พี่คิดถึงเธอเหลือเกิน

ในขณะที่คนหนึ่งกำลังจะมูปออนไปข้างหน้า แต่อีกคนกลับยังจมปลักวนเวียนอยู่กับอดีตที่ตัวเองทำพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย และโดนความสำนึกผิดโบยตีหัวใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันมาเป็นเวลากว่าสี่ปีเข้าไปแล้ว

ดิฐกรนั่งเหม่อลอยมองภาพถ่ายของเขากับมิรันดาในตอนที่ยังรักกันอยู่ ความรู้สึกคิดถึงโหยหาบาดลึกเข้าไปถึงขั้วหัวใจซ้ำๆ เจ็บจนเกินเจ็บไปนานแล้ว ตอนนี้ความเจ็บกลายเป็นด้านชา

นับจากวันที่พบกันครั้งสุดท้ายก็ผ่านมาห้าปีแล้วที่เขาไม่ได้พบมิรันดา ไม่ว่าจะตามหาแค่ไหนก็หาไม่พบ ราวกับว่าเธอล่องหนหายตัวไปจากโลกใบนี้แล้ว ไม่สิ ไม่ใช่โลกใบนี้ แต่เป็นโลกของเขาเองต่างหาก ถึงกระนั้นเขาก็ไม่เคยละความพยายามที่จะตามหาเธอต่อไป

ไหนจะคอนโดรังรักเก่าที่เคยฝากเพื่อนสนิทขายให้ แต่เขาก็เปลี่ยนใจในนาทีสุดท้ายตอนที่มีคนมาขอซื้อต่อ

เขาตัดใจขายที่นั่นไม่ได้ เพราะมันคือสิ่งสุดท้ายที่เก็บทุกความทรงจำระหว่างเราไว้ในตอนที่อยู่ด้วยกัน ทั้งทุกข์ ทั้งสุข หรือกระทั่งความรัก และการรอคอยที่ไม่รู้ว่าจะสมหวังได้อีกหรือไม่ แต่เขาก็ยังคงรอเธออยู่

‘แกแน่ใจนะว่าจะเก็บที่นี่ไว้’

‘อืม’

‘เก็บทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาอาจไม่กลับมาแล้วงั้นเหรอ’

คำถามของพิรามแท