เสิ่นหยินอู้ “…”ดีมาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อนเพราะก่อนหน้านี้อู๋อี้ไห่ก็บอกให้เธอไปขอเงินลงทุนกับฉินซื่อกรุ๊ปตลอดอีกอย่างการที่เขาทำแบบนี้ ก็ถือเป็นการคิดเพื่อบริษัท สำหรับบริษัทแล้ว การมีผู้จัดการแบบนี้อยู่ถือเป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่งเธอไม่ได้โกรธ เพียงแค่พยักหน้า แล้วหันหลังเดินลงตึกไปทุกกระบวนการนี้ ดูเหมือนโม่ไป๋จะถูกเธอละเลยไปอย่างไรอย่างนั้นรอให้เธอลงไปชั้นล่างเตรียมตัวจะไปเรียกรถ เธอก็ถูกโม่ไป๋เรียกเอาไว้“เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”ได้ยินดังนั้น ฝีเท้าของเสิ่นหยินอู้ก็ชะงักลง เมื่อเห็นโม่ไป๋ถือกุญแจรถไว้ในมือแล้วมองตัวเองอยู่ตลอดเวลาแบบนั้น เธอถึงจะตระหนักบางอย่างขึ้นได้“ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันมัวแต่ยุ่งน่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ…”เธอเพียงแค่อยากบอกว่า เธอไม่ได้ตั้งใจจะละเลยโม่ไป๋ แต่เมื่อคำพูดมาถึงปลายลิ้น เธอก็คิดขึ้นได้ว่าถ้าพูดออกไป คงจะยิ่งทำร้ายจิตใจของเขาสินะ?“จะไปหาเขาเหรอ? เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”เสิ่นหยินอู้เรียกเขาไว้โดยสัญชาตญาณ“ฉันไปคนเดียวก็พอ”ได้ยินดังนั้น การกระทำในมือของโม่ไป๋พลันชะงัก หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หันหน้าไปมองเธอเงียบๆเผช
ไม่รู้?เสิ่นหยินอู้แทบจะหลุดขำออกมาเพราะคำตอบของเขาวันก่อนเขายังบอกว่าถ้าเขาไม่พยักหน้า บริษัทเจ้าอื่นจะไม่มีทางผิดใจกับเขา และไม่ลงทุนให้บริษัทเธอแน่นอนแต่ตอนนี้เขากลับมาลงทุนให้บริษัทของตัวเอง แล้วมาบอกว่าไม่รู้เนี่ยนะ?เสิ่นหยินอู้หัวเราะแห้ง แล้วพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อไม่รู้ ถ้างั้นก็อย่าทำนอกเรื่อง”ได้ยินดังนั้น ฉินเย่ก็ขมวดคิ้ว “ทำแล้วจะทำไม?”“ฉันจะลงทุนบริษัทเธอ แล้วเธอจะทำอะไรฉันได้?”เสิ่นหยินอู้มองดูริมฝีปากสีซีดและหน้าผากที่ชุ่มเหงื่อของเขา แล้วพูดขึ้นช้าๆ ว่า “ก็ไม่ทำอะไรหรอก ฉันเองก็ไม่คิดอะไรอยู่แล้ว นายไม่กลัวขาดทุนก็พอ”กล่าวจบ เสิ่นหยินอู้ก็หันหลังกำลังจะเดินกลับไปแต่ฉินเย่กลับมองเธอเงียบๆ ริมฝีปากบางยังไงเม้มแน่นราวกับไม่คิดจะสนทนาอะไรกับเธอต่อเธอหันหลังเดินไปสองก้าว ก็นึกบางอย่างขึ้นได้ แล้วหันกลับไปมองฉินเย่“คุณย่าล่ะ?”ฉินเย่ที่เดิมก้มหน้าลงหลังจากที่เธอเดินจากไปแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แล้วกล่าวยิ้มเบาๆ ว่า “ทำไม เธออยากเจอท่านเหรอ?”“ใช่” เสิ่นหยินอู้พยักหน้า “อยากเจอท่านสักหน่อยน่ะ”หลังจากที่เธอพูดคำพูดเหล่านั้นออกไปเมื่อวาน เธอก็รู้สึกเสียใจ
หนึ่งชั่วโมงต่อมาคุณหมอยื่นใบแจ้งผลฉบับหนึ่งให้กับเสิ่นหยินอู้“เขาเป็นโรคกระเพาะขั้นรุนแรง ถึงสาเหตุหลักที่ทำให้เขาเป็นลมจะมาจากโรคกระเพาะ แต่สาเหตุที่สารอาหารไม่เพียงพอ เครียดมากเกินไปก็เป็นผลด้วย”เสิ่นหยินอู้รับใบแจ้งผลมาจากหมอไม่อยากเชื่อเลยว่าคำว่าสารอาหารไม่เพียงพอ และเครียดมากเกินไปพรรค์นี้จะใช้กับตัวฉินเย่เพราะในความทรงจำของเธอ ฉินเย่เป็นคนที่ทำได้ทุกอย่างมาโดยตลอดอีกอย่าง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เจ็บไข้ได้ป่วยเลยด้วยเสิ่นหยินอู้มองไปที่ห้องผู้ป่วย แล้วถามคุณหมอว่า “แล้วเขาต้องทำยังไงต่อคะ? ต้องแอดมิดหรือว่า?”“สถานการณ์ของคนไข้ตอนนี้ หมอแนะนำให้แอดมิดดูอาการสักพักหนึ่งก่อน ไม่อย่างนั้นขืนปล่อยไว้นาน อาการป่วยจะยิ่งร้ายแรงขึ้น”“ถ้างั้นโรคกระเพาะของเขาเป็นแบบนี้ได้ยังไงเหรอคะ?”“คนคนนี้ คนไข้คนนี้ทานอาหารไม่ตรงเวลา ดื่มเหล้า ก็อาจทำร้ายกระเพาะด้วยก็ได้ คืออย่างนี้ แฟนของคุณดื่มเหล้าไหม?”คำว่าแฟน ทำให้เสิ่นหยินอู้ขมวดคิ้วมุ่นอยากจะอธิบาย แต่คิดไปคิดมาก็ไม่มีประโยชน์ เธอจึงพยักหน้า“ค่ะ เขาดื่มหนักมาก”ถึงแม้เธอจะไม่เห็นเองกับตาแต่ฟังจากที่เฉียวลี่ซือพูดว่าหล่อนเ
เพียงแต่ เขาทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน?ตอนนี้ เสิ่นหยินอู้เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนอยู่ที่โรงแรม ฉินเย่ถึงได้ไม่อยากสาธยายกับตนขนาดนั้นตอนนั้นเขาคงฝืนทนถึงที่สุดแล้วสินะ?เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้พลันถอนหายใจ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาอู๋อี้ไห่อู๋อี้ไห่รับสายเธอ แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า “บอสครับ ทำไมคุณยังไม่กลับมาอีกล่ะครับ? พวกคุณ…ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณใช่ไหมครับ?”“ไม่มี แต่ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล…”“อะไรนะ?” อู๋อี้ไห่ตกใจ “ทำไมถึงอยู่ที่โรงพยาบาลได้ล่ะครับ? บอสครับ ถึงคุณกับประธานฉินจะเคยมีความสัมพันธ์ด้วยกันมาก่อน แต่ก็ไม่ควรมีเรื่องใหญ่ขนาดนี้สิครับ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับบอส?”“…”เมื่ออีกฝ่ายพูดจบ เสิ่นหยินอู้ถึงได้พูดขึ้นอย่างหมดหนทางว่า “นายช่วยฟังฉันพูดให้จบก่อนได้ไหม?”“ได้ครับๆ บอสพูดมาได้เลยครับ”เมื่อได้ยินว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล อู๋อี้ไห่ก็เป็นห่วงมาก กลัวว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ จะทำให้เสียนักลงทุนไป ถึงตอนนั้นบริษัทจะยิ่งแย่กว่าช่วงที่ยังไม่มีคนลงทุนเสียอีก“เราไม่ได้มีเรื่องอะไรกันหรอก แต่ว่าฉินเย่เป็นลมน่ะ ฉันก็เลยพาเขามาโรงพยาบ
เมื่อหลี่มู่ถิงมาถึงโรงพยาบาล เขาก็เห็นเสิ่นหยินอู้ยืนรอเขาอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วยจากที่ไกลทันทีที่เห็นเสิ่นหยินอู้ หลี่มู่ถิงก็นึกถึงการสัมผัสจากปลายนิ้วอย่างไม่ทันระวังก่อนหน้านี้ แล้วมองไปที่ใบหน้าฟ้าประทานของเสิ่นหยินอู้อีกที เขาก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาอีกครั้งดังนั้น เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ สิ่งที่เสิ่นหยินอู้เห็น คือหลี่มู่ถิงที่หน้าหูแดงไปหมดเธอเองก็ไม่ได้คิดมากอะไร เพียงแค่คิดซะว่าหลี่มู่ถิงฝ่าอากาศหนาวมาเท่านั้น แล้วเดินเข้าไปมอบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงิน คีย์การ์ดห้องต่างๆ ให้กับหลี่มู่ถิง“ของพวกนี้เป็นของประธานฉินของคุณทั้งหมด”หลี่มู่ถิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่รับของมาตามจำนวนที่เธอยื่นให้สุดท้ายเมื่อเห็นมือที่ว่างเปล่าของเสิ่นหยินอู้ เขาถึงจะเข้าใจบางอย่าง“คุณเสิ่นจะไปแล้วเหรอครับ?”เสิ่นหยินอู้พยักหน้า“ใช่ค่ะ ไหนๆ คุณก็มาแล้ว ฉันก็ควรจะไป”“หา?” หลี่มู่ถิงรู้สึกผิดในทันทีที่ตนเร่งเดินทางมาที่นี่ ถ้าหากฉินเย่รู้ว่าเสิ่นหยินอู้กลับไปเพราะตนล่ะก็ เขาต้องไล่ตนแน่ๆเมื่อนึกถึงตรงนี้ หลี่มู่ถิงก็รีบเอ่ยรั้งว่า “คุณเสิ่นอย่าเพิ่งไปได้ไหมครับ? ผมเองก็เพิ่งมาถึงยั
เมื่อได้ยินว่าต้องแอดมิดโรงพยาบาล ฉินเย่ก็ขมวดคิ้ว "ไม่แอดมิด" “ประธานฉิน ฟังผมแล้วแอดมิดเถอะ ถ้าคุณรู้สึกว่าสภาพแวดล้อมที่นี่ไม่ดี เดี๋ยวผมจะทำเรื่องย้ายคุณไปยังห้องที่สภาพแวดล้อมดีกว่านี้ให้ทันที” เมื่อพูดจบ ก็พบว่าฉินเย่กำลังมองเขาอย่างเย็นชา หลี่มู่ถิงเงียบไปโดยอัตโนมัติ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กระซิบเบาๆ ว่า "ผมรู้ว่าคุณคิดว่าอาการป่วยของคุณไม่ได้เป็นอะไร แต่วันนี้คุณหมดสติไปต่อหน้าคุณเสิ่น คุณไม่รู้สึกเสียหน้าเลยเหรอ?" ฉินเย่ซึ่งแต่เดิมมีสีหน้าเย็นชา เปลี่ยนสีหน้าไปในทันทีหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด “นายพูดอะไรนะ?” ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เฉียบคมขึ้น "หมดสติต่อหน้าใครนะ?" หลี่มู่ถิงรู้สึกหวาดกลัวกับออร่าที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา แล้วพูดตะกุกตะกัก "คุณ…คุณเสิ่นครับ" ฉินเย่ถามโดยไม่รู้ตัว “หล่อนยังไม่กลับไปเหรอ?”ตอนนั้นก็บอกให้เธอกลับไปแล้วไง ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมองดูหล่อนเดินกลับไปด้วยซ้ำ แล้วหล่อนย้อนกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? หลี่มู่ถิงไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจว่าฉินเย่พูดอะไร “หมายความว่าอะไรประธานฉิน?” “นายไม่ได้เป็นคนส่งฉันมาโรงพ
เธอเป็นห่วงตนเรื่องนี้ ทำให้ฉินเย่มั่นใจอย่างถ่องแท้ถึงแม้ภายนอกเธอจะไร้ความรู้สึก และพูดจาทำร้ายจิตใจมากมายแต่…เธอเดินกลับมาอีกแล้วแถมยังพาตนมาโรงพยาบาล และรอเฝ้าอยู่ที่นี่จนหลี่มู่ถิงมาถึงด้วยนั่นหมายความว่าอย่างไร?หมายความว่าเธอเป็นห่วงตน และกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนในเมื่อเธอยังเป็นห่วงตนอยู่ ถ้างั้นก็แสดงว่าเขายังมีโอกาส ยังมีหวังอยู่ตอนแรกไม่อยากให้เธอรู้อาการป่วยของตนด้วยซ้ำแต่ตอนนี้เพราะอาการป่วย ทำให้เขารู้บางอย่างเข้าโดยบังเอิญ ถ้าอย่างนั้นเขาจะไม่ใช่ประโยชน์จากมันสักหน่อยได้ยังไง?หลี่มู่ถิงคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกความจริงเขาไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเสิ่นหยินอู้หรอก แต่ว่าในฐานะที่เป็นผู้ช่วยอันดับหนึ่งแล้ว เขาจึงโทรหาอู๋อี้ไห่ แล้วขอเบอร์เสิ่นหยินอู้จากเขาอู๋อี้ไห่ไม่พูดพร่ำแล้วส่งเบอร์โทรศัพท์ให้เขาทันที“เพื่อนรัก ไว้จะเลี้ยงกับข้าวนะ”หลังจากได้รับเบอร์โทรศัพท์มาแล้ว หลี่มู่ถิงก็รีบโทรหาเสิ่นหยินอู้ทันทีเสิ่นหยินอู้เพิ่งเรียกรถได้ เพราะอยู่ในช่วงเวลาเลิกงาน ก็เลยต้องใช้เวลารอรถนานพอควร ขณะที่เตรียมตัวจะกลับนั้น ก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้น“ฮัลโหล?”“ค
หลี่มู่ถิงอึ้งอยู่ไม่กี่วินาที แล้วรีบพุ่งเข้าไป“ประธานฉิน!”-ห้านาทีต่อมาฉินเย่เดินกลับไปนั่งบนเตียงผู้ป่วยด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ข้างๆ เป็นพยาบาลที่ทำหน้าหมดคำพูด“จริงๆ เลย ป่วยขนาดนี้แล้วยังจะไม่เชื่อฟังอีก ฉีดน้ำเกลืออยู่ดีๆ ก็ไปดึงออกอีก เลือดไหลเยอะขนาดนั้นเจ็บไหมเนี่ย?”“ขอโทษครับๆ” หลี่มู่ถิงทำได้เพียงกล่าวขอโทษแทนฉินเย่อยู่ข้างๆ “ขอโทษนะครับ รบกวนคุณแล้ว”พยาบาลมองฉินเย่ที่นั่งไร้ชีวิตชีวาอยู่ตรงนั้นพลางกล่าวว่า “ห้ามดึงเข็มอีกนะ วันๆ ที่โรงพยาบาลก็ยุ่งมากแล้ว พวกคุณอย่าก่อเรื่องอีก”กล่าวจบ ก็เดินบิดเอวออกไปทันทีหลังจากที่เธอออกไปแล้ว ในห้องผู้ป่วยก็เงียบลงเพราะเหตุการณ์นั้น ทำให้ทั้งคุณปู่และเด็กน้อยในห้องผู้ป่วยต่างก็มองมาด้วย“แม่ครับ เมื่อกี้พี่ชายคนนั้นเลือดออกเยอะมากเลย”เด็กน้อยซบอกผู้เป็นแม่ของตน แล้วชี้กล่าวไปยังฉินเย่แม่ของเด็กน้อยอดเด็กน้อยแน่น “เพราะเขาไม่เชื่อฟัง ไม่เป็นเด็กดี ดึงเข็มเอง เลือดก็เลยไหล จวิ้นจวิ้นของเราเป็นเด็กดี ก็จะไม่เป็นเหมือนเขานะ”“ครับ หม่ามี๊วางใจได้ จวิ้นจวิ้นจะเป็นเด็กดีแน่นอน”หลี่มู่ถิงเกาศีรษะอย่างเก้อเขิน จากนั้นพูดต่