เข้าสู่ระบบแชร์
แผนร้ายลักพาตัว
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-14 23:30:54มินตราหอบหายใจเบาๆ เมื่อริมฝีปากของเธอถูกกดด้วยแรงที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความคั่งแค้น ร่างบางที่คิดว่าตัวเองจะได้รับคำให้อภัยจากนาวิน บัดนี้กลับติดอยู่ในวงแขนแกร่งที่กอดรัดเธอแน่นจนไม่อาจดิ้นหลุด
“อื้อ... นาวิน...” เสียงของเธอขาดห้วงเมื่อเขาไม่ปล่อยให้เธอได้พูดต่อ ริมฝีปากร้อนของเขาบดเบียดเข้าหาอีกครั้ง ลิ้นร้อนแทรกซึมเข้ามาโดยไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธ แว่นตาหนาๆ ที่เขาสวมไว้ตลอดเวลาก่อนหน้านี้ถูกดึงออกโยนทิ้งอย่างไม่แยแส ก่อนที่เขาจะเสยผมขึ้น เผยใบหน้าคมคายและดวงตาคมที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา “คิดว่าผมจะให้อภัยคุณง่ายๆ เหรอ?” เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยกระซิบข้างหูเธอหลังจากผละจากจูบ ริมฝีปากของเขายังแตะเบาๆ บนผิวแก้มนุ่มของเธอ มินตรามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและตกใจ “นาวิน... คุณ...” เขาหัวเราะในลำคอ ดวงตาที่เคยดูอ่อนโยนกลับเยือกเย็น “คุณหลงกลผมเอง... คนอย่างคุณควรได้รับบทเรียน” เขาดันเธอให้เอนตัวไปกับเบาะรถหรู นิ้วเรียวไล้ผ่านกรอบหน้าของเธอก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาแตะที่ริมฝีปาก เขายิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ก่อนจะกดจูบเธออีกครั้ง คราวนี้เร่าร้อนและดุดันยิ่งขึ้น มินตราครางแผ่วในลำคอ มือของเธอยกขึ้นผลักอกเขาเบาๆ แต่เขากลับจับข้อมือเธอไว้แน่น รั้งมันไว้เหนือศีรษะของเธอ “คุณเคยทิ้งผมไป... วันนี้ผมจะเป็นคนทำให้คุณจำผมไปจนตาย” เขากระซิบชิดริมฝีปากเธอ ก่อนที่เขาจะครอบครองทุกสัมผัสของเธออย่างไม่ปล่อยให้เธอได้ตั้งตัว นาวินยิ่งเพิ่มแรงกดดัน ริมฝีปากของเขาบดเบียดลงกับริมฝีปากของมินตราอย่างเร่าร้อน มือหนาของเขาลูบไล้ไปตามกรอบหน้าของเธอ ก่อนเลื่อนลงมาที่ลำคอระหงอย่างเชื่องช้า “คุณรู้ไหม... ผมรอวันนี้มานานแค่ไหน” เสียงทุ้มต่ำของเขากระซิบเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความแค้นและแรงปรารถนา มินตราสั่นสะท้าน ร่างกายของเธอสั่นเบาๆ จากแรงอารมณ์ที่ทั้งกลัวและหวั่นไหวไปพร้อมกัน “นาวิน... ได้โปรด...” แต่เขาไม่ฟังคำวิงวอนของเธอ นิ้วเรียวลากผ่านลำคอของเธอ ไล้ลงไปจนถึงกระดุมเสื้อที่ถูกปลดออกทีละเม็ด เผยให้เห็นผิวเนียนขาวที่ทำให้สายตาคมของเขาไม่อาจละสายตา “คุณยังเหมือนเดิม... สวย... และเย้ายวนเหมือนวันแรกที่เราพบกัน” เขากระซิบ น้ำเสียงพร่าต่ำของเขาทำให้มินตรารู้สึกถึงแรงสะท้อนในอก “นาวิน... หยุดเถอะ... ฉัน...” คำพูดของเธอถูกหยุดด้วยนิ้วของเขาที่แตะเบาๆ บนริมฝีปากของเธอ “หยุดเหรอ? คุณเคยหยุดไหม... ตอนที่ทำให้ผมเจ็บจนแทบตาย” น้ำเสียงของเขาเยาะเย้ย แต่ลึกลงไปแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ยังไม่เคยเลือนหาย เขาโน้มตัวลงใกล้ ร่างสูงใหญ่บดเบียดลงกับร่างบางที่แทบจะดิ้นไม่หลุด ริมฝีปากร้อนของเขาประทับลงบนเนินอกของเธอ ก่อนจะลากลิ้นร้อนผ่านอย่างช้าๆ “ผมจะสอนบทเรียนให้คุณเอง” เขาพึมพำ ก่อนจะดึงเธอขึ้นนั่งตัก แขนแกร่งรัดร่างของเธอแน่นจนไม่มีทางหนี มินตราไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก เสียงหัวใจของเธอดังก้องในอก ในขณะที่เขามอบทั้งความเจ็บและความปรารถนาให้เธออย่างที่เธอไม่อาจปฏิเสธนาวินกระชับแขนรัดร่างบางไว้แน่น ร่างเล็กของมินตราแทบจมหายไปในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งของเขา เขาก้มหน้าลงแนบใกล้ริมฝีปากของเธออีกครั้ง ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาทำให้เธอสั่นสะท้าน
“คุณทำให้ผมเป็นแบบนี้เอง จำได้ไหม?” เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดริมฝีปากของเธอ ก่อนที่เขาจะกดจูบอย่างดุดันอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่จูบอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและแรงปรารถนา มินตราพยายามดันตัวเขาออก แต่กลับรู้สึกเหมือนกำลังสู้กับกำแพงหิน “นาวิน... ได้โปรด!” เสียงของเธอสั่นไหว แต่เขากลับยิ้มเยาะ “ได้โปรดเหรอ?” นาวินหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมจ้องมองเธอราวกับสัตว์นักล่าที่ไม่ยอมปล่อยเหยื่อ “คุณคิดว่าผมจะหยุดง่ายๆ เหรอ?” เขาโน้มตัวลงอีกครั้ง มือใหญ่เลื่อนไล้ไปตามเส้นผมยาวของเธอ ก่อนจะลูบไล้ผ่านลำคอระหง สัมผัสนั้นทำให้มินตราหยุดนิ่งเหมือนถูกตรึงไว้ “คุณยังเหมือนเดิม... ทั้งสวย ทั้งเย้ายวน...” เสียงของเขากระซิบแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยแรงดึงดูด นาวินยกตัวเธอขึ้นนั่งบนตัก ร่างของเธอสั่นสะท้านเมื่อเขากดมือใหญ่ลงที่สะโพกของเธอ รั้งให้เธอแนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้น “ผมจะทำให้คุณจำคืนนี้ไปตลอดชีวิต” เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงที่พร่ำราวกับคำสัญญา ก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากร้อนแรงลงบนลำคอของเธอ ไล้ลงจนถึงเนินอก มินตราพยายามห้ามเขา แต่เสียงครางแผ่วที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของเธอ กลับทำให้นาวินยิ่งกระตุ้นตัวเองมากขึ้น “อย่าต่อต้านเลยมินตรา... คุณเองก็ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?” น้ำเสียงของเขาทั้งเยาะเย้ยและลึกซึ้ง มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเธอ ขณะที่อีกมือค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ต้นขาของเธอ เขาดันขาของเธอแยกออกเล็กน้อย จนเธอต้องรีบจับแขนเขาไว้แน่น “นาวิน... หยุดเถอะ!” เสียงของเธอขาดห้วง ขณะที่ร่างกายของเธอเริ่มทรยศต่อคำพูด เขายิ้มร้าย ริมฝีปากของเขายังคงลากไล้ไปตามผิวเนียนของเธอ “หยุดเหรอ? ไม่หรอกมินตรา... คืนนี้คุณเป็นของผม” แล้วเขาก็เริ่มบรรเลงจังหวะแห่งความปรารถนา ที่ไม่มีทางหวนกลับบทที่เกี่ยวข้อง
กุหลาบในกรงใจ ขังไว้ด้วยไฟรัก
ทม ผู้หญิงแกร่งผู้ทำหน้าที่ดูแลทุกซอกทุกมุมของไร่กุหลาบที่ครอบคลุมภูเขาหลายลูก สายตาคมกริบของเธอจ้องตรงไปยังเอื้อง สาวใช้ประจำเรือนใหญ่ที่กำลังยกถาดชาอยู่ เธอขยับเข้าไปใกล้ในจังหวะที่สาวใช้อ่อนวัยกำลังพยายามหลบสายตา“ใครอยู่ในกระท่อมนั่นน่ะ เอื้อง?” เสียงเข้มของทมที่ไม่ยอมรับคำตอบครึ่งๆ กลางๆดังขึ้นในความเงียบ ทำให้เอื้องสะดุ้ง เธอก้มหน้าหลบอย่างเห็นได้ชัด มือที่กำถาดชาอยู่สั่นเล็กน้อย“ขะ...ไม่มีอะไรเจ้าค่ะคุณทม แค่คนที่คุณนาวินพามา...” เอื้องตอบเสียงแผ่ว เบือนสายตาไม่กล้ามองหน้าทมยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาแฝงด้วยความสงสัยจับจ้องใบหน้าเอื้องราวกับจะเจาะลึกไปในใจ “คนที่เขาพามา? แล้วทำไมถึงต้องพาไปไว้ที่กระท่อมปลายนั่น?”เอื้องเงียบไป ดวงตาล่อกแล่กอย่างชัดเจน ทมย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ยื่นหน้าเข้าหา “ฉันไม่ชอบคำตอบครึ่งๆ กลางๆ เอื้อง บอกมาดีๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้น...”เอื้องรีบก้มหน้าพูดอย่างลนลาน “คุณนาวินพาผู้หญิงคนหนึ่งมาเจ้าค่ะ ดูเหมือน...เธอไม่เต็มใจ คุณนาวินให้คนไปจัดกระท่อมไว้ให้ แต่ดิฉัน...ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง”ที่กระท่อมชายไร่กุหลาบมินตรายืนมองวิวทิวเขาผ่านหน้าต่างเล็กๆ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-14กุหลาบในกรงใจ คนแปลกหน้าที่กระท่อมท้ายไร่
ทมยืนพิงเสาไม้ที่เรือนใหญ่ พลางถามเอื้องด้วยน้ำเสียงที่แฝงความสงสัยและไม่วางใจ “คุณนาวินไม่อยู่อีกแล้วเหรอเอื้อง? ช่วงนี้ฉันแทบไม่เห็นเขาที่เรือนใหญ่เลย หรือว่ามีอะไรที่ฉันยังไม่รู้?”เอื้องที่กำลังยกถาดน้ำชาให้สาวใช้คนอื่นหยุดชะงัก เธอก้มหน้าต่ำเหมือนพยายามหลบสายตาของทม ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความลำบากใจ “เอ่อ...คุณทม... ฉัน...”ทมเลิกคิ้วสูง น้ำเสียงของเธอแหลมขึ้นเล็กน้อย “อะไรเอื้อง? มีอะไรก็บอกมาให้หมด ฉันสังเกตเห็นว่าช่วงนี้คุณวินทำตัวแปลกๆ แถมยังหายไปบ่อยๆ อีก มีอะไรเกิดขึ้นที่ฉันควรรู้หรือเปล่า?”เอื้องลังเลชั่วครู่ก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “ก็แค่...งานยุ่งน่ะค่ะคุณทม คุณวิน...เขาอาจจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ”แต่คำตอบนั้นกลับไม่ทำให้ทมหายสงสัย ดวงตาแหลมคมของเธอจ้องมองเอื้องอย่างพิจารณา “สำคัญถึงขั้นต้องไปอยู่ที่กระท่อมหลังนั้นหรือไง?” เธอถามตรงไปตรงมา เสียงกดต่ำเอื้องสะดุ้งเล็กน้อย มือที่จับถาดชาเริ่มสั่น เธอกัดริมฝีปากแน่นเหมือนลังเลว่าจะพูดหรือไม่“คุณวินพาใครไปอยู่ที่กระท่อมหลังนั้นใช่ไหมเอื้อง?” ทมถามซ้ำ ดวงตาของเธอแหลมคมและเอาจริงเอื้องอึกอัก สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัว “ฉัน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-14กุหลาบในกรงใจ เป็นไข้ก็รักกันได้
นาวินก้าวเข้าหากระท่อมไม้ที่เงียบสนิท แสงจันทร์ที่ลอดผ่านต้นไม้ใหญ่รอบด้านทำให้บรรยากาศดูเงียบงันและเย็นยะเยือก เขาสังเกตเห็นกองฟืนและข้าวของที่เขาสั่งให้เอื้องจัดเตรียมไว้ถูกทิ้งกระจัดกระจายหน้ากระท่อม รอยขมวดบนหน้าผากของเขาลึกขึ้น"เอื้อง!" เขากระซิบดุดันในลำคอ แม้ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นให้ตอบ แต่ความโมโหที่คุกรุ่นทำให้เขากัดฟันแน่นเขาคว้ากุญแจในกระเป๋า ไขประตูเข้าไปในความมืดมิดของกระท่อม บรรยากาศภายในชวนอึดอัดจนเขาใจหายวูบ ร่างสูงกวาดตามองหาคนที่ควรอยู่ในนี้ แต่สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงความมืดและความเงียบ"มินตรา?" เสียงทุ้มต่ำของเขาเรียกหาเธอในความมืด น้ำเสียงแฝงความห่วงและร้อนรนอย่างปิดไม่มิดไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงเสียงลมเย็นพัดผ่านกระท่อมและความเงียบงันที่ทำให้เขาแทบกระวนกระวาย มือของเขากำแน่นขณะที่ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว... ถ้าเธอหายไป?ใจของเขาเหมือนถูกบีบจนแน่นเมื่อคิดเช่นนั้น แต่แล้ว เขาก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาที่ดังมาจากมุมห้อง เสียงที่สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้เขาเดินไปตามเสียง ร่างสูงใหญ่เคลื่อนไปในความมืดจนเห็นเธอ—มินตรา ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มเก่าๆ ร่างเล็กสั่นสะท้านจากความหนา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-14
บทล่าสุด
กุหลาบในกรงใจ เป็นไข้ก็รักกันได้
นาวินก้าวเข้าหากระท่อมไม้ที่เงียบสนิท แสงจันทร์ที่ลอดผ่านต้นไม้ใหญ่รอบด้านทำให้บรรยากาศดูเงียบงันและเย็นยะเยือก เขาสังเกตเห็นกองฟืนและข้าวของที่เขาสั่งให้เอื้องจัดเตรียมไว้ถูกทิ้งกระจัดกระจายหน้ากระท่อม รอยขมวดบนหน้าผากของเขาลึกขึ้น"เอื้อง!" เขากระซิบดุดันในลำคอ แม้ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นให้ตอบ แต่ความโมโหที่คุกรุ่นทำให้เขากัดฟันแน่นเขาคว้ากุญแจในกระเป๋า ไขประตูเข้าไปในความมืดมิดของกระท่อม บรรยากาศภายในชวนอึดอัดจนเขาใจหายวูบ ร่างสูงกวาดตามองหาคนที่ควรอยู่ในนี้ แต่สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงความมืดและความเงียบ"มินตรา?" เสียงทุ้มต่ำของเขาเรียกหาเธอในความมืด น้ำเสียงแฝงความห่วงและร้อนรนอย่างปิดไม่มิดไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงเสียงลมเย็นพัดผ่านกระท่อมและความเงียบงันที่ทำให้เขาแทบกระวนกระวาย มือของเขากำแน่นขณะที่ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว... ถ้าเธอหายไป?ใจของเขาเหมือนถูกบีบจนแน่นเมื่อคิดเช่นนั้น แต่แล้ว เขาก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาที่ดังมาจากมุมห้อง เสียงที่สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้เขาเดินไปตามเสียง ร่างสูงใหญ่เคลื่อนไปในความมืดจนเห็นเธอ—มินตรา ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มเก่าๆ ร่างเล็กสั่นสะท้านจากความหนา
กุหลาบในกรงใจ คนแปลกหน้าที่กระท่อมท้ายไร่
ทมยืนพิงเสาไม้ที่เรือนใหญ่ พลางถามเอื้องด้วยน้ำเสียงที่แฝงความสงสัยและไม่วางใจ “คุณนาวินไม่อยู่อีกแล้วเหรอเอื้อง? ช่วงนี้ฉันแทบไม่เห็นเขาที่เรือนใหญ่เลย หรือว่ามีอะไรที่ฉันยังไม่รู้?”เอื้องที่กำลังยกถาดน้ำชาให้สาวใช้คนอื่นหยุดชะงัก เธอก้มหน้าต่ำเหมือนพยายามหลบสายตาของทม ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความลำบากใจ “เอ่อ...คุณทม... ฉัน...”ทมเลิกคิ้วสูง น้ำเสียงของเธอแหลมขึ้นเล็กน้อย “อะไรเอื้อง? มีอะไรก็บอกมาให้หมด ฉันสังเกตเห็นว่าช่วงนี้คุณวินทำตัวแปลกๆ แถมยังหายไปบ่อยๆ อีก มีอะไรเกิดขึ้นที่ฉันควรรู้หรือเปล่า?”เอื้องลังเลชั่วครู่ก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “ก็แค่...งานยุ่งน่ะค่ะคุณทม คุณวิน...เขาอาจจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ”แต่คำตอบนั้นกลับไม่ทำให้ทมหายสงสัย ดวงตาแหลมคมของเธอจ้องมองเอื้องอย่างพิจารณา “สำคัญถึงขั้นต้องไปอยู่ที่กระท่อมหลังนั้นหรือไง?” เธอถามตรงไปตรงมา เสียงกดต่ำเอื้องสะดุ้งเล็กน้อย มือที่จับถาดชาเริ่มสั่น เธอกัดริมฝีปากแน่นเหมือนลังเลว่าจะพูดหรือไม่“คุณวินพาใครไปอยู่ที่กระท่อมหลังนั้นใช่ไหมเอื้อง?” ทมถามซ้ำ ดวงตาของเธอแหลมคมและเอาจริงเอื้องอึกอัก สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัว “ฉัน
กุหลาบในกรงใจ ขังไว้ด้วยไฟรัก
ทม ผู้หญิงแกร่งผู้ทำหน้าที่ดูแลทุกซอกทุกมุมของไร่กุหลาบที่ครอบคลุมภูเขาหลายลูก สายตาคมกริบของเธอจ้องตรงไปยังเอื้อง สาวใช้ประจำเรือนใหญ่ที่กำลังยกถาดชาอยู่ เธอขยับเข้าไปใกล้ในจังหวะที่สาวใช้อ่อนวัยกำลังพยายามหลบสายตา“ใครอยู่ในกระท่อมนั่นน่ะ เอื้อง?” เสียงเข้มของทมที่ไม่ยอมรับคำตอบครึ่งๆ กลางๆดังขึ้นในความเงียบ ทำให้เอื้องสะดุ้ง เธอก้มหน้าหลบอย่างเห็นได้ชัด มือที่กำถาดชาอยู่สั่นเล็กน้อย“ขะ...ไม่มีอะไรเจ้าค่ะคุณทม แค่คนที่คุณนาวินพามา...” เอื้องตอบเสียงแผ่ว เบือนสายตาไม่กล้ามองหน้าทมยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาแฝงด้วยความสงสัยจับจ้องใบหน้าเอื้องราวกับจะเจาะลึกไปในใจ “คนที่เขาพามา? แล้วทำไมถึงต้องพาไปไว้ที่กระท่อมปลายนั่น?”เอื้องเงียบไป ดวงตาล่อกแล่กอย่างชัดเจน ทมย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ยื่นหน้าเข้าหา “ฉันไม่ชอบคำตอบครึ่งๆ กลางๆ เอื้อง บอกมาดีๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้น...”เอื้องรีบก้มหน้าพูดอย่างลนลาน “คุณนาวินพาผู้หญิงคนหนึ่งมาเจ้าค่ะ ดูเหมือน...เธอไม่เต็มใจ คุณนาวินให้คนไปจัดกระท่อมไว้ให้ แต่ดิฉัน...ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง”ที่กระท่อมชายไร่กุหลาบมินตรายืนมองวิวทิวเขาผ่านหน้าต่างเล็กๆ
กุหลาบในกรงใจ แผนร้ายลักพาตัว
มินตราหอบหายใจเบาๆ เมื่อริมฝีปากของเธอถูกกดด้วยแรงที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความคั่งแค้น ร่างบางที่คิดว่าตัวเองจะได้รับคำให้อภัยจากนาวิน บัดนี้กลับติดอยู่ในวงแขนแกร่งที่กอดรัดเธอแน่นจนไม่อาจดิ้นหลุด“อื้อ... นาวิน...” เสียงของเธอขาดห้วงเมื่อเขาไม่ปล่อยให้เธอได้พูดต่อ ริมฝีปากร้อนของเขาบดเบียดเข้าหาอีกครั้ง ลิ้นร้อนแทรกซึมเข้ามาโดยไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธแว่นตาหนาๆ ที่เขาสวมไว้ตลอดเวลาก่อนหน้านี้ถูกดึงออกโยนทิ้งอย่างไม่แยแส ก่อนที่เขาจะเสยผมขึ้น เผยใบหน้าคมคายและดวงตาคมที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา“คิดว่าผมจะให้อภัยคุณง่ายๆ เหรอ?” เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยกระซิบข้างหูเธอหลังจากผละจากจูบ ริมฝีปากของเขายังแตะเบาๆ บนผิวแก้มนุ่มของเธอมินตรามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและตกใจ “นาวิน... คุณ...”เขาหัวเราะในลำคอ ดวงตาที่เคยดูอ่อนโยนกลับเยือกเย็น “คุณหลงกลผมเอง... คนอย่างคุณควรได้รับบทเรียน”เขาดันเธอให้เอนตัวไปกับเบาะรถหรู นิ้วเรียวไล้ผ่านกรอบหน้าของเธอก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาแตะที่ริมฝีปาก เขายิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ก่อนจะกดจูบเธออีกครั้ง คราวนี้เร่าร้อนและดุดันยิ่งขึ้นมินตราครางแผ่วในลำคอ มือของ
