Twenty Time

"อรุณสวัสดิ์ครับ คุณมีเทน"

"อรุณสวัสดิ์ขอรับ คุณชายไวท์ ตื่นแต่หัวค่ำเลยนะขอรับ"

"เล่นนอนไวแบบนั้นก็เลยตื่นไวไปด้วยครับ ขอไปห้องครัวด้วยจะได้ไหมครับ"

"ถ้ากระผมปฎิเสธคุณอีกจะต้องโดนสายตาของแวมไพร์ชั้นสูงรุมอีกแน่ครับ ถ้างั้นผมจะนำทางให้" คนในวังหลวงยังไม่เคยเห็นร่างสูงโปร่งมาก่อนเพราะว่าตั้งแต่เกิดเรื่องที่งานเลี้ยงก็ไปอยู่วังของรัชทายาทแล้วเดินทางไปยังใต้ต่อทันที จนวันนี้ทุกคนได้พบเห็นรูปร่างหน้าตาของไวท์แล้วถึงกับตกตะลึงไปหลายคน เพราะรูปร่างดูเหมือนผู้ชายรวมไปถึงกล้ามเนื้ออันแข็งแรงแบบนักกีฬาแต่หน้าตาหวานปานผู้หญิง ถึงจะดูขัดกันแต่เมื่อรวมอยู่ในคนๆ เดียวนั้นเรียกได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่รูปงามยิ่งนัก

ห้องครัวจากวังหลวงนั้นใหญ่โตกว่าวังของรัชทายาทมาก กว้างเสียจนไม่รู้ว่าไปสุดทางไหน มือขาวหยิบจับของที่สามารถมาทำเป็นขนมได้ทันทีโดยไม่ได้พูดคุยกับใคร มีเหล่าพ่อครัวมากมายจะมาห้ามปรามการกระทำดังกล่าว จะให้แขกมาทำอาหารได้อย่างไร มันไม่ถูกต้องเลยสักนิดแต่ก็ได้รับคำตอบเป็นรังสีอำมหิตมาจากบุคคลที่มีอำนาจรองจากองค์จักรพรรดิอย่างพ่อบ้านมีเทนก็พากันล่าถอยไปแล้วทำงานของตนเองจะดีกว่า

เขารู้ว่ามีสายตาหลากหลายคู่กำลังแอบมองการทำอาหารของเขาว่าทำอะไรกันแน่ มันกินได้หรือเปล่า นี่อบรมการทำขนมมาตั้งหกเดือนนะเฟ้ย ไม่มีทางที่จะทำของพวกนี้ไม่เป็น ถ้าเรื่องขนมกับเครื่องดื่มไว้ใจได้เลย ส่วนเรื่องอาหารยกให้พวกพ่อครัวทำน่าจะดีกว่าเป็นไหนๆ ท่าทางคล่องแคล่วว่องไวในการทำนั้นอยู่ในสายตาของเหล่าคนทำอาหารในวังหลวงทั้งหมด ไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์ที่องค์รัชทายาทเลือกมาจะมีสามารถทำงานบ้านเป็นด้วย ช่างเป็นมนุษย์ชายที่น่าประหลาดยิ่งนัก

"อรุณสวัสดิ์กระรอกของข้า ทำอะไรกินล่ะวันนี้ กลิ่นหอมลอยไปถึงห้องจนข้าตื่นตามกลิ่นมาอีกแล้ว" คีย์ไม่ได้พูดเกินจริงเลยแม้แต่น้อย หลายต่อหลายครั้งที่อยากจะนอนต่อรอให้คนมาปลุกตามเวลา แต่กลิ่นหอมของขนมที่เด็กคนนั้นทำก็มาปลุกให้ตื่นเดินตามไปหาทุกที่ เพราะปกติอาหารในวังจะมีรสชาติจืดชืด ไม่ค่อยมีกลิ่นเท่าไหร่ถ้าเทียบกับขนมที่ได้กินอยู่หลายวันที่ผ่านมานี้มันหอมหวาน กลมกล่อม จนอยากกินอีกเรื่อยๆ

"อรุณสวัสดิ์พะยะค่ะ รัชทายาท / อรุณสวัสดิ์เพคะ รัชทายาท" ร่างสูงพยักหน้าตอบพลางเดินเข้าไปหาร่างสูงโปร่งที่ยังคงมีสมาธิกับการทำงานจนไม่ได้รู้ตัวว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้

พลั่ก!

"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" ครีมเทียมที่ตั้งใจจะใส่หม้อดันหกเลอะใส่เสื้อผ้าของรัชทายาทหมดแล้ว มือขาวรีบวิ่งไปหาผ้ามาเช็ดคราบครีมออกแต่มือหนามาจับเอาไว้ กระรอกน้อยในสายตาของคีย์ตอนนี้เหมือนกลัวว่าจะถูกดุเพราะจากสภาพคือเหมือนหูลู่หางตกไปหมดแล้ว แถมยังท่าทีตื่นกลัวนั่นอีกเพราะมารยาทในวังการทำแบบนี้ถือว่าเสียมารยาทกับเชื้อพระวงศ์ไม่น้อยเลยทีเดียว

"ผมทำชุดพี่คีย์เปื้อน... มันผิดมารยาท..." ยังไม่ทันดุเลย... ทำไมถึงตัวสั่นแบบนี้ มันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ต่างโลกที่จะหวาดกลัวกับอะไรแบบนี้สินะ คีย์เอานิ้วจิ้มครีมเทียมที่ติดอยู่กับเสื้อขึ้นมาลองชิม รสชาติไม่หวานและไม่ขมเกินไป ปกติครีมเทียมที่นี่จะจืด หมายความว่ากระรอกน้อยต้องผสมใหม่แต่เขาดันมาทำให้มันหกหมดเพราะอีกคนตกใจสินะ

"ไม่ต้องกลัวนะ พี่ผิดเอง ไม่ร้องนะครับ" ใบหน้าหวานพยักหน้าแทนการพูดเพราะจะเก็บเสียงสะอื้นไว้ข้างในแทน ปกติเขาไม่ได้กลัวอะไรง่ายแบบนี้ แต่ที่นี่วังหลวงอะไรก็เกิดขึ้นได้ ไวท์อาจจะโดนฆ่าตายตอนไหนก็ได้ทั้งนั้น

"ขอโทษที่มาขัดจังหวะตอนทำขนม ครีมนี้อร่อยนะ! รบกวนปรุงรสอีกรอบได้ไหม" เสียงทุ้มต่ำพูดปลอบพลางลูบผมกลุ่มนิ่มไปด้วยเพราะไม่อยากให้เสียขวัญอีก

"ได้ครับ ผมจะปรุงให้ใหม่! รับรองว่าอร่อยแน่นอน" เหมือนว่าไวท์จะสงบลงแล้วมามีไฟในการทำขนมอีกครั้ง แวมไพร์ที่เย็นชาอย่างองค์รัชทายาทกับอ่อนโยนกับมนุษย์ แถมยังเป็นมนุษย์ผู้ชายด้วย เมื่อก่อนพระองค์แทบจะไม่สนใจใยดีมนุษย์แม้แต่น้อย เห็นว่าร้อยปีก่อนมีเพื่อนเป็นมนุษย์อยู่คนนึงแต่ก็ไม่ถึงกับใจดีมากขนาดนี้ หมายความว่ามนุษย์ผู้นี้มีอิทธิพลกับแวมไพร์ระดับสูงพอสมควร

"ให้ข้าช่วยไหม กระรอกน้อย"

"หม่อมฉันคิดว่านอกจากรัชทายาทจะไม่ได้ช่วยอะไรแล้วยังเกะกะจนทำให้คุณชายไวท์ตกใจจะทำครีมที่เพิ่งผสมเองหกจนหมด กรุณากลับไปรอที่ห้องอาหารเถอะพะยะค่ะ"

"ข้าคุยกับกระรอกน้อยไม่ใช่เจ้านะเมล์"

เมื่อพ่อบ้านส่วนตัวของรัชทายาทกับรัชทายาททะเลาะกันทีไรไม่เคยจบลงโดยง่าย เหล่าคนทำอาหารในครัวต่างพากันเงียบแล้วทำหน้าที่ของตนเองต่อไป จนกระทั่งมีซองถุงแป้งสองถุงแทรกเข้ามาระหว่างการสนทนาของทั้งคู่

"ถ้ายังมีแรงมาเถียงกันได้แบบนี้มาช่วยผมตีแป้งดีไหมครับ ที่นี่ไม่มีที่ตีครีมเหมือนโลกมนุษย์ด้วย ไหนๆ ทั้งสองคนก็แรงเยอะอยู่แล้ว ฝากกองนั้นด้วยนะครับ ค่าทำที่ผมผสมครีมพังเมื่อกี้" ท่าทางน่าตีนั้นปรากฏออกมาให้เห็น ดวงตากลมโตแพรวพราวแตกต่างจากเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง และสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นคือรัชทายาทกับลอร์ดเมล์กำลังช่วยกันเทแป้งและนวดแป้งตามคำแนะนำของมนุษย์ผู้นั้นและช่วยกันตีแป้งอีกต่างหาก

"พวกเจ้าเลิกคิดอะไรที่มันเกี่ยวกับข้าและกระรอกน้อยสักทีจะได้ไหม ไม่รู้เรื่องหรือไงว่าข้าได้ยินความคิดของพวกเจ้า ไอ้พวกโง่! " คีย์ทนฟังความคิดเหล่านั้นไม่ไหวจนระเบิดออกมา คำก็มนุษย์ สองคำก็มนุษย์ ทำไมถึงเขียนเส้นคั่นกันขนาดนั้น กระรอกน้อยของเขาออกจะน่ารักขนาดนี้ ทำขนมก็เก่ง ทำไมถึงไม่เปิดใจบ้าง จะใช้คำระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์อีกนานไหม

"พี่คีย์ครับ พี่เป็นใคร" เสียงหวานเอ่ยถามหลังประโยคอันโหดร้ายนั่น

"เป็นรัชทายาท ถามข้าแบบนั้นทำไม" เสียงของคีย์ในตอนนี้ไม่สามารถลดลงได้เพราะความโกรธกำลังครอบงำ รังสีของพลังเริ่มแผ่กระจายไปรอบตัว ดวงตาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเลือด

"ในเมื่อพี่รู้ตัวว่าพี่เป็นใครก็คงจะรู้ว่าควรทำต้องอย่างไร การที่มีพลังมากเกินไปก็ไม่ควรใส่ใจ เราไม่สามารถห้ามให้ใครไม่นินทาได้เหมือนห้ามไม่ให้พระอาทิตย์ส่องแสง สิ่งที่ทำได้คือรับมือสิ่งที่จะเกิดขึ้นให้ดีมากกว่านำมาทำลายตัวเองแบบนี้

พวกเขาน่าจะรู้ตัวแล้วว่าตัวเองทำผิดในฐานการนินทาเจ้านายของตนเอง การว่ากล่าวตักเตือนหรือลดเงินที่สมควรจะจ่ายคือสิ่งที่สมควรแต่การฆ่ากันไม่ใช่สิ่งที่เชื้อพระวงศ์ควรทำ มิฉะนั้นคงไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานเท่าไหร่นัก"

"ส่วนพวกเจ้าถ้าอยากจะนินทาข้ามากขนาดนั้น ถ้ายังไม่มีอะไรที่ดีพอก็อย่ามาปากสว่างคิดนั่นนี่ไปเอง เป็นมนุษย์แล้วยังไง เป็นแวมไพร์แล้วเจ๋งตรงไหน ข้าเป็นกัปตันชมรมคาราเต้ที่กวาดรางวัลถึงสามปีซ้อนเชียวนะ แน่จริงก็เข้ามาเลย! จะฟันไม่เลี้ยงเลยสักตัว" น้ำเสียงทรงอำนาจ ดวงตาแข็งกร้าวมองอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด รังสีความบริสุทธเอ่อล้นออกมาจากร่างสูงโปร่งอย่างเห็นได้ชัด พลังของเทพเริ่มตื่นขึ้นเพราะเหตุการณ์นี้เสียแล้ว

"ส่วนเรื่องที่ข้าเป็นลูกครึ่งเทพหรือไม่นั้น...น่าจะพิสูจน์ได้ด้วยตาของพวกเจ้าแล้วนะ ไอ้พวกไม่มีหัวคิด" สิ่งที่คีย์คิดว่าเป็นลูกครึ่งเทพนั้นผิดมหันต์เพราะร่างกายของไวท์เริ่มมีเกล็ดออกมาผสมกับปีกสีขาว หมายความว่าเด็กคนนี้

"ข้าคือบุตรของเทพอพอลโล่ * กับซิคฟรีด ** ต่างหากล่ะ ทีนี้ก็น่าจะกระจ่างกันทั้งสายตาและคำพูดแล้วสินะ" ปิดบังตัวตนไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะถ้ายังมัวแต่มานินทากันแบบนี้ตลอดเวลาก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน แล้วเป็นการหยุดยั่งไม่ให้รัชทายาทฆ่าคนรับใช้พร่ําเพรื่ออีกต่างหาก เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวก็คราวนี้ล่ะ

"ขออภัยด้วยขอรับ คุณชายไวท์ / ได้โปรดให้อภัยพวกเราด้วยนะคะ คุณชายไวท์"

"กระรอกน้อย หมายความว่าเจ้าเป็นลูกครึ่งเทพกับมังกรงั้นเหรอ" ดูเหมือนว่ายังมีอีกคนที่ยังตกใจอยู่สินะ

"ความจริงนี่ยังไม่ถึงเวลาของข้าด้วยซ้ำที่จะต้องปรากฏตัว แต่ดูเหมือนจะมีเหตุการณ์กระตุ้นเด็กคนนี้สินะ ในนามของผู้ปกป้องและดูแลบุตรแห่งเทพและมังกร หากมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ข้าคิดว่าพวกเจ้าได้ตายกันหมดนี้อย่างแน่นอน"

ตุ้บ!

"กระรอกน้อย! จีน! ไวท์! "

"ไปตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้! "

คำอธิบาย

*=เทพแห่งพระอาทิตย์ผู้เป็นดั่งแสงสว่างของมนุษย์ชาวกรีก

**=มังกรที่สังหารมังกรแล้วเลือดมังการอาบตัวทำให้เกิดความอมตะ ไม่มีวันตาย