บทที่ 3

แส้ฟาดลงบนร่างกายของแม่ฉัน หล่อนเหมือนไม่รู้สึกเจ็บอย่างไรอย่างนั้น

ทั้งยังหันกลับไปมองลี่เจียงเขม็ง

“เสี่ยวเจียง แกกำลังเข้าใจโหรวโหรวผิดจริง ๆ แกหยุดตีเธอได้แล้ว ตอนนี้มานั่งคุยกันดี ๆ เถอะนะ หากแกยังทำแบบนี้ต่อไป แกจะเสียใจภายหลังแน่นอน”

“เสียใจ? ผมจะเสียใจที่ไม่ได้ตบเธอให้เร็วกว่านี้มากกว่า ตอนเห็นผลตรวจก็สมควรตบเธออีกสักฉาด”

“ยายแก่ คุณคิดว่าจะปกป้องเธอได้งั้นเหรอ ปกติคุณบอกให้ผมโอนอ่อนให้เธอตลอด แล้วทำไมคุณไม่สั่งสอนลูกสาวให้รักนวลสงวนตัวบ้างล่ะ”

“วันนี้ผมจะผดุงความยุติธรรมแทนสวรรค์ ตีคุณไปพร้อมกันด้วยนี่แหละ”

ลี่เจียงยกมือหวดแส้อีกหลายครั้ง

แม่ของฉันกลัวว่าฉันจะได้รับบาดเจ็บ

จึงเข้ามากอดฉันไว้

ทนเจ็บรับแส้นั้นแทน

เมื่อหล่อนกรีดร้องออกมาอย่างอนาถ หัวใจของฉันก็เหมือนถูกบดขยี้

เพื่อปกป้องแม่ ฉันจึงไม่สนศักดิ์ศรีใด ๆ ทั้งนั้น

ฉันขอร้องอ้อนวอนลี่เจียงอย่างสิ้นหวัง

“หยุดตีได้แล้ว ลี่เจียง ขอร้องล่ะหยุดตีได้แล้ว”

“ฉันไม่ได้แอบคบกับผู้ชายคนอื่นจริง ๆ”

“ได้โปรดเห็นแก่ที่เราแต่งงานกันมาหลายปี หยุดตีแม่ฉันเถอะนะ”

เธอรับไม่ไหวอีกต่อไป

เมื่อเห็นฉันขอร้องอ้อนวอน ลี่เจียงกลับไม่หยุดมือ

เขาสบถด่าออกมา “เธอยังมีหน้ามาพูดเรื่องแต่งงานหลายปีอีกเหรอ ฉันทำไม่ดีกับเธอตรงไหน ถึงเธอจะไม่ตั้งท้อง ฉันก็ไม่เคยกดดันอะไรเธอเลยสักครั้ง ขนาดแม่ฉันบอกให้หย่าฉันยังคัดค้าน แล้วทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้?”

หลังจากฟาดแส้หลายครั้งติดต่อกัน

ฉันก็รู้สึกได้ว่าแม่ที่เข้ามากอดกำบังฉันเริ่มหมดแรงแล้ว

ในตอนนี้ลี่เจียงถึงยอมรามือ แม่จึงตัวอ่อนยวบลงเหมือนเส้นบะหมี่

ฉันลูบแผ่นหลังของหล่อน

สิ่งที่สัมผัสเจอมีแต่เลือดสด ๆ เปื้อนเต็มมือ

ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียง

“แม่ แม่คะ แม่ตื่นสิ ตื่นขึ้นมา”

แม่ของฉันหมดสติไปแล้ว

ไม่ว่าจะเรียกอย่างไรก็ไม่รู้สึกตัวตื่น

เมื่อเห็นแม่ฉันเป็นอย่างนี้ ลี่เจียงก็ลนลาน

เขายื่นมือออกไปอังใต้จมูกของแม่ฉัน จึงพบว่ายังมีลมหายใจอยู่

ชั่ววินาทีนั้นเขาก็ถอนหายใจพรวดออกมาอย่างโล่งอก

จากนั้นเขาก็อุ้มแม่ฉันไปไว้บนโซฟา

ฉันเห็นกระเป๋าวางอยู่บนโต๊ะชา จึงวิ่งเข้าไปหยิบโทรศัพท์เตรียมจะโทรเรียกรถพยาบาล

แต่ใครจะไปคาดคิดว่าพอลี่เจียงหันมาเห็นจะเข้ามาแย่งมือถือของฉันไป

“เธอจะโทรหาใคร คงไม่ใช่ว่าโทรหาจางไห่เทาหรอกนะ ฉันจะบอกอะไรให้ ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาช่วยเธอหรอก”

ฉันพูดอย่างเร่งรีบ “ฉันจะโทรเรียกรถพยาบาล แม่ฉันหมดสติไปแล้ว แม่ต้องไปโรงพยาบาล”

“ไม่ให้โทร!”

ลี่เจียงชูโทรศัพท์ของฉันขึ้น แล้วปาลงบนพื้น

ชั่ววินาทีนั้นชิ้นส่วนโทรศัพท์พลันแตกกระจาย

“ฉันว่าเธอกำลังจะโทรหาชู้เธอมากกว่า”

“ลี่เจียง คุณบ้าไปแล้ว”

ฉันร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมา ฟาดฝ่ามือใส่เขาอย่างสุดแรง

ด้วยแรงตบนี้ ทำให้ลี่เจียงเดือดดาลขึ้นมาอีกครั้ง

“แม่ง เธอกล้าตบฉันเหรอ”

เขายกเท้าถีบท้องของฉัน

ฉันกุมท้องไว้อย่างว่องไว

เขาจึงถีบโดนมือของฉันแทน

การกระทำนี้ทำให้ลี่เจียงบ้าคลั่งสุดขีด

“นี่เธอปกป้องเด็กคนนี้เหรอ ฉันรักเธอขนาดนี้ สุดท้ายเธอกลับปกป้องลูกคนอื่นอย่างเอาเป็นเอาตาย”

ลี่เจียงยกเท้าถีบลงบนมือของฉันแรง ๆ อีกครั้ง

มือของฉันถูกเขาถีบจนแทบหัก

“พอได้แล้ว หยุดตีได้แล้ว” ความโหดร้ายของลี่เจียงเป็นเหตุให้เพื่อนบ้านที่อยู่ข้างนอกลุกออกมาพูด “นายทำแบบนี้จะเป็นเรื่องใหญ่นะ”

ลี่เจียงคว้าที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมาปาใส่เขา

“ไอ้แก่ อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง”

เพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนเป็นคนสูงวัย

เมื่อเห็นลี่เจียงดวงตาแดงฉาน ก็ทยอยเผ่นหนี

ลี่เจียงหันกลับมาถีบฉันต่อ

“จี้โหรว เธอแอบคบกับใครไม่ว่า ดันมาแอบคบกับจางไห่เทา เธอรู้ไหมว่าฉันเกลียดเขาแค่ไหน”

ถึงลี่เจียงจะบอกเสมอว่าจางไห่เทาเป็นเพื่อนสมัยเรียน แต่จางไห่เทามักจะคอยกลั่นแกล้งลี่เจียงตอนอยู่ในมหาวิทยาลัยตลอด

ทั้งให้เขาออกเงินซื้อข้าวให้ วัน ๆ เอาแต่พูดถึงเขาในแง่ลบให้เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงฟัง

มีครั้งหนึ่งเคยปิดนาฬิกาปลุกของลี่เจียงตอนสอบปลายภาค คัดลอกวิทยานิพนธ์จบการศึกษาของลี่เจียง แถมยังเอาเรื่องพ่อของลี่เจียงมาข่มอยู่บ่อยครั้ง

พ่อสามีของฉันเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ลี่เจียงจึงค่อนข้างอ่อนไหวกับคำว่าพ่อ

เขาเคยเตือนหลายครั้งแต่จางไห่เทาก็ไม่เปลี่ยนนิสัย

วันจบการศึกษาทั้งสองจึงมีเรื่องทะเลาะกันยกใหญ่

ไม่มีใครคาดคิดว่าสามปีต่อมา จางไห่เทาจะมาเป็นหัวหน้าของลี่เจียง

ลี่เจียงจำต้องก้มหัวและถ่อมตนกับเขาเพื่อความอยู่รอด

ต้องใช้ชีวิตในที่ทำงานอย่างระมัดระวัง

ดังนั้นฉันจึงรับรู้ความรู้สึกของเขาในตอนนี้เป็นอย่างดี

แต่ฉันไม่เข้าใจ ในเมื่อเขาเกลียดจางไห่เทาขนาดนั้น แทนที่จะไปตบตีจางไห่เทา แต่มาทำร้ายฉันทำไม

คงเพราะจางไห่เทาเป็นผู้ชายสินะ

ในที่สุดฉันก็ได้เห็นธาตุแท้ของคนที่เอาแต่พร่ำบอกว่ารักฉันอย่างชัดเจน

เข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อถึงบอกเสมอว่าลี่เจียงอันตราย เหมือนพวกเก่งแต่ในรัง

ความเจ็บปวดดึงฉันกลับมาสู่ความจริง

มือของฉันเริ่มทนรับไม่ไหวแล้ว

ฉันมองลี่เจียงแล้วพูดกับเขาว่า “ลี่เจียง ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของคุณจริง ๆ แล้วถูกคุณทำร้ายจนแท้งไปทั้งอย่างนี้ คุณจะเสียใจไหม?”

ลี่เจียงเปิดเผยเรื่องน่าตกใจออกมา “เขาไม่มีทางเป็นลูกของฉัน ฉันจะบอกเธอแล้วกัน สีปี่ก่อนฉันเคยไปตรวจร่างกาย หมอบอกว่าน้ำเชื้อของฉันไม่แข็งแรง เลยไม่สามารถมีลูกได้”

“นี่คุณเคยตรวจมาก่อนเหรอ?”

ที่หลายปีมานี้ไม่มีลูก

ไม่ได้มีแค่ลี่เจียงที่กดดัน ฉันเองก็กดดันมากเหมือนกัน

แม่สามีจ้องหน้าท้องของฉันทุกวัน ทั้งยังบังคับให้ฉันกินซุปบำรุงที่ทำจากพวกตะขาบแมลงสาบ

มีครั้งหนึ่งที่ฉันกินแล้วอาหารเป็นพิษจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

แต่ลี่เจียงกลับไม่เคยบอกเรื่องเขาไปตรวจน้ำเชื้อมาเลย

เขารู้ทั้งรู้ว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฉัน แต่กลับปล่อยให้แม่ของเขาทำกับฉันแบบนั้น

ที่เขาบอกว่ารักฉันมันคือคำโกหกทั้งเพ

ฉันรู้สึกสิ้นหวังหมดเรี่ยวแรง

จากนั้นก็ปล่อยมือทั้งสองข้างออก ปล่อยให้เขาถีบท้องของฉันแรง ๆ

ทันทีที่ความเจ็บปวดรุนแรงปะทะเข้ามา ของเหลวอุ่น ๆ ก็ไหลออกมากจากเบื้องล่างของฉัน

ในขณะเดียวกัน เสียงโทรศัพท์ของลี่เจียงก็ดังขึ้น

เขากดรับสาย เป็นเบอร์จากศูนย์ตรวจโทรเข้ามา

“คุณลี่ ผลตรวจออกมาแล้วนะครับ เด็กในท้องของคุณผู้หญิงจี้เป็นลูกของคุณจริง ๆ”