บทที่ 15

เย็นวันเดียวกัน.. ที่คฤหาสน์เทพประทาน

"ทำไมลุงไม่ได้ยินเสียงรถล่ะ" ทัตเทพเห็นหลานสาวเดินเข้ามา ถ้าวันไหนได้ยินเสียงรถท่านจะให้พยาบาลพาออกไปรับ

"พอดีว่าคุณแทนติดงานด่วนค่ะ อิงก็เลยนั่งรถแท็กซี่กลับมาก่อน" จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย ทั้งสองไปลองชุดแต่งงานคนละรอบด้วยซ้ำ เพราะตั้งแต่ถูกเขาจูบในห้องทำงาน เธอก็ไม่อยากเจอหน้าเขาอีก "อิงขอตัวเอาของขึ้นไปเก็บก่อนนะคะเดี๋ยวลงมา"

ขึ้นมาถึงชั้นบน หญิงสาวต้องรีบเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ ทั้งแปรงฟันล้างหน้า ล้างตามตัวตรงที่ถูกเขาแตะ

เรามาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่ มันคุ้มแล้วเหรอ กับชีวิตทั้งชีวิตที่พ่อแม่อุตส่าห์ฟูมฟัก ..แต่พอคิดถึงหน้าลุงที่นั่งรถเข็นรอแค่ความหวังให้เธอช่วย..หรือเราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้

เธอต้องรีบทำอะไรสักอย่าง จะรอให้เป็นเหยื่อเขาฝ่ายเดียวไม่ได้แล้ว เพราะอีกแค่สองวันก็ถึงวันแต่งงาน

พอทานข้าวเสร็จเธอก็คิดหาหนทาง ตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพฯกับลุง ไม่ค่อยรู้จักใครเลย แม้กระทั่งที่ทำงาน เพราะเธอไม่กล้าคุยกับใครกลัวว่าจะเป็นพรรคพวกของพวกนั้น

"คุณลุงนอนแล้วหรือคะ" วันนี้เธอไม่ได้พาลุงเข้านอน ปล่อยให้พยาบาลทำหน้าที่

"ใช่ค่ะเดี๋ยวกะดึกก็จะมาเฝ้าแทน"

"ขอบคุณมากนะคะ ที่ดูแลคุณลุงเป็นอย่างดี"

"เป็นหน้าที่ของพวกพี่อยู่แล้วค่ะ"

เช้าวันต่อมา..

"เมื่อคืนมันไม่กลับบ้านใช่ไหม" ทัตเทพถามแม่บ้านที่ยกเครื่องดื่มออกมาให้

"ค่ะ" แม่บ้านต้องได้ตอบไปตามตรงเพราะมันเห็นๆ กันอยู่

"คุณลุงตื่นแต่เช้าเลยนะคะ" หญิงสาวได้ยินแล้วล่ะว่าลุงคุยอะไรกับแม่บ้าน พรุ่งนี้เธอจะแต่งงานแล้วแต่เจ้าบ่าวยังคงหมกตัวอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

"หนูจะไปทำงานแล้วเหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"ถ้าไอ้เจ้าแทนมันได้สักครึ่งหนึ่งของหนูก็คงจะดี"

"เราคุยกันแล้วไงคะคุณลุง ไม่เอาไม่คิดมากนะคะ"

"แทนที่ประโยคนี้มันจะออกจากปากลุง แต่กลับออกจากปากเรา" ทัตเทพอดเอ็นดูหลานสาวไม่ได้

"อิงไปนะคะ" ยิ่งพูดมากไปกว่านั้นมันยิ่งทำให้ผู้เป็นลุงไม่สบายใจ เธอก็เลยต้องได้รีบออกจากบ้านไปก่อน

[บริษัทเทพประทาน]

>>{"อะไรนะ เมื่อวานนี้มันไปที่ไซต์ก่อสร้างเหรอ"}

{"ผมไม่ได้เป็นคนเห็นเองเหรอกครับ ลูกน้องมาบอกอีกที"}

>>{"แล้วมันไปทำไม"}

{"เห็นว่ามาคุยกับสถาปนิกคนใหม่"}

>>{"ใครคือสถาปนิกคนใหม่"}

ก๊อก ก๊อก พอได้ยินเสียงเคาะประตูพงษ์พิบูลย์ก็รีบตัดสายไป

"มีอะไร"

"มีคนบอกว่า คุณน้ำอิงไปค้นเอาเอกสาร โครงการสระบุรีค่ะ" คนที่เข้ามารายงานก็คือเลขา

"ปล่อยมัน" ..ในเมื่อมันรนหาที่ตายดีนัก

แกร็ก!

"คุณ" หญิงสาวที่กำลังเปิดเอกสารอยู่ตกใจเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่บอกกล่าว

"ทำอะไรของเธอ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำอะไรแล้ว" ชายหนุ่มเดินเข้าไปปิดแฟ้มเอกสารที่เธอกำลังเปิดอยู่กลับคืนไว้

"ทำไมเหรอคะ คุณกลัวฉันเห็นอะไรในนั้น" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมมาเพื่อที่จะแย่งเอกสารกลับคืน

"คุณดวงตา เอาเอกสารพวกนี้กลับไปคืนที่แผนก" ชายหนุ่มยื่นเอกสารกลับไปให้เลขาของเธอที่ยืนอยู่ไม่ไกล

"คุณแทนคุณ เมื่อไรคุณจะตาสว่างสักที อืมม" หญิงสาวยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกเขาปิดปากไว้

งับ!!

"อึบ" ชายหนุ่มรีบปล่อยมือออกเมื่อถูกกัด เป็นจังหวะเดียวกับดวงตาออกจากห้องแล้วก็ปิดประตู "เป็นหมาหรือไง" มือหนาถูกยกขึ้นมาดูลอยฟัน

"คุณรู้ไหมว่ากว่าฉันจะได้เอกสารพวกนั้นมา ..ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณไปตกลงกับคุณพันธุ์พิทบลูอะไรนั่นตั้งแต่ตอนไหน"

"พันธุ์พิทบลู? หึหึ"

"มันมีอะไรน่าขำ"

จะไม่ให้เขาขำได้ยังไงก็ในเมื่อพันธุ์พิทบลูเป็นสายพันธุ์ของสุนัข แถมพันธุ์นี้ดุร้ายด้วย ..เธอนี่ก็ช่างสรรหาคำมาเรียก

"พรุ่งนี้ก็จะจัดงานแต่งแล้ว คุณควรจะไปยุ่งที่โรงแรมมากกว่าไม่ใช่เหรอ"

"ทำไมฉันต้องไป ขนาดเจ้าบ่าวยังไม่สนใจเลย" จากที่ทะเลาะกันเรื่องงาน วนกลับมาจะทะเลาะเรื่องงานแต่งแล้ว

ห้องรองประธาน..

"อะไรนะ"

"เอกสารถูกคุณแทนให้เอากลับไปไว้ที่เดิมแล้วค่ะ"

"หึ.." พงษ์พิบูลย์ยกยิ้มขึ้น แบบนี้ต้องให้รางวัลลูกสาวหน่อย ไปเป่าหูอีท่าไหน "ขอบใจมาก เดี๋ยวสิ้นปีจะเพิ่มโบนัสให้เป็นพิเศษ"

"ขอบพระคุณมากค่ะ" คนที่รีบคาบข่าวนี้มาบอกก็คือดวงตาเลขาหน้าห้องของน้ำอิงนั่นเอง

ค่ำๆ ของวันเดียวกัน

"กว่าจะเห็นหน้าแกโผล่มาได้" พอเห็นลูกชายเดินเข้ามาผู้เป็นพ่อก็อดที่จะพูดไม่ได้

"อะไรของพ่อเนี่ย อยากให้มาหรือไม่อยากให้มาก็พูดตรงๆ"

"พรุ่งนี้จะถึงงานแต่ง ไปดูโรงแรมหรือยังว่าเขาจัดงานถึงไหนแล้ว"

"ทำไมต้องไป จ่ายเงินไปเดี๋ยวเขาก็ทำให้เองนั่นแหละ"

"คุณลุงคะ เข้านอนดีกว่าค่ะ" หญิงสาวที่เข้าไปจัดเตรียมที่นอนรีบออกมาเมื่อได้ยินเสียง

"หนูก็รีบเข้านอนนะพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้า ต้องได้ไปแต่งตัวที่โรงแรมอีก ลุงให้คนจัดเตรียมไว้หมดแล้ว"

"ค่ะคุณลุง"

"แหมทีพูดกับลูกใช้คนแล้วโทนเสียงเลยนะ" แทนคุณแค่พูดเปรยๆ แล้วก็เดินขึ้นห้องไป

"ดูมันนะ"

"ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะคุณลุง เขาก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้วไม่ใช่เหรอคะ"

"เปล่าหรอก มันเป็นแบบนี้ตอนที่แม่.." ทัตเทพพูดมาถึงตรงนี้ก็หยุด ..พอเห็นว่าลุงไม่ได้พูดต่อเธอก็เลยให้พยาบาลพาท่านเข้าไปนอน

วันต่อมา.. ที่โรงแรม

หญิงสาวมาถึงทุกอย่างก็ถูกจัดเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว ทั้งห้องจัดเลี้ยง ห้องแต่งตัว ทุกอย่างถูกจ้างให้คนอื่นทำทั้งหมดรวมไปถึงการ์ดเชิญ ของชำร่วย

คนที่เป็นเจ้าสาวนั่งแต่งตัวอยู่ในห้อง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าคืนนี้เจ้าบ่าวของเธอจะมาไหม เพราะถึงตอนนี้ยังไม่เห็นเขาโผล่หน้ามาเลย

แต่งตัวเสร็จก็มานั่งรอที่ห้องรับรองซึ่งไม่ไกลจากห้องจัดเลี้ยง

"คุณลุงมาแล้วหรือคะ" น้ำอิงเห็นพยาบาลเข้ามาหา

"มาแล้วค่ะ รออยู่ในงานกับคุณหมอค่ะ"

ใจจริงเธอก็อยากจะถามหาเจ้าบ่าวนั่นแหละว่าเขามาหรือยัง แต่ก็อายปากตัวเองที่จะถาม

ในเวลาต่อมา.. และตอนนี้แขกเหรื่อก็ได้ทยอยกันเข้ามาบ้างแล้ว

ส่วนทัตเทพได้แต่นั่งมองไปที่ประตูทางเข้างานเลี้ยง ถ้าวันนี้ลูกชายไม่มาคงเป็นข่าวดังแน่

ณ.เวลาเดียวกันนั้น.. ที่ลานจอดรถของโรงแรม

ครื่นน ครื่นนน

ชายหนุ่มที่เพิ่งจะก้าวลงจากรถ ต้องได้เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่เขาคิดว่าจะไม่เอาเข้าไปด้วยขึ้นมารับสายก่อน

>>{"แทนคะ..เดียเจ็บท้อง..โอ๊ยย"}