005 – The Nerve Of That Pizza Delivery Guy!

"Hey! You in a black turtle neck shirt!" malakas niyang sigaw na ikinalingon ng lahat ng naroon sa lobby ng building. 

The man stopped and looked down, checking his sweatshirt, before turning and searching the crowd. Nang tumama ang tingin nito sa kaniya ay napigil niya ang paghinga. 

This guy is indeed good-looking, she thought. 

Not just good-looking, but extremely.

Bakit sa pizza delivery service lang siya pumasok?

Hindi naman sa minamata ko ang trabahong iyon, but with the looks this guy has, I just don't understand...

Noong una silang magkita nang gabing iyon sa bahay niya'y alam na niyang kay gandang-lalaki nito. Hindi lang niya inakala kung gaano. 

And now... Looking at him in broad daylight, nasisiguro na niyang hindi ito ordinaryo.

Anak ni Bathala siguro ito...

             

Nahinto lang siya sa pag-iisip nang makita niya ang pagsalubong ng mga kilay ng lalaki nang mapatitig sa kaniya nang husto. Nasa anyo nito na tila pilit siyang inaalala. 

Itinuwid niya ang sarili at humakbang patungo sa lalaki. Habang papalapit siya nang papalapit ay lumalakas nang lumalakas ang tibok ng kaniyang puso, lalo at nakita niyang nakasunod ang tingin sa kanila ng ilang mga naroon sa lobby. 

Nahinto siya nang ilang dipa mula sa lalaki. 

Siya ay napatingala. 

The guy was probably over six feet. At ngayong natitigan niya ito nang husto at sa malapitan ay saka niya napagtantong maganda ang hubog ng katawan nito. Huge and firm. Not to mention, super sexy, too. Ang makapal nitong sweatshirt na tila gawa pa sa ibang bansa ay lalong nagpa-lakas ng dating nito. Para itong modelo na lumabas mula sa isang mamahaling magazine; he looked like a dream.

And she was mesmerized. 

She had never seen such a gorgeous man in her life! 

This man has the potential to be a model or an actor, but he chose to deliver pizza. What a waste.

"Can I help you?" tanong ng lalaki na pumukaw sa kaniya. 

Nagpakawala muna siya ng alanganing ngiti bago sumagot. "Naaalala mo pa ba ako?"

Sinuri siya nito ng tingin mula sa suot niyang brown doll shoes hanggang sa naka-tight bun niyang hair-do bago nito muling ibinalik ang tingin sa kaniyang mukha. At nang sa wakas ay rumehistro sa isip nito kung sino siya'y nagliwanag ang anyo nito. Lalong gumwapo.

"Oh, yes. Ikaw iyong customer na may ma-dramang manliligaw." Ngumiti ito. "Hindi mo pa nabibigay sa akin ang talent fee ko."

Bahaw siyang natawa. She was happy that he recognized her. "Sige lang, bilangin mo muna at babayaran din kita soon."

"So, what brought you here?"

"Work." Hindi niya napigila ang bahagyang pagkunot ng noo. May kung ano'ng kakaiba siyang napapansin sa paraan ng pananalita ng lalaki. Pero sa ngayon ay hindi mahalaga iyon. "Can we talk?"

Gumuhit ang pagtataka at pag-aalinlangan sa gwapong mukha nito. "Tungkol saan?"

"About us."

Tumaas ang dalawang kilay nito; amusement crossed his face. "There is no 'us', Miss."

Ipinaypay niya sa ere ang isang kamay. "This is about the fake relationship. The drama, remember?"

"Oh."

"Can we talk somewhere else? Do you like coffee or tea? May cafeteria dito sa loob ng building, pwede tayo roon. And don’t worry, ako ang magbabayad—"

"Whoa, whoa, whoa.” Ito naman ang nagtaas ng palad, at muntik na siyang panlakihan ng mga mata nang makita ang size niyon. Kung ididikit ng lalaki ang palad nito sa kaniyang mukha ay siguradong sasakupin niyon ang buo niyang ulo.

Err, maybe not.

But still.

The guy was huge! And she wondered kung malaki din iyong nasa…

“Would you mind giving me your name first?"

Muli siyang napukaw nang marinig ulit ang sinabi nito. “Huh?’

“Your name. Give me your name.”

Muli ay kumunot ang noo niya sa diretsong pagsasalita nito ng English. 

An educated pizza delivery man, I see... 

She cleared her throat and said, "My name is Miyu.”

"Japanese?" 

Hindi niya alam kung tama ang napansin niyang pagkadismaya sa mukha nito. Tumango siya. "Yes, half. You don't like Japanese women?"

"Doesn't matter." Sinabayan nito iyon ng pagkibit-balikat. "So, what do you want? Kailangan kong magmadali dahil may lakad pa ako."

"May kailangan lang sana akong ipakipag-usap sa iyo. If you can't talk right now, ibigay mo na lang sa akin ang mobile number mo."

Humalukipkip ito at muli siyang sinuyod ng tingin. At hindi niya maintindihan kung bakit bigla ay nakaramdam siya ng intimidasyon.

Wait…

Bakit siya ma-i-intimidate? This guy was just a nobody.

"Sorry, Miss Miyu. But I don't give my number to... strangers."

"I’m Miyu Alcantara. There, you already know my name. At alam mo rin kung saan ako nakatira. You can do a background check, hindi ako scammer." 

Muling nag-isip ang lalaki.

Masyadong pakipot 'to, bulong pa niya sa sarili.

Pero naisip din niyang maaaring umiiwas lang ang lalaki na ipamigay ang numero nito dahil… sa klase ba naman ng tindig nito'y siguradong maraming mga babae ang nanghihingi ng numero nito araw-araw. At ano’ng malay niya, baka hina-harass ito ng sunud-sunod na mga phonecalls ng mga talent managers o Papa-san sa mga gay bars...

She could somehow understand his reservation.

Pero kailangan niyang makombinsi itong mag-usap sila.

She needed him.

"Okay, give me your phone."

Sandali siyang natigilan nang marinig ang sinabi nito. At nang rumehistro sa isip ang narinig ay mabilis niyang inilabas ang cellphone mula sa dalang sling bag at ibinigay sa lalaki. Habang inisi-save nito ang numero sa cellphone niya ay hindi niya napigilang suriing mabuti ang mukha nito. 

Makapal ang mga kilay at pilik-mata, matangos ang ilong at magandang mga labi. May hawig ito sa Hollywood actor and model na si Nick Bateman, the only difference was the skin colour. This guy's brown. At wala itong blue eyes.

Napangiti siya matapos ang masusing pagsusuri. 

Ano'ng galing ng tadhana na pagtagpuing muli ang landas nila? Maaaring naroon ang lalaki sa building para mag-deliver ng pizza. Salamat na lang sa customer na umorder, nagkita silang muli nito!

"Here you go." 

Natigil siya sa pag-iisip nang i-abot nito pabalik sa kaniya ang phone.

Kinuha niya iyon at sinuri ang numero. Kinunutan siya ng noo nang makitang landline number ang ini-type nito roon. At lalo siyang kinunutan ng noo sa pangalang naka-type.

"Kyle," aniya nang basahin ang pangalang ini-save ng lalaki sa cellphone niya.

"Nice to meet you," nakangising sabi nito.

Muli niya itong tiningala. "You have a pretty name."

Bahagya itong natawa at sa muli ay natulala na naman siya. 

Pero sandali lang dahil kaagad siyang nakabawi.

Tumikhim siya at niyuko ang cellphone. Ini-save muna niya ang numero bago iyon ibinalik sa sling bag. "You really didn’t want to give me your mobile number, huh?"

"Family members lang ang may alam ng personal number ko. I don't give it out to people."

"Okay, that's fine.” Lihim siyang napa-ismid. “Anyway, may pasok ka ba sa Monday?"

"Pasok?"

"Sa trabaho.”

Sandali itong natahimik at tila nalito sa sinabi niya. 

"Hindi ba at sa Father Pio Pizza ka nagta-trabaho? May pasok ka ba sa araw na iyon o wala?" Susko, gwapo nga, mahina naman ang pick-up.

"Oh." Tumikhim si Kyle at muling ngumiti. "Hindi ko pa alam. On call ako."

"Okay. Kung ganoon ay tatawagan na lang kita mamayang gabi. By then, sana ay alam mo na ang schedule mo sa Lunes. I will also discuss what I need from you through phonecall." Nilingon niya ang elevator at nakitang papasok na sa loob ang mga nakapila. Si Yuya ay nasa gilid at hinihintay siya. Ibinalik niya ang pansin sa lalaki. "Kailangan ko nang balikan ang kasama ko. I'll talk to you later okay?"

Tumango ang lalaki at hindi na nagsalita pa. 

Tumalikod na siya at naglakad patungo sa elevator. Sinalubong siya ng mga katanungan ni Yuya pero sinabi niyang sa opisina na sila mag-usap. Pagpasok sa elevator ay muling nagtama ang mga tingin nila ni Kyle na hindi umalis sa kinatatayuan. 

There was a light smile on his face as he gazed at her, at para siyang ewan na ni-deadma ito at kunwari ay hinarap si Yuya upang kausapin. Nang sumara ang steel door ng elevator ay saka pa lang siya nakahinga nang maluwag. Hindi niya namalayang pigil-pigil niya pala ang paghinga simula nang muling nagsalubong ang mga mata nila ng lalaki.

Hindi niya maipaliwanag kung ano iyong naramdaman niya, pero tila kay hirap huminga, tila nanikip ang dibdib niya at lumakas ang pagkabog ng kaniyang puso. Tila siya nataranta nang walang dahilan.

What was that feeling?

            Was it… safe?

*

*

*

Nang gabing iyon pag-uwi niya sa bahay nila ay tinawagan nga niya ang numerong ibinigay ng lalaking nagpakilalang Kyle. She was really looking forward to discuss her plans with him; buong maghapon niyang ini-handa ang sarili. Nag-outline pa siya ng mga sasabihin niya rito.

But then, nadismaya lang siya matapos niyang tawagan ang numerong ibinigay ng lalaki. Dahil ang nakausap niya sa kabilang linya ay hindi ang lalaking iyon kung hindi ang customer representative ng Father Pio Pizza.

Sa inis at dismaya ay hindi na niya hinanap pa ang delivery boy na nagngangalang Kyle. Halos ibagsak niya ang phone sa pagka-pikon. 

Nalamangan siya ng kumag. Customer service number pala ang ibinigay nito sa kanya!

Ibinagsak niya ang sarili sa higaan matapos ang nakadidismayang pangyayari.

Sa Lunes ay siguradong naroon sa kanila ang mag-anak na Regis para suportahan si Armand sa pagnanais nitong maging kasintahan siya. Ano ang gagawin niya? Wala siyang mai-representang syota. Magiging kompirmasyon lang iyon kay Armand na hindi totoo ang relasyon niya sa lalaking nakilala nito noong gabing iyon.

Magtago na lang kaya siya sa Lunes?

No.

No, she shouldn’t. Hindi siya pwedeng tumakas sa araw na iyon, kawawa naman ang Tita Riza niya sa mga aasikasuhing bisita. 

Nasabunutan na lang niya ang sarili.

Oh, akala pa man din niya'y matutulungan na siya ng delivery guy na iyon na ipagtabuyan si Armand. Pero mukhang wala itong interes na tulungan siya.

Ang yabang! ang naisigaw niya sa isip. Por que ba pogi siya, di-deadmahin na lang niya ang babaeng nanghihingi ng pabor sa kaniya? Bakit, cute din naman ako, ah? At bakit, babayaran ko naman siya, ah?

Halos manulis ang nguso niya sa pagsimangot.

Family members lang ang may alam ng personal number... tse! Kukutusan talaga kita kapag nagkita ulit tayo!

Hinablot niya ang unan sa kaniyang tabi saka itinakip sa ulo.

Inis na inis talaga siya.

Ngayon ay isa na lang ang paraang alam niya para tigilan na siya ni Armand sa araw-araw nitong pagbisita sa kaniya. 

Kailangan na niyang kumuha ng pitbull.