Kabanata 5 — Living Hell

HIRAH’s POV.

I woke up when I felt something soft touch the bridge of my nose. When I opened my eyes, I was immediately greeted by the fresh rays of the sun and the chirping of birds from the visible tree outside.

Am I already in heaven?

Akmang tatayo na sana ako sa pagkakahiga ngunit kaagad akong napamaang nang maramdaman ang masasakit na parte sa aking katawan. Napakislot ako at hindi ko matukoy kung saan ang kumikirot sa buo kong katawan.

“A-ahh...” I groan in pain.

When I remembered what happened last night, I quickly roamed my eyes around every corner of the room I was in. Where am I? What happened last night?

Tanging ang nakikita ko lamang sa loob ng kwarto ay ang kahoy na pader nito, ang isang may kahabaang kahoy na lamesa kung saan may nakapatong na lampshade, iilang abstract painting sa black frames at lumang aparador, idadagdag pa itong kamang sakto lamang ang isang tao kung saan ako kasalukuyang nakahiga.

Kaharap ng kama ay ang may kalakihang bintana na gawa din sa kahoy ang mga bintana at itinutulak lamang ang mga ito kung kaya ay kitang kita ko ang malaking punong kahoy na matatanaw lamang ang mga sanga at dahon dito malapit sa kwarto.

Ang huling naalala ko ang demonyong sila Carlo at Loy! Kaagad na sumikdo ang puso ko dahil sa kaba. Mabilis kong hinawakan ang aking katawan, wala akong ibang maramdaman kundi ang mga parteng masakit na nadadaanan ng aking kamay.

Tanging isa lamang ang napansin ko. I'm wearing different clothes now. Isang malaking white t-shirt ang suot ko hanggang tuhod at nang iniangat ko ito ay napabuntong hininga na lamang ako nang makitang isang itim na shorts ang suot ko.

Uminit ang sulok ng aking mga mata. I gently touched the large bruises on my legs, on each wrist and on the side of my stomach. Hindi maiwasang tumulo ang aking mga luha. I've never experienced anything like this in my life. It's scary. Very scary.

Kaagad akong napaigting nang bumukas ang pintuan. Sa takot na baka sila Carlo at Loy iyon ay kaagad akong napaatras sa kamang hinihigaan. Hindi na alintana pa ang mga sakit sa katawan, isa lang ang naiisip kong paraan; ang tumalon sa nakabukas na bintana.

Nag taas baba ang aking dibdib dahil sa malalalim na buntong hininga. Nang makita kong isang matandang babae ang pumasok sa kwarto ay kaagad na kumunot ang noo ko.

“W-who are you?” My voice trembled with fear and nervousness.

Maging ang matanda ay napaatras din at tila ba nagulat sa kalagayan ko. She was carrying a small steel basin and a hand towel. He quickly placed it on the wooden table near the door.

“Mabuti at gising kana...” Malamlam ang boses na sinabi iyon ng matanda.

“Ako si Lora, tawagin mo nalang akong nanay Lora,” Kapagkuwan ay pakilala niya sa akin.

“N-nasaan ako?”

Itinaas ni nanay Lora ang kaniyang dalawang kamay sa ere, “Nandito ka sa West Pearl, Hija...” Aniya, hindi ko alam kung anong lugar ang sinasabi niya.

Kung kaya nang sinubukan nitong humakbang palapit sakin ay kaagad akong umatras.

“D-don’t!” I screamed, “Don’t come near me!”

Umiling iyong matanda, puno ng awa at pag-aalala ang kaniyang mukha.

“Hija... ‘wag kang matakot. Hindi ako masamang tao...”

“T-then...you're not with the demons?” My voice broke.

“Sinong demonyo ang tinutukoy mo, Hija?”

I swallowed hard, I couldn’t bring myself to mention the names of those animals.

“Carlo and Loy!” I scream, tears welled up in my eyes when I remembered what atrocity they did to me last night.

“Hija, kumalma ka. Wala na dito sila Carlo at Loy. Hindi mo ba naalala ang mga nangyari kagabi?” Punong puno ng awa ang boses ng matanda.

Nanlambot ang binti ko at tuluyang bumagsak sa sahig. Humagulhol ako sa takot. I hugged my self tightly. Tuluyan akong dinaluhan ni nanay Lora sa aking pwesto, niyakap niya din ako at marahang hinimas himas ang aking likod.

“What happened last night?” I asked hoarsely.

“Hindi ko din alam, Hija. Pinatawag lamang ako ni Vicenzio dito at sinabing asikasuhin kita,” Puno ng pag-iingat ang boses ni nanay Lora.

“Vicenzio?”

Tumango si nanay Lora, “Hindi mo ba kilala si Vicenzio? Hayaan mo at makikilala mo siya mamaya—”

“No. no, no, no, no,” I quickly cut off nanay Lora, “Makinig po kayo, may kumidnap sa’kin. Please...please save me...” Sabi ko sa kaniya, bumuhos ang luha sa aking mga mata at nagawa pang hawakan ang kamay ni nanay Lora upang mag makaawa.

“I don’t have my personal things with me, But I remembered Daddy's business number. I can call that and ask for help,” Pakiusap ko pa sa matanda.

Lumamlam ang mga mata ni nanay Lora. Halo halong emosiyon ang nakikita ko sa kaniyang mga mata at kapagkuwan ay humugot ito ng buntong hininga at dismayadong napailing.

“Hindi kita matutulungan, Hija...pasensya na,” Puno ng lungkot ang kaniyang boses.

“Please? I am not safe here! Malapit na nila akong gahasain kagabi! Please, please, please,” Umiiyak na pakiusap ko sa kaniya.

Ngunit tumayo na ang matanda at tumungo muli sa inilapag niyang palangganita, “Pasensya kana talaga, Hija... ngunit malaki din ang utang na loob ko sa pamilyang ito...” Anang matanda.

“Pero masasamang tao sila, nanay Lora!” Iyak ko, “Mga demonyo ang pinagsisilbihan niyo!” Galit na sigaw ko.

“Pasensya na talaga, Hija. Ngunit isa lang ang tanging maipapayo ko sayo... makinig ka na lamang at sumunod...” Anang matanda.

Umiling ako at suminghot, “I will kill that man who kidnapped me! I will make sure of that!” I keep shouting.

But I failed to convince nanay Lora. She left me alone in the room. A few hours passed and my tears could not stop flowing. I feel like this is my punishment as a disobedient child.

“HIJA, kumain kana...”

After a few hours, nanay Lora entered the room again. Bitbit nito ang isang tray na puno ng pang umagahang pagkain. Inilapag niya ito sa lamesa at kaagad na dumalo sa’kin kung saan ako tulalang nakaupo sa kama.

“Tulungan mo ang sarili mo, Hija. Manghihina ang katawan mo niyan kapag hindi ka kumain,” Malamyos na paliwanag ni nanay Lora sa’kin.

Ngunit bumigat lamang ang loob ko at bumuhos muli ang aking luha.

“I want to go home, nanay Lora...” Umiiyak na sambit ko.

Sa kalakagayan ko ngayon ay tanging sa mga bisig lamang ni Daddy ang pinaka ligtas sa buong mundo. Is he looking for me? I know he knows I'm missing at this hour.

“Pasensya na talaga, Hija,” Dismayadong wika ni nanay Lora at kapagkuwan ay humugot ito ng buntong hininga at nilisan ang kwarto.

Hindi ako gumalaw. Tanging ang pag iyak lamang ang ginawa ko sa bawat oras na lumipas. Kung hindi pa papasok si nanay Lora sa kwarto ay hindi ko na mamalayan pa ang oras na dumadaan.

The sky was already dark. I didn’t even notice how quickly time passed. I hadn’t touched the food all day brought by nanay Lora. I managed to endure the hunger I had been feeling earlier. I remembered that I hadn’t eaten or drunk anything since last night.

Hanggang sa may pumasok ulit na dalawang kalalakihan sa kwarto. Dahilan kung bakit bigla ulit akong natakot at kinabahan.

Ngayon, hindi na sila Carlo at Loy ang mga ‘yon. Malayong malayo na ang mga itsura ng dalawang ito kumpara kila Carlo at Loy. Ngayon, hindi na patpatin ang dalawa.

“I’m sorry, Hirah. But our boss want to see you,” Anang isang lalaki na pumasok sa aking kwarto.

Umatras ako sa kanila ngunit bago ko pa man magawa ang planong tumalon sa bintana ay bigla akong nahawakan noong isa pang lalaki na kakapasok lamang ng kwarto!

But compared to the violence that Carlo and Loy were doing. The man touched me carefully, not violently or was it because I didn’t eat anything the whole day and I didn’t have enough strength to fight back?

Nanginig ang kalamnan ko; sa takot, kaba, pagkabalisa na baka kung ano na naman ang gagawin nila sa’kin at sa gutom.

“Tama na please...” I said weakly and moaned in pain when I felt the pain of my cracked lip from Carlo’s slap last night.

Nakita ko ang pag iling noong isang lalaking nakatingin lang sa’kin, “What the hell did those two bastard do to her?” May bahid ng inis na tanong noong lalaki.

“Fúcking assholes,” Galit din na bulong noong lalaking may hawak sa’kin.

Dahan-dahan akong binuhat noong isang humawak sa’kin. And because I had no strength left, he carried me completely. Napapikit ako sa ibang parteng masakit na nahawakan noong lalaki.

“What the fúck, didn’t those bastards know how fragile women are?” Tanong noong isa pang lalaki at kapagkuwan ay napailing-iling dahil sa dismaya.

Buhat buhat ako ng isang lalaki nang inilabas niya ako sa kwarto. Napansin ko ang pamilyar na bahay at naalala kong ito pa rin iyong bahay na nasa dalampasigan. Mariin akong napapikit nang maramdaman ang mahapdi at mainit kong mata. Tumulo ang luha sa aking mga mata.

Naramdaman ko na lamang dahan-dahang pag lapag sa akin noong lalaki mula sa isang silya. Sapu-sapo ko ang tagiliran kong sumasakit ay naimulat ko ang aking mga mata.

Bumungad sa’kin ang lalaking blangkong nakatitig mula sa dulo ng mahabang lamesa na puno ng pagkain. Kahit na malayo ang pagitan naming dalawa ay kaagad ko siyang namukhaan nang mapansin ang peklat nito sa kaniyang mata.

Iyong lalaki kahapong nakausap ko sa veranda.

Prente itong bumaling sa dalawang lalaking mukhang alagad niya, “Leave,” Sa isang senyas lamang ng kaniyang daliri ay kaagad na lumisan ang dalawa.

May narinig pa akong may sinasabi ang dalawa ngunit hindi ko na iyon naintindihan.

“Y-you’re Vicenzio?” Kahit na may iniindang sakit ay nagawa ko iyong itanong.

“Don’t talk for now. Let's eat first,” Balewala niya saaking tanong.

“Anong sa tingin mo? Makakakain ako ng maayos sa mga ginawa mo?” Mahina ngunit madiin kong tanong sa kaniya.

My heart is full of anger.

Tumaas ang kilay niya, “As if you have other choice?” Gumuhit ang isang ngisi sa labi niya.

“Hayop ka!” I gritted my teeth in anger.

Tumaas ang dalawa niyang kilay at tumango na tila ba sinang ayunan ang sinabi ko.

“Will you eat or will you starve to death?” He asked bluntly.

Hindi ako kumibo. Nakahain sa aming harapan ang iba’t-ibang klaseng putahe. Napalunok ako ng nanubig ang bibig ko dahil sa gutom.

I heard him chuckles, “Let’s eat first?”

“You’re crazy...” Tanging naibulong ko, “You’re crazy just like your men!” Nanubig ang mga mata ko sa naalalang nangyari kagabi.

Sumeryoso ang mukha ng lalaking kaharap ko.

“Don't worry, they will pay for what they did,” He spoke seriously, I saw a flash of anger in his eyes.

Sarkastiko akong ngumisi sa kaniya, “Hindi ba at kagagawan mo ang lahat ng ito—”

I gasped in shock when he suddenly slammed the table. Some of the fruit fell because of the shaking of the table.

“I said stop talking and let’s eat first!” He angrily shouted, kitang kita ko ang pag dilim ng kaniyang mga mata at pag igting ng kaniyang panga.

“Will you listen and eat or I will kill you?” Galit na tanong niya at walang anu-anong itinutok niya saakin ang baril.

I swallowed and stared at him without blinking.

“Choose,” He command.

I cleared my throat in nervousness, “I-i will listen... ” My voice cracked, “A-and I will eat...” I managed to speak.

His lips spread into a wide grin.

“Good girl,”

He’s dämn psychopath, and I am in his fúcking living hell.