เมื่อการประชุมเรื่องอาชีพเสริมของชาวบ้านอันผิง ผ่านไปได้ด้วยดีสองคนพ่อลูกจึงรีบกลับบ้าน จะได้ทานมื้อเที่ยงและพักผ่อน พรุ่งนี้ยังต้องไปติดต่อนายช่างหาน เพื่อว่าจ้างให้มาปรับปรุงร้านค้า“ท่านพ่อเจ้าคะวันนี้พักผ่อนให้มากหน่อยชดเชยก่อนหน้านี้ ที่ท่านต้องลำบากทำงานหาเงินตั้งหลายปี” ลู่ชิงสงสารคนในครอบครั
“พี่ชาย วันนี้คงจะขายทั้งหมดให้ท่านไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ มีลูกค้าอีกหลายคนต่อแถวรออยู่นะเจ้าคะ ถ้าท่านเอาไปหมดพวกเขาก็อดกินน่ะสิ” ลู่ชิงกลัวคนที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังจะอดกิน พวกเขาอุตส่าห์มายืนต่อแถวกัน“แม่ค้าอย่าได้เข้าใจผิด คุณชายของข้าผ่านมาทำงานแถวนี้ จึงอยากจะลองชิมอาหารของเจ้า และเห็นว่าคนที่มาต่อแถ
ทางครอบครัวลู่ชิงช่วยกันแจกอาหารจนหมดเกลี้ยงแล้ว ก็เก็บของขึ้นเกวียนก่อนจะฝากไว้ กับคนที่รับฝากเกวียนใกล้ ๆ แถวนั้น เพราะพวกเขาจะไปบ้านของนายช่างหาน เพื่อติดต่อให้ไปปรับปรุงร้านค้า รวมถึงสร้างบ้านใหม่ที่หมู่บ้านอันผิงด้วย“น้องชายท่านนี้ไม่ทราบว่า นายช่างหานอยู่หรือไม่ พอดีว่าข้าจะมาติดต่อให้เขาไปปร
“ถึงแม้อาหารสองอย่างนี้ จะเป็นประเภทผัดเหมือนกันก็จริงอยู่ แต่วิธีการและรสชาติย่อมแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเจ้าค่ะ อย่างแรกข้าวผัดมีส่วนประกอบคือข้าวสวย กระเทียมสับ น้ำมัน เนื้อหมูหรือเนื้อไก่ ไข่ไก่ หอมหัวใหญ่ มะเขือเทศ ผักคะน้าและเครื่องปรุงรสส่วนผัดกะเพราประกอบด้วยพริกกับกระเทียม ที่นำไปโขลกพอหย
ลู่เวินที่พานายช่างหานมาถึงบ้านก็ไม่รอช้า พวกเขาเดินไปดูพื้นที่รอบ ๆ บ้าน เพื่อทำการวัดขนาดความกว้างความยาวของที่ดินทั้งหมด ลู่ชิงยังบอกให้นายช่างหานทำกำแพงบ้านสูงหนึ่งจั้งเสียก่อน จากนั้นค่อยสร้างบ้านโดยบ้านที่ลู่ชิงจะให้สร้างตามแบบ เป็นบ้านสองชั้นต้องใช้ก้อนอิฐในการสร้างเท่านั้น ชั้นบนมีสี่ห้องนอ
“รายงานมา ได้เรื่องว่าอย่างไรบ้าง” เขารีบสั่งให้ชุนชานรายงานมาเสียทีตันเจียงที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ส่งสัญญาณถึงสหายให้รีบพูดโดยเร็ว“เรียนซื่อจื่อ ข้าน้อยได้ไปสืบหาข้อมูล จากหัวหน้าหมู่บ้านอันผิงรวมถึงเหล่าพ่อค้า ที่มักจะเข้าไปค้าขายในเมืองหลวงมาแล้ว อันที่จริงหัวหน้าครอบครัวนี้เดิมมีแซ่ว่าอู๋ เขาเป็น
เซียวหนิงหลงสั่งการเรื่องนี้กับตันเจียง เพื่อจะได้ให้เจียวมิ่งเตรียมตัวให้พร้อม ว่าจะต้องมาทำหน้าที่เกี่ยวกับอะไรที่ตำบลหย่งฝูแห่งนี้“ขอรับ ข้าน้อยจะส่งจดหมายถึงเจียวมิ่ง ให้เตรียมตัวพร้อมออกเดินทาง” ตันเจียงแอบคิดในใจว่า เขาจะเขียนเรื่องคุณหนูลู่ชิงไปด้วยนิดหน่อย ให้เจียวมิ่งเอาไปเล่าให้ท่านอ๋องกั
“ข้าก็คิดเหมือนเจ้าต้องซื้อไปฝากคนที่บ้าน มีใครจะกล้าขายอาหารที่มีทั้งข้าว ไข่ไก่และเนื้อรวมอยู่ในอาหารแบบนี้ได้ เช่นครอบครัวนี้อีกเล่า”“นั่นสิ แถมพวกเขาก็ขายราคาไม่แพง จนพวกเราที่ทำงานรับจ้างสามารถซื้อกินจนอิ่มท้องได้เช่นนี้ ข้านับถือใจพวกเขาจากใจจริง ๆ”ลู่ชิงเมื่อประกาศบอกกับลูกค้า ก็หันมาตักอาห
ยามมีปัญหาก็เป็นข้าที่ต้องช่วยท่าน คอยวางแผนต่าง ๆ นานา ท่านมันคนเห็นแก่ตัว ข้ากับคนรักต้องจากกันตลอดกาลเพราะฝีมือของพวกท่าน ตอนนี้พ่อแม่สามีของฮูหยินก็ตายอย่างที่ท่านต้องการแล้ว อำนาจในเรือนหลังที่ท่านอยากได้ และใช้มันจัดการเรือนหลังท่านได้มันมาแล้วนี่ ทำไมต้องแสร้งทำท่าสูงส่งเช่นนั้นอีกเล่า”“ท่าน
“ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริงงั้นรึ เรื่องนี้จะมาพูดล้อเล่นไม่ได้ แล้วหลักฐานที่เจ้าพูดถึงนั่นรู้หรือว่ามันอยู่ที่ใด”“บ่าวรู้เจ้าค่ะ เพราะบ่าวแอบติดตามนางไป เพื่อดูว่าทางที่นางเดินไปนั้นมีจุดหมายอยู่ที่ใด”เหลียวเคอฮว่านเร่งเร้าให้ก้งเยว่พูดสิ่งที่เห็นโดยเร็ว “แล้วจุดหมายที่ว่านั่น คือที่ไหนเจ้าอย่ามัว
มาหลายชั่วยามแล้วเจ้าค่ะ”“จะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อวานนายท่านทั้งสองยังนั่งดื่มชาด้วยท่าทางแข็งแรง ไม่มีทีท่าว่าจะป่วยกะทันหันแล้วมันเกิดเรื่องนี้ได้อย่างไร เจ้ารีบไปตามท่านหมอมาเพื่อตรวจดูศพของนายท่าน ว่าสาเหตุการตายมาจากอะไร ส่วนข้าจะรีบไปตามนายท่านใหญ่พวกเจ้าอย่าแตะต้องหรือเคลื่อนย้ายสิ่งใด เข้าใ
หลังจากผ่านวันเข้าหอกับอนุคนใหม่ทั้งสอง นายท่านเหลียวเริ่มไม่คิดถึงงานของตน เพราะในหัวของเขาตอนนี้มีแต่ภาพของไป่ตู้ฮวากับหล่างกุ้ยอิน ที่ร่างกายเปลือยเปล่าคอยปรนนิบัติตนอยู่ทุกค่ำคืน นายท่านเหลียวให้อนุทั้งสองได้พักร่างกายเพียงหนึ่งวันเท่านั้น วันถัดไปเขารีบออกจากกรมพิธีการ มุ่งหน้ากลับจวนอย่างใจจดใ
กรี๊ดดดดดด!! เพล้ง!! เพล้ง!! กรี๊ดดดดด!!“ทำไม๊!! ทำไม๊!! คุณหนูสูงศักดิ์เช่นข้า ที่มีบุรุษมากมายหมายปองถึงได้ตาบอดยอมแต่งงานเข้าตระกูลเล็ก ๆ นี้ได้นะ ข้าไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเหลียวเคอฮว่านจะกลายเป็นคนเช่นนี้ไปได้” จ้าวฮูหยินผู้อยู่ในตำแหน่งสูงสุดในเรือนหลัง ถึงกับทำลายข้าวของภายในเรือนของตน จนพังเส
“เฉียวไท่ความคิดของเจ้าไม่เลวเช่นนั้นเอาตามที่เจ้าว่ามา แค่สองสามวันไม่นานแต่ตอนนี้เจ้าไปเตรียมคนให้ข้าที่เรือนท้ายจวน ข้าคิดว่าคนเดียวคงไม่ทำให้ข้าหายอยากได้ และอย่าลืมยาห้ามครรภ์รีบไปจัดการได้แล้วข้าจะรออยู่ที่นั่น”“ได้เลยขอรับคุณชายใหญ่ แต่บ่าวขอด้วยหนึ่งคนนะขอรับ เพราะบ่าวเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนก
“พี่เต๋อหลินส่งคุณหนูทั้งสองกลับจวนด้วยเจ้าค่ะ”“ขอรับคุณหนู เชิญพวกท่านทั้งสองขอรับ”ไป่ตู้ฮวาและหล่างกุ้ยอินกลับจวน โดยเต๋อหลินคอยดูแลเงียบ ๆ เพื่อป้องกันมิให้มีมือที่สาม เข้ามาขัดขวางแผนการของลู่ชิงได้ ส่วนบุรุษทั้งสามคนในห้อง มิได้เอ่ยขัดบทสนทนาแต่อย่างใด เพราะลู่ชิงได้บอกแล้วว่าจะขอลงมือด้วยตนเ
ก๊อก ๆ ๆ “คุณหนูเจ้าคะ คุณชายใหญ่กับคุณชายรองมาถึงแล้วเจ้าค่ะ”“เข้ามาเถิดพวกเราเพิ่งจะพูดถึงอยู่พอดี”“พวกเราสองคนเห็นรถม้าของท่านก็รีบตามขึ้นมาทันทีขอรับ ยังพอมีเวลาข้าจึงให้ลูกจ้างที่ร้าน เตรียมผลไม้มาเป็นของว่างด้วยขอรับ”“ขอบใจมากอาเสียน เป็นอย่างไรตรวจบัญชีของทั้งสองร้านแล้ว ตัวเลขดีขึ้นกว่าเด
ก้งเยว่ที่รับคำสั่งจากลู่ชิง แอบเข้ามาพบกับคุณหนูทั้งสองจากตระกูลไป่และตระกูลหล่าง นางพูดโน้มน้าวสตรีทั้งสอง ถึงแม้ต้องสูญเสียบางอย่างแต่ได้แก้แค้น และไม่นานจะได้รับอิสระออกไปใช้ชีวิตอย่างที่ตนเองใฝ่ฝัน หรือจะทำงานเป็นลูกจ้างของกิจการตระกูลสวี ขึ้นอยู่กับว่าพวกนางจะเลือกสิ่งใด โดยย้ำเวลาที่ลู่ชิงน