บทที่ 305

ระหว่างทางไปสำนักกิจการพลเรือน ทั้งสองเงียบมาก

อุณหภูมิภายในรถต่ำมาก ฉินเย่ไม่เปิดแอร์ด้วยซ้ำอาจจะลืมเพราะความโกรธ

เสิ่นหยินอู้เพราะรีบออกจากบ้าน จึงสวมแค่เสื้อคลุมตัวเดียวก็ออกมาแล้ว

ตอนแรกยังไม่รู้สึกอะไร แต่พอนั่งนานเข้า เสิ่นหยินอู้ก็ยิ่งรู้สึกหนาวจนตัวสั่นไปทีหนึ่ง แล้วสวมเสื้อคลุมให้แน่นกว่าเดิม

ฉินเย่ที่ขับรถอยู่ไม่รู้คิดอะไรจึงเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงตลอดเวลา

เห็นเธอขยับเสื้อคลุมจากหางตา ก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่เปิดแอร์ด้วยสีหน้าเย็นชา

ไม่นาน อุณหภูมิในรถก็เพิ่มขึ้น

เสิ่นหยินอู้อดไม่ได้หันไปมองฉินเย่

สันกรามเรียมชัดของเขางดงามราวกับภาพวาด รูปลักษณ์หน้าตาที่ดูดีของเขา แม้จะมองจะด้านข้างก็ยังดูดีไร้ที่ติ

ข้อเสียอย่างเดียวคือหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา

รู้จักกันมานานหลายปี เสิ่นหยินอู้มองออกว่าฉินเย่กำลังโกรธอยู่ และโกรธมากด้วย

แต่ทั้งๆ ที่เขาโกรธขนาดนี้…

ก็ยังรับรู้ได้จากท่าทีเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ แล้วเปิดแอร์ให้กับเธอ

เสิ่นหยินอู้ละสายตา แล้วก้มหน้าก้มตา

จู่ๆ ก็รู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก

เมื่อมาถึงสำนักกิจการพลเรือน ยังคงต้องต่อแถวเหมือนคราวก่อนที่มา

เมื่อถึงคิวแล้ว เสิ่นหยินอู้