แชร์
- 2 -
วันดีคืนดีความทรงจำเรื่องกวียังคงตามหลอกหลอนผมไม่หาย ผมโคตรมั่นใจเลยว่าเมื่อไหร่ที่ถึงเวลาที่ได้ไปเจอหน้ากันอีกครั้ง จะต้องไล่เตะก้นมันเป็นอย่างแรก
วันนี้ผมเข้าบริษัทด้วยอารมณ์หงุดหงิดเต็มที่กับการที่ตัวเองเป็นข่าวบนหน้าเพจซุบซิบแล้วกระจายว่อนไปทั่วโลกออนไลน์ หลังกลับจากพักเที่ยงยังไม่ทันจะได้นั่งก็มีคนโทรเข้ามา ผมล้วงมือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู เมื่อเห็นว่าแม่โทรมา จึงวางมันไว้ลงบนโต๊ะโดยไม่คิดจะกดรับ ผมไม่อยากให้แม่เป็นที่รองรับอารมณ์ที่พร้อมระเบิดเต็มที่ในตอนนี้
สิ่งที่ผมอยากทำที่สุดเวลานี้คือลากตัวเจ้เชอร์รี่มาบีบคอให้ตายคามือ เรื่องของเรื่องคือเมื่อวานผมไปปลดปล่อยอารมณ์ที่คลับลับของหล่อน ที่นั่นเป็นคลับที่ต้อนรับเฉพาะสมาชิกและลูกค้าวีไอพี ด้านบนเป็นสถานบันเทิงธรรมดา แต่ด้านล่างเป็นซ่องสำหรับพวกไฮโซเงินหนาที่มีรสนิยมทางเพศผิดไปจากปกติ หรือที่เรียกว่า BDSM และเจ้เชอร์รี่เรียกง่าย ๆ ว่าคือแม่เล้านั่นเอง นังกะหรี่ที่ผมเอาเมื่อวานคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้าเอาผมไปขาย ถ้าคิดจะจับผมด้วยวิธีนี้คงต้องคิดใหม่เสียแล้ว
“คุณชาร์มเรียกคุณลภมาหาผมหน่อย” ผมกดอินเทอร์คอมสั่งเลขาฯ
“คุณลภกับกำลังมาค่ะท่าน” เลขาฯ รีบรายงานก่อนที่จะพูดต่อ “ดิฉันกำลังจะไปพักเที่ยง แต่ปลาจะมาแทนระหว่างนี้ค่ะ”
“ถ้างั้นอย่าลืมเตือนด้วยว่าผมไม่ชอบให้ใครรบกวน “
“ค่ะท่าน”
ผมนั่งเคาะนิ้วกับโต๊ะ ไม่ถึงห้านาทีวัลลภ ผู้จัดการส่วนตัวด้านพีอาร์ก็เดินนวยนาดเข้ามา ผมไม่รีรอที่จะระเบิดอารมณ์ใส่ ผมมองคนที่นั่งลงอย่างสบายใจเฉิบโดยไม่คิดขออนุญาต
“ผมว่าเจ้านายไม่ต้องไปใส่ใจข่าวเล็กน้อยแค่นี้หรอก นักข่าวก็อยากขายข่าว คุณจะไปเสียเวลากับเรื่องพวกนี้ทำไมครับ” วัลลภเริ่มพูดรู้ดีถึงสาเหตุของการถูกตามตัวมา
“แต่มันจงใจทำลายชื่อเสียงฉันรวมถึงดิสเครดิตบริษัทฉันด้วย นายไม่เห็นรึไง” ผมหยิบไอแพดโยนใส่หน้าไอ้ผู้จัดการที่นับวันยิ่งไร้ประโยชน์
“รู้หน้าไม่รู้ใจ มหาเศรษฐีเจ้าของอู่ต่อเรือคนดัง ขึ้นชื่อว่าเป็นเซเล็บใจบุญ แท้จริงแล้วเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรงทางเพศ ใครมั่นใจว่าจะเช่าเรือยอร์ชสุดหรูระวังให้ดี อย่าลืมสวมเสื้อชูชีพให้ดีด้วยล่ะ” วัลลภหยิบขึ้นมาอ่านออกเสียง จริตในน้ำเสียงชวนให้อยากหาอะไรเขวี้ยงใส่
“ไม่มีหลักฐานซะหน่อยว่าเป็นคุณ”
“ทำอย่างกับคนอ่านแล้วไม่รู้เลยนะว่าเป็นฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะเสียเวลาสร้างภาพไปทำไม ฉันต้องการฟ้องทั้งคนเขียนข่าวและสำนักข่าวให้หมดตัว แล้วฉันจะซื้อกิจการมันซะ”
อะแฮ่ม! วัลลภกระแอม เปลี่ยนท่ามานั่งไขว่ห้าง ทำแบบนี้เพื่อเตือนผมกลาย ๆ ว่าอย่าหุนหันทำอะไรที่จะเป็นการทำลายภาพลักษณ์ที่ตัวเองอุตส่าห์ปั้นขึ้นมา
“มีอะไร” ผมถามเสียงห้วนไม่สบอารณ์
“เปล่าครับ ผมแค่รอให้คุณใจเย็นก่อน”
ไอ้นี่! ผมชักทนไม่ไหว ใครกันแน่ที่เป็นนายจ้าง นับวันยิ่งกวนประสาท ในเมื่อผมจ่ายเงินเดือนให้ตั้งแพง ก็ต้องทำงานให้คุ้มเงินเดือนสิ
ทันใดนั้นจู่ ๆ ประตูห้องทำงานก็ถูกผลักเข้ามา ผมหันไปมองทันที อยากรู้ว่าใครหน้าไหนกล้าเข้ามารบกวนเวลานี้ ผมเกือบจะตะคอกออกไปแต่ทุกย่างกลับหยุดนิ่งเมื่อเห็นหญิงสาวที่ดูแล้วไม่น่าจะถึงยี่สิบยืนอยู่ที่ประตู ผมสีดำสนิทเป็นเงาของเธอเป็นสิ่งแรกที่สะดุดสายตาผม เธอเกล้าผมเป็นมวยต่ำไว้ด้านหลังทำให้ไม่รู้ว่ายาวแค่ไหน เมื่อคิดได้ว่าเธอเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต ความชื่นชมก็เปลี่ยนเป็นโมโห
“เธอเป็นใคร ใครให้เธอเข้ามา”
หญิงสาวตาโตอ้าปากค้างเหมือนไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ขณะเดียวกันผมก็สงสัยว่าเธอมาทำอะไร ดูแล้วน่าจะยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่
“ปลาหายหัวไปไหน” ผมถามต่อเพราะเป็นหน้าที่ของหล่อนที่ต้องห้ามไม่ให้คนอื่นเข้ามารบกวน แล้วปล่อยให้เด็กคนนี้เข้ามาได้ยังไง ดูแล้วเหมือนเธอคงเป็นพนักงานทั่วไปในบริษัทที่ไม่ได้มีความสามารถอะไรมากนัก “เธอได้ยินอะไรไปบ้าง”
อาการยืนเฉยไม่ตอบคำถามยิ่งกระตุ้นโทสะในตัวผม ผมลุกขึ้นจากโต๊ะเดินตรงจะไปเอาเรื่อง ระหว่างนั้นซองจดหมายสีขาวได้ถูกยื่นมาตรงหน้า
“คุณกวินเดี๋ยวก่อนครับ” วัลลภรั้งผมไว้
พอผมฉวยซองจดหมายมาเจ้าหล่อนก็รีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
“นี่มันเรื่องอะไรกันวะ” ผมหันไปใส่วัลลภ
“เธอชื่อปภาดา”
“แล้วไง”
“เธอเป็นเด็กฝึกงาน”
“แล้ว...”
“เธอเป็นเด็กที่อยู่ในโครงการสร้างโอกาสให้ผู้พิการที่คุณริเริ่มเมื่อปีที่แล้วไงครับ”
โครงการที่ว่าผมตั้งใจอุทิศให้กับกวี มีจุดประสงค์ช่วยเหลือผู้พิการทั้งทางร่างกายหรือทางสมองเพื่อให้ได้รับการฝึกงานและมีโอกาสจ้างงานต่อไป ได้ยินดังนั้นผมค่อนข้างประหลาดใจ
“แต่ว่าเด็กคนนั้นกูดูปกติดีนี่”
“เธอหูหนวกครับ” วัลลภยิ้มแห้งให้
แม่ง!!
บทที่เกี่ยวข้อง
คลั่งเธอเกินพิกัด - 3 -
ปรายเลขาฯ หน้าห้องท่านประธานลุกขึ้นมองเหมือนจะถามเมื่อเห็นว่าจู่ ๆ ฉันก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นออกมา แต่ฉันไม่ได้หยุดคุยกับหล่อน ได้แต่คิดในใจว่าคราวนี้ซวยแน่แล้ว จึงรีบจ้ำเท้ากลับไปยังห้องจดหมายก่อนที่จะก่อเรื่องให้กับตัวเองมากไปกว่านี้นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับมอบหมายให้นำจดหมายมาส่งให้ท่านประธาน ฉันได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเขามามากพอสมควร ซึ่งออกไปในทางค่อนข้างน่าหวาดกลัว คนในบริษัทต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าท่านประธานเขี้ยวมาก ถ้าใครทำงานพลาดอาจถูกไล่ออกในทันที ฉันเคยคิดว่านี่ออกจะเกินจริงไปซะหน่อย ท่านประธานคงไม่ได้เลวร้ายขนาดที่คนเขาพูดกันหรอก เขาเป็นทั้งมหาเศรษฐี ดารา และโปรดิวเซอร์รายการดังที่เขาเป็นผู้ดำเนินรายการเอง แถมรายการนั้นเป็นรายการโปรดของฉันด้วย เขาจะไปตามสถานที่ต่าง ๆ เพื่อช่วยเหลือกลุ่มคนด้อยโอกาสทางสังคม แล้วยังโครงการให้โอกาสฝึกงานกับผู้พิการอีกสำหรับฉันที่หูหนวก ใช้วิธีการสื่อสารด้วยการพิมพ์ใส่มือถือแล้วให้แอพฯ ออกเสียงแทน ฉันทำอย่างนี้กับเพื่อนร่วมงานในแผนก แต่ว่าฉันไม่ได้หยิบมือถือติดตัวมาด้วยเพราะนอกแผนกไม่มีใครพูดอะไรกับฉันนอกจากคุณลภกับคุณชาร์มเท่านั้น แต่ถึงฉันจ
คลั่งเธอเกินพิกัด - 4 -
กวิน“คุณปล่อยให้เด็กฝึกงานเข้ามาตอนผมกำลังคุยเรื่องสำคัญกับวัลลภได้ยังไง ผมสั่งไว้แล้วนี่ว่าห้ามใครรบกวน” ผมเดินออกมาตวาดใส่ผู้ช่วยเลขาฯ หน้าห้อง เจ้าหล่อนก้มหน้าไม่กล้าสบตา“ขอโทษค่ะ คุณชาร์มบอกแค่ว่าคุณเรียกคุณวัลลภเข้าพบเฉย ๆ ดิฉันเลยคิดว่าไม่เป็นไร”“ไม่เป็นไรเหรอ เธอใช้อะไรคิด” ผมถามเสียงเย็นบังคับตัวเองไม่ให้ตวาดออกไปอีกรอบ“คือดิฉันคิดว่าหมายถึงแขก...เอ่อ...”คำตอบที่ได้เล่นเอาผมอึ้ง แขก คนทั่วไปจะมาหาผมได้ยังไงถ้าไม่ได้นัดหมายล่วงหน้ามาก่อน นั่นหมายความว่าผมรับรู้และอนุญาตแล้ว ยกเว้นแค่คนในครอบครัวผมเท่านั้นที่สามารถเข้ามาได้ตลอดเวลา ผมนับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อไม่ให้ระเบิดอารมณ์ใส่ผู้หญิงบื้อตรงหน้า“โทรไปหาคุณจุ๋มหัวหน้าห้องจดหมายแล้วขอโทษสำหรับความผิดพลาดของคุณซะ” ผมรวบรัด เบื่อจะฟังคำแก้ตัวงี่เง่า“ค่ะท่าน”“คุณปลา แล้วกรุณาจำไว้ด้วยว่าเวลาที่ผมคุยธุระส่วนตัวอยู่ใครหน้าไหนก็ห้ามเข้ามารบกวนเป็นอันขาด เข้าใจมั้ยครับ”“ทราบแล้วค่ะท่าน” หล่อนรับคำแล้วหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมาปฏิบัติตามคำสั่งนี่คือผลของการที่ผมยอมใจอ่อนรับเพื่อนน้องสาวเข้าทำงาน พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ หัวสมองกลวง เอาแต
คลั่งเธอเกินพิกัด - 5 -
ปรายฉันถอนใจด้วยความโล่งอกเมื่อพี่จุ๋มบอกว่าคุณปลาโทรมาขอโทษที่สื่อสารผิดพลาด ถ้าเป็นแบบนี้หวังว่าท่านประธานคงไม่เอาเรื่องวันถัดมาฉันมาทำงานตามปกติ หลังจากตอกบัตรเข้างานก็ไปนั่งแยกจดหมายซึ่งเป็นงานหลักของฉัน เห็นซองที่จ่าหน้าถึงผู้บริหารก็รู้ทันทีว่าความสงบในการทำงานของฉันได้ถูกทำลายลงแล้ว พอตรวจเช็กดูว่าครบไม่มีอะไรตกหล่นแล้วฉันก็หยิบซองจดหมายที่ว่าตรงขึ้นไปยังชั้นบนสุดฉันใช้นิ้วชี้ไปที่ซองจดหมายในมือ แล้วชี้ไปที่ประตูห้องทำงานท่านประธานที่อยู่ด้านหลังคุณชาร์มเพื่อบอกจุดประสงค์ คุณชาร์มบอกให้ฉันนำไปส่งถึงมือท่านประธานได้เลย พอเห็นว่าฉันลังเลเธอก็เลยขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อวาน ฉันพยักหน้าเข้าใจ สูดหายใจเข้าเพื่อเรียกความกล้าถึงค่อยเปิดประตูเข้าไปฉันไม่เห็นคุณกวินที่โต๊ะทำงานจึงกวาดตามองไปรอบห้องเพื่อมองหา เห็นเขายืนอยู่ริมหน้าต่างเหมือนกำลังมองดูอะไรอยู่ ไม่ได้สนใจว่ามีคนเดินเข้ามาเพราะเขาไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา ฉันเรียกความกล้าตัวเอง แล้วทำเสียงที่คิดว่าดังพอเพื่อเรียกความสนใจของเขา เมื่อฉันเดินไปจนถึงหน้าโต๊ะทำงานเขาถึงเพิ่งจะหันมาดูจากคิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันแน่นอนเลยว่าที่ฉันเ
คลั่งเธอเกินพิกัด - 6 -
ผมมาถึงที่ทำงาน แฟ้มประวัติของปภาดายังวางเด่นอยู่บนโต๊ะ ผมโยนมันส่ง ๆ ไปรวมกับของที่ต้องนำไปทิ้ง ตั้งใจว่ายังไงก็ต้องกำจัดเธอออกไปจากสมองให้ได้“แม่ง!” ผมหยิบมันขึ้นมาใหม่ เอารูปถ่ายของเธอออกมาเก็บไว้ในกระเป๋าเอกสารผมเป็นอะไร ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับผมกันแน่หลังจากพยายามตั้งสมาธิเพื่อเริ่มงานถึงสามครั้งแต่ไม่สามารถทำได้ผมเลยหยิบมือถือมาเล่นเกม ผมมองออกไปนอกหน้าต่างสังเกตเห็นว่าคนมีเรื่องกัน จึงดึงดูดความสนใจของผม เหมือนว่าคนข้างล่างกำลังแย่งที่จอดรถกันอยู่ที่หน้าตึก คนขับลงจากรถมาด่ากันกลางถนนโดยไม่สนใจคนอื่นทำให้รถติดยาวเป็นพรวน แต่แล้วก็รู้สึกว่ามีคนเดินมาใกล้ ๆ จึงหันกลับไปดู สงสัยว่าใครกล้ามารบกวนแต่เช้า แต่ทว่ากลับกลายเป็นเธอแววตาที่มองผมเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ผมรู้ตัวทันทีว่าทำให้เธอตกใจกลัวอีกแล้ว เธอเดินถอยหลัง ทำให้อยู่ไกลเกินกว่าจะอ่านปากผมได้ ผมจึงรีบรั้งเธอไว้ก่อนที่จะหนีเตลิดไปอีก แต่เธอไวมาก แป๊บเดียวก็ไปถึงที่ประตูแล้ว ผมไม่รู้จะทำอย่างไรจึงเผลอตะโกนเรียกแม้จะรู้ว่าเธอไม่ได้ยินก็ตาม“ปภาดาเดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอ”ผมหยุดเธอได้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูออกจากห้อง ร่างเ
คลั่งเธอเกินพิกัด - 7 -
ปราย“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจเป็นแบบนี้ต่อหน้าคุณ แต่ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ที่มารวบกวนคุณ” ฉันทำมือบอกท่านประธานริมฝีปากฉันยังร้อนวูบวาบจากจูบเมื่อครู่ วิธีการที่เขาใช้ควบคุมคนไม่ให้ตกใจกลัวช่างดีจริง ๆ และโชคดีมาก ๆ ที่เขารู้จักภาษามือ ไม่อย่างนั้นสถานการณ์คงอิหลักอิเหลื่อน่าดู แต่ว่าเขารู้จักภาษามือได้ยังไง เมื่อเห็นเขายกมือขึ้นห้าม ฉันจึงค่อยรู้ว่าเขาไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันต้องการบอกเลยสักนิด“เธออ่านปากได้มั้ย” เขาถามและฉันพยักหน้าท่าทางโล่งอกของท่านประธานทำให้ฉันอยากหัวเราะ เดาว่าอันที่จริงแล้วเขาคงไม่ได้รู้ภาษามือจริง ๆ หรอก แต่อดแอบคิดไม่ได้ว่าเขาไปเรียนภาษามือเพื่อคุยกับฉันโดยเฉพาะ แล้วก็ต้องสั่งให้ตัวเองหยุดคิด ฉันไม่ใช่คนหูหนวกคนเดียวซะหน่อยที่อยู่ในโครงการเขา แน่นอนว่าเขาจำเป็นต้องเรียนรู้ไว้เพื่อ…เอ่อ…แสดงความสุภาพฉันอยากคุยกับเขาแต่ไม่รู้ว่ามือถือหายไปไหน แล้วก็เห็นมันตกอยู่ที่พื้นข้าง ๆ กับจดหมายของท่านประธานจึงหยิบมันขึ้นมา ฉันสำรวจดูมือถือ โล่งอกที่ไม่มีส่วนไหนแตกหักหรือเสียหาย รีบพิมพ์สิ่งที่ฉันต้อง
คลั่งเธอเกินพิกัด - 8 -
ปราย“เกิดอะไรขึ้นกันแน่” คุณชาร์มดึงฉันไปถามใกล้ ๆ ฉันยักไหล่เพราะไม่รู้เหมือนกัน “ไม่เอาน่า บอกพี่มาน้องปราย คราวหน้าเธอเข้ามาในนี้ได้เลยไม่ต้องกังวล เธอเป็นที่ต้อนรับเสมอ น้องทำอะไรกับท่านประธานกันแน่ เขาไม่เคยดีกับใครแบบนี้มาก่อน” คุณชาร์มเลียนเสียงและท่าทางของคนที่อยู่ด้านใน“ใครไม่เคยดีกับใคร บอสเหรอ” คุณวัลลภถามเมื่อเดินมาหยุดหน้าพวกเรา“แต่ว่าเขาก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งเหมือนกัน ฉันว่าเขาต้องชอบน้อปราย” คุณชาร์มออกความเห็น“แหงะซะ เมื่อวานเขาแทบจะกินหัวผมตอนที่น้องปรายหนีออกไปจากห้อง” คุณลภเสริม ทำท่ากรอกตามองบนฉันมองทั้งสองคนที่กำลังนินทาเจ้านายอย่างสนุกปากสลับกันไปมา เห็นว่าไม่ควรพาตัวเข้าไปยุ่งจึงคิดถอยออกมาดีกว่า“ปรายขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ “ฉันพิมพ์ขอความผ่านมือถือฉันกลับมาที่ห้องจดหมาย ความคิดเกี่ยวกับท่านประธานที่ฉันมีเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง วันนี้เขาดีกับฉันมาก คงจะรู้สึกแย่ที่โมโหใส่ฉัน แต่ว่า...ถ้าหากเขาจะโมโหใส่แล้วปลอบด้วยการจูบแบบวันนี้ละก็...ฉันคงจะยินดี ฉันไม่เคยถูกจูบแบบนั้นมาก่อน ส
คลั่งเธอเกินพิกัด - 9 -
“เอาจริงดิครับ!” วัลลภถามเสียงสูง“ทำไม ฉันอยากได้เธอนี่”“คุณจะฟันเธอแล้วทิ้งจริง ๆ เหรอครับ”“ปกติฉันก็ทำแบบนั้นนี่” ผมตอบแบบที่คิด ที่ผมเอาแต่คิดถึงเธอไม่หยุดคงเป็นเพราะผมยังไม่ได้เธอนั่นเอง“ถ้าคุณอยากจะทำแบบนั้นจริง ๆ ผมแนะนำว่าไปหาผู้หญิงคนอื่นมาสนุกด้วยดีกว่า อย่าลืมว่าเธอยังเรียนไม่จบนะครับ”“เออก็จริง เธออายุเท่าไหร่นะ ฉันคงไม่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์หรอกมั้ง”“คุณไม่ต้องคิดเรื่องอายุหรอกครับถ้าสนใจเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่ถึงยี่สิบจริง ๆ แต่ก็ทำให้คุณสนใจได้ ไม่อย่างนั้นคุณจะมีอาการอย่างนี้เหรอ แต่ขอแสดงความยินดีด้วยครับ น้องปรายอายุยี่สิบสองแล้ว”“ไม่ต้องย้ำได้มั้ย” ผมชักหงุดหงิดเมื่อพูดถึงเรื่องความต่างทางอายุระหว่างผมกับปราย“อ้าว ก็คุณพูดเองนี่ครับ”“เออ ๆ งั้นพอได้แล้ว”“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมแนะนำว่าเจ้านายควรจะชวนเธอไปเดท”“แต่ว่าเธอเป็นพวกไม่มีประสบการณ์ ไม่ใช่สเปคฉัน ฉันชอบคนเป็นงาน อย่าทำเป็นไม่รู้”“คุณอาจจะเบื่อแบบเดิม ๆ ก็ได้ หรือไม่คุณก็อาจจะต้องการอะไรที่มากกว่าแค่วันไนท์สแตนด์ที่คุณ
คลั่งเธอเกินพิกัด - 10 -
ปราย“สวัสดีค่ะแม่” ฉันส่งภาษามือทักทายแม่ทันทีที่ลงจากรถ“เป็นไงบ้างลูก” แม่ถามกลับด้วยภาษามือเช่นเดียวกัน แล้วเราสองคนเดินก็กอดกันเข้าบ้าน“ลูกพ่อกลับมาแล้ว มาให้พ่อดูหน่อย” พ่อส่งภาษามือทัก ยิ้มกว้างพร้อมกางแขนออกต้อนรับ ฉันรีบกระโจนเข้าหาอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดในโลก“ลูกดูตัวสูงขึ้นกว่าเดิมจากที่เจอกันครั้งก่อนอีกแล้ว” พ่อมักจะทักฉันเป็นเด็กเล็ก ๆ แบบนี้ทุกครั้ง แล้วพวกเราก็ได้แต่หัวเราะเพราะอายุเท่านี้ส่วนสูงไม่เพิ่มขึ้นแล้วพ่อออกไปช่วยฉันขนกระเป๋าเข้าบ้านแล้วถามขึ้นทันทีเมื่อเดินกลับเข้ามา “สติ๊กเกอร์ติดรถลูกไปไหน” พ่อหมายถึงสติ๊กเกอร์ที่บอกว่าคนขับรถคันนี้หูหนวก“หนูทำหายค่ะ เดี๋ยวหนูหาอันใหม่มาติด” ตอบเสร็จก็ทำเป็นเดินหนีเพราะไม่อยากเห็นพ่อบ่นอีก ฉันรู้ว่าท่านเป็นห่วงความปลอดภัยแล้วก็ลงทุนเรื่องอุปกรณ์เสริมต่าง ๆ ในรถฉันไปมาก ซึ่งแต่ละอย่างค่อนข้างมีราคา ฉันไม่อยากให้ท่านเสียเงินมากกว่านี้ ท่านควรเก็บเงินไว้ใช้ตอนเกษียณดีกว่า“ตัวแสบไปไหนคะแม่” ฉันถามหาน้องชาย“ขลุกอยู่แต่ในห้องทั้งวัน ลูกไปล
บทล่าสุด
