Chapter 6

“STOP the car, Mike,” utos ni Clarence sa secretary niya. Napatingin na lang ito sa rearview mirror, tila naguguluhan ito sa sinabi ng boss niya.

“Po? Bakit naman, Sir Clarence?”

Binaling ni Clarence ang tingin niya kay Mari at napansin niyang nakayuko lang ito na pilit iniiwasan ang mga titig ng binata. Wala din ideya si Mari sa kung anong dahilan kung bakit pinapahinto ang sasakyan. Malapit na sila sa Hotel de Sinclair, bakit papahintuin si Mike? 

“I don’t want her to be seen by the people getting out of my car sa tapat mismo ng hotel. Baka kung anong isipin nila. Please stop the car, Mike,” seryosong sabi ni Clarence kaya agad naman hininto ito ng sekretarya niya.

Napatingin na lang ng orasan si Mari sa cell phone niya. Three minutes na lang bago ang punch in niya. 

“Miss, get out of my car now,” walang emosyon na sabi ni Clarence. 

“P-Pero ma-la-late na po siya, Sir Clarence? Three minutes na lang po,” pag-aalala ni Mike nang makita niya ang orasan sa kotse.

“I don’t care, Mike. People deserved to understand the consequences kapag late na nagigising,” sarkastiko na tugon ni Clarence.

Napakuyom na lang ng kamay si Mari dahil sa inis. Tila bang dumaloy ang init sa buo niyang katawan sa sinabi nito. Iniangat ni Mari ang ulo niya at tiningnan niya ito ng diretsahan saka naningkit ang mata. 

“Is this how you treat people, Sir Clarence? Is this the respect I get after all the hard work I’ve put in yesterday? Alam kong na-late ako ng gising. But, I did my best para makahabol ako.”

Nanatiling nakatitig si Clarence dito, hindi niya binago ang ekspresyon niya sa kabila ng mapusok na mga salita ni Mari. 

“This is not about yesterday. . .” Napatingin si Clarence sa name plate ni Mari. “. . .Mari. It’s about accountability.” Walang anumang pag-unawa o empatiya niyang sinabi ‘yon.

Namuo sa puso niya ang pagkadismaya, pero hindi niya ito pinakita kay Clarence. 

“But I’ve been accountable, Sir. First day pa lang, punctual na ako. I’ve given my best to meet expectations, including today.”

Agad na nagsalita si Clarence. “Your best should include being on time. It’s a simple expectation, Mari.”

Mas lalong nakaramdam ng galit si Mari dahil walang katarungan kung sumagot ito. Huminga siya nang malalim. She gathered her thoughts first before responding.

“I understand, Sir Clarence. I’ll do better. But I hope you also understand the effort I put in and my dedication to this job.”

Nanatiling firm si Clarence sa attitude na pinapakita niya kay Mari. 

“Your dedication needs to include punctuality. I expect improvement.”

Napabuga na lang ng hangin si Mari. She had no choice but to open the door. Lumabas siya ng kotse. 

“Well, thank you for the ride, Sir Clarence.”

Napatingin si Mari sa orasan ng sasakyan. Dahil sa long conversation nila ni Clarence about punctuality, mukhang ma-la-late ang dalawa sa trabaho. 

Bago pa ni Mari isara ang pinto ay nagsalita muna siya. She couldn’t resist one last remark. 

“And by the way, punctuality should also be expected from employers, don’t you think, Sir?” 

Isinara na ni Mari ang pinto at saka naglakad siya palayo rito. She didn’t look back. She could almost feel that Clarence was annoyed bago pa niya sinara ‘yon. Napangiti na lang siya habang naglalakad. At nang ma-realized niyang late na siya, tumakbo siya hanggang marating niya ang biometric.

Napabuga na lang ng hangin si Clarence sa sinabi ni Mari. May kung anong init siyang naramdaman sa mukha niya dahil sa hiya. Samantala, si Mike naman ay nagpipigil ng tawa. Madalas din kasi ma-late si Clarence.

Napatingin si Clarence sa rear view mirror kaya no’ng mapansin ‘yon ni Mike, napatikhim na lang siya at pinaandar ang sasakyan hanggang sa narating nila ang Hotel de Sinclair.

Mabuti na lang at hindi nagalit si Patricia nang ma-late si Mari. Di kalaunan ay nagsalubong ang mga kilay ni Patricia nang makita ang basang balikat nito.

“Mari, anong nangyari sa balikat mo? Nabasa ba ito ng buhok mo?” tanong ni Patricia sabay pinasadahan ng tingin ang buhok nito.

Napatingin si Mari sa balikat niya. Nahihiya siyang nakangiti rito nang hawakan niya ang kanyang basang buhok. 

“Ah, p-pasensya na po, Ma’am Patricia. Ano kasi. . . nagmadali kasi ako.”

Huminga nang malalim ang manager niya. Isa kasi sa patakaran ng hotel na dapat malinis tingnan ang uniporme. As much as possible, dapat tuyo na ang buhok bago suotin ‘yon.

“O siya sige, nandito ka na lang din naman. . .pumunta ka na sa concierge lounge. May walked in closet do’n pangbabae, pwede kang magpalit ng damit. Saka may hair dryer do’n, pwede mo gamitin. Balik ka kaagad dito ‘pag tapos ka na.”

Nanlaki ang mata ni Mari. Hindi niya alam na may lounge pala ang mga concierge.

Napatunog na lang ng dila si Patricia nang mapansin niya ang reaction ni Mari.

 “Tsk. Tsk. Hindi ka ba nagbasa ng job offer mo, Mari? Naka-state do’n ang benefits sa mga concierge.”

“Ahh! Opo! Nabasa ko nga po ‘yon, Ma’am Patricia. Nakalimutan ko kasi, pasensya na po, hehe,” pagsinungaling niya rito. Ayaw na kasi ni Mari pahabain pa ang usapan, baka sermonan lang siya. Kaagad siyang dumiretso sa lounge area.

Bumungad kay Mari ang napakaganda at eleganteng disenyo ng concierge lounge. Malaki ang kwarto at maganda ang arrangement ng mga upuan at sofa. May malaking tv rin sa loob. Maganda ang ambiance ng ilaw, may pagka-modern at classic ang dating. Nakaka-relax tumambay kasi ang tahimik, at iilan lang ang mga tao sa loob. 

Agad na dumiretso si Mari sa walked in closet ng mga babae. Pahaba ito pagpasok niya at may malaking full length mirror. Hinanap niya kaagad ang small size uniform. Nang mahawakan niya ito ay naamoy niya ang fabcon na halatang bagong laba lang. Plantsado na rin kaya ready to wear na.

Bago pa niya isuot ‘yon ay kinuha niya muna ang hair dryer. Nagpatuyo siya ng limang minuto habang nakaupo sa harap ng salamin. Nang matuyo na ang buhok ay agad siyang nagbihis. Inayos niya ang kaniyang buhok pati ang makeup niya. Kamamadali niya kanina, ngayon niya lang napansin na hindi pala pantay ang paglagay ng foundation niya. 

Umabot ng halos thirty minutes siyang nag-ayos. Medyo malayo din ang posting niya sa lounge area dahil dadaan pa ito sa cafeteria. Pagdating ni Mari sa reception ay agad na lumapit ang katrabaho niya na si Lina, Lina kasi ang nakalagay sa name plate. 

“Mari, may document ka. O heto,” ani Lina nang ibigay nito kay Mari ang isang brown envelope.

Kunot-noo niyang tinanggap ito. “Kanino raw galing?” tanong niya kay Lina.

“Ewan. Sa PSA raw?”

Nanlaki ang mata ni Mari nang marinig ‘yon. Hindi niya inakalang mapapaaga ang pagdating ng marriage certificate niya. Nag-expect pa naman siyang tatawagan siya muna nito. Mabuti na lang ay sinabi niya ang rason ng pagkuha niya ng cenomar, pati place of work ay stated do’n sa request form. Kaya siguro sa hotel na lang ipinadala para hindi na hassle. 

“Gano’n ba? Maraming salamat, Lina.”

Tumango si Lina at bumalik sa pwesto niya. Samantalang kabado naman si Mari. Walang pasubaling binuksan na niya ang laman ng brown envelope. Curious siya kung sino ang napangasawa nya.

Doble ang kaba ni Mari nang hanapin sa papel ang pangalan nito. Mas lalong bumilis ang tibok ng puso niya nang mabasa na niya ‘yon. Halos hindi maigalaw ni Mari ang sarili niya. Tila siya naging estatwa, at para bang naka-focus lang siya sa papel sa gulat. Nang mag-sink na sa utak niya ang pangalan na ‘yon ay napatingin siya sa malayo.

“Si… Si Clarence Sinclair ang asawa ko?!” gulat niyang sabi sa isip.

Saktong dumaan si Clarence sa reception kasama ang secretary na si Mike. Naka’y Clarence lang ang atensyon niya habang patuloy na nag-e-echo sa isip niya ang pangalan nito.