บทที่ 5 ของสำคัญ 2

-โรงพยาบาลใกล้บ้าน-

 

“น้ำหนักน้องตามเกณฑ์ปกติ ช่วงนี้คุณแม่ต้องทานอาหารที่มีประโยชน์ให้ครบห้าหมู่นะคะ”

ครีมชำเลืองสายตามองปฏิกิริยาของแฟนหนุ่มที่นั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ส่วนเธอกำลังนอนเปิดหน้าท้องอยู่บนเตียงในขณะคุณหมอกำลังอัลตราซาว์ดให้ดูทารกในครรภ์

ภาพเคลื่อนไหวของลูกน้อยค่อยๆ ปรากฏอยู่บนหน้าจอที่ติดอยู่ฝาผนัง ฌอห์ณนั่งมองแบบไม่ละสายตา ไม่มีคำพูดใดๆ และไม่มีใครล่วงรู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

“คุณแม่ได้สูบบุหรี่ ดื่มเหล้าไหมคะ?”

“ไม่ค่ะ”

“แล้วคุณพ่อล่ะคะ สูบบุหรี่ไหม?”

“ก็ทุกวัน” คนถูกถามตอบสั้นๆ ไม่รู้ว่าการที่เขาสูบบุหรี่ทุกวันมันไปเกี่ยวข้องอะไรตรงไหน

“ถ้างดได้จะดีมากเลยค่ะ กลิ่นบุหรี่มีผลกระทบกับเด็กในครรภ์ ถ้าคุณแม่สูดดมเข้าไปมากๆ น้องอาจจะเกิดมามีปัญหาหรือพิการได้”

“…..”

“เคสเมื่อวานเพิ่งแท้งไปเองค่ะ”

“แท้งเลยเหรอ?” ฌอห์ณทวนถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนลง หัวใจแกร่งกระตุกวูบหันมองหญิงสาว แล้วที่ผ่านมาจะเป็นยังไงเมื่อครีมต้องได้กลิ่นจากเขาทุกวัน

“มีโอกาสเสี่ยงค่ะ”

“ผู้หญิงหรือผู้ชาย?”

“ได้ลูกสาวค่ะคุณพ่อ”

ฌอห์ณผ่อนลมหายใจลากยาวแรงๆ คล้ายกับระงับความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ชีวิตนี้เพิ่งจะได้สัมผัสมันเป็นครั้งแรก

ถามว่าดีใจมั้ย…ก็คงใช่ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ทั้งนั้น เขาขอแค่ให้แม่ของลูกเป็นครีมก็พอ

“…..” หลังจากทราบเป็นที่แน่ชัดแล้วว่าลูกน้อยคือเพศหญิง คนเป็นแม่ถึงกลับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังมองมา จึงเบือนหน้าหันหนีออกไป

“วงกลมตรงนี้คือศีรษะน้อง ส่วนช่วงนี้เป็นกระดูกสันหลัง น้องมีนิ้วมือน้อยๆ แล้วนะคะ คุณพ่อกับคุณแม่มองเห็นไหม”

“…..” ฌอห์ณลุกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปดูใกล้หน้าจอ เพราะทุกอย่างของลูกมันดูเล็กมากจนมองเห็นได้ไม่ชัด 

รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขาเองใช้มือสัมผัสลูกน้อยบนหน้าจอราวกับสื่อสารถึงกันได้

“ส่วนที่ขยับตรงนี้คือหัวใจค่ะ”

“แล้วตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ในนั้น”

“น้องหลับอยู่ค่ะ”

“เดี๋ยวอีกสักอาทิตย์หรือไม่ก็สองอาทิตย์ คุณแม่จะเริ่มรู้สึกได้แล้วว่าเขาดิ้น คุณพ่อลองสังเกตดูนะคะ”

“คลอดวันไหน?”

“ถ้าตามที่หมอคาดเดาก็น่าจะคลอดกลางเดือนจนไปถึงปลายเดือนธันวาคมไม่เกินนี้ค่ะ จะคลอดที่นี่เลยไหมคะ หมอจะได้ทำเรื่องเตรียมเอกสารไว้รอ”

“ให้ครีมคลอดที่นี่ไหม?”

ร่างสูงเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ใช้ฝ่ามือลูบศีรษะของเธอเบาๆ 

“เดี๋ยวให้ย้ายไปคลอดที่โรงพยาบาลxxx แม่ก็คลอดฌอห์ณที่นั่น”

“ที่นั่นแพงมากเลยนะ มันจะเปลืองเงินฌอห์ณหรือเปล่า” 

ถึงแม้ว่าฌอห์ณจะมีฐานะดี แต่เธอก็ไม่เคยนำเงินเขามาใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย ข้าวของเครื่องใช้แบรนด์เนมราคาแพงส่วนมากก็มาจากการที่ฌอห์ณเป็นคนซื้อให้

“ฌอห์ณมีปัญญาจ่ายให้ครีมกับลูก แพงเท่าไหร่ก็ช่างหัวมัน”

“แต่มันไกลจากบ้านเรามากเลย ครีมว่ามันไม่สะดวก”

“ฌอห์ณไม่ไว้ใจที่อื่น ถ้าเกิดครีมกับลูกเป็นอะไรขึ้นมาแล้วฌอห์ณจะอยู่ยังไง” นิ้วเรียวยาวเกลี่ยลูบไล้บนพวงแก้มใส ก่อนจะโน้มริมฝีปากลงไปจูบเธอเบาๆ

“งั้นเอาแบบที่ฌอห์ณว่าก็ได้”

เข้าสู่เดือนที่เจ็ดแห่งการตั้งครรภ์ ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างจะผ่านไปเร็วมาจนถึงไตรมาสสุดท้าย อีกไม่เท่าไหร่ก็จะได้เห็นหน้าคนที่เฝ้ารอ

ตุบ! ร่างบางเผลอยกมือกุมท้องด้วยความจุก เมื่อเด็กน้อยที่อยู่ข้างในขยับพลิกตัวจนหน้าท้องกลมเคลื่อนไหวไปมา

ครีมรีบวางมือจากสิ่งที่ทำแล้วค่อยๆ เดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาข้างชายหนุ่ม ถึงแม้จะท้องแก่มากแล้ว แต่ก็ยังทำงานบ้านเองทุกอย่าง เพราะฌอห์ณทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลยช่วยอะไรไม่ค่อยได้

ด้วยความที่ไม่อยากเปลืองเงินจ้างพนักงานทำความสะอาดเลยเลือกที่จะทำเองและเธอยังพอทำไหว

“อ๊ะ…” 

“เป็นอะไร?” ฌอห์ณนั่งอยู่บนโซฟาหันมาถามเมื่อสังเกตได้ถึงความผิดปกติ ใบหน้าแสนหวานเริ่มซีดเผือดมีเหงื่อผุดซึมขึ้นตามกรอบหน้าและฝ่ามือ

“ลูกดิ้นแรง”

“เจ็บเหรอ?”

“อืม”

“ทำไมขาเป็นรอยช้ำ”

“ใกล้จะคลอดแล้วก็เป็นแบบนี้แหละ”

“แล้วปวดขาไหม”

“ปวด”

“บอกแล้วว่าอย่าเดินเยอะ”

“อยู่แต่ในห้องแคบๆ มันน่าเบื่อไง ไม่เหมือนฌอห์ณที่ออกไปเที่ยวทุกวัน” ไม่ได้ตั้งใจจะพูดกระแทกแดกดันแต่มันอดไม่ไหวจริงๆ 

ออกคำสั่งห้ามเธอไม่ให้ออกไปไหน แต่เขากลับหายออกไปทุกคืนจะกลับมาอีกทีก็ตอนฟ้าสาง

“ไม่ได้ไปเที่ยว ก็บอกแล้วว่าไปทำธุระ”

“ธุระอะไรไปได้ทุกวัน”

“เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เองนั่นแหละ!”

“หลังคอนโดมีสวนกุหลาบที่เพิ่งปลูกใหม่ด้วยนะ ครีมชอบไปเดินเล่นแถวนั้น สระว่ายน้ำก็ใหญ่มากด้วย ถ้าลูกโตต้องชอบแน่เลย”

“…..”

“เอาไว้ถ้าคลอดเมื่อไหร่ ครีมจะพาเขาไปเดินเล่นสูดอากาศแถวนั้น”

“เหลืออีกตั้งหลายเดือน จะรีบพูดทำไม”

“ก็แค่คิดไว้”

“…..”

“ฌอห์ณ”

“มีอะไรก็พูดมา”

“ไปเดินซื้อของให้ลูกกันไหม อีกไม่เท่าไหร่ก็จะคลอดแล้ว ครีมกลัวเตรียมไม่ทัน”

“จะไปเดินให้เมื่อยทำไม อยากได้อะไรก็สั่งในออนไลน์เอาสิ แล้วหักผ่านบัตรเครดิตเอา”

“ครีมอยากไปเลือกให้ลูกเอง” แค่คิดว่าจะได้เดินไปเลือกซื้อของให้ลูกด้วยตัวเอง คนเป็นแม่ก็มีความสุขมากแล้ว

“ทางไปห้างรถมันติด ฌอห์ณขี้เกียจขับรถ”

“งั้นนั่งแท็กซี่ไปกันไหม”

“ไม่ไป”

“ครีมนั่งแท็กซี่ไปคนเดียวก็ได้”

“ไม่ให้ไป!”

“อันโน้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่เอา แล้วจะทำยังไง”

“สั่งออนไลน์เหมือนที่ฌอห์ณบอกไง”

“ตามนั้นแหละ” ครีมจบปัญหาแค่นั้นเพราะเหนื่อยไม่อยากทะเลาะมีปากเสียง 

“แล้วตั้งชื่อลูกไว้หรือยัง ฌอห์ณอยากให้เขาชื่ออะไร?”

“ครีมเป็นแม่ก็ตั้งเองสิจะมาถามทำไม”

“ครีมคิดไว้แล้วสองชื่อมีน้องขวัญกับน้องชาร์ม เอาอันไหนดี”

“น้องขวัญสิ จะได้ชื่อคล้ายแม่” คำตอบของแฟนหนุ่มทำให้เธอยิ้มได้อีกครั้ง เธอแค่อยากให้เขามีส่วนร่วมในทุกๆ เรื่อง 

ถ้าลูกเกิดมาจะได้รับรู้ว่าพ่อแม่รักและเอาใจใส่ แต่เหมือนที่ผ่านมามีแค่เธอคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้น

“แต่ครีมว่าน้องชาร์มก็ดีนะ จะได้คล้ายพ่อ”

“งั้นลูกคนแรกเอาเป็นน้องขวัญ ส่วนคนต่อไปค่อยชื่อน้องชาร์ม” 

ใบหน้าคมคายขยับเข้าใกล้กระซิบแผ่วเบา ก่อนจะใช้ริมฝีปากคลอเคลียข้างแก้มแล้วจูบหนักๆ

“คนนี้ยังไม่คลอดเลย”

“มีคนแรกแล้ว เดี๋ยวก็ต้องมีคนที่สองที่สามที่สี่ตามมานั่นแหละ”

“…..”

สิ้นประโยคกำกวม ฌอห์ณหยิบเสื้อยืดที่พาดอยู่บนโซฟาขึ้นมาสวมใส่แบบลวกๆ แล้วรีบกดต่อสายหาใครบางคน

“วันนี้ออกมาเจอกูหน่อยดิ มีธุระสำคัญจะคุยด้วย ตอนนี้เลย”

“เจอกันที่คลับเดิมนะ”

“เออๆ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นความรู้สึก ทุกอย่างรอบตัวของฌอห์ณดูสำคัญไปหมด 

แต่สำหรับเธอกับลูกแทบจะไม่ได้อะไรจากเขาเลย แม้กระทั่งเศษเสี้ยวของความห่วงใยก็ยังไม่เคยได้รับจากผู้ชายคนนี้

“คืนนี้รีบเข้านอนเลยนะ ไม่ต้องนั่งรอ วันนี้กลับดึก” 

“เมื่อไหร่จะเลิกเที่ยวจะเลิกติดเพื่อนสักที สนใจครีมกับลูกบ้างได้ไหม อีกไม่เท่าไหร่ก็จะคลอดแล้ว” ครีมยกมือขึ้นลูบหน้าเมื่อรู้สึกว่าน้ำตามันกำลังจะไหล

“ถ้าอยากเลิกเดี๋ยวเลิกเอง ไม่ต้องมาสั่ง”

“งั้นก็เชิญไปใช้ชีวิตของฌอห์ณให้เต็มที่เลย คะ…ครีมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

ปึง! ทันทีที่เธอหันหลังเดินหนีออกมา เสียงฝีเท้าหนักของแฟนหนุ่มก้าวออกจากห้องไปด้วยท่าทางรีบร้อนแล้วประตูห้องก็ถูกปิดลง เหลือแค่เพียงเธอกับลูกที่ยังอยู่ในนี้ตามลำพัง สุดท้ายเขาก็ไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลยสักนิด เขาไม่เคยแคร์เธอเลยต่างหาก!

“ฮึก…” ครีมก้มหน้าร้องไห้เดินเข้ามาในห้องนอนพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น เนื้อตัวสั่นเทาจากการร้องไห้อย่างหนัก 

สองขาเรียวเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า แล้วยืนมองมันอยู่นานว่าควรไปจากผู้ชายคนนี้ได้หรือยัง 

เส้นบางๆ แห่งความทุ่มเทอดทนทุกอย่างที่มีมาตลอดระยะเวลาเกือบห้าปี มาวันนี้มันได้ขาดสะบั้นจนไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว เธอไม่ขอทนอีกแล้ว!

“คะ…คราม” ร่างบางกดเสียงใส่ปลายสาย ตอนนี้ครามและเค้กย้ายมาอยู่กรุงเทพหลังจากสอบเสร็จ เธอเช่าบ้านหลังเล็กๆ ไว้ให้น้องทั้งสองคนอยู่ โดยที่ฌอห์ณเองก็ไม่รู้เรื่องนี้

(เป็นไรพี่ครีม ร้องไห้ทำไม)

“พี่ไม่ไหวแล้วคราม พะ…พี่ทนไม่ไหวแล้ว”

(เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน) ครามถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนเมื่อได้ยินพี่สาวร้องไห้หนักขนาดนั้น

“มารับพี่ที่คอนโดหน่อยได้ไหม”

(แล้วพี่ฌอห์ณไปไหน)

“พี่จะเลิกกับเขา”

(แล้วเขาจะยอมเลิกเหรอพี่ครีม เขาจะไม่ทำร้ายพี่ใช่ไหม)

“ในท้องพี่มีลูกเขาอยู่ ฌอห์ณไม่กล้าทำอะไรพี่หรอก”

(งั้นพี่เก็บของรอเลย เดี๋ยวครามกับเค้กจะไปรับ)