บทที่ 1

ฉันกับลี่เจียงแต่งงานกันเข้าปีที่เจ็ด ในที่สุดก็มีลูกคนแรกสักที

ขณะที่ฉันนำผลตรวจไปให้เขาด้วยความดีใจเต็มอก เขากลับขมวดคิ้วแล้วถามฉันว่า

“เด็กเป็นลูกของใคร?”

ฉันนิ่งอึ้ง “เด็กคนนี้ก็เป็นลูกของคุณไง”

“เราสองคนแต่งงานกันมาเจ็ดปีไม่เคยมีลูก พอฉันไปทำงานนอกสถานที่ได้สองเดือนเธอก็ตั้งท้อง เธอคิดจะหลอกกันหรือไง?”

เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้ ในใจของฉันพลันเย็นวาบ

เด็กคนนี้อายุครรภ์สองเดือน นับจากเวลาแล้วจะไม่ตรงกันได้อย่างไร

ขณะที่แม่สามีเย้ยหยันอยู่ข้าง ๆ “ฉันก็ว่า ทำไมแกถึงออกไปไหนกลางคืนบ่อย ๆ ที่แท้ก็ไปหาผู้ชายคนอื่นนี่เอง”

ที่ฉันไปข้างนอกเวลากลางคืนบ่อย ๆ ก็เพราะทำงานล่วงเวลา

ฉันร้องไห้อย่างอัดอั้นเพราะพวกเขาสองแม่ลูก

สุดท้ายฉันก็พูดกับเขาว่า “ถ้าคุณไม่เชื่อ ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปตรวจดีเอ็นเอกัน!”

ไม่คาดคิดเลยว่า ลี่เจียงจะตอบตกลง

ฉันผิดหวังในตัวเขามาก วันนั้นหลังจากทำการตรวจเสร็จ ฉันก็กลับไปที่บ้านแม่

ต้องรอสามวันผลตรวจถึงจะออก

ฉันกับลี่เจียงนัดหมายกันไว้ว่าถ้าถึงเวลาจะไปดูผลตรวจด้วยกันที่โรงพยาบาล

ถ้าเด็กเป็นลูกของเขา เขาจะคุกเข่าขอโทษฉัน

แต่ถ้าไม่ใช่ เขาจะหย่ากับฉัน และให้ฉันออกจากบ้านไปตัวเปล่า

ในเวลาสามวันนี้ ลี่เจียงไม่ได้ติดต่อหาฉันเลย

ฉันทั้งโกรธทั้งเสียใจ จึงบอกกับแม่ว่า ถ้าผลออกมาแล้ว ฉันจะเอาเด็กคนนั้นออก จากนั้นก็หย่ากับเขา

แต่แม่กลับบอกฉันให้โอกาสเขาสักครั้ง

“ลี่เจียงรักแกเท่าชีวิตขนาดนั้น แถมผ่านมาตั้งนานพวกแกก็ยังไม่มีลูกสักที เขายังไม่เคยพูดอะไรเลย จู่ ๆ ก็มามีลูกแบบนี้จะสงสัยก็ไม่แปลก”

“แกรอดูเลย พรุ่งนี้ถ้าผลตรวจออกมา ลี่เจียงต้องตบหน้าตัวเองแน่ ๆ”

ประโยคนี้ถูกต้องทุกอย่าง ถึงเวลาปกติลี่เจียงจะมีนิสัยเจ้าอารมณ์แต่เขาก็รักฉันจริง ๆ

ฉันตัดสินใจเชื่อคำพูดของแม่และลองให้โอกาสเขาสักครั้ง

วันที่ต้องไปดูผลตรวจ ฉันกลับนอนหลับเลยเวลา

ขณะที่เตรียมออกไปข้างนอก เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นมา

เมื่อเปิดประตูออก ก็เห็นลี่เจียงยืนอยู่ข้างนอก

ฉันนึกว่าเขาเห็นผลตรวจแล้วเลยมารับฉันเพราะสำนึกผิด

“ลี่เจียง คุณเห็นผลตรวจแล้วใช่ไหม ฉันยังไม่…”

ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยค

ลี่เจียงก็ตบหน้าฉันเต็ม ๆ

เขาแรงเยอะมาก

แรงตบจากฝ่ามือทำให้ภาพตรงหน้าฉันมืดไปชั่วขณะ มีเลือดไหลซิบจากปาก ทั้งยังเกิดเสียงวิ้งขึ้นในหู

ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ลี่เจียง คุณบ้าไปแล้วหรือไง!”

——เพียะ

ฝ่ามือตวัดมาอีกหน

ฉันเซถอยหลังไปหลายก้าว ทรงตัวไม่อยู่จนล้มลงกับพื้น

ร่างกายชนเข้ากับโต๊ะ

ผลั่ก เพล้ง

ของบนโต๊ะร่วงกระจายลงบนพื้น

เสียงของมันดึงดูดความสนใจของแม่ฉันซึ่งอยู่ในห้องนอน หล่อนวิ่งเข้ามาพร้อมกรีดร้องแล้วรีบเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น

“ลี่เจียง แกตบเธอทำไม?”

“เธอสมควรโดนตบแล้ว” ดวงตาของลี่เจียงแดงก่ำ เขาหยิบกล่องทิชชูบนโต๊ะชาโยนใส่ฉัน “จี้โหรว เธอกล้าสวมเขาให้ฉันเหรอ วันนี้ฉันจะตีคนชั้นต่ำแบบเธอให้ตายกันไปข้าง”

เมื่อเห็นกล่องทิชชูปลิวเข้ามาหา ฉันก็ดึงแม่หลบไปด้านข้าง

ลี่เจียงพูดอย่างนี้หมายว่ายังไง?

หรือว่าผลตรวจออกมาไม่ใช่ลูกของเขา?

ฉันจึงพูดว่า “ฉันไม่เคยมีผู้ชายคนอื่น ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดเกิดขึ้นแน่ ๆ”

“เข้าใจผิด?” ลี่เจียงกัดฟันกรอดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าจอ จากนั้นก็โยนมาหาฉัน “หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ เข้าใจผิดกับผีน่ะสิ”