ไม่มีขาคู่ไหนยืนได้มั่นคงเท่าขาตนเอง

หลังจากจัดการคนของจ้าวเฉิงเรียบร้อยแล้ว เซียวอี้เซียนก็เริ่มจัดการคัดกรองคน  นางมาอยู่ที่นี่ต้องคัดคนที่ไว้ใจไม่ได้ออกไป  ยุคโบราณคนมักหน้าเนื้อใจเสือ  แม้ว่ายุคปัจจุบันที่นางจากมาจะมีพวกใส่หน้ากากเข้าหากัน  แต่เรื่องวางแผนการกลับไม่อาจล้ำลึกเช่นคนโบราณได้เลย

เมื่อคัดกรองแล้ว  ก็ปรากฏว่ามีแม่บ้านที่ไม่อาจไว้ใจได้อีกสองคน  เรื่องนี้ดูไม่ยากคนไม่เคยมีพอมีขึ้นมาก็อยากอวด  ป้าฝางมีสัญญาขายตัวเดิมทีไม่มีเงินเดือนแต่กลับมีกำไลสวมใส่  วงนั้นน่าจะไม่ต่ำกว่าสามตำลึง  สาวใช้เรือนซักล้างยิ่งแล้วใหญ่  งานต่ำสุดที่ไม่มีใครอยากทำกลับมีปิ่นเงินราคาสองตำลึงเช่นกัน  ส่วนคนที่เหลือก็ทำงานปกติ     นางยังไม่จัดการ  รอราชโองการมาถึงก่อนนางจะตัดรากถอนโคนต้นไม้พิษเหล่านี้ให้เกลี้ยง

"ฉลาดเสียด้วยเลือกใช้คนที่ไม่มีใครคาดคิด  หึ  สกุลจ้าวปัญหาภัยแล้งที่พวกเจ้าแก้ไม่ได้ข้าจะทำให้สกุลจ้าวของพวกเจ้าต้องกลืนเลือดตนเองเชียวล่ะ"

เมื่อวาดแบบกังหันวิดน้ำเรียบร้อยเซียวอี้เซียนก็เข้านอน  นางวาดแบบแยกกัน  หากไม่ใช่นางต่อให้ใครได้ไปก็ไม่อาจสร้างออกมาได้  ชิ้นส่วนการคำนวณกว้างยาว  ความสูงของฐานนางแยกเป็นส่วนๆเอาไว้กันผิดพลาด  เด็กน้อยเสี่ยวฮวาหลับไปแล้ว  น้ำลายไหลย้อยมุมปากเชียว  

เซียวอี้เซียนห่มผ้าให้สาวใช้ตนเอง  นางให้เสี่ยวฮวามานอนด้วยข้างล่างของเตียงเอาผ้านวมผืนหนามาปูให้  เสี่ยวฮวาชอบที่สุดที่ได้นอนกับคุณหนู    สองนายบ่าวหลับไปแล้ว  วันพรุ่งนี้คงมีเรื่องให้ปวดหัวอีกแน่นอน   จ้าวอันป๋อเสียหน้าเพียงนั้นไม่มีวันปล่อยนางไปแน่ๆ

ดรุณีน้อยไม่รู้เลยว่าหลังจากนางหลับไปแล้ว  ปรากฏร่างสูงของบุรุษหนุ่มคนหนึ่งมานั่งมองนางอยู่เกือบครึ่งคืน  หยางเทียนหลงนั่งมองนางที่กำลังนอนหลับ  เขาได้รับข่าวว่าจ้าวอันป๋อคิดทำร้ายนาง  จึงให้คนไปดักรอคนของจ้าวอันป๋อเรียบร้อยแล้ว  ส่วนตัวเองก็มานั่งอยู่ในห้องนี้

เซียวอี้เซียนนอนตัวเกร็งนางมิได้หลับ  แม้จะรับรู้ว่าในห้องมีคนแต่นางกลับนอนนิ่ง  มีเพียงลมหายใจที่แรงขึ้น  หยางเทียนหลงจึงเอ่ยออกมา

"คุณหนูเซียวเจ้าไม่ได้หลับ  แปลว่ายาที่ถูกพ่นเอาไว้ทำอันใดเจ้าไม่ได้  ข้าเป็นห่วงเจ้าเสียเที่ยวแล้ว"

เซียวอี้เซียนลุกขึ้นมองหน้าเขา  แต่แสงสลัวของดวงจันทร์สว่างไม่พอ  นางได้กลิ่นยาสลบแต่แรกแล้วจึงหาทางแก้  อยู่ในโรงพยาบาลมาทั้งชีวิตอยู่กับกลิ่นยาทุกวันนางจึงจมูกไว  เซียวอี้เซียนเอ่ยถามคนตรงหน้า

"พี่ชาย..ข้ารู้ว่าท่านมิได้มาร้าย  ว่าแต่ท่านมาในห้องข้าได้อย่างไร"

"ข้าได้ข่าวไม่ดีมาว่ามีคนจะมาทำร้ายเจ้า"

"ท่านเป็นผู้ใดกันเจ้าคะ  เหตุใดถึงรู้เรื่องนี้"

"ข้าเป็นองครักษ์  ข้าคือคนที่ฝ่าบาทส่งมาคุ้มครองเจ้า  คุณหนูเซียวขออย่าได้กังวลใจ"

"อืม..หากท่านอยากทำร้ายข้า  ท่านคงลงมือไปแล้ว  ว่าแต่เข้าห้องสตรีเกรงว่าจะไม่ควร  รบกวนท่านออกไปเถอะ  ด้านหลังเรือนข้ามีห้องว่างไปนั่งเฝ้าที่ห้องนั้นเถิด  มีหมอนกับผ้าห่มอยู่สำหรับรับแขก  แต่จวนเซียวไร้แขกมาเยี่ยมเยือนนานมากแล้ว   อาจอับชื้นไปสักหน่อย"

หยางเทียนหลงอมยิ้มในความมืด  สตรีตรงหน้าไม่หวาดกลัวเขาทั้งที่เขาเป็นคนแปลกหน้า  อีกทั้งนั่งเจรจากับเขาเสียอีก  แต่ประโยคต่อมาทำให้เขาถึงกับต้องมองนางใหม่

"องครักษ์ท่านนี้  เราเคยเจอกันมาก่อนข้าจำเสียงท่านได้   เป็นถึงองครักษ์เงินทองคงมีไม่น้อย  ปิ่นเล่มนั้นท่านยังค้างข้าอยู่สี่สิบห้าตำลึง  บวกดอกเบี้ยอีกห้าตำลึงรบกวนท่านจ่ายข้าด้วย  ไม่ทราบท่านแม่ของท่านพอใจของขวัญวันเกิดจากบุตรชายหรือไม่เล่า"    

หยางเทียนหลงหันกลับมามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง  ฉลาดอะไรเยี่ยงนี้กันนะ  นางจำกระทั่งเสียงของเขาได้   พระชายาคนนี้อย่างไรเขาก็ต้องแต่ง   ยอมให้เป็นของคนอื่นไม่ได้  นางคือของเขาคนเดียวเท่านั้น    หยางเทียนหลงปลดถุงเงินออกจากเอวส่งให้นางก่อนจะเอ่ย

"ข้าเพิ่มดอกเบี้ยให้เจ้าอีกเป็นห้าร้อยตำลึง  พอใจหรือไม่คุณหนูเซียว"

"ไม่ล่ะ ..ข้าต้องการเท่าที่ข้าควรได้  พี่ชายท่านนี้ท่านไปได้แล้ว  หากมีคนมาเห็นท่านเดินออกจากห้องข้าจะไม่ดี  ท่านย่าของข้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่  นางรับอะไรที่รุนแรงสะเทือนจิตใจอีกไม่ไหวแล้ว"

หยางเทียนหลวงรับถุงเงินกลับมาก่อนจะล้วงเอาตั๋วเงินห้าสิบตำลึงส่งให้นาง     คนตัวสูงออกไปจากห้องแล้ว  เซียวอี้เซียนนอนคิดหาทางทำห้องให้มิดชิดปลอดภัยกว่านี้  เขามาตอนไหนเมื่อไหร่นางไม่รู้เลย  คนยุคโบราณนี้เหมือนผีจริงๆเชียว

ยามเหมาเสี่ยวฮวาน้อยตื่นขึ้นมาพร้อมกับเก็บห่มพับผ้าเรียบร้อย  ก็ไปที่ครัวเล็กต้มน้ำให้คุณหนูของตนเอง  วันนี้เซียวอี้เซียนใส่ชุดสีชมพูหวาน  ชายกระโปรงปักดอกไม้สีขาวเล็กๆรอบชาย  ปิ่นแมลงปอตัวน้อยที่เสียบแซมมวยผมที่เกล้าต่ำทำให้นางดูงดงามเย้ายวน  ใบหน้าหวานดวงหน้าที่เรียวเล็กดวงตาสุกใสราวผลซิ่งหากประคองด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียวก็คงหมด  

ยามเฉินสองคนนายบ่าวเดินออกมาจากห้องก่อนจะไปคารวะท่านพ่อและไปหาท่านย่าอีกด้วย  เซียวอี้เซียนเจอกับหมอเทวดาซุนเจิ้นหนานนางคารวะผู้อาวุโสก่อนจะเอ่ยถาม

"ท่านปู่เจ้าคะ  อาการท่านย่าเป็นเช่นไรบ้าง  ส่วนอาการของท่านพ่อเล่าเจ้าคะ"

"อืม..ย่าเจ้าขอเพียงไม่มีเรื่องสะเทือนใจอีกก็นับว่าดีแล้ว  ส่วนบิดาเจ้านั้นขับพิษยาปลุกกำหนัดหมดแล้ว  เพียงแต่ยังคงลุกไม่ไหวน่ะ"

"เซี่ยนเซี่ยนขอบพระคุณท่านปู่ซุนมากนะเจ้าคะ  หากไม่ได้ท่านข้าอาจเสียคนที่รักไปถึงสองคนเลยทีเดียว"

"เจ้าอย่าเกรงใจเลย  หากมิใช่เพราะเจ้าหวังพึ่งคนอื่นมากเกินไปจนเหตุการณ์ล่วงเลยก็ไม่ลำบากเช่นนี้  เซี่ยนเซี่ยน  ตาดีใจที่ในที่สุดสายเลือดสกุลเซียวก็คือสายเลือดสกุลเซียว  ปู่ของเจ้าเซียวหานจากชาวนาขาเปื้อนโคลน  เป็นเด็กฝึกงานอยู่โรงไม้  มเป็นคนงานทำงานให้กรมโยธา  จนได้เป็นถึงเจ้ากรมทุกอย่างได้มาด้วยความสามารถมิใช่อาศัยโชคช่วยหรือแรงสนับสนุนจากผู้ใด   บิดาเจ้าร่างกายอ่อนแอแต่กลับมีปัญญา  สองคนพ่อลูกร่วมใจในต้าฉินใครจะกล้าต่อว่าสกุลเซียวเป็นเพียงสกุลเล็กๆที่ไม่สำคัญอีก    จากนี้ไปจงเดินตามรอยปู่เจ้าเถอะ  ไม่มีขาคู่ใดเดินได้มั่นคงเท่ากับขาเจ้าเอง"

"เซี่ยนเซี่ยนจะจำไว้เจ้าค่ะ  ขอบคุณท่านตาเจิ้นหนานที่เตือนสติ  จากนี้ไป  ข้าจะเอาความรู้ที่ท่านปู่เคยสอนมากอบกู้สกุลเซียวให้รุ่งเรือง  ทำให้ยืนอยู่แถวหน้าแม้ว่าเป็นตระกูลอันดับหนึ่งไม่ได้แต่ก็จะให้อยู่หนึ่งในสิบตระกูลใหญ่ของเมืองหลวง"

"ดีๆๆ   เห็นเจ้ามุ่งมั่นเช่นนี้ข้าที่เป็นสหายของปู่เจ้าก็ดีใจแทนเขา  เสี่ยวฮวาเด็กคนนั้นฉลาดรอบรู้  ข้าเอ่ยไม่กี่คำนางก็จำได้  ข้าอายุปูนนี้แล้วหากได้คนมาสืบทอดวิชาแพทย์ก็คงตายตาหลับ"

ท่านตาเจิ้นหนานจะรับเสี่ยวฮวาเป็นลูกศิษย์หรือเจ้าคะ  เสี่ยวฮวายังไม่ขอบคุณอีก"

สาวน้อยทำหน้างงเมื่อคุณหนูของตนหันมาบอก  แต่ก็กล่าวขอบคุณผู้อาวุโสตรงหน้า  ที่ผ่านมาคุณหนูมักสอนนางเขียนหนังสือจนนางอ่านออกเขียนได้  หากได้เรียนวิชาแพทย์  ท่านยายที่ป่วยบ่อยๆก็จะได้ไม่ต้องทรมาน

"เสี่ยวฮวาขอบคุณหมอเทวดาเจ้าค่ะ   แต่ว่าแล้วคุณหนูจะทำเช่นไรเจ้าคะ"

"อย่าห่วงข้าเลย  เจ้าไปเรียนกับท่านตาพอเรียนจบก็มาเป็นหมอประจำจวนให้ข้าไง"

ทั้งสามพูดคุยกันอีกเล็กน้อยจากนั้นเซียวอี้เซียนก็ไปเยี่ยมบิดาและท่านย่า  ก่อนจะแวะโรงครัวขออาหารเพิ่ม  นางบอกว่าเมื่อคืนนางออกแรงเยอะจึงหิว   แม่ครัวจัดอาหารเพิ่มให้คุณหนูอีกชุด  เซียวอี้เซียนกลับมายังห้องของตนก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องรับรองด้านหลังเรือนของนางแล้วเดินจากมา

หยางเทียนหลงเปิดประตูออกมาก็เจอตะกร้าวางตั้งไว้  เขาเปิดผ้าออกดูก็พบปิ่นโตไม้เถาหนึ่ง  ในนั้นมีอาหารอย่างดี  บุรุษหนุ่มยิ้มให้กับตนเองก่อนจะหันไปยังทิศที่คนตัวเล็กเดินกลับไป  กลิ่นกายหอมกรุ่นของนางยังไม่จางไปเลย  ชายหนุ่มหยิบตะกร้าอาหารเข้ามาในห้องก่อนจะเริ่มกิน  อืม..ทำไมอาหารวันนี้ช่างหวานไปเสียทุกคำกันนะ