LOGINShare
บทที่ 5 ความอลหม่านในเทศกาลหยวนเซียว (2/2)
Last Updated:
2025-03-02 17:40:01
Related chapters
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 6 เรื่องบานปลายของคุณหนูและคุณชายสี่ตระกูล (1/2)
หลี่หลานซินจูงมือโม่จ้าวหยวนออกวิ่งไม่คิดชีวิต ด้านหน้ามีเพียงความมืดมนอนธการประดุจคนตามืดบอดคลำทางสะเปะสะปะเมื่อสักครู่นางซัดฝุ่นผงออกไปใช่ว่าตนไม่โดน ทำให้นัยน์ตาของหลี่หลานซินแอบระคายเคืองเช่นเดียวกันขณะกำลังโผทะยานสับฝีเท้าอยู่ดี ๆ เจ้าของร่างบอบบางเกือบล้มหน้าคะมำ มือที่ดึงคนเบื้องหลังเอาไว้พลอยลื่นพรืด ทว่าโม่จ้าวหยวนนั้นพลิกฝ่ามือของตนกลับ เปลี่ยนเป็นฝ่ายรั้งหลี่หลานซินบ้าง นางจึงหมุนถลาสู่อ้อมแขนของเขา แต่เนื่องจากความอ่อนล้าในการวิ่งติดกันเป็นระยะเวลานานทำให้การทรงตัวมิได้มั่นคงนัก กระทั่งหลี่หลานซินโถมกายเข้าหาร่างสูงทั้งตัวพวกเขาจึงอยู่ในท่วงท่ากอดกันกลม ทิ้งกายม้วนตลบลงพื้นแสนสกปรกไปเดี๋ยวนั้น"โอ๊ย!" โม่จ้าวหยวนร้องเสียงหลงเมื่อต้นแขนของเขากระแทกเข้ากับบางอย่างซึ่งมีลักษณะแข็งกระด้างทั้งคู่กลิ้งหลุน ๆ เข้าใกล้ริมหน้าผา นับว่าโชคยังเข้าข้าง เพราะโม่จ้าวหยวนสามารถคว้าเอาขอบเหวไว้ได้ทันการณ์ ทว่าอ้อมแขนอีกด้านของเขากลับยังต้องประคองเอวของสตรีเอาไว้ จึงทำให้เรี่ยวแรงซึ่งหลงเหลือกะพร่องกะแพร่งลดลงอีกหลายส่วนหากเขาหมดกำลังเมื่อใดนา
Last Updated : 2025-03-03ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 6 เรื่องบานปลายของคุณหนูและคุณชายสี่ตระกูล (2/2)
เอ๋...ยังไม่ตายหรอกหรือโม่จ้าวหยวนหลุบดวงตามองคนในอ้อมแขน ตอนนี้เขาไร้เรี่ยวแรงจะทานทนแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวไร้เลือดฝาด ศีรษะชาหนึบแทบสิ้นสติ"จะ...เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" เสียงทุ้มกล่าวกระท่อนกระแท่นหลี่หลานซินส่ายหน้าเป็นพัลวัน "ข้าไม่เป็นไร""ดี ไม่เป็นไรก็ดี"เอ่ยเพียงเท่านั้น อยู่ ๆ สติสัมปชัญญะของโม่จ้าวหยวนพลันดับวูบ พร้อมกับร่างของทั้งสองร่วงดิ่งลงสู่พื้นในที่สุด"เหวอ..."หลี่หลานซินประคองความรู้สึกอยู่ได้ไม่นาน กายอันหนักอึ้งของบุรุษดันหล่นทับลงมาบนตัวของนางจนปวดจุก โชคดียิ่งที่ต้นไม้มิได้สูงมากนัก ไม่เช่นนั้นซี่โครงอาจต้องหักไปหลายท่อนแน่อึ้ก!"มะ...โม่จ้าวหยวน คะ...คนบ้า หล่นลงมาดะ..."ดวงตากลมโตปริ่มปรือเชื่องช้า คำพูดไม่ทันจบสิ้น นางก็พลันหมดสติไปอีกราย.."ไอหยา ท่านว่าอย่างไรนะ หลานซินหายตัวไปพร้อมกับคุณชายโม่ทั้งคืนอย่างนั้นหรือ" หลี่จิ้งตงตื่นตระหนก ร่างท้วมเดินกระวนกระวาย มืออีกด้านกอดอก ส่วนอีกด้านกุมขมับเคร่งเครียดเจียงห่ายกวงก้มหน้างุดรู
Last Updated : 2025-03-04ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 7 สตรีขี้โวยวายผู้ใดอยากได้เป็นภรรยา (1/2)
บรรดาบ่าวรับใช้ของจวนตระกูลโม่และจวนตระกูลหลี่ต่างเร่งออกค้นหาคุณหนูคุณชายอย่างมืดฟ้ามัวดินเจียงห่ายกวงขันอาสานำบ่าวรับใช้ช่วยอีกแรง ทว่าร่างกายของเขาดูแล้วคงได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย หลี่จิ้งตงจึงให้เขากลับไปรักษาตัวที่จวนตนเองก่อน และแจ้งใต้เท้าจูให้พาบุตรสาวกลับจวนตระกูลจูเช่นเดียวกัน เรื่องของเด็ก ๆ หลังจากพ้นความวุ่นวายไปแล้วอาจต้องมีการหารืออีกคราในภายหลังการออกตามหาเป็นไปอย่างลำบากยิ่ง พยายามแทบพลิกผืนป่าตั้งแต่เช้าจรดค่ำกลับไม่พบแม้แต่ร่องรอย บ่าวไพร่จึงพากันคาดการณ์ไปต่าง ๆ นานาว่าคุณหนูหลี่หลานซินและคุณชายโม่จ้าวหยวนนั้นถูกโจรภูเขาจับตัวไว้ หรือไม่อาจตกลงไปในเหว มิรู้เบื้องล่างมีสัตว์ร้ายใดบ้าง เกรงว่าหากทั้งสองไร้ลมหายใจ แล้วกายหยาบจะยังเหลือให้พบหรือคงมิถูกสัตว์เหล่านั้นฉีกทึ้งแยกส่วนบดกระดูกลงท้องหมดแล้วกระมัง"ตรงนี้ ตรงนี้ขอรับ" หลี่จิ้งตงรีบวิ่งกระหืดกระหอบตามเสียงร้องตะโกนขอบหน้าผาซึ่งเต็มไปด้วยรอยเท้านับสิบและคราบโลหิตแห้งกรังไปแล้ว ทั้งเถ้าแก่โม่และหลี่จิ้งตงได้เห็นอย่างนั้นก็ลมแทบจับเถ้าแก่โม
Last Updated : 2025-03-05ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 7 สตรีขี้โวยวายผู้ใดอยากได้เป็นภรรยา (2/2)
เมื่อสักครู่เป็นเพียงอุบัติเหตุไม่อาจควบคุม ทว่านางกลับตีโพยตีพายเสียยกใหญ่ ถึงอย่างไรโม่จ้าวหยวนก็เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตตนเอาไว้ เขาฟื้นขึ้นไม่ทันไร นางกลับต่อว่าไม่ลืมหูลืมตาทำให้รู้สึกละอายแล้ว"ท่านไหวหรือไม่" หลี่หลานซินผ่อนเสียงเบาโม่จ้าวหยวนผินหน้ามองนางเชื่องช้า เขาส่ายศีรษะเป็นเชิงตอบคำถาม เพลานี้โม่จ้าวหยวนเสียเลือดมาก คราที่ตกลงมานั้นร่างกายของเขาถูกครูดเสียจนเกิดแผลฉกรรจ์ ซ้ำยังเอาตัวเป็นโล่กำบังให้กับหลี่หลานซิน รอดชีวิตมาได้นับว่าปาฏิหาริย์แล้วดวงตาของเขาค่อย ๆ ปิดปรือลงอีกหน หลี่หลานซินตื่นตระหนก นางขยับกายเข้าใกล้เขาแล้วเอื้อมมือตบใบหน้าหล่อเหลาเปาะแปะ"มะ...โม่จ้าวหยวน ท่านอย่าหลับนะ หากท่านหลับข้าก็ต้องอยู่คนเดียว ทะ...ท่านห้ามตายด้วย ข้ากลัวผี"โม่จ้าวหยวนแค่นยิ้ม เสียงทุ้มเปล่งวาจากะพร่องกะแพร่ง "หยุดโวยวายเสียที หากข้าตายไปคงเป็นเพราะเจ้า ตบหน้าข้าจนชาหมดแล้ว"หลี่หลานซินชะงักมือลงเดี๋ยวนั้น นางคลี่ยิ้มแหย "ขออภัย ขออภัย"โม่จ้าวหยวนถอนหายใจอย่างนึกปลดปลง "ขาของข้าดูเหมือนจะหักเสียแล้ว""ขาหัก!!"
Last Updated : 2025-03-06ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 8 คุณชายตัวซวย (1/2)
"เจ้ากำลังทำอะไร" โม่จ้าวหยวนนิ่วหน้าด้วยความฉงนเมื่อเห็นหลี่หลานซินลากท่อนไม้ถือเถาวัลย์พะรุงพะรังเต็มไปหมด"ท่านอยากนอนเป็นผักอยู่ตรงนั้นหรืออย่างไร"ท่อนขาเรียวเดินโผเผเข้าไปใกล้เขานางยอบกายวางสัมภาระเกรงว่าคงต้องเรียกสัมภารกเสียมากกว่าลงบนพื้น หลี่หลานซินโน้มตัวโอบประคองโม่จ้าวหยวนเพื่อช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นนั่งและเอนหลังแนบต้นไม้ใหญ่ ผู้บาดเจ็บไม่ได้ปริปากเอ่ยคำใดเขาเพียงทำตามอีกฝ่ายอย่างเชื่องเชื่อเท่านั้น"หิวน้ำหรือไม่" หลี่หลานซินกล่าวถามโม่จ้าวหยวนพยักหน้าตอบแม้ทั้งสองไม่ลงรอยกันเท่าใด ทว่าเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก ซ้ำยังเหลือกันเพียงสองคน จึงจำใจต้องอยู่กันอย่างน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าไปโดยปริยายหลี่หลานซินปลดกระบอกน้ำซึ่งทำจากไม้ไผ่บริเวณข้างเอวออก พลันยื่นส่งให้เขา"อ๊ะ..."โม่จ้าวหยวนลดสายตามองกระบอกไม้ไผ่ตาปริบ ๆ เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตา คาดไม่ถึงว่าคุณหนูขี้วีน นั่งกินนอนกิน ผลัดหน้าขาวไปวัน ๆ นั้นสามารถเอาตัวรอดขณะติดกลางป่ากลางเขาได้อย่างคล่องแคล่วนักโม
Last Updated : 2025-03-07ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 8 คุณชายตัวซวย (2/2)
หลี่หลานซินตัวแข็งทื่อราวดินปั้นไม้แกะสลัก ต่อให้โม่จ้าวหยวนเป็นพระเอกในอุดมคติของนางแล้วอย่างไร เวลาเช่นนี้นิสัยเสเพลของเขายังแก้ไม่หาย ก็นับว่าเป็นเพียงคุณชายไม่เอาไหน ถึงจะบอกว่าสามารถเปลี่ยนนิสัยพระเอกได้ในภายหลัง ทว่านั่นเป็นหน้าที่ของนางเอก หากให้นางร้ายเช่นนางเป็นผู้แก้ไข เรื่องราวมิกลายเป็นตาลปัตร และเกิดหายนะหนักยิ่งกว่าเดิมหรอกหรือขาที่หยุดนิ่งออกเดินตุปัดตุเป๋กันต่อไป หลี่หลานซินยิ้มแหย "เอ่อ...คุณชายโม่ ข้าขอถามเจ้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่""เรื่องใด?" โม่จ้าวหยวนเลิกคิ้วหนึ่งฝั่ง"ท่านและคุณหนูจูจื่ออี๋ เอ่อ...คือ..."หลี่หลานซินทราบดีว่าไม่ควรถามเรื่องนี้ออกไป กระนั้นนางกลับอยากรู้จริง ๆ ว่าเนื้อเรื่องมันเดินทางมาถึงบทไหนแล้ว เผื่อว่านางอาจสามารถพลิกสถานการณ์ได้ทันท่วงที"ท่านทั้งสองหมั้นหมายกันแล้วหรือไม่"โม่จ้าวหยวนหยุดเดินเดี๋ยวนั้น "พูดอะไรของเจ้า ข้าจะหมั้นหมายกับนางด้วยเรื่องใด""หา...นี่ท่านไม่ได้ชอบนางหรือ ละ...แล้วจะหมั้นกันเมื่อใด"ยิ่งพูดก็ยิ่งงุนงง วันที่ไฟไหม้จวนตระกูลโม่ นั่นใกล้ถึงตอนจบแล้วไม่ใช่หรือ
Last Updated : 2025-03-08ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 9 สามีภรรยาต้องการแหล่งพักพิง
ทั้งคู่หยุดยืนอยู่เบื้องหน้าจวนหลังเล็กด้านในเงียบเชียบประดุจไร้ผู้คน พวกเขาเหลียวมองหน้ากันหลุกหลิก หลี่หลานซินจึงตัดสินใจตะโกนสอบถาม"มีใครอยู่ไหมเจ้าคะ""..."หลี่หลานซินร้องเรียกประมาณสองสามครา ทว่าสรรพสิ่งรอบด้านกลับตกอยู่ในความเงียบสงัดดังเดิมทั้งสองเหลียวมองหน้ากันอีกหนเพราะไม่รู้ควรทำเช่นไร หากคนด้านในไม่ตอบรับ อาจต้องถือวิสาสะเข้าไปให้สิ้นเรื่อง เจ้าของจวนคงมิได้ใจไม้ไส้ระกำกระมัง หากพบว่ามีคนกำลังตกระกรรมลำบากอยู่เบื้องหน้า"พวกท่านมาหาใครหรือ" อยู่ ๆ น้ำเสียงสั่นเครือพลันดังสะท้อนทำลายความเงียบงันส่งผลให้หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษสะดุ้งตัวโยน หลี่หลานซินค่อย ๆ ประคองกายคนด้านข้างหมุนกลับไปด้วยกันเบื้องหลังพวกเขาคือหญิงชราผู้หนึ่ง ในมือเหี่ยวย่นถือโคมไฟส่องทางสว่างไสว ทว่าเมื่อสะท้อนใบหน้าอีกฝ่ายจนเห็นชัดกระจะตา หลี่หลานซินและโม่จ้าวหยวนถึงกับพร้อมใจกันผงะอีกหน"เอ่อ...ท่านยายเจ้าคะ พอดีว่าพวกข้าหลงทางมา เลยต้องการขอพึ่งพิงที่นี่ชั่วคราว ไม่ทราบว่าท่านพอช่วยเหลือพวกเราได้หรือไม่เจ้าคะ หากพว
Last Updated : 2025-03-09ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 10 สามีจอมปลอม
"แม่หนู เจ้ามาโผล่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ""เจ้าคะ" หลี่หลานซินงุนงงไม่ใช่นางเคยบอกแล้วหรือว่าตนหลงทางเข้ามา ไฉนคำถามดูทะแม่ง ๆ เยี่ยงนี้เล่า หลี่หลานซินสลัดข้อสงสัยนั้นทิ้งไป พลางเอ่ยต่อ"หลงทางมาเจ้าค่ะ"ท่านยายแก่แล้ว จึงขี้หลงขี้ลืมอย่างนั้นหรือหญิงชราพยักหน้าตอบ นางจึงทำอาหารต่อไปอย่างเงียบเชียบด้วยท่าทีงก ๆ เงิ่น ๆ ตามประสาผู้สูงวัยหลี่หลานซินเห็นเช่นนั้นจึงคิดอยากเป็นลูกมืออีกแรง"ท่านยายเจ้าคะ ให้ข้าช่วยนะเจ้าคะ""ไม่เป็นไร เจ้ากลับไปดูแลสามีเถิด ทางนี้ข้าจัดการเอง หรือว่าหิวแล้วเล่า""เอ่อ...เขาไม่ใช่...""หืม..." ใบหน้าเหี่ยวย่นเหลียวมองนาง แววตาหม่นแสงดูแปลกพิกล คำพูดแก้ต่างเมื่อครู่ถูกกลืนลงไปเดี๋ยวนั้น ดูเหมือนแม่เฒ่าผู้นี้ปักใจเชื่อว่าหลี่หลานซิน และโม่จ้าวหยวนเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ หลี่หลานซินไม่อยากทำร้ายน้ำใจอีกฝ่าย นางจำต้องปล่อยเรือให้ไหลตามน้ำอย่างช่วยไม่ได้"ขะ...ข้าเริ่มหิวแล้ว...แต่ว่า เดี๋ยวข้าไปดูเขาเสียหน่อยดีกว่าเจ้าค่ะ" หลี่หลานซินกล่าวเส
Last Updated : 2025-03-10
Latest chapter
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 10 สามีจอมปลอม
"แม่หนู เจ้ามาโผล่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ""เจ้าคะ" หลี่หลานซินงุนงงไม่ใช่นางเคยบอกแล้วหรือว่าตนหลงทางเข้ามา ไฉนคำถามดูทะแม่ง ๆ เยี่ยงนี้เล่า หลี่หลานซินสลัดข้อสงสัยนั้นทิ้งไป พลางเอ่ยต่อ"หลงทางมาเจ้าค่ะ"ท่านยายแก่แล้ว จึงขี้หลงขี้ลืมอย่างนั้นหรือหญิงชราพยักหน้าตอบ นางจึงทำอาหารต่อไปอย่างเงียบเชียบด้วยท่าทีงก ๆ เงิ่น ๆ ตามประสาผู้สูงวัยหลี่หลานซินเห็นเช่นนั้นจึงคิดอยากเป็นลูกมืออีกแรง"ท่านยายเจ้าคะ ให้ข้าช่วยนะเจ้าคะ""ไม่เป็นไร เจ้ากลับไปดูแลสามีเถิด ทางนี้ข้าจัดการเอง หรือว่าหิวแล้วเล่า""เอ่อ...เขาไม่ใช่...""หืม..." ใบหน้าเหี่ยวย่นเหลียวมองนาง แววตาหม่นแสงดูแปลกพิกล คำพูดแก้ต่างเมื่อครู่ถูกกลืนลงไปเดี๋ยวนั้น ดูเหมือนแม่เฒ่าผู้นี้ปักใจเชื่อว่าหลี่หลานซิน และโม่จ้าวหยวนเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ หลี่หลานซินไม่อยากทำร้ายน้ำใจอีกฝ่าย นางจำต้องปล่อยเรือให้ไหลตามน้ำอย่างช่วยไม่ได้"ขะ...ข้าเริ่มหิวแล้ว...แต่ว่า เดี๋ยวข้าไปดูเขาเสียหน่อยดีกว่าเจ้าค่ะ" หลี่หลานซินกล่าวเส
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 9 สามีภรรยาต้องการแหล่งพักพิง
ทั้งคู่หยุดยืนอยู่เบื้องหน้าจวนหลังเล็กด้านในเงียบเชียบประดุจไร้ผู้คน พวกเขาเหลียวมองหน้ากันหลุกหลิก หลี่หลานซินจึงตัดสินใจตะโกนสอบถาม"มีใครอยู่ไหมเจ้าคะ""..."หลี่หลานซินร้องเรียกประมาณสองสามครา ทว่าสรรพสิ่งรอบด้านกลับตกอยู่ในความเงียบสงัดดังเดิมทั้งสองเหลียวมองหน้ากันอีกหนเพราะไม่รู้ควรทำเช่นไร หากคนด้านในไม่ตอบรับ อาจต้องถือวิสาสะเข้าไปให้สิ้นเรื่อง เจ้าของจวนคงมิได้ใจไม้ไส้ระกำกระมัง หากพบว่ามีคนกำลังตกระกรรมลำบากอยู่เบื้องหน้า"พวกท่านมาหาใครหรือ" อยู่ ๆ น้ำเสียงสั่นเครือพลันดังสะท้อนทำลายความเงียบงันส่งผลให้หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษสะดุ้งตัวโยน หลี่หลานซินค่อย ๆ ประคองกายคนด้านข้างหมุนกลับไปด้วยกันเบื้องหลังพวกเขาคือหญิงชราผู้หนึ่ง ในมือเหี่ยวย่นถือโคมไฟส่องทางสว่างไสว ทว่าเมื่อสะท้อนใบหน้าอีกฝ่ายจนเห็นชัดกระจะตา หลี่หลานซินและโม่จ้าวหยวนถึงกับพร้อมใจกันผงะอีกหน"เอ่อ...ท่านยายเจ้าคะ พอดีว่าพวกข้าหลงทางมา เลยต้องการขอพึ่งพิงที่นี่ชั่วคราว ไม่ทราบว่าท่านพอช่วยเหลือพวกเราได้หรือไม่เจ้าคะ หากพว
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 8 คุณชายตัวซวย (2/2)
หลี่หลานซินตัวแข็งทื่อราวดินปั้นไม้แกะสลัก ต่อให้โม่จ้าวหยวนเป็นพระเอกในอุดมคติของนางแล้วอย่างไร เวลาเช่นนี้นิสัยเสเพลของเขายังแก้ไม่หาย ก็นับว่าเป็นเพียงคุณชายไม่เอาไหน ถึงจะบอกว่าสามารถเปลี่ยนนิสัยพระเอกได้ในภายหลัง ทว่านั่นเป็นหน้าที่ของนางเอก หากให้นางร้ายเช่นนางเป็นผู้แก้ไข เรื่องราวมิกลายเป็นตาลปัตร และเกิดหายนะหนักยิ่งกว่าเดิมหรอกหรือขาที่หยุดนิ่งออกเดินตุปัดตุเป๋กันต่อไป หลี่หลานซินยิ้มแหย "เอ่อ...คุณชายโม่ ข้าขอถามเจ้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่""เรื่องใด?" โม่จ้าวหยวนเลิกคิ้วหนึ่งฝั่ง"ท่านและคุณหนูจูจื่ออี๋ เอ่อ...คือ..."หลี่หลานซินทราบดีว่าไม่ควรถามเรื่องนี้ออกไป กระนั้นนางกลับอยากรู้จริง ๆ ว่าเนื้อเรื่องมันเดินทางมาถึงบทไหนแล้ว เผื่อว่านางอาจสามารถพลิกสถานการณ์ได้ทันท่วงที"ท่านทั้งสองหมั้นหมายกันแล้วหรือไม่"โม่จ้าวหยวนหยุดเดินเดี๋ยวนั้น "พูดอะไรของเจ้า ข้าจะหมั้นหมายกับนางด้วยเรื่องใด""หา...นี่ท่านไม่ได้ชอบนางหรือ ละ...แล้วจะหมั้นกันเมื่อใด"ยิ่งพูดก็ยิ่งงุนงง วันที่ไฟไหม้จวนตระกูลโม่ นั่นใกล้ถึงตอนจบแล้วไม่ใช่หรือ
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 8 คุณชายตัวซวย (1/2)
"เจ้ากำลังทำอะไร" โม่จ้าวหยวนนิ่วหน้าด้วยความฉงนเมื่อเห็นหลี่หลานซินลากท่อนไม้ถือเถาวัลย์พะรุงพะรังเต็มไปหมด"ท่านอยากนอนเป็นผักอยู่ตรงนั้นหรืออย่างไร"ท่อนขาเรียวเดินโผเผเข้าไปใกล้เขานางยอบกายวางสัมภาระเกรงว่าคงต้องเรียกสัมภารกเสียมากกว่าลงบนพื้น หลี่หลานซินโน้มตัวโอบประคองโม่จ้าวหยวนเพื่อช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นนั่งและเอนหลังแนบต้นไม้ใหญ่ ผู้บาดเจ็บไม่ได้ปริปากเอ่ยคำใดเขาเพียงทำตามอีกฝ่ายอย่างเชื่องเชื่อเท่านั้น"หิวน้ำหรือไม่" หลี่หลานซินกล่าวถามโม่จ้าวหยวนพยักหน้าตอบแม้ทั้งสองไม่ลงรอยกันเท่าใด ทว่าเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก ซ้ำยังเหลือกันเพียงสองคน จึงจำใจต้องอยู่กันอย่างน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าไปโดยปริยายหลี่หลานซินปลดกระบอกน้ำซึ่งทำจากไม้ไผ่บริเวณข้างเอวออก พลันยื่นส่งให้เขา"อ๊ะ..."โม่จ้าวหยวนลดสายตามองกระบอกไม้ไผ่ตาปริบ ๆ เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตา คาดไม่ถึงว่าคุณหนูขี้วีน นั่งกินนอนกิน ผลัดหน้าขาวไปวัน ๆ นั้นสามารถเอาตัวรอดขณะติดกลางป่ากลางเขาได้อย่างคล่องแคล่วนักโม
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 7 สตรีขี้โวยวายผู้ใดอยากได้เป็นภรรยา (2/2)
เมื่อสักครู่เป็นเพียงอุบัติเหตุไม่อาจควบคุม ทว่านางกลับตีโพยตีพายเสียยกใหญ่ ถึงอย่างไรโม่จ้าวหยวนก็เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตตนเอาไว้ เขาฟื้นขึ้นไม่ทันไร นางกลับต่อว่าไม่ลืมหูลืมตาทำให้รู้สึกละอายแล้ว"ท่านไหวหรือไม่" หลี่หลานซินผ่อนเสียงเบาโม่จ้าวหยวนผินหน้ามองนางเชื่องช้า เขาส่ายศีรษะเป็นเชิงตอบคำถาม เพลานี้โม่จ้าวหยวนเสียเลือดมาก คราที่ตกลงมานั้นร่างกายของเขาถูกครูดเสียจนเกิดแผลฉกรรจ์ ซ้ำยังเอาตัวเป็นโล่กำบังให้กับหลี่หลานซิน รอดชีวิตมาได้นับว่าปาฏิหาริย์แล้วดวงตาของเขาค่อย ๆ ปิดปรือลงอีกหน หลี่หลานซินตื่นตระหนก นางขยับกายเข้าใกล้เขาแล้วเอื้อมมือตบใบหน้าหล่อเหลาเปาะแปะ"มะ...โม่จ้าวหยวน ท่านอย่าหลับนะ หากท่านหลับข้าก็ต้องอยู่คนเดียว ทะ...ท่านห้ามตายด้วย ข้ากลัวผี"โม่จ้าวหยวนแค่นยิ้ม เสียงทุ้มเปล่งวาจากะพร่องกะแพร่ง "หยุดโวยวายเสียที หากข้าตายไปคงเป็นเพราะเจ้า ตบหน้าข้าจนชาหมดแล้ว"หลี่หลานซินชะงักมือลงเดี๋ยวนั้น นางคลี่ยิ้มแหย "ขออภัย ขออภัย"โม่จ้าวหยวนถอนหายใจอย่างนึกปลดปลง "ขาของข้าดูเหมือนจะหักเสียแล้ว""ขาหัก!!"
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 7 สตรีขี้โวยวายผู้ใดอยากได้เป็นภรรยา (1/2)
บรรดาบ่าวรับใช้ของจวนตระกูลโม่และจวนตระกูลหลี่ต่างเร่งออกค้นหาคุณหนูคุณชายอย่างมืดฟ้ามัวดินเจียงห่ายกวงขันอาสานำบ่าวรับใช้ช่วยอีกแรง ทว่าร่างกายของเขาดูแล้วคงได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย หลี่จิ้งตงจึงให้เขากลับไปรักษาตัวที่จวนตนเองก่อน และแจ้งใต้เท้าจูให้พาบุตรสาวกลับจวนตระกูลจูเช่นเดียวกัน เรื่องของเด็ก ๆ หลังจากพ้นความวุ่นวายไปแล้วอาจต้องมีการหารืออีกคราในภายหลังการออกตามหาเป็นไปอย่างลำบากยิ่ง พยายามแทบพลิกผืนป่าตั้งแต่เช้าจรดค่ำกลับไม่พบแม้แต่ร่องรอย บ่าวไพร่จึงพากันคาดการณ์ไปต่าง ๆ นานาว่าคุณหนูหลี่หลานซินและคุณชายโม่จ้าวหยวนนั้นถูกโจรภูเขาจับตัวไว้ หรือไม่อาจตกลงไปในเหว มิรู้เบื้องล่างมีสัตว์ร้ายใดบ้าง เกรงว่าหากทั้งสองไร้ลมหายใจ แล้วกายหยาบจะยังเหลือให้พบหรือคงมิถูกสัตว์เหล่านั้นฉีกทึ้งแยกส่วนบดกระดูกลงท้องหมดแล้วกระมัง"ตรงนี้ ตรงนี้ขอรับ" หลี่จิ้งตงรีบวิ่งกระหืดกระหอบตามเสียงร้องตะโกนขอบหน้าผาซึ่งเต็มไปด้วยรอยเท้านับสิบและคราบโลหิตแห้งกรังไปแล้ว ทั้งเถ้าแก่โม่และหลี่จิ้งตงได้เห็นอย่างนั้นก็ลมแทบจับเถ้าแก่โม
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 6 เรื่องบานปลายของคุณหนูและคุณชายสี่ตระกูล (2/2)
เอ๋...ยังไม่ตายหรอกหรือโม่จ้าวหยวนหลุบดวงตามองคนในอ้อมแขน ตอนนี้เขาไร้เรี่ยวแรงจะทานทนแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวไร้เลือดฝาด ศีรษะชาหนึบแทบสิ้นสติ"จะ...เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" เสียงทุ้มกล่าวกระท่อนกระแท่นหลี่หลานซินส่ายหน้าเป็นพัลวัน "ข้าไม่เป็นไร""ดี ไม่เป็นไรก็ดี"เอ่ยเพียงเท่านั้น อยู่ ๆ สติสัมปชัญญะของโม่จ้าวหยวนพลันดับวูบ พร้อมกับร่างของทั้งสองร่วงดิ่งลงสู่พื้นในที่สุด"เหวอ..."หลี่หลานซินประคองความรู้สึกอยู่ได้ไม่นาน กายอันหนักอึ้งของบุรุษดันหล่นทับลงมาบนตัวของนางจนปวดจุก โชคดียิ่งที่ต้นไม้มิได้สูงมากนัก ไม่เช่นนั้นซี่โครงอาจต้องหักไปหลายท่อนแน่อึ้ก!"มะ...โม่จ้าวหยวน คะ...คนบ้า หล่นลงมาดะ..."ดวงตากลมโตปริ่มปรือเชื่องช้า คำพูดไม่ทันจบสิ้น นางก็พลันหมดสติไปอีกราย.."ไอหยา ท่านว่าอย่างไรนะ หลานซินหายตัวไปพร้อมกับคุณชายโม่ทั้งคืนอย่างนั้นหรือ" หลี่จิ้งตงตื่นตระหนก ร่างท้วมเดินกระวนกระวาย มืออีกด้านกอดอก ส่วนอีกด้านกุมขมับเคร่งเครียดเจียงห่ายกวงก้มหน้างุดรู
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 6 เรื่องบานปลายของคุณหนูและคุณชายสี่ตระกูล (1/2)
หลี่หลานซินจูงมือโม่จ้าวหยวนออกวิ่งไม่คิดชีวิต ด้านหน้ามีเพียงความมืดมนอนธการประดุจคนตามืดบอดคลำทางสะเปะสะปะเมื่อสักครู่นางซัดฝุ่นผงออกไปใช่ว่าตนไม่โดน ทำให้นัยน์ตาของหลี่หลานซินแอบระคายเคืองเช่นเดียวกันขณะกำลังโผทะยานสับฝีเท้าอยู่ดี ๆ เจ้าของร่างบอบบางเกือบล้มหน้าคะมำ มือที่ดึงคนเบื้องหลังเอาไว้พลอยลื่นพรืด ทว่าโม่จ้าวหยวนนั้นพลิกฝ่ามือของตนกลับ เปลี่ยนเป็นฝ่ายรั้งหลี่หลานซินบ้าง นางจึงหมุนถลาสู่อ้อมแขนของเขา แต่เนื่องจากความอ่อนล้าในการวิ่งติดกันเป็นระยะเวลานานทำให้การทรงตัวมิได้มั่นคงนัก กระทั่งหลี่หลานซินโถมกายเข้าหาร่างสูงทั้งตัวพวกเขาจึงอยู่ในท่วงท่ากอดกันกลม ทิ้งกายม้วนตลบลงพื้นแสนสกปรกไปเดี๋ยวนั้น"โอ๊ย!" โม่จ้าวหยวนร้องเสียงหลงเมื่อต้นแขนของเขากระแทกเข้ากับบางอย่างซึ่งมีลักษณะแข็งกระด้างทั้งคู่กลิ้งหลุน ๆ เข้าใกล้ริมหน้าผา นับว่าโชคยังเข้าข้าง เพราะโม่จ้าวหยวนสามารถคว้าเอาขอบเหวไว้ได้ทันการณ์ ทว่าอ้อมแขนอีกด้านของเขากลับยังต้องประคองเอวของสตรีเอาไว้ จึงทำให้เรี่ยวแรงซึ่งหลงเหลือกะพร่องกะแพร่งลดลงอีกหลายส่วนหากเขาหมดกำลังเมื่อใดนา
ข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก บทที่ 5 ความอลหม่านในเทศกาลหยวนเซียว (2/2)
เจียงห่ายกวงรีบปล่อยมือทันควัน จูจื่ออี๋ตื่นตกใจไม่ต่างกัน ร่างบางเซถลาเล็กน้อย ทว่าพวกเขาไม่มีเวลาให้อึ้งงันนานนัก เนื่องจากโจรภูเขาราวห้าหกคนกำลังดาหน้าจวนประชิดตัวอยู่รอมร่อเจียงห่ายกวงจึงรีบดึงมืออีกฝ่ายให้ออกวิ่งตามมาติด ๆ ถึงไม่ใช่ผู้ที่ตนต้องการพามาด้วยอย่างไรทั้งคู่ล้วนลงเรือลำเดียวกันแล้ว หลังจากหลุดพ้นไว้ค่อยคิดหนทางตามหาหลี่หลานซินคงนับว่ายังไม่สาย ทว่าอยู่ ๆ จูจื่ออี๋กลับหยุดวิ่งอีกครา"คุณหนูจื่ออี๋ เราไม่มีเวลามากแล้ว เจ้ามัวยืนบื้ออยู่ตรงนี้ให้ถูกจับไปหรืออย่างไร!?"จูจื่ออี๋ช้อนดวงตามองตอบเขาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าใด "คุณชายทิ้งข้าไว้เถิดเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าวิ่งไม่ไหวแล้ว""วิ่งไม่ไหว ไฉนจึงกล่าวเช่นนั้นเล่า จะให้ข้าทิ้งสตรีได้อย่างไร" เจียงห่ายกวงรู้สึกไม่สบอารมณ์นัก เขาพ่นลมหายใจอ่อนเขาไม่ได้ต้องการลากคุณหนูอ่อนแอผู้นี้ให้ตามมาเสียหน่อย เพียงแต่ดันคว้าผิดคน ทั้งที่คิดว่ามองดีแล้วแท้ ๆ ยิ่งหงุดหงิดเส้นเลือดบนขมับก็ยิ่งปวดตื้อขึ้นมา"คือว่า... คุณชาย ข้าข้อเท้าแพลงเจ้าค่ะ" จูจื่ออี๋เอ่ยด้วยความประหม่า นางเองมิได้อยากเป็นภาระผู้อื่นเช่นกัน"หา...ขะ...ข้อเท้าแพลง!?" เจียงห
