ตอนที่  7  งานหมั้น

เจ้าสาวในชุดกี่เพ้าเต็มรูปแบบพิธีการสีแดงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับแขกในงานที่รีบหันไปดูก่อนที่เฉินหยวนลี่จะเดินมาเปิดประตูให้กับเจ้าบ่าวลงมาจากรถ

ทันทีที่หมอเฉินในชุดสูทสีดำเนคไทแดงติดเข็มกลัดเจ้าบ่าวกางเกงสีดำเดินลงมาก็สะกดทุกสายตาให้หันไปมองโดยเฉพาะ “ลู่รุ่ยถิง” ที่ตกตะลึงกับความหล่อของว่าที่พี่เขยในทันที

“แม่… นั่นคือ”

“หมอเฉินยังไงล่ะ เฉินต้าเว่ยคุณชายรองตระกูลเฉิน”

“เขาหล่อจังเลย ที่จริงแล้วหนูก็แต่งกับเขาได้ใช่ไหมคะถ้าพี่รองยอมเพราะตามธรรมเนียมแล้วผู้ชายมีเมียหลายคนได้ไม่ใช่เรื่องแปลก”

“จะบ้าเหรอคิดอะไรแบบนั้น”

“ก็…. หนูว่าเขาดูดีออกนี่คะอีกอย่างเขาเป็นถึงคุณหมอและตระกูลเฉินก็ยังเป็นตระกูลทหารที่เก่าแก่มีชื่อเสียง”

“อยากเป็นเมียน้อยเหมือนแม่เหรอ แกเลิกคิดเรื่องบ้า ๆ นี้ไปได้เลยแม่ไม่มีทางยอมให้แกเป็นเบี้ยล่างนังลูกเมียใหญ่นั่นอีกหรอก”

แต่ลู่รุ่ยถิงกลับไม่ได้คิดแบบนั้น เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่น่ามองและมีเสน่ห์เท่ากับเฉินต้าเว่ยมาก่อนเลย เขาทั้งดูดี หล่อและดูเป็นผู้ใหญ่ เมื่อหยวนลี่ยื่นช่อดอกไม้ให้เฉินต้าเว่ยก็เดินเข้าไปข้างในตรงที่โต๊ะพิธีหมั้นที่มีเจ้าสาวของเขานั่งอยู่

วันนี้เธอก็ยังคงนิ่งจนเขานึกแปลกใจที่เธอไม่ลุกขึ้นมาโวยวาย แต่กลับเป็นเขาเองที่หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นคู่หมั้นของเขาในชุดกี่เพ้าสีแดงและแต่งหน้าเข้ากับชุดพร้อมกับเก็บผมรวบขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าที่ดูสวยเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้

“ผมขอโทษที่มาช้า”

เขากระซิบบอกเธอที่หันมามองเขาด้วยใบหน้าที่นิ่งพอ ๆ กันกับเขาซึ่งแม้แต่หยวนลี่ก็แปลกใจกับท่าทีนี้ของคุณหนูรองตระกูลลู่อยู่ไม่น้อยเพราะเธอไม่เพียงแต่ไม่ว่าเขา แต่กลับตอบพี่รองของเขาเพียงไม่กี่คำ

“ไม่เป็นไรค่ะ รีบทำให้จบพิธีเถอะฉันนั่งจนเหน็บจะกินอยู่แล้ว”

เมื่อพิธีเริ่มเฉินต้าเว่ยจึงได้ค่อย ๆ บรรจงสวมแหวนให้คู่หมั้นตรงหน้า ส่วนเธอเองก็จับแหวนมาสวมให้เขาด้วยเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าแหวนที่เธอสวมให้เขาพอดีกับนิ้ว แต่แหวนที่เขาสวมให้เธอกลับใหญ่กว่านิ้วไปเล็กน้อยทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นไปกว่าเดิม

“ขอโทษนะคือผมคิดว่าวัดมาพอดีแล้ว คุณผอมลงเหรอ”

“ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่ถือ”

ท่าทีวางเฉยของคู่หมั้นสาวทำให้เขาเกรงใจและรู้สึกผิดมากจนจุกขึ้นมาถึงคอ เขาไม่ได้ลืมเวลาแต่ภารกิจที่โรงพยาบาลยุ่งมากจนแทบจะเตรียมตัวไม่ทัน โชคดีที่งานหมั้นจัดแบบเรียบง่ายและเชิญเพียงแค่ญาติสนิท เมื่อพิธีหมั้นจบลงอย่างเรียบร้อย คู่บ่าวสาวส่งแขกจนเสร็จแล้วเฉินต้าเว่ยก็จะขอตัวกลับทันทีเธอจึงเดินมาส่งเขาที่รถ

“ขอบคุณนะคะที่มา กลับดี ๆ นะคะ”

“คือว่า…”

“พี่รองคะ ไม่คิดจะแนะนำให้หนูรู้จัก…พี่ชายบ้างเหรอคะ”

ลู่เหม่ยหลินหันไปมองหน้ารุ่ยถิงและหันมามองคู่หมั้นของตัวเองที่ยืนข้าง ๆ เธอและเข้าใจได้ทันที รุ่ยถิงคงจะถูกใจคู่หมั้นของเธอเข้าเสียแล้วสินะ

“หมอเฉินคะ…”

“ผมกับคุณเป็นคู่หมั้นกันแล้ว คุณควรเรียกผมว่าพี่ต้าเว่ยได้แล้ว ว่าแต่อาหลิน…เธอคนนี้เป็นใครเหรอ”

เพียงแค่เขาเรียกเธอว่าอาหลินเธอก็เริ่มหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทำอะไรไม่ได้เมื่อเขาหันมามองเธออีกครั้ง

“เอ่อ นี่ลู่รุ่ยถิงลูกสาวแม่เล็กของฉันค่ะ”

“สวัสดีค่ะพี่ต้าเว่ยฉันเป็นน้องพี่เหม่ยหลินค่ะ เรียกว่าอาถิงก็ได้ค่ะ”

“สวัสดีครับคุณหนูเล็กลู่ คุณเรียกผมว่าหมอเฉินน่าจะเหมาะสมกว่านะครับเพราะเราไม่ได้คุ้นเคยกันขนาดนั้นผมไม่ค่อยสะดวกให้ใครเรียกด้วยชื่อ อาหลินวันนี้ผมต้องรีบกลับไปที่โรงพยาบาล ถ้ายังไงอีกสามวันจะมีงานเลี้ยงวันเกิดคุณย่าที่บ้านอยู่แล้ว เอาไว้ผมจะมารับคุณ”

รุ่ยถิงถึงกับหน้าถอดสีเพราะไม่คิดว่าต้าเว่ยจะหักหน้าเธอแบบนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะยอมเรียกเหม่ยหลินว่าอาหลินแต่เขากลับไม่ยอมเรียกเธอว่าอาถิงและไม่ให้เธอเรียกเขาว่าพี่ต้าเว่ยอีกด้วย

“ค่ะ คุณป้าบอกฉันแล้วค่ะ”

“คุณควรเรียกท่านว่าคุณแม่ได้แล้วนะ”

“เอ่อ คือว่าฉันยังไม่ค่อยชินค่ะ”

“ก็เริ่มชินได้แล้ว เอาล่ะผมกลับก่อนนะเอาไว้จะโทรมาบอกเวลานัด”

“ค่ะ แล้วชุดของคุณ"

“เดี๋ยวกลับไปเปลี่ยนที่โรงพยาบาล”

“ถ้าอย่างนั้นก็ขับรถดี ๆ นะคะ”

“จริงสิอาหลิน"

เธอหันมามองเขาอีกครั้งด้วยความแปลกใจ

“คะ คุณยังมีอะไรอีกเหรอคะ”

“แหวนนั่นเอาไว้ผมจะเปลี่ยนให้ใหม่นะ ผมขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปเลือกกับคุณก่อนที่จะถึงวันหมั้น ผมไปก่อนนะ”

“ไปก่อนนะครับพี่สะใภ้รอง”

“ขับรถดี ๆ นะคะพี่หยวนลี่”

“ครับผม”

ประตูปิดลงโดยที่ไม่มีใครสนใจรุ่ยถิงที่ยืนอยู่ข้างหลังเหม่ยหลินเลยสักคน ครั้งนี้รุ่ยถิงนับว่าเสียหน้าอีกครั้งเมื่อรถของเจ้าบ่าวค่อย ๆ เคลื่อนออกไปจากบ้านตระกูลลู่ 

“พี่รองคะ”

เหม่ยหลินหันมามองน้องสาวต่างแม่ที่ยืนรออยู่

“มีอะไรเหรอ”

“พี่คิดว่าผู้ชายมีเมียได้กี่คน แล้วถ้าหากว่าผู้ชายหนึ่งคนแต่งกับผู้หญิงที่เป็นพี่น้องเข้าบ้านไปพร้อมกันพี่ว่าจะผิดไหมคะ”

เหม่ยหลินยืนยิ้มอยู่กับคำถามที่รุ่ยถิงถามออกมา นี่เธอไม่คิดจะปิดบังความคิดแบบนี้เลยเหรอ แม้ว่าสมัยนี้การที่ผู้ชายแต่งภรรยาหลายคนจะยังเป็นที่ยอมรับอยู่แต่หากเป็นเธอที่จะต้องใช้สามีร่วมกับคนอื่นโดยเฉพาะกับคนที่พึ่งถามนี่แล้วล่ะก็คงเลือกอยู่เป็นโสดเสียดีกว่า 

“ผิดก็คงไม่ผิดหรอกมันขึ้นอยู่กับว่า…”

“อะไรเหรอ ขึ้นอยู่กับว่า…อะไรรีบพูดสิ”

“ขึ้นอยู่กับว่าผู้ชายเขาจะยอมรับไหม พูดง่าย ๆ ก็คือถ้าผู้ชายเขาไม่เอาต่อให้พยายามยังไงเขาก็ไม่สนยังไงล่ะ”

รุ่ยถิงหมดความอดทนกับคำถากถางนี้แล้วก่อนที่จะเริ่มแผดเสียงออกไป

“ก็ไม่ใช่เพราะความพยายามนี่เหรอเขาถึงได้ยอมมาหมั้นด้วย นี่ก็ไม่ต่างกับบังคับแค่ไม่กล้ายอมรับเท่านั้น”

“อาถิง!! กล้าดียังไงพูดออกมาแบบนี้”

“ทำไมละคะหนูพูดเรื่องจริง ถ้าพี่รองไม่บังคับมีเหรอคุณหมอเฉินจะยอมหมั้น ถ้าพ่อไม่ยื่นเงื่อนไขช่วยเหลือชาตินี้อย่าหวังว่าจะมีใครมาสู่ขอคนอย่างพี่ไปทำเมียเลย”

“อาถิง!!” / หว่านเจิน

“เพี๊ยะ!!”

หว่านเจินและคนที่เหลือในงานตกใจเมื่อฝ่ามือของลู่ตานถงฟาดไปที่หน้าของลูกสาวคนเล็กที่ก่อเรื่องอยู่ตรงหน้างาน แม้ว่าจะเหลือแค่พ่อกับแม่ของฝ่ายชายแต่สิ่งที่ไม่ควรได้ยินกลับออกมาจากปากของลูกสาวคนเล็กที่ไม่ได้เรื่องคนนี้

“พ่อ! นี่พ่อตบหนูเหรอคะ”

“แกมันไม่รู้จักอาย รู้หรือเปล่าว่าที่พูดออกมานั่นมันคืออะไร”

“หนูพูดความจริง ถ้าไม่ใช่เพราะข้อแลกเปลี่ยนเธอจะมีคนมาสู่ขอเหรอพ่อเองก็ยอมรับเถอะค่ะ พี่รองเอาแต่วิ่งตามคุรหมอเฉินมาตลอดมีใครในกวางโจวจะไม่รู้บ้าง”

“นี่แกยังกล้าพูดอีกงั้นเหรอ”

“คนที่เอาแต่แต่งตัวไปวัน ๆ แม้แต่ใบจบการศึกษาก็ซื้อมามีค่าอะไรให้คนมาสู่ขอ”

“มีสิจ้ะ”

รุ่ยถิงต้องตกใจเพราะเธอลืมไปแล้วว่าพ่อแม่ของเฉินต้าเว่ยยังอยู่ข้างใน นายพลเฉินในชุดเครื่องแบบเดินออกมาพร้อมกับภรรยา เขาไม่ชอบว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ก็จริงแต่เมื่อเทียบกับลูกคนเล็กตระกูลลู่นี่แล้ว เขารู้สึกว่าลูกชายเลือกแต่งถูกคนแล้ว

“คือว่า… คือ…”

“คุณป้าคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องมาได้ยินเรื่องแบบนี้”

“อาหลินจากนี้เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันครึ่งหนึ่งแล้ว หนูเลิกเรียกว่าป้าเถอะ ต้องเรียกคุณพ่อคุณแม่แล้วนะ”

รุ่ยถิงมองด้วยสายตาริษยา แม้แต่หว่านเจินเองก็เริ่มกันคำพูดของลูกตัวเองไม่อยู่ ด้วยนิสัยลูกคนเล็กและมีเรื่องกับเหม่ยหลินมาตั้งแต่เล็ก เธอเองก็ไม่ได้ต่างกับลู่เหม่ยหลินก่อนหน้านี้เช่นกัน เย่าหยางรีบบอกให้แม่เล็กพาเธอออกไปแต่กลายเป็นคุณนายเฉินที่หันไปมองสองแม่ลูกและยิ้มแบบผู้ดีส่งไปให้

“หนูจ้ะป้าจะบอกด้วยตัวเองอีกครั้ง เรื่องการหมั้นหมายครั้งนี้ ป้าเป็นคนทาบทามสู่ขอหนูเหม่ยหลินให้ต้าเว่ยด้วยตัวเอง ส่วนลูกชายป้าก็เป็นคนเลือกเองว่าจะแต่งกับเหม่ยหลิน ไม่ได้มีเงื่อนไขหรือการบังคับอื่น ๆ อย่างที่หนูพูด เข้าใจเสียใหม่ด้วยนะจ๊ะ”