ตอนที่  5 สงครามเย็น

 

“ฟางหยง” เพียงแค่ยกน้ำชาขึ้นมาจิบตามหลังจากที่เหม่ยหลินพูดตอกกลับสองแม่ลูกกลับไปโดยที่เธอไม่ต้องออกแรง คิดไม่ถึงว่าลูกสาวของเธอจะโตขึ้นมากขนาดนี้ หว่านเจินเหมือนกับถูกน้ำกรดสาดหน้าก็ไม่ปาน แม้แต่รุ่ยถิงก็ยังรู้สึกได้ว่าลู่เหม่ยหลินรับมือได้ยากกว่าเดิม

“ว่าแต่รุ่ยถิงเรียนบัญชีมาไม่ใช่เหรอ ดีดลูกคิดเป็นหรือยัง”

“คือว่า... ก็พอได้ค่ะ”

“แค่พอได้เหรอ แย่จังที่จริงจะอาศัยเครื่องคิดเลขสมัยใหม่มาช่วยคิดน่ะใคร ๆ ก็เรียนได้แต่ศิลปะการดีดลูกคิดลับสมองได้ดีกว่า นี่คงไม่บอกนะว่าสอบผ่านมาได้ด้วยการใช้เครื่องคิดเลขช่วยน่ะ”

“แต่ว่า… อาจารย์ก็ไม่ได้ห้ามให้เอาเข้าไปสอบนี่คะ”

“ไอหยา!! อะไรนะอาถิงนี่ยังดีดลูกคิดไม่เป็นงั้นเหรอ แต่ที่ร้านของเราใช้ดีดลูกคิดตลอด ถึงจะคิดเงินได้เร็วพ่อบอกแล้วไงว่าอย่าไปพึ่งเครื่องมือพวกนี้มากมันเชื่อถือไม่ได้ ไม่ได้เรื่องเลย รีบ ๆ เอาของไปเก็บเถอะไป”

“คุณพ่อคะ...”

“คุณพ่อคะบัญชีที่เอามาให้หนูตรวจเมื่อวันก่อนมีผิดอยู่สองหน้านะคะ พ่อจะเอาไปให้ลุงกวงตรวจก่อนก็ได้ค่ะ ดูเหมือนว่าจะมีเงินเกินอยู่สามหยวนที่หาที่มาไม่ได้ น่าจะคิดเงินลูกค้าเกินหรือไม่ก็ลุงกวงคงลืมลงรายการไว้ค่ะ”

“งั้นเหรอ ๆ ตรวจเสร็จหมดนั่นแล้วเหรออาหลินยอดไปเลย เห็นไหมอาถิง หัดเรียนรู้กับอาหลินบ้างถ้ายังดีดลูกคิดไม่เป็นจะไปทำงานอะไรได้ วันไหนไอ้เครื่องบ้านั่นมันพังชีวิตแกไม่พังไปกับมันด้วยเหรอ”

“เดี๋ยวหนูขึ้นไปเอาสมุดบัญชีมาให้นะคะพ่อ”

“รีบขึ้นไปเถอะจ้ะ เสร็จแล้วก็พักผ่อนเสียหน่อย “ดีดลูกคิดทั้งวัน” คงจะเมื่อยแย่แล้ว เดี๋ยวแม่จะให้คนเอาชากับของว่างไปให้"

“ขอบคุณค่ะคุณแม่”

เหม่ยหลินลุกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของแม่และพ่อที่ชื่นชมในตัวเธอ สองแม่ลูกที่ไม่อยู่ที่บ้านเพียงสี่เดือนคิดไม่ถึงเลยว่าลู่เหม่ยหลินจากคนที่ไม่ได้เรื่องจะตอกกลับพวกเธอจนจุกพูดไม่ออกขนาดนี้ อีกทั้งพ่อลู่เองก็แทบจะไม่เห็นหัวทั้งสองคนแม่ลูกอีกเลย

“อ่าว ยังมัวนั่งอะไรอยู่เอาของไปเก็บสิจะวางเกะกะตรงนี้อีกนานไหม นี่คุณเดี๋ยวบ่ายนี้ผมจะไปร้านที่ท่าเรือหน่อยจะไปบอกให้ตากวงหาเงินที่เกินมาว่ามาจากไหน ถ้าไม่ได้อาหลินคงไม่รู้เลยนะเนี่ย”

เหม่ยหลินเดินยิ้มขึ้นไปเพื่อหยิบสมุดบัญชีลงมา สามเดือนที่ผ่านมาเธอรู้ว่าพ่อลู่เป็นพ่อค้าหัวโบราณที่ไม่ค่อยยอมรับเทคโนโลยีสมัยใหม่เท่าไหร่ เหม่ยหลินที่เคยเรียนดีดลูกคิดจากเถ้าแก่ร้านขายยาจีนมาจึงใช้จังหวะนี้ช่วยงานคุณพ่อเพื่อเอาไว้เป็นอาวุธ แต่คิดไม่ถึงว่าจะสามารถใช้มันเป็นอาวุธฟาดกลับคนได้รวดเร็วแบบนี้

วันถัดมา

วันนี้เป็นวันที่พี่ใหญ่ของเธอกลับมาที่บ้าน เมื่อพี่ใหญ่ “ลู่เย่าหยาง” กลับมา ลู่รุ่ยถิงก็รีบวิ่งเข้ามาประจบเขาทันทีเพราะแต่ไหนแต่ไรเธอก็ใช้ความเป็นน้องคนเล็กคอยประจบให้เขาเอ็นดูอยู่เสมอ ผิดกับลู่เหม่ยหลินที่เอาแต่ใจตัวเองจึงทำให้พี่ชายแท้ ๆ อย่างเย่าหยางก็ไม่ค่อยชอบนิสัยของเธอ ดังนั้นเขาจึงสนิทกับรุ่ยถิงมากกว่าน้องในไส้ที่คลานตามกันมา

“กลับมาก็ดีแล้ว หลี่เซียงเป็นยังไงบ้างยังแพ้ท้องอยู่ไหม”

“ดีขึ้นมากแล้วครับ แม่หลี่ส่งคนมาช่วยดูแลที่ร้านตอนนี้ก็เลยมีคนช่วยดูหน้าร้านแทน กลางวันอาเซียงก็ได้พักผ่อน”

“อืม ดีแล้วล่ะ”

“พี่ใหญ่ครั้งนี้หนูสอบได้คะแนนดีจะให้อะไรคะ”

“ขี้อ้อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน พี่ซื้อนี่มาฝาก”

เขายกกระดานลูกคิดออกมาให้เธอพร้อมกับอุปกรณ์การเรียนชุดใหญ่ซึ่งลู่รุ่ยถิงที่พึ่งมีเรื่องเฉียด ๆ กับเหม่ยหลินเมื่อเห็นก็เกิดอาการจุกขึ้นมาทันทีจนสีหน้าของสองแม่ลูกเจื่อนไป

“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรออาถิงเรียนบัญชีการฝึกดีดลูกคิดสำคัญมากนะควรจะหัดเอาไว้ให้คล่องจะดีกว่า”

“หึ น้องแกถนัดใช้ไอ้เครื่องกด ๆ นั่นมากกว่า วิธีโบราณแบบนี้หล่อนไม่สนหรอกซื้อมาให้ผิดคนแล้วล่ะ”

“อะไรนะครับ แต่…”

“เอ่อ อาถิงรีบขอบคุณพี่ใหญ่สิเร็ว ๆ เข้า”

หว่านเจินรีบสะกิดให้รุ่ยถิงขอบคุณพี่ใหญ่ที่เริ่มทำสีหน้าไม่ค่อยดีเพราะเห็นว่าเธอรู้สึกไม่ดีซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าที่บ้านเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่นานก็ได้คำตอบเพราะน้องสาวอีกคนที่ไม่ได้พบมากว่าครึ่งปีเดินลงมาพร้อมกับสมุดบัญชีสามเล่มของร้านที่ท่าเรือ

“อาหลินเร็ว ๆ เข้าพี่ใหญ่กลับมาแล้วแม่ให้อาหงไปเรียกตั้งนานทำไมพึ่งจะลงมาล่ะ”

เหม่ยหลินที่ใบหน้าแจ่มใสกว่าเดิมเพราะเธอไม่แต่งหน้าและแต่งตัวเรียบง่ายเวลาอยู่บ้านทำให้พี่ชายอย่างเย่าหยางไม่คุ้นเคย เพราะน้องสาวคนรองของเขามักจะชอบของสวยงามอย่างเครื่องประดับและสินค้าราคาแพงแต่นี่เธอดูไม่ต่างกับนักศึกษาอย่างรุ่ยถิงเลยไม่ใช่เหรอ

“สวัสดีค่ะพี่ใหญ่มาถึงนานแล้วเหรอคะ อาหง รีบไปเอาชาพุทราจีนเก๋ากี้มาให้พี่ใหญ่ดื่มหน่อยสิ เอาขนมงาดำที่ทำไว้มาด้วยนะ”

“ค่ะคุณหนู”

เย่าหยางถึงกับถลึงตามองน้องสาวคนรองเหมือนกับไม่เคยเห็นมาก่อน เธอจัดแจงสั่งสาวใช้ด้วยเสียงที่ไม่ตะคอกและยังเป็นกันเองและกำลังยื่นสมุดบัญชีคืนให้กับพ่อของเธอต่อหน้ารุ่ยถิงกับหว่านเจิน

“พ่อคะ บัญชีที่ลงรายการผิดหนูใช้กระดาษสี ๆ กั้นเอาไว้ให้ บอกให้ลุงกวงตรวจสอบละเอียดหน่อยนะคะ เงินไม่หายแต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าลุงกวงจะลงจำนวนสลับกันค่ะ”

“เอาอีกแล้ว นี่ถ้าไม่ตรวจก็พลาดทุกทีสิน่า”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ บัญชีเยอะขนาดนั้นก็ต้องมีบ้างแหละค่ะที่พลาด”

“อาหลิน นี่น้องคิดบัญชีเป็นด้วยเหรอ”

“เป็นสิปัดโธ่!! อย่ามาดูถูกน้องแกเชียว บัญชีของพ่อตอนนี้ก็ได้อาหลินนี่แหละที่ช่วยตรวจให้ ตากวงนี่เอ่ยปากชมไม่หยุดเลยว่าอาหลินตรวจสอบละเอียดแม้แต่ส่วนเล็กส่วนน้อยก็ไม่พลาดอีกทั้งยังแจ้งให้ตากวงแก้ไขได้ถูกจุดและทำงานง่ายขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย”

“แล้วทำไมถึงลงมาช้านักละพี่ใหญ่มาตั้งนานแล้ว แม่ให้อาหงไปตามตั้งนานแล้ว”

“คือว่าลูกคิดที่คุณพ่อให้มันมีเสี้ยนหลุดออกมาก็เลยทำให้คิดช้าไปหน่อยน่ะค่ะ”

สิ่งที่ลู่เย่าหยางได้ยินแทบจะทำให้เขาหันไปมองน้องสาวตัวเองอีกครั้ง ทั้งน้ำเสียงท่าทางการพูดและสิ่งที่เธอทำครั้งนี้ทำให้เขาถึงกับแปลกใจว่านี่คือลู่เหม่ยหลิน น้องสาวของเขาจริง ๆ หรือ อีกอย่าง คนอย่างเหม่ยหลินกับลูกคิดเนี่ยนะ ฟังดูแล้วไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันได้เลยด้วยซ้ำ แต่ว่า....

“อาหลิน เธอบอกว่าดีดลูกคิดเพื่อตรวจบัญชีให้คุณพ่อเหรอ”

“ค่ะพี่ใหญ่ อาหงยกมานี่เถอะเดี๋ยวฉันทำเอง”

เธอไม่ได้พูดอะไรต่อแต่รินน้ำชาที่ลอยพุทราจีนกับเก๋ากี้ส่งให้พี่ชายดื่ม เมื่อเขาจิบคำแรกก็เริ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงว่าเวลาผ่านไปน้องสาวของเขาจะเติบโตจนเปลี่ยนไปขนาดนี้

“อาหลิน ชานี่…”

“พี่ใหญ่ลองบีบมะนาวลงไปหน่อยไหมคะ พึ่งลงจากเรือมากอาจจะยังเวียนหัวอยู่จะได้สดชื่นขึ้น ถ้ากลัวเปรี้ยวก็ใส่น้ำผึ้งลงไปหน่อย”

“ชานี่อร่อยมากเลย นี่ถ้าอาเซียงได้ดื่มคงจะชอบน่าดู”

“พี่สะใภ้เป็นยังไงบ้างคะท้องอ่อน ๆ แบบนั้นต้องห้ามเดินเร็ว ๆ และยกของหนัก ห้ามโดนลมและแช่น้ำอุ่นนาน ต้องพักผ่อนมาก ๆ นะคะ”

เย่าหยางถึงกับหันมามองน้องสาวคนรองด้วยความสนใจ รุ่ยถิงและหว่านเจินไม่เคยรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกเท่าครั้งนี้มาก่อนเพราะอย่างน้อยเย่าหยางจะให้ความสำคัญกับรุ่ยถิงที่เป็นน้องคนเล็กมาตลอด แต่นี่เขาแทบจะไม่มองมาที่ทั้งคู่เลยแต่หันไปถามเหม่ยหลินด้วยความอยากรู้

“ยาต้มบำรุงครรภ์ที่คุณแม่ส่งไปให้ครั้งก่อน…”

“ใช่จ้ะ อาหลินเป็นคนไปซื้อมาให้บอกว่าเป็นตำรับยาโบราณแก้อาการวิงเวียนหน้ามืด ลดอาการแพ้ท้องและทำให้หลับสนิท มันดีสำหรับคนท้องแม่ก็เลยให้อาหลินไปซื้อมาและส่งไปให้ลูกน่ะ”