คนไข้กับเคสที่ไม่ธรรมดา 2

หลังจากทำแผลเสร็จ ปิ่นปักยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ เมื่อเห็นจอมทัพลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงปรี่ไปล็อกประตูอย่างมิดชิด ก่อนจะเดินกลับมาปิดม่านหน้าต่าง

ปิ่นปักเบิกตากว้างเมื่อร่างหนาเดินมาคว้าเอวเธอ ด้วยแขนที่แหลือของเขาอีกข้าง ก่อนจะทิ้งตัวเองลงนั่งบนโซฟา จากนั้นจึงจับร่างบางนั่งลงบนตักของเขาแทน แล้วล็อกกอดเธอไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว

“ไอ้จอม!..ไอ้บ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

ปิ่นปักโวยวายนั่นแหละ แต่ก็ไม่กล้าเสียงดังเท่าไหร่ ไม่งั้นใครต่อใครคงจะพากันแห่มาที่นี่แน่ ๆ

ยิ่งเวลาเกือบจะตีสามแล้วอย่างนี้ เป็นเวลานอนของผู้ป่วยใน รวมไปถึงญาติ ๆ ของคนไข้ มันทำให้เธอไว้ใจอะไรไม่ได้เลย

รอบ ๆ ตัวมีแต่ความเงียบสงัด แสงไฟก็เปิดเอาไว้บ้าง แต่เฉพาะบริเวณที่จำเป็นเท่านั้น

ฟ่อด!

“อื้ออ..ไอ้ทุเรศ!”

“ชู่ว์!..เงียบ ๆ ได้มั๊ยวะ..”

“แต่แผลแก..”

“ไม่เป็นไร..ฉันใช้แค่ปาก..อยากจูบแกว่ะ”

!!!

“กับจับอะไรบ้างงี้..นะ”

“มะ..ไม่...อื้ออ~~”

จอมทัพยื่นหน้าเขามาจูบปิ่นปักอย่างหนักหน่วง รุกเร้า อย่างรุนแรงก่อนจะเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งจนอีกฝ่ายรู้สึกได้

แล้วมันไม่ใช่แค่นั้น เพราะไม่ใช่เพียงแค่ริมฝีปากแต่ร่างกายของหญิงสาว กำลังถูกเขารุกล้ำไปทั้งตัวด้วยเช่นกัน

กองทัพจูบปิ่นปักอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อย ๆ ผละออกอย่างเนิบนาบ…

สถานะแบบนี้ไงที่ทำให้ทั้งสองคนพูดได้อย่างไม่เต็มปาก หลังจากที่มีอะไรกันในคืนนั้น มากกว่าสิ่งที่กำลังทำร่วมกันอยู่ในตอนนี้

“ แผลขนาดนี้แล้ว แกยังจะมาซ่าอีก..”

หญิงสาวต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงหอบถี่เบา ๆ  ผิดกับอีกคนที่ปรับจังหวะการหายใจ ของตัวเองได้เป็นอย่างดี

ใช่สิ...ก็มันฝึกมานี่..

“ไม่เจ็บ..”

“แกมันหนังหนาว่างั้น?”

ปิ่นปักต่อว่า พลางขยับตัวเพื่อจะพาร่างของตัวเองออกมาจากตัก ของคนที่เรียกว่าเพื่อนรักอย่างไม่เต็มปากเต็มคำ

แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยอม...

“หน้าด้านให้อีกข้อด้วยก็ได้..ไม่เกี่ยง..”

ฟ่อด!

“อื้อ..พอแล้ว..ปล่อยฉันนะไอ้หมาจอม!”

 เพราะถ้าหากว่าเดี๋ยวใครมาเรียกหญิงสาว แล้วเห็นประตูห้องล็อกแบบนี้เข้า หมอสาวคงตกเป็นข่าวขึ้นท๊อปไลน์แน่ ๆ เลย

“ขออีกนิดนะปิ่น...นิดหน่อยตรงนี้ก่อน..พอแกออกเวรเช้า เราค่อยไปต่อที่ห้องแก”

“ไอ้ทุเรศ!..ไม่...ไม่..ไม่...ไอ้จอม...อื้ออ~~”

ปิ่นปักร้องห้าม แต่นั่นไม่ใช่เพราะอยากจะขัดใจ เพียงแต่ห่วงบาดแผลที่มันยังสดใหม่

และเกรงว่าอาจจะเกิดฉีกขาดมากขึ้นไปกว่าเดิม แต่คนแบบจอมทัพ ยิ่งห้ามมันเท่าไหร่ ก็เหมือนมันอยากจะเอาชนะเราให้ได้มากเท่านั้น

กองทัพจับปิ่นปักให้นอนราบไปกับโซฟาตัวยาว แล้วถกชายเสื้อของหญิงสาว พร้อมกับชุดชั้นในขึ้นไปค้างไว้เหนือทรวงอก

“จอม..แผลแก..จะ..ฉีก..อ๊ะ!.อื้ออ~~”

ปิ่นปักครางอือเมื่อถูกริมฝีปากหยัก ก้มลงมาตรงส่วนก้อนเนื้อนุ่มทั้งสองข้างอย่างโหยหา

และยิ่งพาให้สติของหญิงสาวเตลิดเปิดเปิงจนไม่เป็นตัวของตัวเองไปแล้วในตอนนี้

“....จอม!”

“เรียกชื่อฉันอีก..”

เสียงทุ้มแหบพร่าเงยหน้าขึ้นพูด ก่อนจะก้มต่ำลงไปจูบตรงหน้าท้องแบนราบแล้วเลื่อนกลับขึ้นมาที่เดิม

“จอม~..พอก่อน..อ๊า!”

ปากบอกว่าให้เขาพอ แต่หญิงสาวกลับทำทุกอย่างตรงกันข้ามซะงั้น ทั้งแอ่นอกให้เขาได้ดูดดึงบีบเคล้น กระทั่งกดหัวของอีกฝ่ายเอาไว้ เมื่อร่างหนาทำท่าจะผละออกไป

ปิ่นปักร้องครางอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ นั่นยิ่งทำให้ความต้องการของร่างใหญ่ พุ่งทยานสูงขึ้นไปอย่างแทบจะยั้งตัวเองไว้ไม่ได้เลย

“แกทำฉันแข็งไปหมดแล้วปิ่น! เอาเลยนะงั้น?”

เมื่อได้ยินคำพูดของจอมทัพ มันช่วยเรียกสติของปิ่นปักให้กลับมา

“เฮ้ย!..ไม่เอา!..”