Share

บทที่ 216

ชาร์ลียิ้มก่อนที่เขาจะพูดว่า “จำสิ่งที่คุณพูดในวันนี้ก็แล้วกัน! ผมอาจต้องการให้คุณทำบางอย่างเพื่อผมในอนาคต!”

อัลเบิร์ตพยักหน้าก่อนที่เขาจะตอบว่า “คุณเวดไม่ต้องกังวลเลยครับ! คุณสั่งให้ผมทำอะไรก็ได้เพื่อคุณเลยครับ!”

ในเวลานี้ปรมาจารย์เลนนาร์ดซึ่งนอนจับท้องอยู่บนพื้นก็เริ่มโอดครวญร้องขอความเมตตา “พี่ใหญ่ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะครับ! ผมจะไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้วในอนาคต ช่วยยกโทษให้ผมด้วย ปล่อยผมไปเถอะครับ”

อัลเบิร์ตหัวเราะเยาะก่อนที่เขาจะพูดว่า “แกมันคนหลอกลวง! ฉันต้องสอนบทเรียนให้แก ลูกน้องของฉันกำลังมาจัดการแกเดี๋ยวนี้ล่ะ!”

ชาร์ลีถามเสียงเบา “นี่คุณจะจัดการกับเขายังไงเหรอ?”

อัลเบิร์ตตอบอย่างเย็นชาว่า “ผมเคยบอกไปแล้วว่าผมจะหั่นมันเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้สุนัขกิน! ผมจะไม่รักษาคำพูดของผมได้ยังไงกันล่ะครับ? ผมมีเพื่อนเป็นเจ้าของศูนย์พักพิงสุนัข เขามีสุนัขที่นั่นเยอะเลย พวกมันอาจจะกินไอ้สวะอย่างเขาจนเกลี้ยง!”

ทันทีที่ปรมาจารย์เลนนาร์ดได้ยินคำพูดของอัลเบิร์ตเขารู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น จากนั้นเขาก็ร้องไห้ร้องขอความเมตตาต่อไป “พี่ใหญ่ ผมมีครอบครัวที่ต้องดูแล ครั้งนี้ปล่อยผมไปเถอะครับ! ผมจะจดจำความเ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status