ตอนที่3

เสียงฝีเท้าของผู้คนมากมายที่มุ่งตรงมาทางนี้ ทำให้ฝ่ามือหนาของบุรุษที่กำลังจ้องมองแผ่นหลังบอบบางของสตรีที่นอนหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ข้างกายด้วยประกายเย็นชา ตวัดผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาคลุมร่างของนางเอาไว้ ก่อนตัวเขาจะลุกขึ้นมาคว้าเอาเสื้อผ้าที่เกลื่อนอยู่บนพื้นมาสวมใส่อย่างไม่ทุกข์ร้อนใจอันใด พอดีกับที่ประตูนั้นได้เปิดออกกว้าง พร้อมกับผู้คนมากมายที่กรูกันเข้ามา

เฉินหลี่เจินที่หลับตาแน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลนอง ริมฝีปากบวมช้ำกดลึกขึ้นอย่างเย้ยหยัน คนสารเลวพวกนั้นคงกำลังหัวเราะเยาะนางอยู่ในใจ เสียงหวีดร้องคุ้นหูที่ดังขึ้นราวกับตกใจหนักหนาของคนเหล่านั้น ทำให้มือเล็กกำเข้าหากันแน่นจนสั่นเทา ความเกลียดชังกลืนกินนางจนด้านชา ไม่สนใจความวุ่นวายที่เกิดขึ้นเบื้องหลังแม้แต่น้อย ปล่อยให้คนพวกนั้นแสดงงิ้วกันตามแต่ใจ

สวรรค์เหตุใดจึงได้ใจร้ายกับนางนัก คนพวกนั้นร้ายกาจกับนางก่อนมิใช่หรอกหรือ สิ่งที่นางตอบโต้ล้วนแล้วแต่ต้องการที่จะปกป้องตัวเอง แล้วเหตุใดจึงลงโทษนางเช่นนี้

หลังจากนี้นางก็พอจะรู้ถึงชะตากรรมของตัวเอง เฉินหลี่เจินนางได้แต่คิดอย่างขมขื่นใจ

เรื่องราวที่เกิดขึ้นสร้างความอับอายขายหน้าให้กับตระกูลเฉินเป็นอย่างมาก ผู้คนต่างพากันพูดถึงเรื่องของนางอย่างสนุกปาก ว่าคุณหนูใหญ่เฉินหลี่เจิน โฉมสะคราญที่งดงามเป็นเอกใฝ่ต่ำแอบคบหากับชายเก็บฟืนที่อาศัยอยู่หมู่บ้านชนบท ลักลอบพากันมาทำเรื่องบัดสีถึงในเรือน ท่ามกลางสักขีพยานมากมาย

ใช่แล้ว ชายชั่วผู้ที่ย่ำยีนางคือ หยางซานตง ชายเก็บฟืนและเผาถ่านเลี้ยงชีพ เมื่อนางได้รับรู้นางถึงกับร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้น นางเคยเห็นชายผู้นี้มาก่อน อีกฝ่ายมักจะมาส่งถ่านที่จวนตระกูลเฉิน เป็นบุรุษร่างกายสูงใหญ่ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยหนวดเครา จนดูน่ากลัว นางไม่ยอมออกมาพบหน้าผู้คน เก็บตัวเงียบอยู่เพียงในเรือนของตัวเอง

สวรรค์ช่างเกลียดชังนางจริงๆ

เรื่องราวในครั้งนี้ทำให้นางต้องแต่งให้กับชายชั่วผู้นั้นอย่างไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยง แม้แต่ผู้เป็นบิดาก็มิอาจช่วยเหลืออันใดนางได้ แม้จะรู้ว่านางโดนผู้อื่นใช้วิธีสกปรกทำร้าย แล้วยังจับคนที่กระทำผิดมาลงโทษไม่ได้ นางรู้อยู่เต็มอกว่าบิดานั้นปิดตาตัวเองในเรื่องนี้แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าผู้ใดลงมือ แต่ก็ไม่อาจที่จะกล่าวโทษออกมา เขาไม่อยากให้ตระกูลเฉินฉาวโฉ่ไปมากกว่านี้ สร้างความโกรธแค้นให้เฉินหลี่เจินเป็นอย่างมาก

ท่านนายอำเภอเฉินแม้จะสงสารบุตรสาวมากเพียงใด แต่เมื่อนางหม่นหมองไปเสียแล้ว จึงได้แต่ทำใจยอมปล่อยนางให้ตบแต่งกับชายต่ำต้อยผู้นั้น แต่ก็ชดใช้ให้นางด้วยการมอบสินเดิมให้นางมากพอให้ได้ตั้งตัว แม้จะไม่มากมายเช่นยามที่คุณหนูตระกูลใหญ่ออกเรือนก็ตาม แต่นางก็จะไม่ลำบาก หากรู้จักอดออม

หลังจากที่จำใจเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับชายกักขฬะ เพื่อไม่ให้ตระกูลเฉินเสื่อมเสีย เป็นที่ติฉินนินทาไปมากกว่านี้ เฉินหลี่เจินนางก็จำต้องออกจากตระกูลเฉิน นางรับรู้ได้ว่าตัวเองเป็นเนื้อเน่าที่ถูกตัดทิ้งเสียแล้ว และไม่อาจที่จะหวนคืนมาที่แห่งนี้ได้อีก นางเดินทางมายังเรือนหลังเล็กๆ ท้ายหมู่บ้านชนบทด้วยน้ำตานองหน้า มองรถม้าที่ขนย้ายข้าวของของนางจากไปอย่างเศร้าหมอง นางปล่อยให้ชายผู้นั้นขนหีบใบใหญ่ของนางเข้าไปในเรือนหลังเล็กนั้น ทุกหีบล้วนเป็นเครื่องใช้ของสตรีทั้งเสื้อผ้าและเครื่องประทินผิวแน่นอนว่าทุกอย่างล้วนเป็นของที่ดีมาก หนึ่งใบเป็นหีบสินเดิมของนางที่เป็นผ้าพับเนื้อดีเต็มหีบ มีเพียงหีบสินเดิมใบเล็กเท่านั้นที่นางถือติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา มันมีเครื่องประดับราคาสูงอยู่หลายชิ้นและทองคำอีกจำนวนหนึ่ง

เมื่อชายผู้นั้นขนหีบเข้าไปหมดแล้วก็ไม่สนใจนางอีก ท่าทางยโสของอีกฝ่ายทำให้นางยิ่งรู้สึกรังเกียจและเกลียดชังชายผู้นี้เป็นอย่างมาก และดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่ได้ชมชอบนางเช่นกัน

ตั้งแต่วันแรกที่เหยียบย่างเข้ามาในเรือนหลังนี้ เฉินหลี่เจินนางเก็บตัวเงียบอยู่เพียงในเรือนนอน ไม่ย่างเท้าออกมาจากเรือนอีกเลย แม้ว่าผู้คนที่นี่จะไม่มีผู้ใดรู้จักนางก็ตาม ไม่สนว่าชายที่อยู่ร่วมเรือนจะไปอยู่ที่ไหน เขาเองก็ไม่สนใจนางเช่นกัน ชายผู้นี้มีสายตาที่น่ากลัวมาก นางไม่แม้แต่จะกล้าสบตากับเขา อยู่เงียบๆ เพียงคนเดียวในห้อง นางไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับเขา เขาก็ไม่มายุ่งวุ่นวายกับนาง ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตของตัวเอง นางไม่มีทางยอมรับชายเก็บฟืนยากจนข้นแค้นผู้นี้มาเป็นสามีเด็ดขาด

นางคิดว่ารอให้เรื่องของนางนั้นเงียบไปเสียก่อนนางจะมอบเงินให้ชายผู้นี้สักก้อนหนึ่ง เพื่อให้เขาหย่าให้นาง แล้วนางจะกลับไปอยู่ในอำเภอ นางไม่มีวันอยู่ที่นี่ไปจนตายแน่ เมื่อถึงวันนั้นนางจะเอาคืนทุกคนที่ทำกับนางอย่างสาสม

เฉินหลี่เจินนางเป็นคนแค้นแรงเกลียดแรง นางจะรอวันที่จะได้ชำระความกับคนเหล่านั้น

เรือนหลังนี้เล็กกว่าเรือนนอนของนางที่ตระกูลเฉินเสียอีก มันเอียงกระเท่เร่จนแทบจะพังลงมา แต่ก็ยังดีที่แบ่งเป็นสัดส่วนดูสะอาดสะอ้าน เรือนนอนที่นางอยู่เป็นห้องขนาดเล็ก พอสำหรับวางเตียงเล็กหนึ่งหลัง ตู้หนึ่งหลังและหีบอีกไม่มีกี่ใบ พื้นห้องนั้นมีแผ่นไม้ปูทับบนพื้นดินที่ถูกอัดจนแน่นอีกทีหนึ่ง

เฉินหลี่เจินในทุกวันนางจะคิดวางแผนการในการแก้แค้นเอาไว้มากมาย นางรอโอกาสที่จะถึงวันของนาง สินเดิมที่บิดามอบให้นางไม่แม้จะนำออกมาใช้เพื่อความสุขสบาย ชีวิตของนางมีแต่การแก้แค้นเท่านั้น นางคอยระวังกลัวว่าชายชั่วผู้นั้นจะมาแอบขโมยของของนางไป แม้จะไม่เห็นอีกฝ่ายในระยะสายตาอีกแต่นางก็ไม่อาจวางใจ การจะชำระแค้นจำต้องมีเงินที่จะใช้ว่าจ้าง นางจึงยกแผ่นไม้แผ่นหนึ่งออกและขุดดินตรงนั้นจนเป็นหลุมที่สามารถใส่กล่องลงไปได้ นางนำสินเดิมทั้งหมดใส่กล่องแล้วห่อด้วยผ้าอีกชั้นหนึ่งใส่ไว้ในหลุมแล้วเอาแผ่นไม้ปูทับไว้วางกล่องใบใหญ่ทับเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง นางจึงได้เบาใจว่าจะไม่มีใครมาขโมยมันไป