Chapter 4

SA BAWAT minutong nagdaan, mas lalo siyang naguguluhan. Sinusubukan niyang intindihin ang sitwasyon, but for her it doesn’t make any sense. 

“Ma’am, I’m sorry, pero sa record namin ay naka-married status ka na,” the staff reiterated.

“Pero hindi ko maalala na kinasal ako. Paano nangyari ‘yon? Pwede ko bang malaman kung sino ang asawa ko? Nandyan ba ang marriage certificate ko?” sunod-sunod niyang tanong.

“Naku, Ma’am, pasensya na. Down pa kasi ang system namin ngayon sa mga kukuha ng marriage certificate. Siguro mga five working days pa.”

“So, meaning, next week pa kasi Thursday ngayon, e?”

“Opo, Ma’am. Pwede kayong bumalik. . . o di kaya mag-iwan na lang kayo ng contact number, tawagan ko kayo once na ready na ang marriage certificate niyo”

Tumango si Mari at sinulat niya sa papel ang numero niya. Paglabas niya ng PSA ay tulalang naglakad siya sa kalye. Wala siyang maalala na pumirma siya ng marriage contract o dumalo man sa anumang seremonya sa kasal. 

Her mind was flooded with questions. Pinapalibutan siya ng mga tao sa kalye pero bakit parang feeling niya disconnected siya sa mundo? 

Sino kaya ang naging asawa niya? 

Hindi niya alam pero nakaramdam siya ng kaba. Iniisip niya na baka ginamit lang ang pangalan niya? Baka sina Bella o Estefan ang may pakana nito? O baka ang step-mom niyang si Silvana?

Ginulo ni Mari ang buhok niya. “Argh!” inis niyang sabi. Wala siyang pakialam kung pinagtitinginan siya ng mga tao.

“Luh, nababaliw na si Ate,” natatawang sabi ng isang babae habang tinuro ng hintuturo nito si Mari.

Hindi niya ‘yon pinansin. Dire-diretso lang siya sa paglakad niya hanggang nakarating na siya sa isang convenience store. Ang haggard ng itsura niya, pagod sa paglalakad at pinagpapawisan. 

Nagtungo siya sa chiller ngunit may naunang lalaki sa harap niya. Sa uhaw ay bigla niyang kinuha ang canned soda na akma namang kukunin ng lalaki.

“What the—” 

Laking gulat na napalingon ang lalaki kay Mari. Tanaw niya ang gulong buhok at haggard na mukha nito. Ilang sandali pa ay nilagok ni Mari ang isang canned soda habang nakatingin ito sa lalaki.

“Ahhh. Ang sarap!” wika ni Mari saka pinahid ng kamay ang basang mga labi.

Napahinto siya nang makita niya ang isang napakaguwapong lalaki. Mas matangkad ito sa kaniya, makapal ang mga kilay nito, maputi at ang kisig ng katawan. Pero hindi na siya tinamaan ng kilig dahil lumipas na damdaming ‘yon, six years ago. 

Dumiretso siya sa cashier para bayaran ang ininom niyang soda. Isang customer na lang ay susunod na siya, kaya naman ay kinapa niya ang bulsa niya. But she found out na naiwan niya pala ang bag niya sa PSA.

Sh*t! Ang tanga ko naman!

Palinga-linga siya sa store at napansin niyang nasa likod niya ang lalaki. Umalis siya sa pila niya at nilahad niya ang puwesto niya sa lalaki. 

“After you,” ngiting sabi niya rito. 

Nagsalubong ang kilay ng lalaki nang humakbang siya. Hindi niya maintindihan ang kinikilos ni Mari.

Nasa likod na si Mari at nasa harap na niya ngayon ang malapad na likod ng lalaki. Napakagat na lang siya ng ibabang labi. Nagdadalawang-isip kung lalapitan ba niya ito o hindi? Pero ayaw niya mabansagan siyang magnanakaw.

Huminga siya nang malalim. Nilakasan niya ang loob niyang kausapin ito.

“Um, excuse me,” mahinahong sabi niya ang kalabitin niya ito. “Ano kasi. . . naiwan ko ang bag ko at hindi ko dala ang wallet ko. P-Pwede bang ikaw muna magbayad dito?” Itinaas pa ni Mari ang empty canned soda niya. 

Napataas siya ng kamay, senyales na nangangako siya rito. “Promise! Babayaran kita kaagad.”

Hindi sumagot ang lalaki. Pero no’ng siya na ang sumunod, binayaran niya ang dalawang canned soda.

Napakurap na lang si Mari nang mabayaran ng lalaki ito. Nakahinga siya nang maluwag. 

Haay. Mabuti na lang at binayaran niya ito.

Nakita niyang lumabas na ang lalaki sa convenience store. Sinundan niya ito para sana magpasalamat. 

“Salamat pala sa soda. Promise babayaran ko talaga ‘yon,” ngiting sabi niya rito habang naglalakad silang dalawa. Hindi pa rin siya pinapansin dito hanggang sa marating nila ang pedestrian lane.

Muling nagsalita si Mari. “Ano pangalan mo? Saan ka nakatira? Ano contact number mo?” sunod-sunod niyang tanong dito.

This time, humarap na ang lalaki sa kaniya. Pinasadahan siya ng tingin rito kaya naman nang mapansin ni Mari ang magulo niyang buhok, agad na inayos ng kamay niya ito.

“I don’t give my name, my address, especially my contact number to a stranger. Hindi mo na kailangan bayaran ‘yon,” walang emosyong sabi ng lalaki.

Nanlaki ang mata ni Mari, at iniwan siya nito nang mag-green na ang light. Hindi siya makapagsalita dahil sa gulat. Nang bumalik na siya sa huwisyo ay tumakbo siya nang mabilis para habulin ang five seconds sa pagtawid niya. Hingal siya nang nagawa niya ‘yon. 

Kaagad na nilinga niya ang buong paligid pero hindi na niya mahanap ang lalaki.

“Tsk. Ang gwapo pero ang sungit!” inis niyang sabi sa sarili.

Bumalik siya sa PSA para kunin ang bag niya saka siya diretsong umuwi. Pagdating niya sa bahay ay biglang tumawag ang HR sa kaniya, to follow-up her pre-employment.

“Cenomar na lang po ang kulang ko, Ma’am. I mean—” 

Napahinto si Mari. Hindi niya pwedeng sabihin na kinasal na siya sa pangambang baka hindi siya tanggapin dito.

“Ayos lang, Miss Marigold kahit wala pa ang cenomar mo. Ang kailangan namin ‘yong main requirements sa government. Ma-su-submit mo kaya ‘yan today?”

Parang nabunutan ng tinik si Mari. “O-Opo! I-se-send ko na po ngayon sa email niyo, Ma’am!” masiglang sabi niya.

Kaagad na binuksan ni Mari ang laptop niya saka sinend ang mga naka-scanned copy na requirements niya. Naka-received siya ng letter the day after, kung kailan siya papasok. Sinabi rin sa letter na sa hotel na ibibigay ang mga uniforms nila.

Three days na lang ay magbubukas na ang Hotel de Sinclair. Medyo familiar sa kanya sa pangalang Sinclair. Siguro apelyido ‘to ng may-ari?

***

TODAY is her first day, and at the same time ay grand opening ng hotel. She’s wearing a red formal attire. Alas sais ng umaga ang call time nila pero 5:30 AM pa lang ay nando’n na si Mari. Gusto niya na maganda ang magiging impresyon ng mga boss niya. First impressions last ika nga. 

All the staff are gathered at the lobby. Their head manager—Manager Patricia, stepped forward with a warm smile.

“I am truly honored to be here on this special day,” wika ng manager. “Today is a day to celebrate and remember, as we officially open our doors to guests from all over the world. Hindi pangkaraniwang mga guest na pagsisilbihan natin. So, I am asking you to be more professional and always smile.”

Oras na para sa ribbon-cutting kaya lumabas silang lahat para simulan na ang seremonya. Bago pa magsimula, ay huminto ang isang limousine black car sa tapat ng hotel. Hindi maiwasang ibaling ng mga tao ang pagdating nito.

Lumabas sa sasakyan ang isang matangkad na lalaki. Nakasuot ito ng grey checkered corporate attire with matching black necktie, at may naka-insert na itim na panyo sa bulsa malapit sa dibdib. Isang golden Rolex watch naman ang suot nito sa pulso that shows off his wealth and sense of style. Nakatayo naman ang buhok niya at sobrang neat tingnan.

That man had striking good looks and a commanding presence. He embodied success and charm, making it impossible not to notice him. Siya ang may-ari ng Hotel de Sinclair.

“Ladies and gentlemen, it’s my pleasure to introduced to you behind this grand hotel, Mr. Clarence Sinclair,” maligayang pagbati ni Manager Patricia.

Sa oras na ‘yon ay nanlaki ang mata ni Mari nang makita niya ang mukha ng lalaki. Bumilis ang tibok ng puso niya at nataranta siyang magpagtanto, na ang lalaking ito ang nakasama niya sa convenience store no’ng isang araw. 

Huminga siya nang malalim. Malayong-malayo ang itsura niya ngayon kumpara sa haggard niyang mukha no’ng nakaraan. Umaasa na lang si Mari na hindi siya makikilala rito.