บททที่ 122

เวหามาที่โรงแรมตามที่เมืองนายบอก สีหน้าโกรธขึงเคร่งเครียด ใบหน้าหล่อเหลาเป็นที่จดจ้อง แต่เขาไม่สนใจสิ่งใด นอกจากมุ่งตรงไปหาอนิลที่ห้องพักเท่านั้น

เสียงกริ่งดังขึ้น ทำให้อนิลแปลกใจ เพราะเธอเพิ่งเช็คอินเข้ามาพักเพียงไม่กี่ชั่วโมง อีกทั้งมันก็ดึกเกินกว่าที่พนักงานหรือใครจะมารบกวนเช่นนี้ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอได้ขอหมอนและผ้าห่มเพิ่มไปอีกหนึ่งชุด ก่อนจะเปิดประตูให้ใครในเวลาเช่นนี้ เพื่อความแน่ใจเธอจึงส่องดูในช่องตาแมวก่อนว่าเป็นใคร

อนิลส่องดูที่ตาแมว แต่ไม่เห็นว่าเป็นใคร รอสักพักจึงเห็นเป็นพนักงานนำหมอนและผ้าห่มที่เธอขอเพิ่มไปมาให้ เธอจึงยอมเปิดประตู เวหาที่ยืนอยู่ด้วยมองหน้าอนิลไม่สบอารมณ์นัก อนิลพูดอะไรไม่ออก เพราะอยู่ต่อหน้าพนักงาน เขาเดินเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ และนั่งลงที่โซฟาชุดรับแขกริมกระจก ที่เปิดม่านกว้างมองทิวทัศน์ยามค่ำคืน เขารอจนกว่าพนักงานจะจัดการกับหมอนและผ้าห่มให้เธอจนเสร็จ

เมื่อพนักงานสาวของโรงแรมออกไป อนิลจึงหันมาถามเขาทันทีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”

“ใครอนุญาตให้มานอนค้างอ้างแรมในโรงแรมแบบนี้ ห้องพักที่ผมให้อยู่มันไม่สะด