห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความสงัดเงียบ ได้ยินเพียงเสียงจังหวะการก้าวเดินของคนซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของตึก นาทีนี้ดาราสาวตกอยู่ในสภาวะปั้นหน้าไม่ถูก ร่างกายชาดิกไปทั้งตัวกับสถานการณ์ไม่คาดฝันว่าจะได้เจอ

เธอไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่ ในห้องประธานบริหารบนชั้นสูงสุดของตึก…

วันเวลาล่วงผ่านนานหลายปี แม้ไม่ได้เจอกันอีกตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกันในคืนนั้น ภูริ ไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ราวกับใบหน้าของเขาสตัฟฟ์ค้างไว้เหมือนกับเมื่อหลายปีก่อน หากจะเปลี่ยนแปลงคงเป็นภาพลักษณ์ภายนอกที่เวลานี้มองดูภูมิฐาน กลิ่นความร่ำรวยกระแทกจมูกเข้าอย่างจัง

พี่ภู… อดีตคนรักของเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

ริษารู้สึกตกใจ หัวใจที่กำลังกระหน่ำเต้นระรัวไม่ใช่เพราะความดีใจ แต่เนื่องมาจากความตระหนกกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด ภูริปรากฏตัวขึ้นที่นี่ในเวลานี้คงไม่สามารถตีความเป็นอื่นได้อีก

หากเมื่อเจ็ดปีก่อนทั้งคู่จากลากันด้วยดีคงไม่กระไรนัก แต่แน่นอนว่าเขาและเธอจบกันไม่สวย ไม่ต่างจากคู่รักอื่นที่เดินทางถึงจุดจบของความสัมพันธ์

แม้จะตื่นตกใจจนแทบควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าไม่ได้ หากริษาก็ไม่สามารถเปิดเผยอาการในส่วนลึก และแม้อยากลุกเดินออกจากห้องเพียงใดก็ทำไม่ได้อีกเหมือนกัน ห้วงคิดยุ่งเหยิงได้ยินเพียงเสียงตะโกนร้องก้องไปมาว่า ทำเพื่องาน

หลังจากสติสัมปชัญญะกลับมา หญิงสาวก็ค้อมศีรษะทักทายคนคุ้นเคยในอดีตด้วยท่าทางเป็นการเป็นงาน รอยยิ้มชวนมองแย้มกว้างอย่างมืออาชีพ ขัดแย้งกับความรู้สึกซึ่งแล่นพล่านอยู่ที่ข้างใน

“สวัสดีค่ะท่านประธาน”