"Ang bongga ng photoshoot 'di ba?" wika ni Rebecca na naroon sa gilid ko habang sumisimsim ng juice.
Dumalo kami sa photoshot dahil si Rebecca ay kinuhang stylist’s ng kliyente ko. I recommend her dahil wala naman itong ibang ginagawa, kundi mag liwaliw kapag alam niyang wala siyang lakad o trabaho. Madalas ay out-of-town sila ng long-term boyfriend niya.
"Yeah. Dapat ang mas pag handaan nila ay ang after marriage, not the grand photoshoot or what so ever,'' Irap ko, "In the end, their love to each other is the one that matters." walang interes kong ibinaling ang tingin sa ikakasal. Hindi naman sa nangingialam ako, pero that's my view in marriage. I won't settle myself na sa huli ay mababalewala rin naman pala ang lahat. Ganoon naman talaga hindi ba?
"Oo nga, ano?" aniya. Umayos ito ng upo, hawak ang juice sa kanang kamay. Mayroon rin itong bitbit na make-up kit sa kaliwang kamay dahilan upang muntikan na siyang ma-out of balance. Mabuti na lamang at nahawakan ko siya sa braso. Bakit ba kasi may hawak pang make-up kit? Mahal niya talaga iyan kesa sa buhay niya.
"Ugh! Muntik na ako roon ah!"sambit niya. Magka halo ang inis at irita sa kaniyang mukha.
Inirapan ko lamang siya "Welcome!" Hindi ko alam kung bakit ito pang clumsy kong kaibigan ang kinuha ko. Napa iling-iling na lamang ako sa aking naisip. Kung puwede naman na si Marianne na lamang ang aking nirekomenda. And speaking of Marianne, magpakita na siya dahil marami kaming gagawin sa shop. Tambak na ang mga gawain doon na nanimoy gabundok na.
Totoo naman talaga na dapat pag tuunan ng pansin ay ang pag sasama ng dalawang taong nag mamahalan. Marami akong kilalang tao na ang engrande ng kasal at milyones ang ginastos, pero wala pang isang taon ang kasal ay na ang mga ito. Not to mention hindi pa raw ready both side and they are just being pressured. Sa divorce lamang rin nauwi ang lahat ng mga nagastos. Nakakaloka ah! Hindi ba sila nag iisip muna bago magdesisyon? Hindi naman iyon kanin na kapag napaso ay iluluwa na lamang kapag ayaw na o masakit na.
Well, it's their life naman and to think na may kaya ang mga itong gastusan ang lahat ng mga expenses. Hindi naman siguro sila magpapakasal kung wala silang pera,hindi ba? Hindi ko na pinoproblema pa dapat ang mga ganitong bagay dahil na e-stress lang ako sa kanila. Basta bumili sila ng wedding gown, tapos ang usapan at may pera pa ako.
I used to attend weddings in my entire 29th years or existence. And now that I reached 30, hindi ko maiwasang hindi mainggit sa kanila. Pakiramdam ko ay napag iiwanan ako ng panahon. Kung hindi nga lang talaga ako na pipressure ni Mama. Ni wala ngang nagka interes talaga sa akin manligaw, asawa pa kaya? Mataas ang standards ko pagdating sa mga lalake at hindi puwedeng mabuwag iyon ng ganoon na lamang.
Natanaw ko si Marianne, na papalapit sa puwesto namin. Itinaas niya ang kaniyang kanang kamay at iwinagayway ito. Rinig ko ang kaniyang boses ng tawagin niya ako bilang pag kompirma. "Syd? omg!" tawag niya. Bakas rito ang saya sa kaniyang mukha. Kumaway rin ako pabalik sa kaniya. Itong si Rebecca naman ay abala sa pag titipa sa kaniya telepono. Malamng sa malamang ay ang kaniyang nobyo na naman ang kausap at tila kilig na kilig pa ito.
Pinag titinginan tuloy kami ng mga tao sa paligid dahil sa lakas ng boses niya. Para bang hindi siya professional kung kumilos. Pero dapat bang pagbasehan ang degree para irespeto ng tao? Ibenta ko na lang kaya itong mga kaibigan ko. Nang sa ganoon ay mas lalo pa akong yumaman. Sumasakit ulo ko sa kanila e.
"Oh, bakit andito ka? Akala ko ba nasa NYC ka?" tanong ko ng makaupo ito. Inayos muna ang kaniyang tikwas na buhok sa likuran.
"Kakauwi ko lang gaga."Inilapag niya sa table ang dala niyang malalaking paper bag. "Pinsan ko 'yong ikakasal." excited niyang sabi. She lends us her paper bags without hesitations. Himala at may pasalubong ang bruha. Mabuti naman at hindi siya nag reklamo, kundi isusungalngal ko sa kaniya itong mga dala niya.
Kaya pala ang suplada ng babae. Ang taray pa ng mukha na para bang kakain ng buhay. "Pinsan mo? Hindi ka naman nila nabanggit na relative’s ka pala nila.’’ Ngiwi kong sabi. ‘’ You're the only one who claimed that you're related to them." Pagtataray ko.
Rebecca gives her naughty smile as she turns herself in "Girl, remember noong sinabi niya rin na relatives niya raw si Mayor Sandoval, naalala mo?" nakaturo pa ang daliri sa akin na para bang kami lang dalawa ang nandito.
"Yup." I say in a maniuilative answer." Everyone mocked her. Mabuti na lang at sinakyan siya ni Mayor. Ang problema, paano niyo paninindigan, iyon?"natatawa kong tanong. Namula ang pisngi ni Marianne dahil sa sinabi ko.
Hindi naman matigil sa pag hagalpak si Rebecca dahil sa kaniyang narinig. "Ayon na nga, e'di syempre nakakagulat 'di'ba? Halos itakwil siya ni Tita sa kahihiyang ginawa niya." dagdag niya pa.
"Shut up guys! Mag kakaibigan tayo rito, remember?" Hawak niya ang kamay namin ni Rebecca. Pero hindi pa rin maaalis ang nakakalokong ngiti.
Nagpipigil pa rin ako sa tawa. Gusto ko siyang asarin pa lalo, pero hindi ko na tinuloy dahil baka mag walk-out siya. " So, ano nga?" ako na nairita na sa kalikutan nya. Hindi niya pa rin binibitiwan ang mga kamay namin.
"Guess what?" pabitin niyang sabi. Palipat-lipat ang tingin niya sa amin ni Rebecca. "I'm getting married!" Itinaas pa niya ang singsing at inilapit pa ito sa mukha namin na para bang hindi namin ito nakikita.
"Congrats, huh? So proud of you!" ismid ko sa kaniya. No wonder kung bakit siya ganiyan kasaya.
"Oh, are you? Buti may nakatiis sa ugali mo, I was wondering kung seryoso iyan." saad ni Rebecca. Pilit na iwinaksi ang darili ni Marianne.
"Parang hindi tayo mag kaibigan ah!" may halong pag tatampo sa boses niya." Dapat 'yong sincere naman, kaya hindi ka nagkaka boyfriend-"
"Ituloy mo at nang mabigwasan kita." banta ko.
"Okay, fine. Nag sasabi lang e," pag mamaktol niya na parang bata.
"Oy, Rebs. Grabe ka naman. She said that he likes me raw because I smells good. At noong unang tagpo raw namin ay talagang na inlove raw siya ng todo sa akin." aniya na proud pang inilabas ang perfume na galing sa bag niya." Bili na kayo. Lalo ka na Sydney Daine, nang hindi ka naman amagin diyan." hindi pa rin mawala ang ngiti sa labi.
Kahit kelan talaga siraulo itong si Marianne. Hindi sila magka sundo mi Rebecca dahil pikunin. At itong isa naman ay tuwang-tuwa kapag naaasar si Rebecca.
‘’Baka iyang pabango mo ang bet, hindi ikaw. Masyado ka lang talagang assuming,’’sabi ko na hindi mapigilang tawanan siya.
"Shut up," Tinarayan niya ako saka nag tungo sa kung saan naroon ang ikakasal na ''relatives'' niya raw kuno. Aayusan niya pa ang mga ito. Dala-dala ang mahiwagang make-up kit niya na kasing laki ng problema ko kung paano ako magkakalovelife.
"Sarap mong kutusan ano? Kita mo ng pikon 'yong isa inaasar mo pa lalo,"puna ko. Ihinilig ko ang aking ulo sa upuan.
"Nakakatuwa lang kasi,'' aniya na hindi mawala ang mga ngiti sa labi.
"Pag 'yang anak mo naging kamukha ni Rebecca, tatawanan pa kita," panananakot ko
"Oy, 'wag naman. Baka ipa ampon ko 'yong anak ko pag gano'n.'' Napa iling-iling na lamang ako sa kaniya. Hindi niya naman gagawin iyon dahil dugo at laman niya ang bata kung sakali man na magkaanak nga siya.
"Bahala ka nga dyan, dami mong alam." Kinuha ko ang aking bag at naglakad patungo sa kung na sa'n naro'n ang kotse ko.
"Hoy, ito naman. Kararating ko lang bad mood ka na naman. Ano ba kasi 'yon?" tanong niya. Naramdaman kong sumunod siya sa akin.
"Wala! Mag benta ka na doon ng pabango mo, " ani ko ng hindi siya nililingon.
"Okay. Sige ingat ka." ramdam ko na hindi na ito sumunod sa akin.
Nanatili lamang ang tingin ko sa dance floor. Biglang sumagi sa isip ko iyong mga kaibigan ko noong high school. Iyong mga tinuring kong kaibigan. Ngayon ay hindi na nila ako kinamusta kung buhay pa ba ako o abo na lamang. We used to go parties at sa mismong bar na ito kami pumupunta. Wala man lamang akong nakikita na ligaw na kanila kaluluwa sa bar na ito, marahil ay doon na sila sa BGC pumupunta. Mga bigatin na rin naman ang mga kaibigan kong iyon kaya hindi na nakakapagtaka.
Nakakalungkot isipin we both shared distinct memories together. Yet, it looks like we are strangers now. Doon ko na realized na as we grew older, we don't have to cling from time to time because we have our own responsibilities and such. Akala ko dati, sila at sila pa rin ang mga ituturing kong mga kaibigan. ‘til the end of the day, hindi rin pala. Somehow, nakaka lungkot, pero sabi nga ni Mama; masasanay raw ako, na kaya ko rin maging independent. Makatagpo ng panibagong maiituring na kaibigang tunay. Napagtanto ko iyon, noong makapag tapos ako ng kolehiyo.
I'm so grateful that Marianne and Rebecca came in my life. Kasama ko sila sa apat na taon at hanggang ngayon. Marami akong mga natutunan sa buhay na akala ko kaya ko pala. I used to be an introvert, simula noong dumating ang dalawa ay nabago ang pananaw ko rito.
"Shi-"nagulat ako sa hindi inaasahang pag sulpot ng lalake sa aking harapan. Suot nito ang itim na leather jacket at blue jeans. Kaagad ay wala pa ring kupas ang itsura nito. Wala pa rin talagang pinag bago.
"C'mon, relax lang. Like the old times,"Nakangiti ito na para bang walang nangyare.
Inirapan ko siya at itinabig ang baso niya."Shut up!" irita kong sabi. Nahawa na ako sa mga kaibigan ko kaka ''shut up'' Agad naman siyang napataas ng dalawang kamay. Lumapit naman ang waiter para ayusin ang nagkalat na bubog. Panay lamang ang irap ko sa kaniya dahil sap ag sulpot nito.
"Ang sungit mo pa rin..."aniya. Lakas niya pa rin mang inis, "I wonder kung bakit hindi ka pa nagkaka boyfriend, or nagka boyfriend nga ba ulit?" he chuckled. Sarap niyang pitikin talaga. Andyan na naman ang nakaka matay niyang ngiti.
Doon nag init ang ulo ko at kumulo ang dugo. Ang yabang-yabang nya. Walang kupas. Eh, kung sapakin ko kaya siya ng malaman niya ang sagot sa mga pang aasar niya. Panay lamang ang irap ko sa kaniya na hindi ko lubos maisip kung bakit narito siya "Are you stalking me?!" I'm not sure if he heard me.
Nagulat naman ako ng bigla siyang lumapit sa akin, na kulang na lang ay mag dikit ang mga mukha namin."Don't flatter yourself, darling. Pero sige sasagutin ko ang tanong mo. Oo, I'm stil stalking you," nanatili siyang titig na titig siya sa mga mata ko. Ako naman ay halos maubusan ng hangin.
His dark brown eyes are beautiful. Nakaka akit kung ito ay titigan pa ng mas malapitan. Hindi ko maalis roon ang mga titig ko sa kaniya. Hindi ko namalayan na napahawak na pala ako sa kaniyang d****b. Nakakarupok naman talaga siya. Siguro ay epekto na ito ng wine.
Doon lamang ako natauhan ng ngumisi siya. "Alam mo ikaw, kahit kailan bwesit ka talaga ano? Sa dami ng lugar sa mundo at talagang dito pa talaga?!"nilakasan ko ang tono ng boses ko dahil sa kaba na nadarama.
"Sign na ba iyan nang ka-tandaan at ganyan ka na kung magalit? Wala bang welcome back hug dyan?" aniya.
"Bwesit!" Inirapan ko siya. Binawi ko ang aking kamay sa d****b niya na hindi ko pa pala naalis. Nginitian niya ako ng nakakaloko, kaya panay irap na lamang ako sa kaniya. Nakakainis talaga siya.
"For your information, poging bwesit." he winks as he said that words.
"Yuck! Nasusuka ako, " Hinagod ang aking d****b na aktong nasusuka. Rinig ko ang hagalpak niya na may halong nakakalokong pang aasar.
He even grabs my shoulder to let me face him. I just keep on rolling my eyes. He became serious this time. Ang kauna-unahang beses na nag seryoso siya sa mga titig niya.
"Alam mo ba na may kasabiha na kapag pogi ang kaharap mo sa tuwing masusuka ka, siya ang the one mo, " Taas noo niyang pagmamalaki.
Nang makabawi ay hinawi ko ang mga kamay niya."Kilabutan ka nga. Pogi? Ikaw?"
"Yup. Sa iyo na mismong nanggaling na pogi ako.''
"Let me rephrase it; you're questionable. The fact na taliwas naman sa sinasabi mo. I wonder kung ilang bangko ang kaya mong buhatin..." Dahan-dahan akong lumapit sa kaniya at inilapit ang mukha ko. I bit my lips at binasa ito.
"Woah! Chill, I'm still virgin," Itinaas niya ang kanyang dalawang kamay. Mas lalo akong lumapit at idinikit ang labi sa tainga nya. Humugot ako ng malalim na hininga saka nag salita.
"Virgin ka sa lagay na iyan?" I scoff as I pull off myself.
Nakita ko ang pamumula ng pisngi niya. Na lalo akong tumawa ng malakas. Hindi ko mapigilan ang pag tawa dahil seryoso na itong naka titig sa akin. Noon pa man ay alam kong mas lalo siyang gugwapo. Aaminin kong marupok talaga ako at basta-basta na lamang bibigay.
"W-what?!" Nataranta ako ng lumapit ito sa akin ng dahan-dahan. Ako naman ngayon ang kinabahan sa mga sinabi ko. Rinig ko ang pag lunok sa aking lalamunan.
Unti-unting nag slow mo ang lahat. Wala akong ibang marinig na ingay na kanina lang ay mababakas ang ingay sa buong paligid. Bumilis ang tibok ng puso ko na ngayon lang nangyare sa tanang buhay ko. Bawat hakbang niya ay may kakaibang dulot sa akin. Sa bilis nang tibok ng puso ko ay halos hindi na ako makahinga. Ang mga titig niya, ang bawat mga haplos nya ay lalong nagpa bigat sa puso ko.
He makes me shivers. Para bang may sasabog sa kaibutiran ng aking puso. Lalong nag dulot ng kakaiba nang h***kan niya ako sa labi. Tulala pa rin ako sa ginawa nya at hindi maka kilos. Habang ang ibabang labi niya ang gumagalaw. Tulala pa rin ako sa ginawa niyang pag nakaw ng h***k sa akin. Naramdaman ko na lamang na hinaplos-haplos na niya ang aking braso. His sweet baby scents drive me crazy. Kung mayroon mang nag bago sa kaniya, ay ang pagiging mayabang. Ito na ba ang sign Lord? Final na ‘to? O baka naman bokya na naman at masaktan ulit ako.
The last encounter is a bit awkward. He made me feel like I was the same woman he has met years ago. He thinks he hypnotized me by his aura, but I’m not. Nadala lamang ako ng alak na iniinom ko noon kaya h*****k ako sa kaniya pabalik. Totoo naman takaga iyon, wala na siyang epekto sa akin. Nakalipas na ang maraming taon kaya tiyak ako na wala na talaga ni katiting. "So, what's the plan?" Rebecca asks, nakapangalumbaba ito sa harapan ko na animo’y nakikinig, na ang totoo ay may hawak naman na cellphone sa kanang kamay. Nakakatamad makipag usap sa mga taong hindi mahiwalay sa gadgets. Sarap mag walk-out! But I do not have a choice kundi pagtiyagaan siya dahil siya lamang ang nandito, at wala si Marianne. "I don't know. I had to get away from him again, or worse he would cause troubles. Better yet not too," I sigh. Natatakot
Wherever I go, life always gives spice to my daily living. It builds boundaries yet, the catastrophe is enigmatic. Days have passed on, yet we haven’t spoken to each other. Nasa sala ako at nanonood ng Disney movies na talagang hindi ko piang sasawaang panoorin. Dumaan si Annie sa harapan ko dala-dala ang popcorn na gawa ko kanina lang. She didn’t even attempt to glare in my direction, nor a glimpse of respect by pacing out. Napansin iyon ni Richelle, na abala sapag kuha ng ballpen sa table ng kaniyang opisina ng sumilip siya sa gawi namin. Katabi lang ng opisina niya ang sala, kung saan kami naka pwesto si Annie. When she came back from her office, she had a bunch of papers, books, and articles she’s holding together with her laptop. She has this personality that never asks for help from anyone. Muntik pa nitong masagi ang malaking vase sa gilid.Nag aral ulit siya ng medisina, dahil hindi niya natapos iyon dahil nabuntis siya sa panganay niya.
I narrowed my eyebrow to meet his raging expressionless face. I examined his appearance by simply looking at him from head to toe. Wearing his black clean tuxedo along with a proportional white tie. However, his dominant character seems unpredictable.My senses get back when I heard him cleared his throat, to realize how I was too obvious infront of him. Napaigtad ako ng muli siyang tumikhim bagay na mas lalong nagpabilis sa tibok ng puso ko."Miss, would you mind if I pass?"he asks, Pumikit ito ng mariin na tila ba nauubusan na ng pasensiya. Pag mulat niya ng mata ay hindi pa rin maipinta ang inis. Pwede naman siyang dumaan sa gilid, pero bakit kailangan pang ako ang mag adjust para sa kaniya.Pero imbes pagbigyan ang tinuran niya ay isang malakas na sampal ang iginawad ko sa kaniya. Maski ako ay nagulat sa ginawa kong iyon. Nag tagis ang panga niya sa lakas ng sampal dahilan para mamula ito. Napangiwi siya habang hinihimas ang
I called Callie after kong matapos mag ayos sa sarili. Nag ring naman ito na kaagad niyang sinagot ang tawag ko. I called him in his instagram account because it's only available. Wala rin naman akong number niya."Hey, napatawag ka?" He asks on the other line. Hinahnagos ito na parang ewan.Napakagat labi ako sa aking naisip bago magsalita. "Can we meet? I have a matter to discuss with you," diretsahang sabi ko. I was hoping he agree to see me.Yeah, sure. Just tell me the address, then." ,"Of course. Bye!" Binaba ko agad ang tawag at nilagay sa bulsa ng shoulder bag ko ang phone. I put a powder on my cheek para hindi maghalatang oilg ang mukha ko. Naglagay rin ako ng liptint kaonti saka inayos ang kulot kong buhok at lumabas na sa kwarto.Naabutan kong prenting naka upo si papa at Aaron, na nasa couch at nanonood ng basketball. Naagaw ko ang atensyon nilang dalawa.Hindi pa man ako nakakahawak sa hamba ay tin
I prepared a food for my friends because they visited me today. Ang dalawang ito ay basta nalang sumusulpot na hindi nagsasabi. As I walk in living room, their eyes is on me like I did something terrible by the looks in their eyes seem inevitable. I narrowed my eyebrow in an instance. On the other hand, still holding snacks for them.Marianne and Rebecca accompanied me in mini bar where I place their snacks. Alam ko ang mga tinginan nila sa akin. Umirap ako sa dalawa saka tinalikuran para kumuha ng juice sa ref."Girl, you haven't told us that you have meet the hot guy in town!" Annie said, while giggling."What do you mean by that?"taka ko naman na nagsalin ng juice sa mga baso na nasa tray."Hindi ka talaga nanonood ng balita ano?"Nakapameywang pang sabi ni Marianne.Sumulyap ako kay Callie na naroon sa couch. Komportableng nakasandal ang dalawang balikat sa mahabang couch habang i
Nag ikot-ikot muna ako sa buong sala habang hinihintay si Callie. Mahigit kalahating oras na siya roon sa loob. I saw a large frame of a family. Dalawang batang lalake na parehong nakangiti, hindi malayo ang agwat ng kanilang edad. Pareho silang moreno pero ay isa ay may kasingkitan.Hawak ng ginang ang dalawang kamay ng mga batang lalake sa kaniyang balikat. It shows how much she love them. Bumilis ang puso dahil sa isang tikhim. I suddenly drop the frame on my hands because I got shocked.Litrato ng dalaga at binata na magka akbay sa isa't-isa. Mabilis ko naman itong dinampot ngunit nasugatan lamang ako."S-sorry, I didn't mean to drop it." sabi ko, pisil-pisil ang daliri na nasugatan roon sa bubog. Napasinghap ako sa kaba dahil para akong mauubusan ng dugo kahit maliit lamang iyon.Nilapitan naamn ako ni Callie upang aluhin niya. "Hey, just relax. Let's go in my room. Linisan natin iyan."inalalayan ako ni Callie patungo sa kwarto na sinasabi niya.
I followed him downstairs na kaagad namang nag tayuan ang mga katulong niya. I haven't seen them yesterday. Siguro ay day off nila iyon. Pagalit na niyang hinila ang upuan. Why this man is so arrogant? What's up with him?I grab the chair before he finally pulls it. "I can manage."My eyes got widen when he spoke to me unexpectedly an insulting words. "I wasn't offering you this one, it's for me." aniya, may bahid ng pang aasar.Inirapan ko siya at lumipat sa kabilang chair para doon maupo. "Eh di iyo na. Saksak mo sa baga mo." inis kong sabi sa kaniya. Hindi niya ito pinansinKumuha na ako ng itlog, fried rice at saka longganisa. Nakatitig lamang siya habang kumukuha ako ng pagkain. Para bang ayaw niya akong pakainin sa lagay na iyon. "What?!" hindi ko maiwasang mag tanong."Pray first, before you eat."tipid niyang sabi saka pumikit siya at nag dasal ng lenguwahe na hindi ko maintindihan.Pumikit na rin ako at nag dasal sa aking
It's been days but I haven't seen Callie roaming around. Nakakapanibago. I started building a friendship to him because he has this vibes that could erase the pain in my heart. Matagal na panahon na rin akong hindi nagkaroon ng kaibigan,maliban kay Aaron na naging boyfriend ko noon.Kasalukuyan akong nag aayos ng mga gown nang may pumasok. It's him. Noong isang araw lang ay ngg punta siya rito para mang asar tapos ngayon ay nandito na naman siya.I gave him a deadpan look, my hands is at the back of my waist while looking at him. Nakapamulsa siya habang papalapit sa akin. Hindi niya ako nilulubayan ng mga titig niya. "What? Are you here to insult me again-"hindi pa man matapos ang sasabihin ay niyakap niya ako ng mahigpit.A hug that heaves my heart began racing, thud in my heart become louder and louder. I constantly pushes him, his body is heavy. Wala akong nagawa kundi hayaan siya roon."Stay,"
"Kumain pa kayo ng marami at tiyak na pagod kayo sa biyahe." anang ni Nanay sa amin. Ngumiti ako sa kanya at hinaplos ang mga palad bilang pasasalamat na walang sawa niyang pag aalaga sa amin. Ibang-ibang awra ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. I felt like every move I make, someone is looking at me intensely. Para bang may nagawa akong kasalanan sa taong iyon. "Okay ka lang?" naagaw ang atensyon ko ng hawakan ni Albert ang palad ko. "Uh-huh, sorry. I'm fine. May iniisip lang. Pero ayos lang ako 'wag kang mag alala," wika ko. "Hey, don't force yourself, okay? Makakasama iyan sa kalusugan mo." may bahid na pag aalala sa tono niya. "I won't. Thank you," sabi ko at bumalik na sa pagkain. Ramdam kong nakatitig pa rin sa akin ang kaibigan ni Albert kaya nagmamadali akong tapusin ang pagkain ko dahil hindi ko na kaya. Parang sasabog ang puso ko kapag tumagal
I just watched him monitoring my vital signs. Pinahinga niya ako ng malalim para kuhaan ng respiratory rate. Nang matapos ito ay hinarap niya ako. "May sumasakit pa ba sa iyo?" He asks"Wala naman," sabi ko."I see. If ever something hurt on you, do not hesitate to contact me, okay?""I will," sagot ko. "Uhm, matagal ka na bang doctor sa lugar na ito?""Well, I grew up here so yeah matagal na ako dito.""Ganoon ba? Salamat pala sa pag tyagang alagaan ako kahit hindi ko alam kung paano at bakit ganito ang kinahinatnan ko. Maraming salamat," wika ko."Hmm... You're welcome," aniyaNapalingon kami bigla ng bumukas ang kurtina na nag sisilbing harang sa pagitan ng kuwarto. Pumasok ang batang babae na anak ko raw. "Hello po, Mommy. Dinalhan po kita ng sopa, sabi po ni Nanay ay makakatulong po ito upang mabilis ka pong maka alala," mahabang sabi nito.
"Ma'am, ano ang masasabi niyo tungkol sa kinasasangkutan niyo ngayon? Is this true ma'am?" sunod-sunod na tanong ng reporter."I'm sorry but I don't have to explain anything without my lawyer's consent." I explained to the reporter.Patakbo akong nag tungo aking sasakyan habang hinahabol ako ng mga reporter. Kaagad kong pinapatakbo ang sasakyan ng may humarang sa harapan ko. Thank God I was able to stop the car or else I would get hit in front of me. Nang makitang huminto ako ay tumakbo patungo sa akin ang mga report.I saw Sean, he knocked on my door in a hurry. Binuksan ko ang bintana para marinig siya. "What?!" inis kong tanong."Get out of your car, I'll take you away from here." he said in an authoritative voice.Kaagad naman akong lumabas ng sasakyan at walang tanong na sumakay sa sasakyan niya."Don't worry about your car, someone will pick it." he assures me."T-thanks," sabi ko. "You should have let me deal with them. I can tak
"Kaya mo pa ba?" tanong sa akin ni Marianne. "Of course, ako pa ba?" "Hindi mo na kaya e, "reklamo namam ni Rebecca. "Watch me, I'll prove you guys I'm fine." sabi ko. Naglalakad ako palabas ng bar ng pagiwang-giwang. Ramdam ko ang pag alala nila sa akin mula sa likuran. Ganoon pa man ay pinilit kong mag lakad. "Told you guys, I'm fine-" bago ko pa matapos ang sasabihin ay natisod ako. My friends panicked, and didn't even know what to do. I pulled myself up but I couldn't because of my weight. I gained so much weight weeks after Sean and I got separated. Ibinuhos ko na lang sa pag kain ang sakit na nadarama ko. Pero kahit anong gawin ko ay masakit pa rin sa parte ko. "Leave her, I'll take her home," anang boses. My heart beat fast, I couldn't breathe properly as I heard that voice I was longing for. Kahit hindi ko man makita ng buo ang kanyang mukha, I know who he is. "Bye, Syd. Mauna na kami."paalam ng
"Iiyak mo lang anak, mahirap kapag kinimkim mo ang sakit. Baka saan pa mapunta 'yan." ani mama. Pumasok ito sa kwarto ko. Hinayaan ko lamang na nakabukas ito at lahat ay pwedeng pumasok. "A-akala ko iba siya, akala ko masaya lang kami na magkasama." "Alam anak, ang pag ibig ay hindi ganyan. Mayroong saya, lungkot at pait. Parte 'yan ng buhay. Masakit oo. Pero hindi laging masaya ang buhay. Bawat problema ay may solusyon, napag uusapan." "Hindi ko pa kaya, ma." "Eh 'di hindi kaya. Huwag pilitin. Hayaan mong ang panahon ang mag desisyon para sa inyo, dahil alam naman natin na hindi natin ito hawak." Niyakap ako ni mama at hinagod ang likuran ko. Ramdam kong nahihirapan rin siya na makita akong ganito. She always see me as one of her bravest daughter. A fighter. Iniwan na ako ni mamasa kwarto ko at hinayaan akong mapag isa. Nagpapasalamat ako na walang nag balak istorbohin ako sa aking pag pahinga. Kaagad kong na
Narito ako ngayon sa gender reveal party ng pinsan kong si Sam. Napaaga lamang ako dahil wala naman akong ginagawa sa ngayon. Marami na rin ang mga dumalo.Mga bigating tao ang nag puntahan. Nasa kwarto niya ako, naupo muna dahil medyo nahihilo nga ako kanina pa. Dumadalas ang pag sakit ng ulo ko. Nitong nakaraan ay medyo na stress ako sa trabaho. Gusto ko muna isara ang shop, pero paano ko pasasahurin ang mga empleyado ko."Hi! Okay ka lang?" tanong ni Sam. Kakapasok niya lamang. May bitbit itong tubig."Yep. Okay naman na." wika ko."Good. Tara sa labas at ipakikilala kita sa magiging ama ng anak ko." She held my wrists."Hey, babe." tawag niya sa lalake. Base sa tindig at tikas nito ay paniguradong guwapo ito at karapat dapat sa pinsan ko." dagdag pa niya.Bumilis ang kabog ng puso ko ng lumingon ito sa akin. Nagulat rin siya ng makita ako. Habang si Sam naman ay nakangiti lamang rito."Anong ginagawa mo-" hindi ko natapos an
"Aalis ka?" tanong ko kay Sean. Naka bihis ito nang pang alis."Yeah. I have meetings with a friend," aniya habang inaayos ang necktie."Sino?" I asks curiously,"Don't worry baby, everything is fine. It's just a friend." he said, assuring me that there is nothing to be worry about."Uh-huh, what time ka uuwi?""I'll text you when I come home. I have to go baby," nagmadali itong kinuha ang susi ng kaniyang sasakyan.Naiwan naman akong nakatulala sa kama namin. Naging maayos naman ang lahat at bumalik na kami sa dati niyang masyon. Madalas kong mapanaginipan si manang tungkol sa nangyare sa kaniya. But she didn't have justice for her. Not yet. Masyadong mailap ang mga taong 'yon.Kung may magagawa lamang ako, handa akong mag bigay ng hustisya para kay manang. Pero ano naman ang kaya kong gawin, ni wala akong sapat na lakas para tulungan siya.
"Good morning," bati ko sa kanya."Hmm...Good morning baby,""Bangon ka na nag luto ako ng breakfast natin,""Your lips is my breakfast baby, I don't need anything except yours." hirit niya."Sus. Ikaw talaga kung anu ano pinag sasabi mo halika na at lalamig na 'to oh."Instead he pulls me closer to him and showered his kisses. Napakagat labi ako dahil sa kilig. Hindi ko maiwasang hindi matuwa lalo na ng maalala ko kung paano siya mag propose sa akin. Isang linggo na rin ang nakalipas at nag pasya na sa mismong bahay ko nalang kami tumira. Naroon ang mga tauhan niya sa mansyon sila ang nag babantay roon."How's your sleep?" I ask him habang naglalagay ng kanin sa plato niya. Naglagay rin ako ng chicken nuggets, fried egg and hotdog."Good. Heaven. ""Pinag sasabi mo dyan?" natatawa kong tanong"I am at peace when I sleep n
"Manang! Asan ka?!" natataranta kong tanong ng magising ako. Bigla akong mag panic sa hindi malaman. Sariwa pa rin sa akin ang mga alala ay pangyayare kagabi.Kaagad akong bumaba at nag tungo sa sala para silipin si manang ngunit bumungad sa akin ang mga nagkalat na gamit sa sala. Hinahanp ko kaagad si manang pero wala ito sa sala, sa banyo pati sa kusina. Lumabas ako para silipin siya at hindi ako makapaniwala na naroon siya sa mga paso, sa gilid wala ng buhay. Naliligo sa sariling dugo napatakip ako ng bibig sa pagkabigla."Manang! Gumising ka manang!" tanging sigaw ko na lamang. Pinilit ko siyang niyugyog pero wala na talaga. Patakbo akong nag tungo sa loob para tunawa ng ambulansya at mga pulis.Wala ako sa katinuan habang tumatawag sa mga ito. Nanginginig ang buo kong katawan. Para akong lantang gulay ng dumating ang mga pulis at ambulansya while they were interviewing me I wasn:t at my sense. I know they notice