บทที่ 546

“ก้มลง!”

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ ฉินเย่ที่อยู่ในรถก็พูดขึ้นมาเสียงทุ้มต่ำ หลี่มู่ถิงได้สติแล้วรีบก้มลงอย่างรวดเร็ว

เสิ่นหยินอู้มองเข้าไปข้างในรถอย่างละเอียด

ขณะนี้แดดจ้ามาก เธอยืนอยู่ใต้แสงใต้มานานครึ่งวัน สายตาไม่ถือว่าดีนัก ดังนั้นแม้จะมองจากหน้าต่างรถอย่างไร ก็มองไม่เห็นอะไรเลย

มืดสนิท

แต่เธอไม่ล้มเลิกความพยายาม ยังคงมองอยู่ตรงนั้นต่อไป

คนสองคนในรถนอนราบไปแล้ว ฉินเย่นอนอยู่บนเบาะนั่ง แล้วมองเธอที่อยู่ริมหน้าต่างเงียบๆ

หลี่มู่ถิงตกใจจนหยุดหายใจไปชั่วขณะ

เขาไม่คิดเลยว่าเซ้นต์ของคุณเสิ่นจะแรงมากขนาดนี้

พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ และเพิ่งจะมาที่นี่เป็นวันที่สอง ก็ถูกเธอจับได้ซะแล้ว?

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสิ่นหยินอู้ก็ล้มเลิกความพยายาม เพราะมองอะไรไม่เห็นเลย

หลังจากที่เธอจากไป หลี่มู่ถิงถึงจะหายใจได้เต็มปอด

“ประธานฉิน คุณเสิ่นน่ากลัวเกินไปแล้ว เธอรู้ได้ยังไงว่าข้างในรถมีคนอยู่น่ะ?”

ทั้งสองคนนอนราบอยู่ตรงนั้นคล้ายว่าถูกการกระทำฉับพลันของเสิ่นหยินอู้ทำเอาตกใจจนเสียขวัญ ดังนั้นทั้งสองคนจึงไม่กล้าลุกขึ้นในบัดดล เพราะกลัวว่าเสิ่นหยินอู้จะย้อนกลับมาอีก

ผ่านไปนานพอควร หลังจากมั่นใ