Chapter 8 : ก็แค่ผ่านมาแล้วผ่านไป

ปัจจุบัน

เสียงกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บใจและคับแค้นของคณิตายังคงก้องอยู่ในหัวยามที่เผลอคิดไปถึงสิ่งที่ได้รู้ได้เห็นในวันนี้

ถ้าเปรียบเป็นละครเรื่องหนึ่งก็คงเป็นละครน้ำเน่าเรื่องยาวที่ยังไม่จบบริบูรณ์แต่ก็ต้องมีตัวละครใดตัวละครหนึ่งถูกขีดฆ่าออกไปจากเรื่อง เพื่อจบตอนเท่านั้น และเธอขอเป็นตัวละครที่ถูกนักเขียนขีดฆ่าออกจากเรื่องก็แล้วกัน

ละครเรื่องนี้จะยังคงดำเนินต่อไป ภานุกานต์ยังคงต้องวุ่นวายกับเรื่องของคณิตาอีกนานเพราะสาวเจ้าไม่น่าจะเป็นคนที่ยอมแพ้ง่าย ๆ

และนั่นก็คงเป็นผลของการนอกใจไม่ซื่อสัตย์ต่อกัน

ละครชีวิตเรื่องนี้จะเป็นอย่างไรต่อก็แล้วแต่บุญนำกรรมแต่งของแต่ละคนก็แล้วกัน บทบาทของเธอมันจบแล้ว...จบกันที

ศศิรินทร์ยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้งและบอกเล่าให้คนรอฟังอยู่ได้รับรู้ “สุดท้ายเขาก็แต่งกับคนอื่นที่เขาและครอบครัวมองว่าเหมาะสมกว่ายัยนั่น”

“มันก็สะใจนะที่ยัยนั่นไม่สมหวัง แต่ก็ไม่สุด ใจนึงฉันคิดว่าฉันรักเขามากก็เลยเสียใจ แต่อีกใจมันก็ต่อต้านว่าฉันไม่ได้พูดเพื่อให้เขาง้อ แต่ต้องการจะตัดขาดจริง ๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยากได้เขา แต่ก็รู้สึกไม่ยินยอมที่เห็นเขายิ้มหน้าระรื่นควงคนอื่น...คุณว่าฉันผิดมั้ย” หญิงสาวบอกเล่าแล้วก็หันมาอย่างมีคำถามที่ก็รู้แก่ใจดีว่าคนนอกคงไม่สามารถให้คำตอบได้ดีเท่าเธอให้คำตอบตัวเอง

จริง ๆ แล้วความรู้สึกตอนที่เห็นเจ้าสาวคนใหม่มันเป็นอะไรที่ทำให้เธอสับสน การได้เห็นสิ่งที่คุณหญิงศิกานต์ทำกับคณิตาในวันนี้เธอควรจะโล่งใจ สบายใจที่ยัยเพื่อนทรยศไม่สมหวัง แต่เธอกลับรู้สึกน่าหงุดหงิด จะว่าเสียใจ เสียดาย หรือขัดใจดีก็ยังเรียกไม่ถูก...เหมือนมันรวม ๆ กันไปหมด

มันไม่คล้ายหวงก้าง แต่มันก็ไม่ใกล้เคียงกับคำว่ายินดี...เธอผิดหรือไม่ที่รู้สึกอย่างนั้นทั้งที่ปฏิเสธภานุกานต์ไปเอง

“ไม่ผิดหรอก”

คนทำหน้าที่รับฟังตอบก่อนจะยกมือสั่งเครื่องดื่มเพิ่มและหันกลับมาพูดต่อราวกับมองเห็นเข้าไปลึกถึงจิตใจข้างในของคนปรับทุกข์ “คุณเพียงแค่เจ็บใจที่เห็นเขาลอยหน้าลอยตายิ้มระรื่น คุณไม่แต่ง หนึ่งเพราะคุณทำใจไม่ได้ สองคุณอยากให้เขาขายหน้าให้สมกับที่ทรยศคุณ แต่เขาดันไม่ยกเลิก ซ้ำยังแต่งกันคนอื่นขายผ้าเอาหน้ารอดไปได้ คุณก็เลยเจ็บใจ...ลึก ๆ คุณก็แค่รู้สึกว่า ทำไมคนที่หักหลังคุณถึงไม่ได้รับผลอะไรทั้งที่คุณเจ็บปวด”

“เชื่อผมมั้ย คุณไม่ได้รักเขาหรอก คุณเพียงแค่ผูกพันแล้วคิดว่ามันคือความรักก็เลยอิน สมองมันเลยสั่งการว่าเนี่ยคือความเสียใจจากการเสียเขาไป ทั้งที่จริง ๆ แล้วมันเป็นแค่การเสียใจที่ถูกหักหลังจากคนที่ไว้ใจ และเจ็บใจที่คนที่ทำกับคุณยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้”

“ทำไมคิดว่าฉันไม่ได้รักเขา” ถามไปแล้วหญิงสาวก็นิ่งคิดตาม ทำไมคำพูดของผู้ชายคนนี้มันถึงได้เหมือนกับแทงใจดำกันก็ไม่รู้สิ

หรือเธอไม่ได้รักภานุกานต์จริง ๆ

ชายหนุ่มแปลกหน้าที่รับฟังหญิงสาวปรับทุกข์มานานยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะตอบไปตามที่ตนคิด “ถ้าคุณรักเขา...คุณจะให้อภัยเขาได้แม้ว่าเขาจะทำผิดแค่ไหนก็ตาม”

“ถ้าคุณรักเขา ท่าทีของคุณต้องแย่มากกว่านี้ และคุณมีเวลาตั้งนานกว่าจะถึงวันแต่งงาน แต่คุณไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนใจ นั่นก็เพราะคุณไม่ได้รักเขาจนถึงขั้นขาดเขาไม่ได้...แต่ผมก็แค่คาดเดาเท่านั้น เราจะรู้จักว่าความรักจริง ๆ มันเป็นยังไง ก็ต่อเมื่อเราเจอคนที่เราพร้อมจะตายแทนเขาได้โน่นแหละ”

“ก็คงจะจริง” คนคิดตามพึมพำก่อนจะจมไปกับความคิดของตัวเองจนได้ข้อสรุปกับตัวเองจึงได้พูดต่อ “พอลองคิดเล่น ๆ ว่ามีคนเอาปืนมาจ่อหัวฉันกับเขา ให้ฉันเลือกว่าจะให้ใครรอด ฉันก็คงเลือกตัวเองอย่างไม่ลังเลเลย เฮ้อ...พอคิดได้แบบนี้ค่อยโล่งหน่อย”

“ใช่มั้ยละ คิดเสียว่าก็แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป อย่าไปคิดมากกว่านี้เลย”

“ใช่...ฉันเดินผ่านตรงนั้นมาแล้ว ฉันไม่ต้องไปคิดอะไรเกี่ยวกับจุดที่ผ่านมาแล้วอีก”

“ใช่ เขาพูดว่าอะไรนะ อืม...” เขาครุ่นคิดก่อนจะดีดนิ้วเมื่อคิดคำที่วัยรุ่นชอบพูดกันได้ “อ้อ มูฟออน มูฟออนได้แล้ว”

“อึก ใช่ ฉันต้องมูฟออนไปข้างหน้า จะรักไม่รักหรืออะไร ไม่ต้องไปสนใจ สนใจชีวิตตัวเองดีกว่า” คนคิดได้พูดแล้วก็ยกยิ้มอย่างคนตัดใจได้

จากนี้ไปก็แค่สนใจชีวิตตัวเองก็พอสินะ

คนเราคิดน่ะมันคิดง่าย แต่ทำนั้นมันยาก ศศิรินทณ์ถอนใจอีกครั้งกับความคิดที่วนเวียนมาก่อกวน “ฉันคิดว่ามูฟออนก็ดีนะ...แต่ก็ยังเจ็บใจ อยากแก้แค้นอยู่ดี...แต่ก็ไม่อยากเปลืองแรง”

รังสิมันตุ์มองใบหน้าที่ยิ่งมองก็ยิ่งแดงก่ำเพราะฤทธิ์น้ำเมาครู่นึง ก่อนจะพูดเสนอความคิดที่ตนคิดได้ในตอนนี้ “ผมมีวิธีแก้แค้นโดยไม่ต้องเปลืองแรงนะ อยากฟังมั้ย”

“ทำยังไง”

“ยิ้มให้มาก ๆ ให้เวลากับความสุขตัวเองให้เยอะ ๆ และรักตัวเองเข้าไว้ ไม่ต้องไปทำอะไรคนพวกนั้นหรอก”

“แล้วมันจะเป็นการแก้แค้นตรงไหน” รักตัวเองมันจะเป็นการแก้แค้นได้อย่างไรกัน เขาเมากว่าเธอแล้วหรือไงนะ

“สมัยนี้เขาไม่ได้วัดกันที่ชัยชนะ เขาวัดกันที่ความสุข ใครมีความสุขกว่าคนนั้นคือคนที่ชนะอย่างแท้จริง อดีตเพื่อนคนนั้นลึก ๆ เขาอิจฉาคุณ เขาเลยอยากแย่งคนของคุณและทำให้คุณทุกข์ใจ เขาเห็นคุณร้องไห้ก็คงจะมีความสุขและคิดว่าตัวเองชนะ แต่ถ้าคุณทำให้เห็นว่าเขาทำไม่สำเร็จ คุณยังมีความสุข แฮปปี้ในทุก ๆ วัน ความอิจฉาคงได้จุกอก”

พูดแค่นั้นชายหนุ่มก็ส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยกำลังใจมาให้พร้อมกับพูดต่อ “จำไว้นะ ยิ้มเข้าไว้ แล้วทุกอย่างจะดี”

สิ่งที่ผู้ชายแปลกหน้าพูดถูกใจศศิรินทร์เป็นที่สุด และทั้งที่ไฟมีเพียงแสงสลัวทำให้มองเห็นไม่ชัดแต่เธอกลับรู้ว่าเขากำลังยิ้มมาให้อย่างอบอุ่น มันทำให้หญิงสาวตาพร่าไปครู่ใหญ่แต่แล้วหญิงสาวก็พยายามดึงสติของตัวเองเอาไว้พร้อมกับเลื่อนแก้วที่ยังเหลือน้ำสีอำพันอยู่กว่าครึ่งไปชนแก้วทันที “อึก ฟังดูดี คุณแนะนำได้ดีมาก มา ๆ ชนแก้ว ๆ”

“มา ๆ ดื่มกัน” เธอพูดแล้วก็กรอกเหหล้าลงคอราวกับน้ำเปล่าก่อนจะหันไปสั่งบาร์เทนเดอร์

ชายหนุ่มถอนใจน้อย ๆ ทั้งที่บอกให้รักตัวเองแท้ ๆ แต่คนตรงหน้าก็เหมือนจะไม่รักตัวเองเอาซะเลย พักใหญ่ ๆ แล้วที่เธอสั่งแบบออน เดอะ ร็อคเหมือนเขามาดื่ม และมันก็ทำให้เธอเมาเร็วกว่าบลู กามิกาเซ่เป็นเท่าตัว และตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเมาจนการพูดจาไม่เหมือนเดิมแล้ว

จะไหวมั้ยเนี่ยแม่คุ๊ณ