Chapter 4 : Same Freedom, Nah?

Nagising na lang siya sa sinag ng araw na tumama sa kaniyang mukha. Tumagilid siya at bahagyang iminulat ang mga mata. Sumagi sa isipan niya ang yumakap sa kaniya kagabi kaya’t mabilis siyang napabalikwas. Agad niyang sinuri kung may katabi siya ngunit wala namang bakas ng kung sino kaya nakahinga siya ng maluwag. Gayundin ang kaniyang suot na damit ay naroon parin kaya imposibleng may kayakap siya kagabi. At kung si Grae man iyon ay tiyak na wala na siyang damit ngayon. 

Nakita niya ang telepono at ang key card na magkapatong sa sidetable. Inopen niya ang kaniyang telepono at tumambad ang 20 missed calls galing kay Grae. 

“Naloloko na ba siya? Siya na nga itong hindi umuwi tapos tatawag ng tatawag. Ano ang tingin niya sa akin mamalimos ng oras niya. Kahit hindi siya umuwi ay–” bulong niya.

Nang ibababa na niya ang kaniyang telepono ay biglang nag-notif ang isang voice message. Muli ay galing ito kay Grae.

“Where were you last night? Malalagot ka sa akin. I’ll wait for you here at the villa. Montblanc Villa,” ani nito.

“Siraulo, edi sa hotel.” naiusal niya sabay baba ng telepono. 

Nag-shower siya at lumabas na naka-roba lang. Binuksan niya ang closet at nagulat siya ng wala ‘ron ang kaniyang maleta na may laman ng ilang damit. Wala din ang kaniyang gown na hinubad at mga gamit na naiwan niya. 

Nagsimula na siyang kabahan ng maisip niya ang isang senaryo. Isa lamang ang kailangan niyang gawin para masigurado ang nasa isip niya. Kinuha niya ang Card Key at tinignan ang room no. niya.

“Room 269,” ani niya. 

Lumabas siya at nanlaki ang mata niya ng makita ang numero sa labas. 

“Room 296.” 

Dali-dali niyang kinuha ang kaniyang telepono at lumabas ng kuwartong iyon. Hindi na niya inalintana kahit naka-roba lang siya. Hinanap niya ang kaniyang room at agad niyang si-nuwipe ang card. Pumasok siya ‘ron at napaupo. Nanghihina ang kaniyang tuhod dahil sa katangahan niyang nagawa.

Napahilamos siya at dali-daling tinawagan ang numero ni Grae pero hindi ito sumasagot.

Pinilit niyang pakalmahin ang sarili at nagpalit ng damit. Nilisan niya ang lugar at sumakay ng taxi papunta sa sinasabi ni Grae na Villa. Minsan na siyang nakarating ‘ron dahil sa isang okasyon.

Ilang oras pa ay dumating siya sa Villa. Bumaba siya sa napaka-taas na gate na kulay white and gold na may letter ‘M’ as initials ng Montblanc. Huminga siya ng malalim bago pumasok sa loob. Agad siyang nakilala ng guard kaya ito narin ang humila ng kaniyang maleta.

Pakiramdam niya ay para siyang naglalakad sa manipis na yelo na anumang oras ay mababsag  at mahuhulog siya sa napakalamig na tubig. Sa malawak na enterada ng bahay ay naroon si Grae na maaga pa ay sumisimsim na ng alak. Siya agad ang nahagip ng mga mata nito.

Alam niyang galit ito dahil sa uri ng mga titig nito. Hindi niya masisisi dahil nagkamali siya ng room na tinulugan kagabi. Yumuko siya at iniwasan ng tingin ang mga mata nitong parang nangungutya.

“Grae,” ani niya.

Nagpasalamat siya sa guard at ang mga gamit niya ay kinuha ng isang maid. Naiwan sila ni Grae.

“Sino yung kasama mong lalaki kagabi?”

“W-Wala!” hindi niya maaaring sabihin na si Lucerys dahil alam niyang lalo lamang masusugsugan ng galit ang kapatid nito isa pa ay palabas lamang ang lahat. 

Nilapitan siya ni Grae at pinukulan ng tingin lalo na ang kaniyang dibdib.

“Hindi ko inaasahang magsisinungaling sa akin si Donya Guevarra na isang mabait at birhen ang kaniyang apo. May tinatago ka pa lang karumihan, Yllena!”

“Nagkakamali ka? Please, Grae!” ngunit hindi siya nito hinayaang makapagpaliwanag dahil agad siya nitong iniwan.

Magagalit ng husto ang kaniyang lola oras na malaman nito ang nangyari. Butil-butil na luha ang sumungaw sa kaniyang mata kaya sinundan niya si Grae sa loob ng napaka-garbong mansyon. Kulay puti at kulay ginto ang mga muebles. Namangha siya sa ganda ng interior design ng mansyon ngunit mas mahalaga ang bibig ni Grae. Sinundan niya ito hanggang makapasok sila sa isang opisina.

“Grae, please…huwag mong sasabihin kay Lola ang nangyari kagabi.”

“Bigyan mo ako ng magandang dahilan para itikom ko ang bibig ko,” sabi ni Grae.

“K-Kagabi naroon ka rin naman sa nobya mo, hindi ba? Malungkot ako kaya pumunta narin ako sa nobyo ko? Ayaw nating parehas sa kasal na ito kaya walang pakielamanan. Nung tumawag ka sinagot ko pero ungol–” hindi na niya natapos ang kaniyang sasabihin ng bigla nitong titigan ang kaniyang dibdib pababa sa pagitan ng kaniyang hita. Kitang-kita ang hubog ng kaniyang katawan sa manipis niyang suot na damit. 

“Then– you thought that we had equal freedom. No! Yllena hindi ka maaarinig makipag-kita kung kaninong lalaki. Dudumihan mo ang pangalan ko. Kaya ito na ang huli mong pagkakataon para lumabas at makipagkita sa lalaki mo,” saad nito.

Hindi nalang siya sumagot at yumuko nalang siya para maiwasan ang mga mapanuring mga tingin nito. 

“Is that clear, Yllena?” 

“Yes. I’m sorry. Hindi na mauulit?” 

“Get out marami pa akong gagawin.” 

Lumabas siya at noon palang siya nakahinga ng maluwag. Nagulat pa siya nang may babaeng na sa labas. Nginitian niya ito dahil mukha naman itong mabait.

“Hello,”

“Seniorita Yllena, ako po si Miding magiging personal maid po ninyo. Halika po kayo at ililibot ko po kayo sa buong mansyon pati narin po sa magiging kuwarto po ninyo,” panimula ni Miding.

“Sige.”

Sumunod siya kay Miding habang itinuturo nito ang bawat sulok ng magarbong mansyon ng mga Montblanc.

“Ito po ang kabuuan ng Main House dito po nakatira sila Don Sesgundo at Donya Priscilla. Dito po kayo magbebreakfast every morning,” halos hingalin siya sa pag-iikot nila hanggang tumaas ang kilay niya ng makita ang bahay na nasa likod nito. 

“Ibig sabihin may isa pa?” pagrereklamo ni Yllena.

“Heto po ang bahay ninyo ni Seniorito Grae. Dito po kayo titira.” 

Tumambad sa kaniya ang another mansion. Mas maliit ng konti pero napakalaki na kung sila lang naman ni Grae ang titira. Naging seryoso ang mukha niya dahil naisip niya agad na nagsimula ng maging malungkot ang buhay niya. 

“Ang suwerte ninyo nga po,” natutop ni Miding ang sariling bibig ng sabihin niya ito kay Yllena. Sa katayuan nila sa buhay masasabi ng isang katulong na suwerte siya ngunit hindi at ‘yon ang totoo.

“Pasensya na po. Halika na po sa loob para mailibot na po kita,” paumanhin ni Miding.

Pumasok sila sa loob at sa entrada pala ng living room ay nakita na niya ang napakalaking portrait niya. Ang wedding portrait nila ni Graeson. 

“Nagustuhan mo ba?” napatda siya ng marinig ang tinig ng lalaki sa kaniyang likuran na walang iba kundi si Grae na may tangan na alak.

Mapait siyang ngumiti at pinukol ng tingin si Grae. 

“Kahit sinong babae ay kikiligin kapag katabi ang isang Graeson Montblanc,” sabi ni Yllena.

“I take it as a compliment. I wonder kung ano ang itsura ng boyfriend mo?” muli nitong banat.

Naging seryoso ang mukha ni Yllena.

“Mukhang masaya ka na naman kagabi habang kasama mo siya. Gusto mo bang magpaalam sa kaniya ayokong maging masama sa iyo.”

“No need. Tama na ang pinagsaluhan namin kagabi. I was happy, really happy! My dear husband,” pumiksi ang labi niya habang sinasabi ang lahat ng kasinungalingang ‘yon.

Ayaw niyang maging talunan sa harap ni Graeson na ang tingin sa kaniya ay maruming babae.