Kabanata 8 — Secrets

HIRAH’s POV.

He’s greedy. How many times has that echoed in my mind over and over again? He is selfish and a demon. Hindi ko na nakita si Vicenzio makalipas ang dalawang araw. Hindi ko alam kung nasaan siya.

Ngunit ito na sana ang magiging pagkakataon kong makatakas kung hindi lamang ako bantay sarado nila Leon at Zero. Those two idiots just keep bugging me every minute!

Dinadalhan pa nila lagi ako ng pagkain. And when I asked them where their boss are they just said that Vicenzio’s taking care of something at work.

Marahan kong pinilig ang aking ulo habang nakatuon ang mga mata sa tahimik na dalampasigan. Naalala ko ang sinabi ni Vicenzio noong unang nag-usap kami.

Noong una, gusto niyang mawala si Daddy at ngayon, gusto niya namang pabagsakin ang kompanya naming ilang dekada pa ang lumipas bago nakamit ang lahat ng tagumpay ni Daddy.

“This isn’t just about the proposal...” I whispered to myself.

Dahil kung doon nga lang ito sa proposal na binaggit saakin ni Vicenzio, hindi din naman yata aabot sa ganitong sitwasyon ang lahat ng ito? Biglang nag tagpi tagpi sa isipan ko ang lahat ng ginawa ni Daddy para sa’kin.

He’s just strict about everything when it comes to me. Sa sobrang istrikto niya ay maging ang pag-aaral ko ay tinigil niya noong elementarya pa lamang ako. I am homeschooled. Naalala ko pa noon kung paano kong iyakan iyon kay Daddy. I always convinced him that I am doing great in that school, naalala ko pa kung paano ko sa kaniya pinapakita ang lahat ng scores ko sa quizzes at exams na ako ang highest para lamang pigilan siya sa kaniyang kagustuhan.

I cried so much that time, pinakiusapan ko ng ilang beses si Daddy. Hanggang sa naawa na si Mommy sa’kin at sinabi nito kay Daddy na hayaan na lamang ako sa aking gusto. Ngunit ang lahat din na pamimilit ni Mommy ay nauwi sa matinding away nilang dalawa.

I didn’t have any friends there except Jarred. But the thought that I wouldn’t even be able to experience a normal life made my world collapse. Matapos ang lahat ng iyon, nasunod pa din ang kagustuhan ni Daddy. He hired my personal tutor.

I didn't really see anything unusual at that time, o dahil ba masyado pa akong bata noong mga panahon na iyon at hindi ko pa naiintindihan ang lahat?

“Hindi eh...” Angal ko sa tumatakbong katanungan saaking isipan.

Alam ko ngayon ang rason ni Daddy kung bakit sobrang higpit niya sa’kin. Hatid sundo ako sa iskwelahan ni kuya Romel, our family driver, because he’s just scared of losing me just like my Mom. Namatay si Mommy sa isang sakit.

Pero hindi masaksak sa kokote ko kung ano ang ibig iparating ni Vicenzio saakin. Hindi ko alam ko alam o may tinatago ba saakin si Daddy? I tilted my head.

May tinatago ba sa’kin si Daddy?

May kung ano ang tumatakbo sa aking isipan. Kailangan kong makatakas dito. Kailangan kong tanungin si Daddy sa kung ano ang sinasabi ni Vicenzio saakin. Dahil wala akong kaalam alam sa kung ano ang nangyayari!

And maybe...maybe Vicenzio’s right. Wala akong kwentang anak, ako dapat ang nakakaalam sa kung ano ang ginagawa ni Daddy. Bagkus, mas naging hayok pa ako sa kalayaan. Ilang beses na nga ba akong tumakas kay Daddy? I lost count, only Jarred and Jenella who knows.

“Ms. Hirah,”

My thoughts were interrupted and I snapped back to reality, realizing who had called me.

“Yes, Leon?” I asked back.

Kahit na kumalabog ang dibdib ko ay pinili kong maging kalmado. Who knows? Baka bukas makalawa ay biglang mag bago ang ihip ng hangin ay bigla na lamang nila akong patayin. Bagama’t mukhang hindi naman nila ako pinapahirapan ay hindi ko pa din alam kung ano ang tumatakbo sa kanilang mga isipan.

I’m in a place I don't know where, I’m in a place that belongs to Vicenzio—the one who abducted me and that only means one thing; I’m not safe in this place.

“Pinapatawag ka ni boss,” Tikhim nito.

Hindi ako kumibo at tumungo na lamang. I have already made plans in my mind. Kailangang hindi ko pairalin ang galit sa kanila. I need to escape and get away from them.

May gusto pa akong malaman na hindi sinasabi saakin ni Daddy.

Tahimik akong sumunod kay Leon na siyang nauunang mag lakad. Nang makitang deretchong nag lakad si Leon ay kinuha ko ang pagkakataong mag masid sa paligid.

Wala akong ibang nakita kundi ang tatlong pintuan. Nakalimutan ko kung saan kami pumasok sa mga iyon nila Carlo at Loy. Hula ko ang dalawang pintuan ay kwarto iyon.

Bumaling ulit ako kay Leon at nakita kong ang dereksiyong pinuntahan namin ay ang veranda nitong bahay. Doon ay naalala ko kung saang pintuan kami dumaan nila Carlo at Loy.

Masyadong kinain ng takot ang aking kalooban upang hindi mapansing ang veranda ng bahay kung saan ko unang nakita si Vicenzio.

Ibig sabihin, nasa itaas at likurang bahagi ang kwarto kung saan ako nila inilagay.

“Sige, pumasok ka nalang at alam na ni boss na darating ka,” Ani Leon nang makarating kami sa sliding door dito sa veranda.

Prenteng naka-upo doon si Vicenzio. As usual, nasa lamesa niya ulit ang cigarette case, ashtray, lighter at basong may lamang brandy.

I took a deep breath. Kailangan kong maging kalmado kapag kaharap siya. Itinulak ko ang sliding door at kaagad ding isinarado nang makalabas na ako ng veranda.

Vicenzio’s wearing a gray t-shirt and black shorts. He’s not even wearing expensive watch or anything. Nakita ko ang mumunting balbas nito.

“Sit,” He said in a low tone, his voice filled with stern authority.

Kaagad akong tumalima. I haven’t see him for a while. Kung kaya ay prinactice ko na ang sarili kong maging kalmado sa nakalipas na tatlong araw na hindi ko siya nakita. Kung magiging kabado lamang ako ay wala pa din namang nangyayari sa’kin.

Kung wala akong gagawin, baka dito na nga mag tatapos ang buhay ko. Ayukong mamatay na hindi man lang nakakausap si Daddy. I want to ask him some things he didn’t tell me.

Alam kong seryosong bagay iyon.

“Your father probably thought I was a fool,” He said in a stern voice.

I silently gasped when I saw his face. Mas dumilim ang kaniyang ekspresyon sa mukha. Hindi ko alam ngunit mukhang problemado ito sa nag daang ilang araw na wala ito rito.

“Call your father,” Utos nito at pagkatapos ay padarag na ibinigay ang isang itim na cellphone sa lamesa. Napatitig ako sa cellphone na iyon at kapagkuwan ay kinuha iyon.

“Kailangan mong pilitin ang iyong ama na umamin sa publiko sa kaniyang ginawang kasalanan,” Dagdag nito at kapagkuwan ay sumimsim muli ng alak sa baso.

Deretcho na iyon sa call logs at may naka phone book na doong nag-iisang numero. Nang makita ko iyon ay kaagad kong napagtantong iyon ang business calling card ni Daddy.

I swallowed hard. Kinuha ko iyon at pinindot ang dial botton. Dalawang ring lamang ang itinagal ay kaagad na iyong sinagot ni Daddy.

“Hello, this is Hiro Dela Fuentes,” Narinig ko ang mabibigat na pag hinga ni Daddy.

Mariin akong napapikit. It was almost one week when Vicenzio abducted me. Uminit ang sulok ng aking mga mata. I can feel Dad’s stressed voice. The way he took a deep breath. Alam kong nag iisip at namomroblema ito sa aking pagkawala.

Napasinghap ako nang may lumapat na malamig na metal sa aking sentido! It was Vicenzio! Itinutok niya ang baril sa aking ulo!

“Speak,” Mariin at nahihimigan ko ang galit nito sa kaniyang tono at kinasa ang baril na nakatutok saaking ulo.

“Hello? Hirah? I-is this you, sweetheart?”

My heart broke even more when I heard Daddy’s voice. Sa kaba dahil sa takot na pag tutok saakin ng baril ay nag simulang manginig sa takot ang aking kalamnan.

“D-dad!”

Nanginig ang boses ko sa takot nang tawagin ko ang pangalan ni Daddy.

“Hirah, anak! Nasaan ka? Ayos ka lang ba? Anong ginawa nila sayo?” Tarantang sigaw ni Daddy sa kabilang linya nang marinig niya ang pangalan ko.

Mas idiniin ni Vicenzio ang baril sa sentido ko! I trembled in fear. Walang tigil ang pag landas ng aking luha dahil sa kaba.

“D-daddy! T-tulungan mo ‘ko—”

Isang malakas na putok ng baril ang nag pa sigaw saakin sa takot! Ipinutok iyon ni Vicenzio sa kalawakan at mabilis na inagaw saakin ang cellphone at nakita kong pinatay niya iyon!

“P-please.... please... don’t k-kill me!” Umiiyak na sambit ko.

Nakita ko kung paano niya binali ang cellphone na iyon gamit ang kaniyang kamay! He’s still pointing the gun on me! Nanginig ang aking mga tuhod at kaagad na napaluhod sa kaniyang harapan.

“P-please...” I cried even more.

“Shut up!” Just one shout coming from him, I immediately close my mouth tightly.

Ngunit hindi ko mapigilan ang mga hikbing tumatakas sa aking mga labi dahil sa kaba.

“You’re not following my rules!” He shouted angrily.

“I’m sorry...” Umiiyak na sambit ko nanatiling nakaluhod at nag mamakaawa sa kaniya.

“Leonardo!” Malakas na pag tawag ni Vicenzio kay Leon.

Sa isang tawag niya ay kaagad na bumukas ang sliding door at kaagad na lumabas doon si Leon.

“Take this woman and I might not be able to control myself!" He said in a stern voice.

Kaagad na dumalo saakin si Leon at hinawakan ako sa aking dalawang braso. Dahil sa takot at panlalambot ng aking mga tuhod ay malapit pa akong mabuwal sa kinatatayuan ko ng angatin ni Leon ang aking katawan upang makatayo.

“The next time you’re not following my fúcking rules. Sasabog sa’kin ang bungo mo. Do you understand!?” He angrily shouted.

Maagap akong napatango dahil sa kaba! “I-i understand...” Nanginginig ang boses na sagot ko sa kaniya.

Sa isang senyas lamang ng kamay nito na paalisin na ako ay kaagad na hinila ako ni Leon paalis ng veranda. Walang tigil sa pag agos ang aking luha. Kahit na nakalabas na kaming dalawa ni Leon sa veranda ay nanatili ang pag hagulhul ko dahil sa labis na takot.

“I’m sorry...” Leon said in a soft voice.