บทที่ 13

"คุณจะบ้าหรือครับคุณผู้หญิง งานที่ไหนก็มีอุบัติเหตุกันทั้งนั้น ยิ่งงานก่อสร้างตึกสูงแบบนี้ด้วยแล้ว" นิกรพยายามหาทางเอาตัวรอดเฉพาะหน้าให้ได้ก่อน เพราะยังไม่มีเวลาโทรไปขอความช่วยเหลือ

"คุณทำงานมากี่ปีแล้วคะ"

"ผมหรือครับ?" นิกรเริ่มจะอึดอัด

"ในเวลานี้ฉันกำลังคุยกับคุณอยู่ ทำไมต้องถามด้วยว่าเป็นคุณหรือเปล่า"

"ทะ.. ทำงานมาหลายปีแล้วครับ"

"คุณเป็นผู้รับเหมาของบริษัทนี้มากี่โครงการแล้ว"

"โครงการนี้โครงการแรกครับ"

"โครงการนี้มีผู้รับเหมากี่คน"

"นี่คุณ เรื่องพวกนี้สำนักงานใหญ่ไม่ให้ข้อมูลคุณมาเลยหรือครับ"

"ฉันถามว่าโครงการนี้มีผู้รับเหมากี่คน"

"มีสองผู้รับเหมาครับ" ประโยคนี้นอร์เวย์เป็นคนตอบ "แต่อีกผู้รับเหมาถูกให้ออก"

"ทำไมล่ะคะ" หญิงสาวหันมาถามคนที่ตอบบ้าง

"เรื่องก่อนหน้านั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"ผมว่าเราไปหาที่คุยกันที่อื่นดีกว่าไหม"

"ดีครับ" นอร์เวย์เห็นด้วยกับแทนคุณ

พอแทนคุณเห็นว่าเธอไม่เดินตามเขาก็เลยคว้าแขนของเธอให้ตามมา ส่วนหัวหน้านิกรพอทางสะดวกก็รีบล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา..

"ฉันไม่ยอมจบง่ายๆ หรอกนะ" หญิงสาวสะบัดมือออกเมื่อเดินมาถึงรถแล้ว

"คุณรู้ไหมว่ามันอันตราย"

"ทำไมฉันจะไม่รู้ ในเมื่อเมื่อกี้ ฉันเกือบไปเฝ้ายมบาลแล้ว"

"ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น"

"ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น..แล้วหมายถึงเรื่องไหน"

"ผมฝากคุณต่อด้วยนะครับ ผมต้องได้เข้าไปดูงาน" นอร์เวย์เห็นว่าฝ่ายชายเริ่มจะเข้าใจอะไรแล้ว และตัวเองคงเข้ามายุ่งเรื่องนี้มากไม่ได้ เพราะเท่าที่เพิ่งจะยุ่งมา ไม่รู้ว่ายังจะได้ทำงานที่นี่ต่อไหม

"คุณชื่ออะไรนะครับ"

"ผมชื่อนอร์เวย์ เพิ่งจบสถาปนิกมารับงานนี้เป็นงานแรกครับ"

"หวังว่าเราคงได้พบกันอีก"

"ผมก็หวังเช่นนั้นครับ" จบประโยคนอร์เวย์ก็เดินกลับเข้าไปหน้างาน ส่วนแทนคุณก็เปิดประตูรถ

"นี่คุณเราเพิ่งจะมาถึงนะจะกลับแล้วเหรอ"

"กลับก่อน"

"ถ้าคุณรีบก็เชิญกลับคนเดียวเลยค่ะ" ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขารีบกลับไปด้วยเรื่องอะไร เพราะเสียงคุยโทรศัพท์กับแฟนดังขนาดนั้น

"เธอจะไปไหน" เขาถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอไม่ขึ้นรถแถมยังจะเดินตามนอร์เวย์ไป

"ถ้าฉันไม่ได้ความจริง ฉันไม่กลับ"

"ถ้าคุณยังดื้ออยู่แบบนี้ แทนที่จะได้ความจริง.." ชายหนุ่มหยุดแค่นี้แล้วก็เดินเข้าไปลากตัวเธอมาขึ้นรถ

"คุณแทนคุณ ปล่อยฉันนะ"

"คุณรู้ไหมว่าถ้าผมไม่พาตัวคุณกลับด้วย คนที่บ้านจะบ่นให้ผมขนาดไหน"

เขาคงจะหมายถึงคุณลุงสินะ คิดว่าที่ลากตัวเรากลับมาด้วยเพราะเป็นห่วง แต่ที่ไหนได้ห่วงตัวเองกลัวว่าจะถูกตำหนิ ..หญิงสาวก็เลยต้องได้นั่งนิ่งเงียบมาตลอดทางแบบ โมโห น้อยใจ เพราะสิ่งที่พบเจอที่หน้างานในวันนี้ ใครบ้างจะไม่โกรธ ถึงขั้นเจ็บใจเลยด้วยซ้ำ

[คฤหาสน์เทพประทาน]

"ทำไมกลับเร็วล่ะลูก" ทัตเทพได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามา ก็เลยให้พยาบาลเข็นรถออกมาดู "อ้าวแล้วไอ้นั่นมันจะรีบไปไหน" พอหลานสาวลงจากรถ..ลูกชายก็ถอยรถกลับออกไป

"คงจะรีบไปหาคนรักมั้ง" หญิงสาวตอบเพียงแค่เบาๆ ไม่ได้หวังให้ลุงได้ยินด้วย

"เราดูงานกันเสร็จแล้วเหรอ"

"ดูได้นิดหน่อยค่ะ วันหลังจะกลับไปอีก"

"มีอะไรหรือเปล่า"

"ไม่มีหรอกค่ะ แล้วนี่คุณลุงทานข้าวเที่ยงทานยาหรือยังคะ"

"ทานแล้วค่ะ" พยาบาลพิเศษเป็นคนตอบ

[บริษัทเทพประทาน]

"ผมขอเอกสารเกี่ยวกับผู้รับเหมาโครงการที่สระบุรีหน่อย" พอมาถึงบริษัทเขาก็รีบไปขอเอกสารจากฝ่ายที่เกี่ยวข้อง

"เอกสารหรือครับ"

"ขอทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้รับเหมาด้วยนะ"

"เรื่องนั้นผมไม่ค่อยรู้หรอกครับ ต้องเป็นคุณพงษ์พิบูลย์" ถ้าเป็นโครงการนี้ไม่มีใครกล้าให้ข้อมูลกับเขาหรอก

ก๊อก ก๊อก

"คุณอาครับ"

"อ้าวคุณแทน กลับมากันแล้วหรือครับ"

"ผมอยากจะสอบถามเรื่องโครงการที่สระบุรี"

"ถามมาได้เลยครับ"

"เรื่องผู้รับเหมา ได้ยินว่ามีอยู่สองผู้รับเหมาใช่ไหมครับ"

"แต่ก่อนใช่ครับ อีกผู้รับเหมาหนึ่งคิดไม่ค่อยซื่อกับเราเท่าไร"

"ยังไงครับ"

"ก็เรื่องสั่งของนี่แหละครับ เรื่องเหล็กเรื่องวัสดุในการก่อสร้าง ชอบสั่งของเกรดต่ำมาทำ เพื่อที่ตัวเองจะได้กินเปอร์เซ็นต์มากหน่อย"

"จริงหรือครับทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องนี้"

"ผมไม่อยากจะเอาทุกเรื่องมาพูดให้คุณไม่สบายใจครับ"

"แล้วผู้รับเหมาคนใหม่ล่ะครับ"

"อ๋อผู้รับเหมาคนใหม่ เป็นคนดีครับ ขนาดผู้รับเหมาคนเก่าถูกเอาออก ยังรับลูกน้องของผู้รับเหมาเก่าไว้ทำงานด้วย เพราะกลัวว่าพวกเขาจะตกงาน"

"อะไรนะครับ"

"ผมไม่รู้ว่าลูกน้องของผู้รับเหมาคนเก่าได้สร้างเรื่องอะไรไว้ไหม คุณนิกรชอบจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง"

"เป็นแบบนี้เองเหรอ"

"ใช่แล้วครับ ผมถึงบอกว่าเดี๋ยวผมจัดการโครงการนี้เองไงครับ"

ขณะที่กำลังคุยกันอยู่ก็ได้มีโทรศัพท์เข้ามาเครื่องของแทนคุณ

"รับสายก่อนดีไหมครับ"

"นาเดียโทรมาครับ"

"ไอ้ลูกคนนี้ยังไง ชอบกวนเวลางานของคุณแทนนัก"

"พอดีเรานัดดูหนังกันครับ ถ้างั้นผมขอตัวนะ"

"ไอ้โง่" ประโยคนี้ถูกพูดขึ้นเมื่อประตูห้องปิดลง "โง่ทั้งตระกูล"

ค่ำมืดของวันเดียวกัน..

พอน้ำอิงพาคุณลุงเข้านอนแล้ว ก็เห็นรถของลูกชายท่านวิ่งเข้ามา หญิงสาวรอจนกว่าเขาขึ้นไปข้างบนถึงได้ตามขึ้นไป

ก๊อก ก๊อก

แกร็ก! ชายหนุ่มเปิดประตูให้เมื่อได้ยินเสียงคนเคาะเรียก

"ฉันขอคุยกับคุณหน่อย"

"เรื่องอะไร" ที่จริงเขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นเธอหรอก เพราะตั้งแต่มาอยู่ร่วมบ้านกันก็หลายเดือนแล้ว ไม่เห็นว่าเธอมาเคาะห้องสักที

"ฉันขอเข้าไปคุยข้างใน" เพราะเรื่องนี้เธอจะให้ใครได้ยินด้วยไม่ได้ กลัวว่าจะไปถึงหูของคุณลุง

"ก็เข้ามาสิ" ชายหนุ่มค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด เพราะก่อนหน้านั้นเขาก็เพิ่งจะถอดเสื้อสูท

"เรื่องนี้ฉันคงคุยได้แค่กับคุณ" เพราะถ้าคุยกับลุงกลัวว่าท่านจะไม่สบายใจ แต่ถ้านำเรื่องนี้ไปคุยในที่ประชุม ยิ่งแล้วไปใหญ่ เพราะไม่มีใครอยู่ข้างเธอเลย

"ว่ามา"

"ฉันไม่ไว้ใจผู้รับเหมาที่ชื่อนิกร"

"แล้วไงต่อ"

"ฉันคิดว่าผู้รับเหมาคนนี้ทำงานไม่โปร่งใส วัสดุที่เขาสั่งมาไม่ได้มาตรฐาน"

"เรื่องนั้นฉันคุยกับท่านรองประธานแล้ว"

"รองประธาน? คุณพงษ์พิบูลย์น่ะเหรอคะ"

"ใช่"

"หึ! ถ้างั้นก็จบ" นี่แหละมันคือประเด็นต่อไปที่เธออยากจะคุยกับเขา เพราะเธอคิดว่าผู้รับเหมาคนนี้ต้องรับคำสั่งจากรองประธานแน่ แต่พอได้ยินแบบนี้ถ้าพูดต่อไปคงไม่มีประโยชน์

"เธอหมายความว่ายังไง"

"จบก็คือจบไงคะ เพราะเรื่องต่อไปที่ฉันจะพูด ถึงพูดกับคุณก็ไร้ประโยชน์"

"พูดมา"

"ถ้าฉันพูดแล้วคุณจะเชื่อไหมล่ะ"

"ก็ลองพูดมาก่อนสิ"

"ฉันคิดว่าผู้รับเหมาอีกคนที่ถูกให้ออก อาจจะถูกท่านรองประธานเล่นงาน ส่วนผู้รับเหมาคนนี้คงจะเป็นคนของ.."

"เธอเอาอะไรมาพูด"

"คุณต้องเปิดใจให้กว้างรับฟังที่ฉันพูดให้จบก่อน"

"ฉันบอกเธอก็ได้ว่าผู้รับเหมาคนเก่าคิดไม่ซื่อก็เลยถูกเอาออก ส่วนลูกน้องของผู้รับเหมาคนเก่า คุณนิกรรับไว้ทำงานด้วย"

"คุณได้ยินเรื่องนี้มาจากใครล่ะคะ ใช่จากคุณพงษ์พิบูลย์ไหม" แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่า พวกนั้นจะโยนความผิดทั้งหมดให้กับผู้รับเหมาที่ถูกไล่ออกไป

ชายหนุ่มหันมองมาที่เธอ เพราะรู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"เรื่องงานแต่ง ฉันจะยอมทำตามที่คุณขอมา แต่คุณต้องช่วยฉันเรื่องนี้"

"ทำตามผมยังไง" คิ้วนายกขึ้นสูง

"ก็ในเมื่อคุณไม่อยากจะแต่งงาน ถึงงานแต่งจะยกเลิกไม่ได้ แต่เราสองคนซึ่งเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็สามารถที่จะคุยกันได้ ว่าระยะเวลาในการแต่งงานของเราจะเกิดขึ้นนานเท่าไร"

"หึ.. เผอิญว่าผมลืมเรื่องนั้นไปหมดแล้ว"

"คุณหมายความว่ายังไง" หญิงสาวค่อยๆ เดินถอยหลังไป เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้

"ผู้ชายที่มีเมียสองเมียสามก็เยอะแยะไป ผมจะมีอีกคนก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ถือว่ากำไรชีวิตแล้วกัน" มือหนาเอื้อมไปลูบคลำใบหน้าเรียวของหญิงที่ไม่มีทางถอยหนีอีกต่อไปไม่แล้ว