บทที่ 537

เมื่อครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง เฉียวลี่ซือก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก แต่เปลี่ยนเป็นถามว่าตอนนี้เสิ่นหยินอู้พี้กอยู่ที่ไหน

“อยู่บ้านที่โม่ไป๋เตรียมไว้ให้ตอนแรกน่ะ แน่นอนว่าฉันจ่ายค่าเช่าด้วย”

ที่เสริมประโยคหลังเข้าไป เพราะกลัวว่าเฉียวลี่ซือจะเข้าใจผิด

เป็นไปตามคาด เฉียวลี่ซือได้ยินดังนั้น ก็สะท้านตกใจเล็กน้อย

“จ่ายค่าเช่า? โม่ไป๋จะรับค่าเช่าจากเธอเหรอ?”

“ถ้าเขาไม่รับ ฉันก็ไม่อยู่”

เฉียวลี่ซืออึ้งอยู่พักหนึ่ง จากนั้นพูดยิ้มๆ “เยี่ยมจริงๆ เขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้ ทำได้แค่รับเงินจากเธอแล้ว”

เฉินหยินอู้ยิ้ม แต่ไม่พูดอะไรต่อ

“แต่ว่า เธอกีดกันเขามากเกินไปไหม? เขาดีกับเธอมากเลยนะ เธอไม่พิจารณาดูหน่อยจริงๆ เหรอ?”

“ลี่ซือ เพราะว่าเขาดีกับฉันจริงๆ ฉันก็เลยคบกับเขาไม่ได้ไง ไม่อย่างนั้นฉันจะทำร้ายเขา และไม่เป็นผลดีกับเขาด้วย”

เฉียวลี่ซือส่ายศีรษะ

“เฮ้อ ฉันไม่เข้าใจพวกเธอเลยจริงๆ แต่เธอตัดสินใจเอาเองก็พอแล้วล่ะ”

พูดคุยกับเธออยู่พักหนึ่ง เวลาก็ไม่เช้าแล้ว เสิ่นหยินอู้จึงพาเด็กทั้งสองคนกลับบ้าน

ตอนกลับ เฉียวลี่ซืพูดขึ้น “พรุ่งนี้จะให้ฉันช่วยดูแลเด็กๆ อีกไหม?”

“ไม่ต้องแล้ว ฉันหมดธุระแล้วน่ะ พรุ่งนี