เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 306
บทที่เกี่ยวข้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 307
อาจเป็นเพราะไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้พนักงานจึงมองที่เสิ่นหยินอู้สลับมองฉินเย่ จากนั้นถามอย่างระมัดระวังว่า “แล้วคุณผู้ชายล่ะคะ?”ตอนที่ถาม เธอเห็นว่าในตาของผู้ชายแอบคาดหวังเล็กน้อยแต่ว่าครั้งนี้ชายหนุ่มกลับไม่ขยับเปลือกตา แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ตามที่เธอว่าเลยครับ”จบกัน ดูท่าแล้วจะห้ามไม่อยู่แล้วเธอไม่พูดพล่ำอีก เพียงแค่ทำเอกสารหย่าร้างให้ทั้งสองเงียบๆปึงปัง!หลังจากประทับตรา หนังสือหย่าร้างสองเล่มก็ถูกยื่นมาตรงหน้าพวกเขาเสิ่นหยินอู้และฉินเย่ยืนอยู่ตรงนั้น ต่างก็มองหนังสือหย่าร้างนิ่งๆ อยู่พักหนึ่ง จากนั้นต่างคนต่างหยิบของตนจากนั้น ก็ออกจากสำนักกิจการพลเรือนไปทันทีที่ออกจากสำนักกิจการพลเรือน เสิ่นหยินอู้ก็สัมผัสได้ถึงสายลมเย็นที่พัดมา ทำให้ผมเพ้าของเธอปลิวไหวกระทบใบหน้าราวกับคมมีดเธอถือหนังสือหย่าร้างไว้ในมือ จากนั้นยื่นมืออีกข้างหนึ่งให้กับฉินเย่ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“ขอบคุณสำหรับการดูแลตลอดเวลาที่ผ่านมานะ”“เธอเป็นอิสระแล้ว”ฉินเย่ไม่ได้จับมือกับเธอ และไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ เพียงแค่ทิ้งคำพูดไว้แล้วเดินจากไปทิ้งเสิ่นหยินอู้ไว้ที่เดิมต
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 308
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เสื้อคลุมตัวใหญ่ตัวหนึ่งก็คลุมบนร่างเธอ แล้วตามด้วยเสียงทอดถอนใจเล็กน้อย“ร้องไห้ขนาดนี้ ชอบเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?”นี่มัน…เสียงของโม่ไป๋เสิ่นหยินอู้เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยน้ำตา แล้วเอ่ยสะอึกสะอื้นว่า “ฉันคิดว่า เป็นคนแปลกหน้าซะอีก”ได้ยินแบบนั้น โม่ไป๋ก็หัวเราะเบาๆ “คนแปลกหน้าไม่ใจดีขนาดคลุมเสื้อผ้าให้เธอหรอก”กล่าวจบ โม่ไป๋ก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า แล้วเช็ดน้ำตาให้กับเธออย่างอ่อนโยนหลังจากที่เช็ดน้ำตาแล้ว ทุกอย่างตรงหน้าก็ชัดเจนขึ้น เสิ่นหยินอู้มองเห็นใบหน้าของโม่ไป๋ได้อย่างชัดเจน ในตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง บริเวณมุมปากและใต้คางมีแผลช้ำอยู่เล็กน้อย เป็นร่องรอยจากการถูกฉินเย่ต่อยไม่นานมาก เบื้องตาของเธอก็พร่ามัวอีกครั้งน้ำตาที่เพิ่งเช็ดไปพลันไหลออกมาอีกครั้งตอนอยู่คนเดียวยังไม่เป็นไร แต่ตอนนี้มีโม่ไป๋อยู่ข้างหน้าเธอ ทำให้เสิ่นหยินอู้มักรู้สึกผิดเธอพลางร้องไห้พลางพูดกับโม่ไป๋ว่า “ขอโทษนะ เหมือนว่าฉัน…จะควบคุมตัวเองไม่ได้”แววตาของโม่ไป๋แปลกไป จากนั้นเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนต่อน่าเสียดายที่น้ำตาของเธอแห้งแล้วก็กลับมาไหลต่อ ไม่นานผ้าเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 309
รถจอดริมถนนหน้าสำนักงานกิจการพลเรือน โม่ไป๋มองเธอเงียบๆ อยู่นาน ตอนที่กำลังจะขับรถออกไป โทรศัพท์มือถือในอ้อมอกของเสิ่นหยินอู้ก็ดังขึ้นแต่เสิ่นหยินอู้ที่หลับลึกไม่ได้ยินเสียงเลยโม่ไป๋ไม่มีทางเลือกนอกจากหยิบโทรศัพท์ไปรับสาย“หยินอู้ ฉันมาถึงประตูสำนักงานกิจการพลเรือนแล้ว แต่ฉันไม่เห็นเธอเลย เธออยู่ไหนน่ะ?”เสียงของหญิงสาวที่ใสกังวานดังมาจากปลายสายโทรศัพท์หลังจากได้ยินดังนั้น โม่ไป๋ก็มองไปที่ประตูสำนักงานกิจการพลเรือนแล้วก็เห็นหญิงสาวสวมแจ็กเก็ตดาวน์สีดำสะพายเป้ใบเล็กยืนอยู่หน้าประตูสำนักงานกิจการพลเรือนมองหาเสิ่นหยินอู้ไปรอบๆ โม่ไป๋จำเธอได้เธอคือโจวชวงชวง เพื่อนรักของเสิ่นหยินอู้เมื่อจำอีกฝ่ายได้แล้ว โม่ไป๋ ก็ลดเสียงลงแล้วพูดว่า "สวัสดี ผมโม่ไป๋"หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูสำนักงานกิจการพลเรือนมองไปรอบๆ เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เธอก็หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดทันทีและถามด้วยความระมัดระวัง: “โม่ไป๋? ใครน่ะ? หยินอู้ล่ะ?”โม่ไป๋ไม่พูดจนครึ่งค่อนวัน แม้แต่ตนก็ลืมแล้ว?“เธอจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ คนที่อยู่กับหยินอู้บ่อยๆ ตอนเด็กไงล่ะ”หลังจากได้ยินเรื่องนี้ โจวชวงชวงถึงจะตั้งใจนึก
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 310
แต่ว่า เมื่อกี้ตอนคุยโทรศัพท์ เสิ่นหยินอู้ร้องไห้จนหายใจไม่ออก ทำให้โจวซวงซวงตัดสินใจไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะหลับไป ถ้าหากตนปลุกเธอขึ้นมาตอนนี้ เธอจะร้องไห้อีกไหม?หลังจากคิดแบบนี้ โจวชวงชวงก็ตกอยู่ในความสับสนเวลานี้เอง เธอก็ได้ยินโม่ไป๋พูดว่า "ขึ้นรถเถอะ"หลังจากได้ยินดังนั้น โจวชวงชวงก็หยุดชะงักแล้วหันไปมองเขาโม่ไป๋ยิ้มเล็กน้อย “พวกเธอจะไปไหน ฉันจะไปส่งเอง รวดให้เธอได้นอนสักพัก”เมื่อได้ยินดังนี้ ยังจะมีอะไรโจวชวงชวงไม่เข้าใจอีกล่ะ?"ขอบคุณนะ"เธอรีบวางโทรศัพท์แล้วขึ้นไปนั่งในรถเสิ่นหยินอู้นอนอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ ดังนั้น โจวชวงชวงจึงทำได้แต่เฝ้าดูเธอจากเบาะหลังเท่านั้นหลังจากโม่ไป๋ขึ้นรถแล้วรถก็ออกตัวไปอย่างรวดเร็วจากหน้าสำนักงานกิจการพลเรือนหลังจากขับรถไปได้สักพักก็มั่นใจว่าเสิ่นหยินอู้คงไม่ตื่นเร็วขนาดนี้ โม่ไป๋จึงถามเบาๆ “พวกเธอจะไปไหนเหรอ?”โจวชวงชวงที่นั่งอยู่บนเบาะหลังพูดทันที: "พาเธอไปที่บ้านของฉันแล้วกัน"ในเวลานี้ ทางเลือกเดียวคือไปที่บ้านของเธออย่างไรเสีย เธอก็เพิ่งหย่ากับฉินเย่ คงไม่ควรส่งเธอกลับบ้านไปใช่ไหมล่ะ?ไม่นาน โจวชวงชวงก็บอกที่อยู่หนึ่งให้โม่ไป๋
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 311
ในยามค่ำคืนที่มืดสลัว เสิ่นหยินอู้ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา เธอหลับไปนานมาก เมื่อตื่นขึ้นมาและมองไปรอบๆ ในความมืด รู้สึกคุ้นเคยกับบรรยากาศรอบๆ เธอมองอยู่นาน เมื่อรู้ว่าที่นี่คือที่ไหนเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น บ้านของโจวชวงชวงขณะที่กำลังคิดอยู่ เสียงจากข้างนอกก็ดังขึ้น โจวชวงชวงเปิดประตูห้องเข้ามา เห็นในห้องยังเงียบอยู่ จึงพึมพำกับตัวเองว่า "นอนนานอะไรขนาดนั้น ทำไมยังไม่ตื่นอีก? ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยนะ?" ทันทีที่พูดจบ โจวชวงชวงก็ได้ยินเสียงเสิ่นหยินอู้เรียก"ชวงชวง" เมื่อได้ยิน โจวชวงชวงก็ยิ้มด้วยความดีใจและรีบวิ่งมาหาเธอ"คุณพระ เธอตื่นสักทีนะ" ระหว่างพูด โจวชวงชวงก็เปิดโคมไฟที่หัวเตียงไปด้วย ก่อนหน้านี้มีแต่แสงจากข้างนอกที่ส่องเข้ามาทำให้เห็นภายในห้อง พอเปิดโคมไฟ แสงที่สว่างขึ้นทำให้เสิ่นหยินอู้ต้องหรี่ตาเพราะรู้สึกปรับตัวไม่ได้ หลังจากปรับตัวอยู่สักพัก เธอถึงได้สติขึ้นมา "อื้ม""งั้นก็ดีแล้ว หิวมั้ย? ฉันทำบะหมี่ไว้" ไม่พูดก็ยังไม่รู้สึก แต่พอพูดขึ้นมา เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังท้องว่าง แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยอยากกินอะไร แต่เจ้าตัวน้อยในท้องของเธอคงหิวแล้วเธอจึงพยั
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 312
"ฉันรู้น่า" เสิ่นหยินอู้พยักหน้า "ฉันอ่านคำอธิบายแล้ว ถ้าเจ็บมากและเจ็บนานถึงต้องไปโรงพยาบาล แต่ฉันก็ไม่เป็นไรแล้วนี่?""จะไม่เป็นไรได้ยังไง? เจ็บเพราะว่ามีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นจะเจ็บได้ยังไง? ช่วงนี้เธอต้องพักผ่อนไม่พอหรือมีเรื่องให้คิดมากเกินไปแน่ๆ ไม่ได้ละ ฉันต้องพาเธอไปตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลถึงจะสบายใจ" "โอเคๆ" เพื่อเผชิญกับความจู้จี้ของเธอเสิ่นหยินอู้ทำได้แค่ตอบรับ ครั้งที่แล้วเธอไม่ได้ขอให้ฉินเย่ไปตรวจ แบบนั้นไม่ดีเลยไม่รู้ว่าเขายังเจ็บอีกหรือเปล่า...... เมื่อคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเสิ่นหยินอู้ก็ดูไม่ค่อยดี เธอกัดริมฝีปากล่างทั้งๆ ที่หย่ากันไปแล้ว ต่อไปก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน เธอยังจะคิดถึงเขาอยู่ทำไม? ดูเขาที่หน้าสำนักงานทะเบียนสมรสวันนี้ แม้แต่จับมือกับเธอยังไม่ยอม เขาแทบจะไม่มองเธอด้วยซ้ำเธอจะยังคิดถึงเขาอีกทำไม? ได้เวลาตื่นได้แล้วเสิ่นหยินอู้ เธอกับเขาไม่มีทางเป็นไปได้ตั้งแต่แรก "หยินอู้ เธอกำลังคิดอะไรอยู่?" โจวชวงชวงเห็นเธอสายตาล่องลอย จึงถามด้วยความสงสัยเมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็ได้สติกลับมา ยิ้มบางๆแต่แฝงด้วยความขมขื่น"คิดถึงบ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 313
"คู่รัก?" โจวชวงชวงสมองเบลอไปครู่หนึ่ง แล้วถามออกมาโดยไม่คิด "ใครเหรอ?"เสิ่นหยินอู้นิ่งเงียบไปซักพัก แล้วพูดว่า "ฉินเย่กับเจียงฉูฉู่""......"หลังจากความเงียบ โจวชวงชวงพูดว่า "จริงๆ นะ ตอนนี้ฉันอยากจะบีบคอตัวเองตายเลย"เสิ่นหยินอู้ยิ้ม รู้ว่าเธอพูดแบบนี้เพราะอะไร แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาพูดว่า "ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร เขาพูดถูกแล้วล่ะ พวกเขาเป็นคนรักกันจริงๆนี่""คนรักบ้าบอ" โจวชวงชวงกัดฟันพูด "ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงฉูฉู่ช่วยเขาไว้ ฉินเย่ก็คงไม่เห็นเธออยู่ในสายตาหรอก? ก็แค่ใช้ความได้เปรียบในฐานะคนที่เคยมีบุญคุณแค่นั้น"เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็ดูเศร้าลง ก้มตามองต่ำแล้วพูดว่า "พอแล้ว อย่าไปพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย แค่นี้แหละ""ฉันผิดเอง" โจวชวงชวงแลบลิ้น "งั้นเธอพักผ่อนก่อน ฉันจะไปอุ่นบะหมี่ให้ พักสักหน่อยแล้วค่อยลุกมากิน""โอเค" หลังจากโจวชวงชวงออกไปแล้ว ห้องก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง เสิ่นหยินอู้ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่หางตาเบาๆนี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปเธอจะไม่เสียน้ำตาให้ฉินเย่อีกแม้แต่หยดเดียว คืนนั้น เสิ่นหยินอู้ไม่ได้กลับบ้าน คุณแม่ฉินรอแล้วรออีกจนรู้สึกแปลกใจ จึงไปถามฉินเย่
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 314
ตอนที่เดินออกไป คุณแม่ฉินก็รู้สึกว่าขมับของตัวเองเต้นตุบๆ เพราะความโกรธ แต่ทันใดนั้น เธอก็หยุดฝีเท้าเหมือนนึกอะไรได้ ฉินเย่เป็นลูกชายของเธอ เธอในฐานะคนเป็นแม่รู้ดีที่สุดว่าลูกชายของเธอเป็นคนยังไง ตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อนเลยถึงขั้นไม่สนใจมารยาทขนาดนี้ สีหน้าของคุณแม่ฉินเปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึมทันที หรือว่า...... เกิดอะไรขึ้นจริงๆ?-หลังจากที่คุณแม่ฉินออกไปแล้ว ห้องหนังสือก็เงียบลง ฉินเย่ยืนอยู่ที่เดิมซักพักแล้วกลับไปที่ตำแหน่งเดิม แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่เงียบๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่ในหัวของเขาก็ยังคงวนเวียนอยู่กับคำพูดของคุณแม่ฉินก่อนที่เธอจะออกไป"ถ้าเธอเป็นอะไรไป ลูกก็อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน" เหมือนมีเสียงบางอย่างในใจบอกเขาว่า ถ้าเธอเป็นอะไรไป เขาจะต้องเสียใจแน่ๆ และบอกให้เขาลุกขึ้นไปหาเธอตอนนี้เลย แต่เมื่อคิดอีกที ฉินเย่ก็คิดว่ามันตลกสิ้นดีเป็นอะไรไปงั้นหรอ? เธอไม่ได้อยากอยู่กับโม่ไป๋เหรอ? เขาเก็บซ่อนเธอไว้นานขนาดนี้ เมื่อไม่นานมานี้เธอเร่งให้เขาหย่าตลอด ก็เพื่อที่จะได้อยู่กับโม่ไป๋หลังจากหย่าแล้วไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว คงได
บทล่าสุด
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 910
โม่ไป๋เดินเข้ามาและพยุงเสิ่นหยินอู้ขึ้น"ตื่นก็ดีแล้ว มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายไหม?"เสิ่นหยินอู้มองคนตรงหน้า รู้สึกว่าคนนี้ดูแปลกหน้า แต่เขากลับโอบเธอไว้ และท่าทางกับสายตาดูห่วงใยเธอมาก แต่......เธอไม่รู้จักเขาเลย"คุณคือ......?" คำถามแรกของเธอทำให้โม่ไป๋ถึงกับชะงัก"หืม?" โม่ไป๋คิดว่าตัวเองคงฟังผิด เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถามว่าเขาเป็นใคร? แต่คำถามต่อมาของเสิ่นหยินอู้ ทำให้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ฟังผิด "คุณคือใคร?" เสิ่นหยินอู้ถามอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงฟังดูชัดเจนขึ้น และสายตาที่มองโม่ไป๋เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังหันไปมองคนรอบข้างแล้วถามว่า "พวกคุณคือใคร?"ทุกคน "......" เธอไม่รู้จักพวกเขาก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาไม่เคยพบหน้าเธอมาก่อน และรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่คุณโม่ไป๋ชอบก็พอแล้ว แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่รู้จักคุณโม่ไป๋เลย?เมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของเธอ มีหนึ่งคนพูดขึ้นอย่างเผลอๆ ว่า "เธอคงไม่ได้หัวกระแทกจนจำคุณโม่ไป๋ไม่ได้หรอกนะ?"คนข้างๆ "ไม่หรอกมั้ง? แค่กระแทกทีเดียวก็ความจำเสื่อมเลย? เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้จริงเหรอ?"
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 909
แต่หลังจากที่เขาพูดว่าตัวเองทำผิดแล้ว ดูเหมือนโม่ไป๋จะไม่ได้ฟังคำสารภาพของเขาเลย เขายืนอยู่ตรงนั้น สายตาจับจ้องอยู่ที่เสิ่นหยินอู้ที่นอนอยู่บนเตียง หมอกำลังตรวจอาการของเสิ่นหยินอู้ หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว หมอก็ถอดแว่นออก แล้วพูดกับโม่ไป๋ว่า “คุณโม่ ดูเหมือนคุณผู้หญิงท่านนี้จะมีแค่แผลที่ผิวเผินเท่านั้น ส่วนอื่นๆ ไม่น่ามีปัญหาอะไรครับ” เมื่อเกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินหมอบอกว่าเสิ่นหยินอู้มีแค่บาดแผลที่ผิวเผิน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ยังดีที่เป็นแผลแค่ที่ผิวเผิน ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่านี้ เกรงว่าเขาคงไม่รอดชีวิตจากความโกรธของโม่ไป๋ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าผลักแค่นั้นไม่น่าเป็นอะไร แต่กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้บอบบางมาก แค่ผลักนิดเดียวก็น็อกหมดสติไปได้"แต่ว่า......" ไม่คิดเลยว่าหมอจะเปลี่ยนคำพูดขึ้นมาทันทีโม่ไป๋ที่ยังคงกังวล ได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที "แต่ว่าอะไร?""แต่ว่าสิ่งที่ผมตรวจได้ตอนนี้มีแค่แผลภายนอกเท่านั้น เนื่องจากคุณผู้หญิงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ควรพาไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจสอบเพิ่มเติมเมื่อเธอตื่นแล้วครับ"เมื่อได้ยิน โม่ไป๋ก็เข้าใจสิ่งที่หมอหมา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 908
"พี่โม่ไป๋ ฉัน......""ออกไปให้พ้น!" เขามักจะอบอุ่นอ่อนโยนเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ในสายตาของหรงเค่ออิน โม่ไป๋ก็เป็นตัวแทนของสุภาพบุรุษมาโดยตลอด ดังนั้นวันนี้ที่เขาเปลี่ยนสีหน้าและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ทำให้หรงเค่ออินตกใจกลัว เธอยืนตะลึงมองโม่ไป๋อยู่สักพักกว่าจะได้สติ แล้วจึงหันหลังวิ่งออกไป พอหันมาก็เจอเกาอวี่ที่พาหมอกลับมา เกาอวี่เห็นหรงเค่ออินมีสีหน้าลำบากใจเดินออกไป คาดว่าเธอคงไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีจากโม่ไป๋ ทำให้เขาเองก็พลอยกังวลไปด้วยเมื่อเข้าไปข้างใน เขาไม่กล้าพูดอะไรที่มากเกินความจำเป็น ได้แต่พูดประเด็นหลักว่า "คุณโม่ หมอมาถึงแล้วครับ""เข้ามาดูหน่อย ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง?"หมอเข้ามาตรวจดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นบาดแผลที่หน้าผากก็รีบทำแผลให้เธอ แล้วพูดว่า "ดูจากแผลนี้ น่าจะเป็นมาสักพักแล้วครับ" เมื่อโม่ไป๋ได้ยินก็หรี่ตาลงท่าทางอันตราย รังสีรอบตัวก็เย็นเยือกขึ้นอีกหลายเท่า เกาอวี่ถึงกับหดตัวด้วยความหวาดกลัว เขาคิดว่าโม่ไป๋จะตำหนิเขา แต่เปล่าเลย โม่ไป๋แค่เตือนหมอให้ตรวจเสิ่นหยินอู้อย่างละเอียด แล้วค่อยหันมามองเขา"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"เมื่อได้ยิน เกาอ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 907
หรงเค่ออินกับเกาอวี่ที่เดินตามหลังโม่ไป๋เข้ามา พอเห็นภาพนี้ก็หน้าถอดสี ทั้งสองคนสบตากัน "ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"ทางด้านโม่ไป๋ที่อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นมา แสดงสีหน้าเย็นชาแล้วพูดว่า "ติดต่อให้หมอมาที่นี่ด่วน" แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นเธอนอนอยู่บนพื้น ทุกความรู้สึกในใจเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลทันที เขาไม่มีอารมณ์อื่นใด นอกจากความเป็นห่วงและกลัวว่าเธอจะเป็นอะไร ปฏิกิริยาแรกของเขาคืออุ้มเธอขึ้นแล้วให้เกาอวี่ไปตามหมอ จากนั้นอุ้มเสิ่นหยินอู้วางลงบนเตียงนุ่มอย่างระมัดระวัง เกาอวี่ไปตามหมอ ส่วนหรงเค่ออินยังอยู่ที่นี่จากนั้นเธอก็ได้เห็นกับตาตัวเองว่าโม่ไป๋อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นเตียงด้วยท่าทางเอาใจใส่และระมัดระวังแค่ไหน ในใจเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา เธอรู้จักโม่ไป๋มานานขนาดนี้ แต่ไม่เคยเห็นพี่โม่ไป๋ดีกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ มีสิทธิ์อะไรถึงได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากพี่โม่ไป๋? พี่โม่ไป๋ชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ เหรอ? คิดได้แบบนั้น หรงเค่ออินอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองโม่ไป๋ กัดริมฝีปากตัวเองแล้วถาม "พี่โม่ไป๋ พี่ชอบเธอเหรอคะ?" โม่ไป๋เหมือนจะไม่ได้ยิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 906
พูดจบ เธอก็ปล่อยมือเกาอวี่ทันที จากนั้นวิ่งไปทางประตู "พี่โม่ไป๋! กลับมาแล้วเหรอคะ?"พอโม่ไป๋เดินเข้าประตูมาถอดเสื้อคลุมส่งให้คนใช้เสร็จ เขาก็เห็นหรงเค่ออินที่วิ่งเข้ามาหา ดวงตาเรียวยาวของเขาหรี่ลงทันที "หรงเค่ออิน? เธอมาที่นี่ได้ยังไง?" ท่าทีเย็นชาของเขาทำให้หรงเค่ออินหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเขา น้ำเสียงที่เขาพูดกับเธอเย็นชาสุดๆ ทำให้ใจของหรงเค่ออินชาไปครึ่งหนึ่ง เธอตัวเกร็งเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ ว่า "ฉัน ฉันคิดถึงพี่ ก็เลยมาหาค่ะ" แต่น่าเสียดายที่สายตาที่โม่ไป๋มองเธอเหมือนมองคนแปลกหน้า พอฟังเธอพูดจบ เขาก็พูดด้วยเสียงเย็นชา "ใครก็ได้ พาหรงเค่ออินกลับไปที" เกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้ารับ"ได้ครับ คุณโม่""ไม่!" หรงเค่ออินรีบขัดขึ้น "พี่โม่ไป๋ เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันอุตส่าห์ลางานมาเจอพี่ นี่พี่รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"เห็นได้ชัดว่าตอนนี้โม่ไป๋ไม่ได้สนใจเธอเลย แม้จะฟังที่เธอพูดไปแล้ว ในใจของเขาก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ กลับตอบอย่างเย็นชาว่า "ฉันไม่มีเวลาต้อนรับเธอตอนนี้ เธอกลับไปก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยมาใหม่" พูดจบ โม่ไป๋ก็เดินตรงไปที่ชั้นบนทันที เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 905
หรงเค่ออินที่ตัดสินใจได้แล้วก็ดีใจเหมือนลิงโลดในใจ ก่อนจะหันมาถามว่า "พี่เกาอวี่ ตอนนี้พี่โม่ไป๋อยู่ที่ไหน เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?""คุณโม่ไป๋กำลังทำธุระสำคัญอยู่ครับ คงจะกลับมาช่วงค่ำ คุณหรงจะอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่เลยไหมครับ?" หรงเค่ออินพยักหน้า "ได้ค่ะ งั้นฉันจะอยู่ทานข้าวที่นี่ด้วยเลย" พูดจบ เธอก็เหมือนนึกอะไรได้ หันไปมองห้องที่ล็อกอยู่พร้อมกับแค่นเสียง"ที่นี่......พี่โม่ไป๋คงไม่ได้มานานแล้วสินะ? ตอนนี้ดันกลับมาได้เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?" ยิ่งคิด หรงเค่ออินก็ยิ่งโกรธ อยากให้แรงที่ใช้ผลักเธอตอนนั้นมากกว่านี้ เธอน่าจะสั่งสอนอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ ช่างเถอะ ถ้าหากเธอพักอยู่ที่นี่บ่อยๆ โอกาสที่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นยังมีอีกเยอะหรงเค่ออินที่จะอยู่ต่อ ก็ให้เกาอวี่สั่งคนในบ้านมาจัดห้องให้ แล้วให้ส่งกระเป๋าของเธอมาที่นี่ จากนั้นเธอก็พักอยู่ที่นี่เลย โดยที่ห้องของเธอเป็นห้องที่ใกล้กับโม่ไป๋ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง หรงเค่ออินนอนอยู่บนเตียงใหญ่สักพัก ก่อนจะเดินออกไปถามเกาอวี่"ว่าแต่ ผู้หญิงที่พี่โม่ไป๋พากลับมา ได้สร้างความวุ่นวายอีกหรือเปล่า?"เกาอวี่ที่มัว
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 904
ถึงแม้ว่าเกาอวี่จะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ที่มีผลกระทบต่อโม่ไป๋ แต่เขาก็ไม่กล้าลงมือกับเธอ เขาไม่คิดว่าหรงเค่ออินจะยื่นมือผลักเธอเข้าไปแล้วปิดประตู “คุณหรง......”หรงเค่ออินเงยหน้าขึ้นมองเขา “อะไรล่ะ? คุณไม่ได้บอกเหรอว่าเธอไม่อยากเข้าไป? งั้นฉันก็เลยใช้วิธีที่ง่ายที่สุดให้เธอเข้าไปไง พี่โม่ไป๋บอกไว้ไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้เธอหนีไปไหน? ทำไมยังไม่รีบล็อกประตูอีก?” เกาอวี่นิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา“คุณหรงพูดถูก ผมจะล็อกประตูเดี๋ยวนี้” ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี ล็อกประตูอย่างรวดเร็วแล้วจากไปตอนที่จากไป ทั้งคู่ก้าวเท้าออกไปอย่างสบายใจ ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่อยู่ในห้องล้มลงกับพื้นหลังจากถูกผลัก เสิ่นหยินอู้ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางอำนาจขนาดนี้ และยังลงมือผลักเธอเข้าไปในทันที หัวของเสิ่นหยินอู้กระแทกอย่างแรงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เธอพยายามพยุงตัวขึ้นด้วยมือ แต่ก็เกิดอาการวิงเวียนจนไม่สามารถทรงตัวได้ เธอยื่นมือไปแตะที่ท้ายทอย และพบกับความเปียกชื้น เธอยังไม่ทันได้มองความเปียกชื้นในฝ่ามือก็หมดสติไปอีกครั้ง – เกาอวี่เดินตามหรงเค่ออินลงบันได “คุณหรง ทำแบบนี้อาจทำให้คุณโม่ไม่พอใจนะครับ”“
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 903
ตอนขึ้นรถ เสิ่นหยินอู้เห็นที่นั่งข้างคนขับว่างอยู่ จึงนั่งลงตรงนั้นทันที ที่นั่งนี้เดิมทีเป็นของผู้ช่วยเฉิน ดังนั้นเมื่อคนขับเห็นเสิ่นหยินอู้นั่งอยู่ตรงนั้น จึงมองไปทางผู้ช่วยเฉิน“คุณเสิ่น ที่นั่งข้างคนขับไม่ปลอดภัยนะครับ ให้……”“ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเลือกที่นั่งเลยเหรอคะ?”“ให้เธอนั่งเถอะ ขอแค่เธอสบายใจก็พอ” เสียงของโม่ไป๋ดังออกมาจากหูฟังก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะทันได้พูดอะไร ผู้ช่วยเฉินจึงไม่ได้พูดอะไรอีก ทุกคนขึ้นรถทีละคน เพราะก่อนหน้านี้คิดว่าเธอจะใส่แว่นตา รถจึงไม่ได้มีมาตรการป้องกันใดๆ เสิ่นหยินอู้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของถนนได้อย่างเต็มตา เธอมองเห็นทะเบียนรถ ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็รู้ได้อย่างชัดเจนแล้วว่านี่คือที่ไหน เสิ่นหยินอู้จึงนั่งสบายๆ ชมทิวทัศน์นอกหน้าต่าง รวมถึงสิ่งก่อสร้างต่างๆ เส้นทางไม่ไกลนัก ประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเธอก็มาถึงที่หมาย เสิ่นหยินอู้ลงจากรถตามหลังผู้ช่วยเฉินคำแรกหลังลงจากรถของเธอคือ “ฉินเย่ อยู่ไหน?” ผู้ช่วยเฉินไม่ตอบ มีคนจากฝั่งประตูเดินเข้ามารับหน้าที่แทนเขาเขาพูดอะไรกับผู้ช่วยเฉินอยู่สองสามคำ ก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะจากไป และก่อนที่เขาจะไปเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 902
เกิดอะไรขึ้น?โม่ไป๋ไม่ได้ใช้ฉินเย่มาควบคุมเธอหรอกหรอ? ทำไมถึงกลัวว่าเธอจะบอกคนอื่นล่ะ? ถึงเธอจะบอกคนอื่น แต่เธอก็ไปไหนไม่ได้ไม่ใช่หรอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกไม่พอใจเห็นเธอยืนนิ่ง ๆ ผู้ช่วยเฉินก็พูดขึ้นว่า “คุณเสิ่น ถ้าคุณต้องการไปเจอคุณฉิน ก็กรุณาอย่าทำให้ทุกคนลำบากเลยครับ และอย่าทำให้เสียเวลา ถ้าคุณยอมเอาโทรศัพท์ให้เร็วขึ้น เราก็จะเดินทางกันเร็วขึ้น แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ก็ได้ครับ เรามีเวลาอยู่ที่นี่กับคุณ” ผู้ช่วยเฉินตอนนี้เหมือนคนละคนกับตอนที่อยู่บนเครื่องบิน การสื่อสารที่ถูกตัดไปบนเครื่องบินตอนนี้น่าจะกลับมาแล้ว พวกเขาน่าจะเข้าสู่สถานะที่ถูกดักฟังอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะต้องยอมให้โทรศัพท์ไปแล้ว เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ถึงยอมส่งโทรศัพท์ของเธอให้ผู้ช่วยเฉิน เขารับโทรศัพท์ไปกดปิดเครื่องและดึงซิมออกเสิ่นหยินอู้"......" ทำแบบนี้อีกแล้ว สุดท้ายจะไม่ได้เอาโทรศัพท์ที่ไม่มีซิมคืนให้เธอหรอกใช่ไหม? แต่ครั้งนี้เธอเดาผิด ผู้ช่วยเฉินไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้เธอ แต่เก็บมันไว้ทั้งหมด "เราไปกันเถอะครับ" หลังจากนั้นตามการนำของผู้ช่วยเฉิน พวกเขาก็ไปที่ลานจอดรถใ
