บทที่ 544

“คุณเย่?”

“อืม คุณว่างเมื่อไหร่? เราเจอกันสักหน่อย”

ข้อความใหม่ที่ตอบกลับมาไม่สั้นแล้ว แต่ทว่าคำขอที่เอ่ยขึ้นทำให้เสิ่นหยินอู้ต้องขมวดคิ้ว

เจอกัน?

แค่โอนเงินคืนเท่านั้น จำเป็นต้องเจอหน้ากันด้วยเหรอ?

“คุณเย่คะ ฉันโอนเงินเข้าบัญชีคุณเลยไม่ได้เหรอคะ?”

“ผมรับแต่เงินสด”

“…”

“ถ้าคุณไม่อยากมา ก็ไม่เป็นไรครับ”

ถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็เข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการให้เธอคืนเงินแต่อย่างใด เพียงแค่ใช้วิธีนี้ทำให้เธอถอยเท่านั้น

แต่ว่า…เธอก็ไม่อยากได้เงินของอีกฝ่าย

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายเสิ่นหยินอู้ก็ตอบกลับไปว่า

“เจอกันที่ไหนคะ?”

เห็นว่าเธอตอบตกลงตนแล้ว สีหน้าของฉินเย่พลันนิ่งขรึมลงทันใด ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงอย่างไม่สบอารมณ์

เขาเก็บโทรศัพท์ ไม่ตอบเธอกลับ

แม้แต่หลี่มู่ถิงที่อยู่ข้างหน้ายังสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความเย็นชาที่ออกมาจากตัวเขา และมองเขาด้วยความรู้สึกอึดอัด

“ประธานฉิน เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ไป”

แต่แล้วสิ่งที่เขาได้กลับมา เป็นเพียงคำพูดเย็นชาของฉินเย่เท่านั้น

หลี่มู่ถิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เพียงแค่ขับรถออกไป

ส่วนเสิ่นหยินอู้รออยู่นาน