Share

บทที่ 471

คำพูดของอู๋อี้ไห่ทำให้เสิ่นหยินอู้รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก เขาใช้ท่าทีและน้ำเสียงที่มั่นใจ เหมือนกับเรื่องที่เขาพูดเป็นความจริง

เรื่องที่ไม่มีจริง เขากลับพูดเหมือนว่ามีอยู่จริง

"ถ้าไม่มีอะไรจริงๆ พอได้ยินผมพูดแบบนี้ คุณก็ควรจะไม่รู้สึกอะไร เพราะสำหรับคนแล้ว ถ้าแผลหายดี การไปสัมผัสมันก็ไม่ควรจะรู้สึกอะไร"

"จริงหรอ?" เสิ่นหยินอู้หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "ผู้จัดการอู๋ แผลที่หายดีแล้ว ถ้าแค่สัมผัสมันคงไม่เจ็บหรอก แต่ถ้าคุณใช้ไม้ตีแรงๆ ที่แผลนั้น คุณกล้าพูดไหมว่าไม่เจ็บ?"

เมื่อได้ยิน อู๋อี้ไห่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ก็แค่พูดไปงั้นๆ ไม่ได้หนักขนาดเหมือนที่คุณยกตัวอย่างเลย? หรือว่า คนที่บาดเจ็บนั้นเจ็บหนักเกินไปจนยังไม่หายดี"

พอได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มที่ริมฝีปากของเสิ่นหยินอู้ก็เริ่มหายไป

"คุณคิดผิดแล้ว ฉันไม่ได้สนใจเลยจริงๆ"

อู๋อี้ไห่ยักไหล่แล้วพูดว่า "ถ้าท่านประธานวางเรื่องความรักลงได้แล้วมุ่งมั่นทำงาน สำหรับพนักงานอย่างพวกเรา นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดเลยครับ"

พอพูดถึงตรงนี้ อู๋อี้ไห่ก็หยุด ไม่พูดต่ออีก

"เอกสารอยู่บนโต๊ะนะครับ แต่ผมคิดว่าท่านประธานคงไม่ต้องการแล้ว ผมขอตัวไปทำงานก่อน
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status