บทที่ 7 สถานะเปลี่ยน 2

-สี่ปีผ่านไป-

“พ่อ~”

ร่างสูงย่อตัวนั่งลงอ้าแขนรอรับลูกสาวตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทางดีใจ

น้องขวัญในวัยสี่ขวบเศษอยู่ในชุดกระโปรงสีชมพู ใบหน้าจิ้มลิ้มผิวขาวตาโต มีตุ๊กตาหมีตัวโปรดที่ต้องพกติดตัวตลอดเวลาเพราะเป็นของขวัญวันเกิดที่คุณย่าซื้อให้ในวันครบรอบหนึ่งขวบ

พ่อของเธอจะมารับไปเที่ยวในวันหยุด ซึ่งเป็นแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้จนถึงตอนนี้ก็หลายปีแล้ว

“คิดถึงพ่อไหม”

“คิดถึง วันนี้จะมารับขวัญไปเที่ยวไหน”

“กินติมดีไหม”

“เบื่อติมแล้ว” น้องขวัญบ่นพึมพำ เพราะพ่อชอบพาไปกินไอศครีมทุกอาทิตย์เลย

“แล้วขวัญจะกินอะไร”

“บิงซูได้มั้ย ขวัญอยากกินบิงซู”

“ได้สิ ถ้ากินเสร็จแล้วค่อยแวะไปหาปู่กับย่านะ ย่าโทรมาร้องไห้กับพ่อทุกวันบอกคิดถึงน้องขวัญ”

“ขวัญก็คิดถึงคุณย่าเหมือนกัน”

“แล้วแม่อยู่ไหน?” ตั้งแต่มาถึงเอาแต่ชะเง้อคอมองหาหญิงสาว แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แวว

“แม่อยู่ในบ้านกับน้าเค้ก พ่อจะเข้าไปหาแม่ไหม เดี๋ยวขวัญพาไป”

“แม่ขวัญคงไม่อยากเจอหน้าพ่อหรอก”

“พ่อทำอะไรให้แม่โกรธ ทำไมแม่ไม่ยอมหายโกรธสักที”

น้องขวัญถามอย่างไม่รู้ภาษา เอาแต่สงสัยว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม่เคยบอกถึงเหตุผลอยู่หลายครั้งแต