Kabanata 7 — Hatred

HIRAH’s POV.

I woke up the next day feeling a little lighter. The beautiful sunlight shone into my room from the open door. The thin white curtains on the window were also gently blown by the wind and I could hear the birds chirping outside.

Kung hindi ko lamang naalalang na sa impyerno ako at dinakip ako ni Satanas ay magugustuhan ko pa sana itong lugar na ito.

I slowly stood up and headed to the window of this room. This room faces a nearby tropical almond tree and the crystal clear sea in front of me. The coconut trees are also perfectly lined up just a few meters from the sea. A few birds are flying in the sky and it seems like the weather is always nice in this place and if you look at the entire surroundings, it looks like I'm in a beautiful paradise.

Humugot ako ng malalim na buntong hininga at kapagkuwan ay marahang pumikit. Dinadamdam ang presko at malamig na hangin. Nang muling naalala ang mga nangyari sa’kin ay hindi ko maiwasang maging emosyonal muli.

Naalala ko na naman si Daddy. I hope he’s doing well. Kailangan kong magpakatatag dito. Kailangan kong makaalis sa impyernong ito. Kailangan kong bumalik.

Naikuyom ko ang aking kamao nang muling sumagi sa isipan ko ang mukha ni Vicenzio. Hindi ko alam kung ano pa ang kabaliwang tumatakbo sa isipan niya. Ngunit isa lang ang kailangan kong gawin—ang makatakas sa kaniya.

Mas lalong kumulo ang dugo ko. He’s fúcking getting into my nerves. Pero alam kong wala akong laban sa kaniya. And I think he owned this huge beautiful place. I have no power over him when I’m here.

Kailangan kong maging alerto at mapagmasid. Kapag nakakuha na ako ng pagkakataong makatakas—gaganti ako sa kaniya.

I will make him suffer for everything he did to me.

Narinig ko ang pag bukas ng pintuan kung kaya ay nilingon ko iyon sa inaakalang si nanay Lora iyon. Pero nag kamali ako. It was Vicenzio’s new men.

He cleared his throat, “Breakfast is ready,” Anunsyo niya.

Hindi ako kumibo o gumalaw man lang sa kinatatayuan ko. Blangko ko lamang itong tiningnan. I need to memorize all Vicenzio’s men. Kailangan kong maalala kung ano ang mga itsura nila.

Ang isang ito ay may matipunong pangangatawan, sa tikas pa lamang ng tindig nito ay masasabi kong hindi ito nag aaksaya ng panahon para mag ensayo. He also has sharp jawline, hooded chocolate eyes, thick eyebrows, perfect nose and red lips.

Kapansin pansin din ang silver earrings nito sa ibabang labi niya at tainga. Napakamot ito sa kaniyang batok, nahiya siguro sa paraan ng pagtitig ko sa kaniya.

“I’m Leon by the way, Ms. Hirah Claire Dela Fuentes,” Pakilala nito sa isang magalang na tono.

Napapitlag ako nang marinig ang buo kong pangalan na sinambit niya.

“How do you know my name?” I asked.

Napakamot ulit ito sa kaniyang batok, “You don’t know how successful your father’s company?” Tanong nito sa isang gulat na tono.

Iniwas ko ang mga mata ko sa kaniya. Oo nga pala. It's easy for all of them to find me. Why did I even ask that? Everything in the world is easy because of advanced technologies.

“Leon, bakit ba ang tagal mo? Nagagalit na ang baliw do’n,” Rinig kong tanong ulit ng panibagong boses.

Nilingon ko ulit sila. Nakita ko ang bagong dating na kasama nito habang kakamot kamot sa kaniyang magulong buhok at kaagad na napaayos ng tayo nang makita akong nakatingin sa kaniya.

“Oh... Vicenzio— I mean, our boss are waiting for you downstairs to have breakfast,” Ani noong bagong dating.

I guess he’s Zero.

Nakita kong siniko siya ni Leon, “I think she’s still shock,” Bulong nito sa katabi.

“Probably, but Vicenzio’s waiting. Alam mo naman na ayaw na ayaw no’n na pinaghihintay,” I squint my eyes on them.

“Tinatakot niyo ba ako?” Tanong ko sa kanila, I wanted to tell them that I can clearly hear them murmuring.

Napangisi silang dalawa, “Ah, hindi naman. Totoo yung mga sinabi namin,” Ani Leon.

“What took you so fúcking long?”

Napagitla ako sa gulat nang marinig kung kaninong boses iyon. Maging sila Leon at Zero ay nagulat din sa panibagong mabigat na presensya ang kararating lang.

It was... Vicenzio.

“Leave,” Utos niya sa dalawa na kaagad namang tumalima.

Nang bumaling siya saakin ay kaagad akong nangamba. Those eyes. Those deadly eyes of him. Dahil sa sinag ng umaga ay mas naklaro ko ang peklat niya sa mata. I think he’s mid 40’s. Sa seryoso nitong mukha ay masasabi kong hindi ito palangiti—a one thing that made me think that maybe he’s born in this world to become irritable.

“Will you go down or will you starve to death?” He said bluntly, the irritated tone couldn’t escape in his voice.

I swallowed hard. Relax, Hirah. You already set your goal. You need to be obedient. Mayroon akong malaking tiyansang makatakas sa lugar na ito kapag maging sunud-sunuran ako.

Humakbang ako papalapit sa kaniya ngunit kaagad itong umatras saakin at sumimangot.

“What a fúcking useless brat,” Iritadong turan nito bago tumalikod saakin.

Hindi na ako nag salita pa. Sumunod na lamang ako sa kaniya. I wanted to punch his back so much, but of course, I know that my punch were like a touch for him.

Nag mistula akong bata sa tangkad niya. Dagdag pa ang malapad nitong likod at dibdib. I remained silent as we reached the kitchen. Nakahanda na doon ang fried rice, dried fish, omelette, bacon, hotdogs and sausage’s—the typical breakfast I know.

Hindi na ako nag hintay pa sa iuutos niya saking umupo dahil agad ko na iyong ginawa. The arrangements is still the same—mag kaharap kami sa isa’t-isa sa isang mahabang lamesa.

Nag simula na siyang kumain. Habang ako ay nanatiling nakatitig sa kaniya. He’s wearing a fitted white t-shirt and black shorts. Wala itong suot na kahit anong burloloy sa kaniyang katawan.

“Are you just going to stare me?” Putol niya sa pag-iisip ko.

I bowed my head and I immediately grab the utensils. I heard him scoffed.

“I didn’t know that Hiro Dela Fuentes valued you so much,” Kapagkuwan ay turan niya.

Nag angat ako ng mga mata sa kaniya. Nanatiling tikom ang bibig ko. Ang sarap na nitong batuhin ng baso ngunit alam kong kamatayan iyon kapag ginawa ko.

Sa ilang segundo pang matapos siyang nag salita ay tumawa ito, una, dahan dahan pa hanggang sa humalakhak na ito ng tuluyan na parang baliw.

Napailing ito sa gitna ng kaniyang pag tawa, “Your father is going crazy now,” He said in the middle of his laugh.

Mahigpit kong naikuyom ang aking kamao.

“Akalain mo ‘yon? He offered me his money,” Kaswal na turan niya, ngunit ngayon ay seryoso na ito habang abala sa hinihiwa niyang sausage.

“Isn’t that what you want?” I tried myself to calm as much as possible.

Natigilan siya sa kaniyang ginagawa at tumaas ang kilay sa’kin, “That's not all I want,” He said.

“Then what else do you want?” I gritted my teeth in anger.

What a fúcking greedy evil!

Sumandal ito sa silyang kaniyang inuupuan at deretso ang titig sa’kin, “I want your company,” He said bluntly.

I clenched my fist and I saw how his eyes dropped in my hands.

“Mad?” Tanong niya pa at tumango tumango ito, “Yeah I know how you father valued is company that’s why he is having a hard time deciding between you or the company?” He added.

Gusto ko siyang sapakin. Sa paraan ng mga binitawan niyang salita ay tila ba ang lahat ay isang laro lamang sa kaniya!

Uminit ang sulok ng aking mga mata, “T-this is too much...” My voice cracked in emotion.

“Your father wants all of this,” Prente niyang sinabi.

“But this is too much! How can you do things like this just because he rejected your proposal?” I bit my lower lip when I can’t stop my tears anymore.

“Do you think i’m this immature to do all of this just because your father JUST rejected my proposal?” He said it emphatically.

Hindi ako nakakibo.

“Tingin mo ba ay inosente ang iyong ama?” Natatawang tanong niya.

I squint my eyes on him, “What are you talking about?” Hindi ko makuha ang pinupunto niya.

“You’re just too naïve. Just a fúcking little spoiled brat who don’t know what’s really happening except of partying all the time,” Panunudya niya saakin.

May hindi ba sinasabi si Daddy sa’kin? I know Daddy as a gentle person, caring and loving father to me. I didn’t see or feel anything else suspicious about his actions. He’s just workaholic.

“Then what about my Dad?” Lakas loob kong tanong.

Pinagdarasal ko na sana ay hindi naman ganoon kabigat ang ginawa niya. I just can’t accept it. I know my father as a perfect father in the whole world. He’s my role model.

He smirked, “Your father is even more sinful than me,” Simpleng sinabi niya.

Umiling ako, “You’re liar,” I spat out angrily.

“I shouldn’t have done this because Mom was stopping me,” Anito at prenteng sumimsim ng kape sa kaniyang kopita.

“Pero lintek ‘yang ama mo. Siya pa itong nagmamatigas. He really doesn’t want his company have stain. He just wanted his company to be perfect as he always wanted,”Kahit na kalmadong sinasabi iyon ni Vicenzio ay damang-dama ko ang galit sa bawat himaymay ng kaniyang mga sinabi.

Tila ba wala akong naintindihan sa mga sinabi niya kahit pa klarong klaro niya naman iyong sinabi.

“Will he also feel the pain I inflicted on him if I kill you and send your head to him?”

Kumalabog ang dibdib ko sa kaba dahil sa tanong niya. I can feel his anger. Nag aalab sa galit ang kaniyang mga mata. Kitang kita ko ang poot st bahagyang pamumula ng mga mata niya.

Namuo ang pawis sa aking noo nang makita ang seryoso niyang mga mata. Umiling ako sa mga sinabi niya.

“D-don’t do that, please...” I stammered in fear.

He clicked his tongue, “Don't worry. I won’t do that yet. I want your father to suffer,” Seryosong aniya, deretso ang titig niya sa mga mata ko tila ba sinasabi niyang seryoso siya at nag sasabi siya ng totoo.

I swallowed hard. Tila may bumikig na malaking tinik sa aking lalamunan. Gusto na ding kumawala ng puso ko sa aking dibdib dahil sa takot at kung hindi ako naka-upo ay paniguradong tuluyan na akong nanghina dahil sa panlalambot ng aking tuhod.

Napaangat muli ako ng tingin nang makita kong tumayo siya sa kaniyang pagkakaupo. Parehong isinilid ni Vicenzio ang kaniyang kamay sa bulsa niya. Ang presensya niya ay nagsusumigaw ng kapangyarihan at awtoridad.

“And don’t waste your energy to escape. I owned this place so you have nowhere to go,” He said before leaving me alone in his huge dining room.