คุณคนโปรดสุดที่ร้าย ตอนที่ 7

EPISODE 7

กลืนน้ำลาย

         วันต่อมา

            หลังงานแถลงข่าว

         ที่บอกว่าทุกอย่างอาจผ่านไปได้ด้วยดี เห็นทีคงไม่เป็นดังที่หวัง ตอนนี้ริษารู้สึกราวกับโลกทั้งใบพร้อมที่จะถล่มทับใส่เธอ!

            ตึก! ตึก! ตึก!

            “ขอสัมภาษณ์เพิ่มเติมหน่อยค่ะคุณริษา!”

            “คุณริษาให้สัมภาษณ์เพิ่มได้ไหมคะ!”

            ตึก! ตึก! ตึก!

            เสียงฝีเท้าของฝูงชนจำนวนหนึ่งกำลังมุ่งมาจากทุกทิศทาง อีกทั้งเสียงจอแจของฝูงชนที่ว่ายังพยายามทลายกำแพงการ์ดรักษาความปลอดภัยเพื่อหวังจะเข้าใกล้นักแสดงสาวซึ่งตกเป็นประเด็นร้อนในเวลานี้ ขณะเดียวกันเจ้าของดวงหน้าเผือดซีดก็ต้องพยายามเร่งฝีเท้าตามผู้จัดการส่วนตัวซึ่งเป็นฝ่ายเดินนำ

            ทว่าด้วยแรงพลังจากนักข่าวบันเทิงหลายสำนักส่งผลให้การ์ดรักษาความปลอดภัยไม่สามารถขวางกั้นไว้ได้อีกต่อไป อึดใจเดียวกล้องนับสิบกับเครื่องบันทึกเสียงหลายตัวก็จ่อยื่นเข้าหาริษาอย่างรวดเร็ว

“คุณริษากับคุณบี้ให้สัมภาษณ์ว่าไม่มีอะไรเกินพี่น้อง แต่ล่าสุดมีภาพหลุดสองคนเดินชอปปิงที่เกาหลีด้วยกันนะคะ แบบนี้จะแก้ข่าวว่ายังไงคะ?”

            “ตอบประเด็นนี้หน่อยค่ะ เพิ่งมีคนเผยแพร่ภาพเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้เอง”

            “คุณริษารบกวนขอสัมภาษณ์เพิ่มเติมหน่อยค่ะ”

            “มองกล้องหน่อยครับ”

            “ที่บอกว่าเพิ่งรู้จักกันที่กองถ่ายไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมคะ? ภาพล่าสุดเหมือนจะเป็นปีที่แล้วนะคะ”

            “น้องให้สัมภาษณ์ไปหมดแล้วค่ะ ขอทางด้วยค่ะ”

            “คุณริษา…”

            “ขอทางให้น้องเดินด้วยค่ะ”

            “คุณต้อยติ่งรู้เรื่องความสัมพันธ์ของคุณริษากับคุณบี้ไหมคะ?”

            “ขออนุญาตไม่ให้สัมภาษณ์เพิ่มเติมนะคะ รบกวนขอทางด้วยค่ะ”

            “เดี๋ยวค่ะ ขออีกคำถามเดียว…”

            “คุณริษา…”

            นี่มันวันบ้าอะไร!

            ริษารู้สึกเหมือนลมจะจับ การโดนสื่อรุมแบบนี้เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว หากครั้งนั้นไม่ใช่เรื่องฉาวโฉ่เหมือนคราวนี้ การถูกเบียดจากทุกทิศทุกทางทำให้เธอเริ่มเหงื่อตก สภาพใกล้ขาดอากาศหายใจเต็มที

หลังจากจบงานแถลงข่าวเคลียร์ความสัมพันธ์ได้ไม่ถึงชั่วโมง ตอนนี้ดันมีเรื่องให้ปวดหัวเพิ่มเข้ามาราวกับคนปล่อยข่าวต้องการจะเหยียบกันให้จมดิน!

จู่ ๆ ก็มีมือดีลงภาพหลุดใหม่ล่าสุดระหว่างเธอกับคนซึ่งตกเป็นข่าวร่วมกันอย่างบีบี้ ก่อนที่ชาวเน็ตจะนำมาผูกโยงเข้าด้วยกันกับเรื่องที่เป็นประเด็นก่อนหน้า เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจใช้โอกาสนี้ขยี้กระแสดรามาให้แย่ลงกว่าเดิม

เรื่องที่ว่าส่งผลให้นักข่าวต่างพากันมาดักรอที่ด้านล่างของตึกอีกระลอก นาทีนี้คงไม่มีใครยอมถอยเพราะต่างก็อยากได้คำตอบในประเด็นร้อนแรงซึ่งเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันอย่างหนาหู

            นอกจากคำถามเดิมจะถูกถามซ้ำไปซ้ำมาน่าเวียนหัว ริษายังต้องทนกับแสงแฟลชที่สาดใส่หน้าครั้งแล้วครั้งเล่า หากขอพลังพิเศษจากพระเจ้าได้สักข้อหนึ่ง ก็หวังว่าเธอจะสามารถหายตัวไปจากสถานการณ์ซึ่งกำลังเผชิญ

แต่แน่นอนว่าโลกใบนี้เวทมนตร์ไม่มีอยู่จริง…

ผู้จัดการส่วนตัวยังคงพยายามพานักแสดงสาวฝ่าด่านนักข่าวให้ผ่านพ้นประตูของตึกซึ่งใช้เป็นสถานที่ตั้งโต๊ะแถลงข่าวเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา และระหว่างที่ยังคงโดนเบียดจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้ได้หายใจหายคอ นัยน์ตาตื่นกังวลภายใต้แว่นดำซึ่งพยายามมองหาช่องทางหนีก็บังเอิญได้เห็นร่างสูงคุ้นตาของใครคนหนึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงแค่ไม่กี่เมตร

น่าแปลกที่ก่อนหน้านี้แม้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแต่ไม่มีโอกาสได้พบเจอ ทว่าเมื่อได้เจอครั้งหนึ่งก็กลับมีครั้งที่สองที่สามตามมาเสียอย่างนั้น!

ริษาไม่รู้ว่าภูริมาทำอะไรที่นี่ แต่เขากำลังจะจากไปในไม่ช้าอย่างแน่นอน

ร่างสูงดูดีในชุดสูททางการกำลังก้าวขึ้นรถคันหรูซึ่งจอดอยู่หน้าตึกโดยไม่ได้หันมาให้ความสนใจกับสถานการณ์วุ่นวายทางนี้  ริษาก็ไม่อยากจะสนใจชีวิตอีกฝ่ายเช่นกัน แต่เผอิญว่ารถของเขาอยู่ห่างออกไปไม่มาก ต่างจากรถส่วนตัวของต้อยติ่งซึ่งจอดอยู่ที่ด้านนอกตัวอาคาร

ไม่มีเวลาให้ตัดสินใจมากนัก…

หากต้องฝืนทนกับเหตุการณ์คับขันที่กำลังเผชิญต่อแม้เพียงนาทีเดียวริษาก็ไม่แน่ใจว่าตนเองจะปรี๊ดแตกกลางวงหรือไม่ ที่อดทนปั้นยิ้มทุกวินาทีก็เพื่อภาพลักษณ์ที่ก็ไม่ได้ดีเด่อะไรอยู่ก่อนแล้ว และแน่นอนว่าความอดทนของเธอก็มีขีดจำกัดไม่ต่างจากทุกคน

ดาราสาวกระซิบเสียงบอกผู้จัดการสาวสองถึงสิ่งที่ต้องการทำ แม้อีกฝ่ายจะไม่เห็นด้วยแต่ก็จำต้องพยักหน้ารับ และในไม่กี่อึดใจต่อมาต้อยติ่งก็รับหน้าที่แหวกวงล้อมของทั้งนักข่าวทั้งตากล้องให้ร่างเพรียวบางของริษาได้ผละหนีอย่างที่ตั้งใจ

            “วันนี้น้องริษาต้องไปงานอื่นต่อค่ะ ขอทางด้วยค่ะ”

            “ขอโทษด้วยค่ะ”

            ริษาค้อมศีรษะให้ทุกคน พลางก็ต้องกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังรถของอดีตคนรักซึ่งกำลังจะจากไป สัญญาณไฟท้ายของรถคันที่ว่าเปลี่ยนแปลงในตอนที่เธอมาหยุดลงที่ข้างประตูพอดิบพอดี

            เจ้าของสีหน้าเผือดซีดพยายามส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากคนด้านใน ฟิล์มใสของกระจกเผยให้ได้เห็นใบหน้าเรียบเฉยของประธานหนุ่มที่ชำเลืองมองเธอสลับกับภาพความวุ่นวายที่ด้านหลัง

การปากดีไปเมื่อวันก่อนทำให้ริษาไม่แน่ใจนักว่าภูริจะยอมช่วย อีกทั้งไม่คิดเหมือนกันว่าจะต้องเป็นฝ่ายขอความช่วยเหลือจากเขา

ทว่าระหว่างที่เสียงด้านหลังยังคงดัง ระหว่างที่ต้อยติ่งรวมถึงการ์ดแทบจะดักกันทางไว้ไม่ไหว ระหว่างที่สองสายตายังคงประสานมอง ทั้งใจของหญิงสาวหวั่นระทึกอย่างคุมไม่อยู่ เสียงปลดล็อกรถก็ดังขึ้นในท้ายที่สุด ไม่ต้องรีรอให้เสียเวลาร่างเพรียวบางรีบกระชากเปิดประตูในทันที

ดาราสาวใช้บั้นท้ายดันเบียดคนซึ่งอยู่ด้านในให้ขยับเข้าไปเพื่อที่เธอจะได้มีที่นั่ง ก่อนเสียงชุลมุนจากด้านนอกจะเงียบหายไปไปในจังหวะที่ประตูรถปิดสนิทลง

            ปึง!

            “ออกรถเลยค่ะ!” เธอออกคำสั่งด้วยเสียงลนลาน

            และในทันที… รถคันหรูก็ขับเคลื่อนออกจากตำแหน่งเดิมตามคำสั่งของคนซึ่งไม่ใช่เจ้านาย ทิ้งห่างจากความวุ่นวายตรงจุดนั้นได้ไม่ทันไร เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกก็ดังขึ้น

หากแต่ริษากระแทกตัวพิงเบาะหลับตาลงได้เพียงเสี้ยววินาทีก็พลันต้องหยัดหลังตั้งตรงอีกครั้ง เมื่อพึงระลึกได้ว่าตอนนี้เธอนั่งห่างจากคนข้าง ๆ ไม่ถึงเอื้อมมือ

            เจ้าของรถไม่ได้หันมอง แต่กำลังไขว่ห้างเลื่อนแท็บเล็ตด้วยท่าทางเฉยชา บรรยากาศบนรถเงียบเชียบจนน่าใจหาย ภูริทำราวกับเธอไม่มีตัวตน และเขาไม่ได้ให้ความช่วยเหลือใครขึ้นรถมาด้วยกัน

            “ไปที่ไหนดีครับคุณภู?”

ลูกน้องซึ่งนั่งตำแหน่งคนขับทำลายความเงียบสุดกระอักกระอ่วนนี้ขึ้น ตั่ง ไม่แน่ใจนักว่าควรมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางเดิมหรือไม่ เมื่อมีอีกบุคคลกระโดดขึ้นรถมา

            นักธุรกิจหนุ่มยังคงไม่ละสายตาจากกราฟหุ้น ทว่าเสียงราบเรียบก็ออกคำสั่ง “แวะเข้าไปที่บริษัท”

            “ระ… ริษารบกวนขอลงที่หน้าปากซอยค่ะ” คนนอกอย่างริษาจำต้องแทรกการสนทนาขึ้นในจังหวะนี้เอง

            นัยน์ตาประหม่าลอบสังเกตปฏิกิริยาของอดีตคนรักที่เมื่อวันก่อนเธอเองเป็นฝ่ายปฏิเสธที่จะรับความช่วยเหลือจากเขา และในวันนี้ภูริก็ราวกับจะปั่นประสาทเธอ เขาไม่แม้แต่จะหันให้ความสนใจ

แม้จะเสียหน้าไม่น้อยแต่ริษาก็จำใจต้องเอ่ยปากแสดงความขอบคุณ “ขอบคุณที่ให้ความช่วยเหลือนะคะ”

หากภูริไม่บังเอิญอยู่ได้ถูกที่ถูกเวลา เธอคงไม่พ้นต้องแกล้งเป็นลมต่อหน้าสื่อ แบบนั้นคนคงได้เอาไปพาดหัวข่าวขยี้การละครของนักแสดงกันสนุกปาก

            เมื่อได้ฟังคำขอบคุณประธานหนุ่มก็กดปิดแท็บเล็ต สายตาเฉยชาหันมองริษาในที่สุด สิ่งที่เขาเอ่ยนั้นทำเอาคนรับความช่วยเหลือถึงกับหน้าชา

            “รอบนี้คุณเป็นฝ่ายขอให้ช่วย หวังว่าคงไม่มีเรื่องเข้าใจผิดกันอีกนะครับ”

            ภูริจงใจถากถางเธอเห็น ๆ แต่ริษาไม่มีอารมณ์จะโต้กลับ ตอนนี้เธอเหนื่อยเกินกว่าจะต่อปากต่อคำ จำใจต้องยอมรับผลการกระทำโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดเพิ่มเติม

“ขอโทษที่ต้องรบกวนค่ะ” ริษาเป็นฝ่ายละจากการจดจ้อง สายตาตื่นกังวลหันมองออกไปด้านนอกตัวรถ

แม้จะขอติดรถลงที่หน้าปากซอยซึ่งมีระยะทางไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร ทว่าสภาพติดขัดของการจราจรยามเย็นก็ส่งผลให้รถติดยาวแทบไม่เคลื่อนขยับสักนิดเดียว

และเพราะไม่อยากขาดอากาศหายใจตายกับการต้องนั่งข้าง ๆ คนบางคน หญิงสาวจึงตั้งท่าจะขอลงกลางทาง แต่เสียงสายเรียกเข้าก็ดังขึ้นในวินาทีเดียวกัน เป็นผู้จัดการส่วนตัวที่ต่อสายเข้ามา

Rrrrrr

            “ค่ะเจ๊ต้อย”

            (ริษารีบกลับคอนโดนะ เจ๊จะรีบไปหา) เสียงของต้อยติ่งบ่งบอกถึงความร้อนใจจนคนฟังถึงขั้นสัมผัสได้

            “เจ๊เป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมเสียงไม่ค่อยดี”

            (เจ๊ไม่เป็นไร)

            “งั้นริษา…”

            (มีข่าวไม่ค่อยดี เธอทำใจหน่อยแล้วกันเจ๊จะรีบตามไป)

            “เกิดอะไรขึ้นคะ?”

เสียงตระหนกของดาราสาวทำเอาอีกสองคนบนรถมีปฏิกิริยาตอบสนองบางอย่าง ขณะที่ลูกน้องเผลอตัวหูผึ่งตั้งใจฟัง สายตาของเจ้านายก็ลอบมองเสี้ยวหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลา

            (เรื่องพรีเซนเตอร์ที่มีนัดเซ็นสัญญาสัปดาห์หน้าสองตัว)

            “ไม่เอานะเจ๊ต้อย…” ความตื่นกังวลกับสิ่งที่ปลายสายเอ่ย ทำให้ริษาเผลอส่ายศีรษะพึมพำเสียงสั่นโดยหลงลืมไปว่าขณะนี้เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

            (เจ๊เข้าใจว่าเธอตั้งตารอ)

            “…”

            (แต่ริษา… กระแสข่าวตอนนี้มันบานปลาย พรีเซนเตอร์ที่เธอกำลังจะได้เซ็นเขาโทรมาขอยกเลิก ล่าสุดนังบี้ก็โดนปลดพรีเซนเตอร์ไปตัวนึงด้วยเหมือนกัน…)

            ข้อมูลล่าสุดจากผู้จัดการส่วนตัวทำหัวใจคนฟังร่วงหล่นตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม มือซึ่งกุมสมาร์ตโฟนสั่นน้อย ๆ แม้เสียงปลายสายพยายามปลุกปลอบแต่ริษาก็ราวกับจะไม่ได้ยิน

            (ริษาอยู่ไหม?)

            “…”

            (เธอกลับไหวรึเปล่า? ให้เจ๊ไปรับตรงไหนไหม?)

            “…”

            (ริษา?)

            “ระ… ริษาไม่เป็นไร ไว้เจอกันที่คอนโดก็ได้ค่ะ เท่านี้นะเจ๊”

แม้ปากบอกไม่เป็นไร ทว่าเสียงที่เอ่ยช่างแผ่วเบาจนน่าใจหาย กระทั่งแววตาหม่นแสงก็ประหนึ่งความหวังที่มีมาตลอดได้สิ้นสุดลงแล้ว ปลายจมูกรั้นเชิดก่ำแดง ความอ่อนล้าทั้งกายและใจเริ่มส่อแสดงผลผ่านความชื้นเปียกบริเวณขอบตา มรสุมชีวิตที่กำลังทดสอบเธอ นำพาหลากความรู้สึกหลั่งไหลเข้าสู่จิตใจที่แสร้งว่าเข้มแข็งเสียเต็มประดา

เงินก้อนโตจากการเซ็นสัญญาพรีเซนเตอร์ที่กำลังตั้งตารอ คือความหวังเดียวของริษาที่จะนำเงินที่ว่าไปทำสิ่งที่ต้องการทำมาโดยตลอด ทว่าตอนนี้ความหวังช่างริบหรี่เกินกว่าจะหวังได้

แม้พยายามข่มน้ำตา พยายามแข่งกับความเสียใจ แต่จะหักจะห้ามอย่างไร ความรู้สึกเหนื่อยหนักก็มากมายเกินกว่าจะทานทน

ท่ามกลางความเงียบบนรถ สายตาของภูริไม่สามารถละจากการจดจ้องใบหน้าหม่นหมองของอดีตคนรักซึ่งพยายามใช้นิ้วปาดน้ำตาด้วยทีท่ารำคาญใจ

ท่าทางของหญิงสาวประหนึ่งจะควบคุมทั้งสีหน้าและอารมณ์ให้เป็นปกติ แม้มือบอบบางจะระริกสั่น แม้ทำนบน้ำตาจะไม่สามารถกักเก็บความรู้สึก แต่เจ้าตัวก็พยายามสะกดกลั้นจนผิวแก้มเนียนใสก่ำแดงอย่างน่าสงสาร

พลันหางตากลมโตก็ชำเลืองมองเขาซึ่งบังเอิญนั่งร่วมสถานการณ์อยู่ด้วยกัน และความสับสนลังเลใจบางอย่างก็ปรากฏบนดวงหน้าเปื้อนคราบน้ำตา

ดาราสาวเบือนหน้ามองไปอีกทาง คิ้วเรียวสวยขมวดเลื่อนเข้าหากัน ทั้งนัยน์ตาระริกไหวก็ราวกับกำลังทำการตัดสินใจ ก่อนที่ในอีกวินาทีเสียงแผ่วเบาจะดังขึ้น สีหน้าเจ้าของเสียงซึ่งหันมองประสานสายตาอีกครั้งประหนึ่งกล้ำกลืนฝืนใจเกินกว่าจะพรรณนา

            “ที่คุณเคยบอกว่าอยากช่วย…”

            “…”

            “ถ้าตอนนี้ริษาอยากได้ความช่วยเหลือของคุณ…”

            “…”

            “จะยังทันไหมคะ…”

จบคำร้องขอที่ว่า ความงันเงียบก็เข้าครอบครองบรรยากาศ

ความอึดอัดซึ่งข้นหนักด้วยความรู้สึก ทำเอาคนนอกอย่างตั่งเผลอกลั้นลมหายใจโดยไม่รู้ตัว คงไม่ใช่แค่เจ้าของคำร้องขออย่างริษาที่กำลังตั้งตารอคอย ลูกน้องก็อยากฟังคำตอบของเจ้านายเช่นกัน

วันนี้ภูริได้รับเชิญให้ไปที่ตึกนั้นโดยไม่คิดว่าจะได้เจอกับคนซึ่งกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน กระทั่งรับขึ้นรถมาก็ไร้จุดประสงค์แอบแฝง ทว่าตอนนี้ปฏิเสธไม่ได้ว่าราวกับมีบางสิ่งบางอย่างดึงดูดทั้งเขาและเธอให้ต้องเข้าข้องเกี่ยวพัวพัน

ความลังเลปรากฏในแววตาที่มักจะขรึมสงบนานหลายวินาที ก่อนเสียงราบเรียบจะดังขึ้นในท้ายที่สุด

            “ตั่ง”

            “ครับคุณภู”

            “ไปที่บ้าน”

            “ครับ”

            ภูริเป็นฝ่ายละจากการจดจ้อง…

สายตาไม่แสดงอารมณ์ทอดมองไปยังบรรยากาศวุ่นวายบนท้องถนนที่เต็มไปด้วยมอเตอร์ไซค์ขับขี่ฉวัดเฉวียนแทรกผ่านระหว่างเลน คิ้วเข้มขมวดเล็ก ๆ คล้ายมีบางอย่างรบกวนจิตใจ

            และการเปลี่ยนจุดหมายปลายทางไปยังสถานที่ซึ่งมีความเป็นส่วนตัวก็ทำให้ริษาเข้าใจในคำตอบได้ด้วยตนเอง

            ความรู้สึกโหวงวูบแล่นผ่านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มือซึ่งยังคงสั่นน้อย ๆ ประสานบีบเข้าหากันอย่างพยายามระงับอารมณ์ ริษาทำได้เพียงขบเม้มริมฝีปาก แม้ไม่อยากให้ใครได้เห็นด้านมุมซึ่งอ่อนแอ กระนั้นร่างกายก็ราวกับจะทรยศไม่ฟังที่สมองสั่งการ

เธอไม่คิดว่าสถานการณ์ส่วนตัวจะทำให้เดินหน้ามาถึงจุดนี้

จุดที่ต้องเป็นฝ่ายร้องขอความช่วยเหลือจากคนในอดีต

คน… ซึ่งเคยเป็นฝ่ายทิ้งเธอไป…