Kabanata 2 — The Boss

HIRAH’S POV.

I woke up in the morning feeling groggy. I don't know if it's the hard liquor that I drank last night, but, one thing I know right now, my head were throbbing real bad.

Real, real bad.

"Ahh..." I grunted as I struggled to get up.

The first thing my palm felt was the cold and dusty floor-where I must have fallen asleep.

"Oh, fuck... who let me sleep in the floor?" I groaned as I finally pulled myself up, supporting my aching head and scanning my room with blurry eyes.

My long chocolate wavy hair is now messy, malas pa at bumaliktad ang sikmura ko at hindi ko na napigilan pa ang pag duwal at tuluyan ko ng naisuka sa sahig ang hula ko'y mga ininom ko kagabi.

“Oh, dàmn...” Reklamo ko at napahawak sa mahapdi kong tiyan.

Inilibot ko ang aking paningin sa kabuuan ng silid kung nasaan ako. It was just an empty dusty room. Sarado pa ang mga bintana at kaagad na nanikip ang dibdib ko nang may isang napagtanto!

Someone kidnapped me!

Mabilis kong inilibot ang aking mga mata, ngayon ay natataranta na! Kaagad na namawis ang aking mga palad dahil sa kaba! Hindi pa din mag sink in sa utak na dinakip nga talaga ako! Suot pa din ang dress kagabi kung kaya ay mabilis akong napayakap sa aking sarili!

Now I find it too vulgar.

Napasambunot ako sa aking sariling buhok! Hindi makapaniwala sa kasalukuyang nangyari kung kaya ay marahan kong sinampal sampal ang aking sarili upang magising sa mabilis na pangyayaring ito!

“It’s real, you’re not dreaming, Ms. Dela Fuentes,” Kaagad akong nag angat ng tingin nang marinig ang boses na iyon!

Wala akong nakitang tao sa loob ng silid. Nang tiningnan ko ang bawat sulok ng kwarto ay nakita ko ang maliit na speaker at doon nanggaling ang boses na iyon ng lalaki.

“A-anong kailangan niyo?” Nanginig ang kalamnan ko sa takot.

Samu’t-saring nakakatakot na pangyayari ang dumagsa sa isipan ko. Paano kung patayin nila ako? Ibenta ang mga lamang loob ko? o hindi naman kaya ay parusahan? Gahasain? O iba pang mas nakakatakot at pwede nilang gawin.

I heard the man’s devilish laugh. “What I want?” Natatawa pa din ang tono ng pagkakasabi niyang iyon at biglang naputol ang pag tawa niya.

“You. I need you,” Dagdag nito sa isang seryosong boses.

“TULONG!” I shouted at the top of my lungs, “TULUNGAN NIYO KO!” sigaw ko at hinampas hampas ang pader ng silid na ito.

Tumawa muli ang lalaki na rinig na rinig ko mula sa speaker. Nanindig ang balahibo ko at kinilabutan sa kasalukuyang pangyayari! It seems like everything is just a game for him! Kung siya man ang may pakana sa lahat ng ito ay malalagot siya kay Daddy!

“Go on, shout as much as you could. Mauubusan ka nalang ng boses ay walang makakarinig sa’yo,” Malalim ang boses nang sabihin iyon ng lalaki.

Tumulo ang mga luha ko sa mata dahil sa kaba. Iniisip si Daddy ay mas lalong tumambol ang puso ko, I know he’s fuming mad right now! Napakagat na lamang ako sa aking ibabang labi nang maalala kung ano ang kahahantungan ni Jarred at Jenelle! Sila ang paniguradong pag bubuntunan ng galit ni Daddy!

“S-sino ka? Anong kailangan mo!?” Nanginginig ang boses na tanong ko sa kaniya.

Ilang segundo pa ang lumipas ngunit wala na akong narinig pang sumagot mula sa speaker. Nag angat ako ng tingin at napagtantong mukhang naka off na ang speaker at nawala na ang lalaking nag sasalita doon.

“Tulong!” Sigaw ko ulit, nag babakasaling may makarinig sa’kin.

Wala akong makitang ka aya-aya sa buong silid. Dahil ang lahat ng bintana ay nakasarado, tanging ang liwanag lamang na nasa labas galing sa iilang butas sa bubong ang nag bibigay ng liwanag. Kitang kita ko din ang mga sapot ng gagamba sa iilang parte ng dingding.

Mas dumoble ang kaba ko nang makitang bumukas ang pintuan ng silid! Pumasok doon iyong Carlo na sumuntok sa aking sikmura at iyong lalaking nag mamaneho ng van na kasama niya sa pag dakip saakin.

“Tulong!!!” Umiiyak na sigaw ko nang makitang humakbang palapit sa’kin ang dalawa!

They’re just casually walking. Na tila ba hindi ito ang unang beses na may dinakip silang babae! It’s like it’s their normal day to deal with!

Parehong nakangisi ang mga ito. Iba na ang kasuotan nila kumpara kanina noong dinakip nila ako. Nakangisi ulit iyong si Carlo sa’kin at napansin ko ang hawak hawak nitong isang itim na panyo sa kaniyang mga kamay.

Kaagad akong umiling at umatras palayo sa kanila. Ngunit mas bumilis ang lakad nilang dalawa at bago pa man ako makatakbo ay mabilis pa sa alas kwatrong nahatak ako noong kasama ni Carlo.

“Please! Pakawalan niyo ‘ko!” Umiiyak na sigaw ko ngunit napaangil na lamang ako nang mabilis na hinawakan ni Carlo ang kamay ko at walang sabi-sabing mahigpit na tinalian nito ang aking kamay sa panyong hawak niya kanina.

Napakislot ako sa sakit nang maramdamang tila humapdi ang palapulsuhan ko! Mukhang nasugatan na iyon dahil siguro sa pagkakatali din noong nasa van kami.

“Sana ipaubaya ka saamin ni boss,” Tumindig ang balahibo ko sa buong katawan nang ibinulong iyon ni Carlo sa aking tainga.

Pilit akong nag pupumiglas sa mga hawak nila ngunit bigo akong makatakas man lang sa mga hawak nila.

Walang tigil sa pag tulo ang aking luha. For sure, I looked messed. Nag kalat na ang mascara sa aking mga mata, at alam kong nabubura na din ng mga luha ko ang foundation at make-up ko.

Humalakhak iyong kasama ni Carlo na humawak din sa’kin, “Ibibigay ‘yan. Tayo kaya ang sumasalo sa mga babaing dinadala dito ni boss, hindi ba?” Kumpiyansang turan noong lalaki.

Nanginig lalo ang aking kalamnan! Nag uusap sila na tila ba isa lamang pagkain ang paghahatian nila!

“Mga hayop kayo!” Kahit na umiiyak ay nagawa ko pa din iyong isigaw.

“Pakawalan niyo ‘ko!” I cried even more.

Marahas na hinaklit ni Carlo ang aking buhok, dahilan upang mapaungol ako sa sakit. Pakiramdam ko ay matatanggal na ang buhok sa aking anit.

“Masyado ka namang atat. Hayaan mo mamaya at pagsasawaan ka namin,” Natatawang sabi ni Carlo.

Mas lalong lumakas ang hikbi ko, “I think you two don’t know my father! Kapag sinaktan niyo ko mapapatay kayo ni Daddy!” Hikbi ko, nag simula na ang dalawang mag lakad palabas sa silid habang kinakaladkad ako.

Hindi ako maka alma dahil sa ginawang pag tali ni Carlo nang sobrang higpit. Ramdam na ramdam ko na sa aking mga palapulsuhan ang hapdi at sakit.

“Medyo matagal tagal na din pala noong huling ginawa ito ni boss ‘no?” Rinig kong pag-uusap noong Carlo at isang kasama nito.

“Matagal na nga at mukhang sinwerte pa itong magandang babae dahil siya ang napili ni boss,” Sabay tugon noong isang lalaki.

“Maswerte tayo, Loy. Baka ibigay ‘yan satin ni boss. Ang ganda pa naman, hindi na tayo lugi, makakatikim na nga ng babae malaki pa ang perang ibabayad ni boss,” Ani Carlo sabay high five sa kasama nitong nag ngangalang Loy.

“Pakawalan niyo ko! Tulong!” Kaagad kong sigaw.

Nang makalabas kami ay ng silid ay kaagad kong inilibot ang mga mata sa buong paligid. Nangunot na lamang ang aking noo nang sumalubong sa’kin ang magandang tanawin.

Nasa isla ba kami?

“Pakawalan niyo ko! Mga hayop kayo! Ang papangit niyo na nga naging masama pa kayo sa mundo!” Sigaw ko sa kanila at pilit na nag pupumiglas.

Kaagad kong nilingon ang kwartong kung saan ako inilagay ng mga kidnappers at napagtantong isang bahay iyon. I was wrong saying that it was a room. Isang buong bahay pala iyon na walang silid. Malaki ito at halata ng luma base sa kulay na dumikit sa mga hallow locks. Para bang isang bahay na inabandona at hindi na natapos pang gawin iyon.

“Tangína nitong babaing ‘to!” Singhal ng isa sa mga kasama ni Carlo at kaagad na hinaklit ang aking buhok kung kaya ay napakislot ako sa sakit.

“Tangínamo, nakakarindi ka ah! Ang lahat pa sa pinaka ayaw ni boss ay ang maingay! Lintek!” Nang gagalaiting sigaw ni Carlo.

Napapikit ako ng mariin dahil sa sakit na ininda sa aking ulo.

“Manahimik ka o makakatikim ka sa’min? Kahit pa maputol ang litid mo sa leeg, walang makakarinig sa’yo dito!” Natatawang turan naman noong kasama ni Carlo bago binitawan ang aking buhok.

Napabaling din ako sa aking mga paa nang mapagtantong nawala na ang suot kong stilettos kagabi kung kaya ay lumulubog ang paa ko sa pino at maputing buhangin. Hindi pa masakit ang araw sa balat, senyales na maaga pa. Umagos ang luha ko sa lahat ng mga biglaang pangyayari.

Nilibot ko pa ang mga mata sa paligid. Wala akong ibang makita kundi ang buhangin, puno ng mga niyog at mala kristal ba dagat. Hinigit ako ni Carlo kung kaya ay naagaw nila ang aking atensiyon.

Nakita ko ang isang may kalakihang bahay na gawa sa kahoy. Mukhang matagal na itong nakatayo dito base sa itsura nito, ganunpaman, ang kabuuan ng bahay ay magandang tingnan. Parang isang bahay na may masayang pamilya.

Sumalubong sa’kin ang silong ng bahay, may ibang mga gamitang nando’n tulad na lamang ng bilugang glass table, four wooden chairs, at magarbo nitong ilaw. Dahilan upang masabi kong mayaman ang nakatira dito.

Hinila muli ako ni Carlo patungo sa pintuan na makikita mo din dito sa silong. Kaagad na kumalabog ang dibdib ko sa iniisip na baka may underground ang bahay at doon ako paparusahan!

Nang makapasok kami ay kaagad na nabura ang mga tumatakbo sa isipan ko. Sumalubong kasi sa’kin ang malinis at makintab na sahig na gawa sa kahoy. Puros antique ang kagamitang nasa loob, mula sa malalaking vase na may nakalagay na malalaki at malalapad na dahon ng bulaklak, mula sa desinyo ng mga portrait na nakasabit sa kahoy na dingding, sa aparador, lamesa at maging ng mga upuan. Pakiramdam ko ay bigla akong nag time travel sa unang panahon.

Tanging ang isang bagay lamang ang napansin kong hindi antique. Ang isang malaking sliding door dito sa sala kaharap ng malawak at magandang tanawin ng karagatan. Napansin ko din kaagad ang isang lalaking nakatalikod at prenteng nakaupo at nakamasid sa dagat na ilang metro lamang ang layo mula sa bahay na ito.

Binuksan ni Loy ang sliding door, ni hindi nag aksayang lumingon ang lalaki sa gawi namin. Tila ba alam niyang kami ang papasok dito sa kaniyang veranda. Suot niya ang isang puting white long sleeve na nakatupi hanggang siko niya, sapat na upang makita ko ang mabalbon at maugat nitong kamay.

My eyes almost popped out when I saw him wearing the most expensive watch in the world! The Graff Diamonds Hallucinations!

Sa maliit na wooden table na nasa tabi nito ay may nakita akong isang walkie talkie, cigarette case, ashtray, lighter at nangangalahating Jack Daniels na alak.

“Boss, may iba pa ba kayong iuutos?” Basag katahimikan ni Carlo.

“Just leave us alone,” He said.

Napasinghap ako nang marinig kung gaano kalalim ang boses nito! Gumalaw ang kaniyang adams apple at sa isang pag taas lamang ng kaniyang mahahabang mga daliri ay kaagad na tumalima sila Carlo at Loy at iniwan kaming dalawa ng boss nila sa veranda.