บทที่ 4

ลี่เจียงเปิดลำโพงโทรศัพท์ ฉันจึงได้ยินประโยคนี้ด้วย

เห็นเพียงลี่เจียงยืนตกตะลึง ถือโทรศัพท์ค้างอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“เป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

เลือดไหลออกมาจากท่อนล่างของฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฉันรู้สึกได้ว่าลูกที่กว่าจะได้มาคนนี้กำลังจากฉันไปช้า ๆ

ฉันรู้สึกโศกเศร้าหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจ

ถ้าโทรศัพท์สายนี้โทรมาเร็วกว่านี้สักหนึ่งนาที ลูกของฉันจะยังอยู่หรือเปล่า

แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ ลี่เจียงก็ยังคงไม่เชื่อว่าลูกคนนี้เป็นลูกของเขาอยู่ดี

เขานั่งยอง ๆ ใช้มือขยุ้มผมฉันให้เงยหน้าขึ้น

“จี้โหรว เธอให้ผลประโยชน์อะไรกับคนของทางศูนย์ตรวจสินะ พวกเขาถึงได้ช่วยเธอโกหกฉัน”

ฉันยิ้มบางเบาอย่างอดสู “ลี่เจียง คุณคิดว่าฉันมีความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าคุณไม่เชื่อ ไปลองตรวจใหม่เองอีกทีก็ได้นะ”

เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ขณะนั้นพลันมีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาในบ้านของฉัน

คนที่พุ่งเข้ามาคนแรกคือพ่อของฉัน

เมื่อเขาเห็นคุณแม่ที่นอนสลบบนโซฟาและฉันในสภาพจมกองเลือด

ความเดือดดาลพลันพุ่งขึ้นหัว

พ่อของฉันถีบเข้าที่แผ่นหลังของลี่เจียง “ไอ้ชาติชั่ว แกทำอะไรลงไป?”

ตำรวจที่ตามมาล้วนเป็นลูกศิษ