Novels by Inkfusion

"Kumain pa kayo ng marami at tiyak na pagod kayo sa biyahe." anang ni Nanay sa amin. Ngumiti ako sa kanya at hinaplos ang mga palad bilang pasasalamat na walang sawa niyang pag aalaga sa amin. Ibang-ibang awra ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. I felt like every move I make, someone is looking at me intensely. Para bang may nagawa akong kasalanan sa taong iyon. "Okay ka lang?" naagaw ang atensyon ko ng hawakan ni Albert ang palad ko. "Uh-huh, sorry. I'm fine. May iniisip lang. Pero ayos lang ako 'wag kang mag alala," wika ko. "Hey, don't force yourself, okay? Makakasama iyan sa kalusugan mo." may bahid na pag aalala sa tono niya. "I won't. Thank you," sabi ko at bumalik na sa pagkain. Ramdam kong nakatitig pa rin sa akin ang kaibigan ni Albert kaya nagmamadali akong tapusin ang pagkain ko dahil hindi ko na kaya. Parang sasabog ang puso ko kapag tumagal

I just watched him monitoring my vital signs. Pinahinga niya ako ng malalim para kuhaan ng respiratory rate. Nang matapos ito ay hinarap niya ako. "May sumasakit pa ba sa iyo?" He asks"Wala naman," sabi ko."I see. If ever something hurt on you, do not hesitate to contact me, okay?""I will," sagot ko. "Uhm, matagal ka na bang doctor sa lugar na ito?""Well, I grew up here so yeah matagal na ako dito.""Ganoon ba? Salamat pala sa pag tyagang alagaan ako kahit hindi ko alam kung paano at bakit ganito ang kinahinatnan ko. Maraming salamat," wika ko."Hmm... You're welcome," aniyaNapalingon kami bigla ng bumukas ang kurtina na nag sisilbing harang sa pagitan ng kuwarto. Pumasok ang batang babae na anak ko raw. "Hello po, Mommy. Dinalhan po kita ng sopa, sabi po ni Nanay ay makakatulong po ito upang mabilis ka pong maka alala," mahabang sabi nito.

"Ma'am, ano ang masasabi niyo tungkol sa kinasasangkutan niyo ngayon? Is this true ma'am?" sunod-sunod na tanong ng reporter."I'm sorry but I don't have to explain anything without my lawyer's consent." I explained to the reporter.Patakbo akong nag tungo aking sasakyan habang hinahabol ako ng mga reporter. Kaagad kong pinapatakbo ang sasakyan ng may humarang sa harapan ko. Thank God I was able to stop the car or else I would get hit in front of me. Nang makitang huminto ako ay tumakbo patungo sa akin ang mga report.I saw Sean, he knocked on my door in a hurry. Binuksan ko ang bintana para marinig siya. "What?!" inis kong tanong."Get out of your car, I'll take you away from here." he said in an authoritative voice.Kaagad naman akong lumabas ng sasakyan at walang tanong na sumakay sa sasakyan niya."Don't worry about your car, someone will pick it." he assures me."T-thanks," sabi ko. "You should have let me deal with them. I can tak

"Kaya mo pa ba?" tanong sa akin ni Marianne. "Of course, ako pa ba?" "Hindi mo na kaya e, "reklamo namam ni Rebecca. "Watch me, I'll prove you guys I'm fine." sabi ko. Naglalakad ako palabas ng bar ng pagiwang-giwang. Ramdam ko ang pag alala nila sa akin mula sa likuran. Ganoon pa man ay pinilit kong mag lakad. "Told you guys, I'm fine-" bago ko pa matapos ang sasabihin ay natisod ako. My friends panicked, and didn't even know what to do. I pulled myself up but I couldn't because of my weight. I gained so much weight weeks after Sean and I got separated. Ibinuhos ko na lang sa pag kain ang sakit na nadarama ko. Pero kahit anong gawin ko ay masakit pa rin sa parte ko. "Leave her, I'll take her home," anang boses. My heart beat fast, I couldn't breathe properly as I heard that voice I was longing for. Kahit hindi ko man makita ng buo ang kanyang mukha, I know who he is. "Bye, Syd. Mauna na kami."paalam ng

"Iiyak mo lang anak, mahirap kapag kinimkim mo ang sakit. Baka saan pa mapunta 'yan." ani mama. Pumasok ito sa kwarto ko. Hinayaan ko lamang na nakabukas ito at lahat ay pwedeng pumasok. "A-akala ko iba siya, akala ko masaya lang kami na magkasama." "Alam anak, ang pag ibig ay hindi ganyan. Mayroong saya, lungkot at pait. Parte 'yan ng buhay. Masakit oo. Pero hindi laging masaya ang buhay. Bawat problema ay may solusyon, napag uusapan." "Hindi ko pa kaya, ma." "Eh 'di hindi kaya. Huwag pilitin. Hayaan mong ang panahon ang mag desisyon para sa inyo, dahil alam naman natin na hindi natin ito hawak." Niyakap ako ni mama at hinagod ang likuran ko. Ramdam kong nahihirapan rin siya na makita akong ganito. She always see me as one of her bravest daughter. A fighter. Iniwan na ako ni mamasa kwarto ko at hinayaan akong mapag isa. Nagpapasalamat ako na walang nag balak istorbohin ako sa aking pag pahinga. Kaagad kong na

Narito ako ngayon sa gender reveal party ng pinsan kong si Sam. Napaaga lamang ako dahil wala naman akong ginagawa sa ngayon. Marami na rin ang mga dumalo.Mga bigating tao ang nag puntahan. Nasa kwarto niya ako, naupo muna dahil medyo nahihilo nga ako kanina pa. Dumadalas ang pag sakit ng ulo ko. Nitong nakaraan ay medyo na stress ako sa trabaho. Gusto ko muna isara ang shop, pero paano ko pasasahurin ang mga empleyado ko."Hi! Okay ka lang?" tanong ni Sam. Kakapasok niya lamang. May bitbit itong tubig."Yep. Okay naman na." wika ko."Good. Tara sa labas at ipakikilala kita sa magiging ama ng anak ko." She held my wrists."Hey, babe." tawag niya sa lalake. Base sa tindig at tikas nito ay paniguradong guwapo ito at karapat dapat sa pinsan ko." dagdag pa niya.Bumilis ang kabog ng puso ko ng lumingon ito sa akin. Nagulat rin siya ng makita ako. Habang si Sam naman ay nakangiti lamang rito."Anong ginagawa mo-" hindi ko natapos an

Tinakbo ko ang kahabaan ng hagdan paakyat sa classroom namin. I was thankful that the teacher wasn't here yet. All my classmates are looking at me habang inaabot ang notes ko kay Liam. I just give them a small smile, sakto namang dumating ang teacher namin sa Filipino. Ang bilis ng buwan, September ka agad. Parang kailan lang kami nag enroll ni Liam. "Ma'am, ito na po ang gawa ko, " sabi ko, "Ito rin po kay Liam," Inabot ko sa kaniya ang notebook ni Liam, tinitigan niya lamang ako at ngumiti, ganoon rin ang ginawa ko. Kinawayan ko lamang si Liam ng maka balik ako sa puwesto ko. "Hindi tayo nag sabay pumasok. Ang daya mo naman." "Sorry, may pina deliver kasi sa akin na itlog ng tray, biglaan din kasi."

We decided to buy some bread here at tinapay ni Mikay. Isa ito sa pinaka paborito ni Liam. Pero ako? Hindi ko alam, hindi naman ako mahilig kumain kaya siguro ganito ako payat. O sadyang wala lamang kaming pambili ng pagkain. Lumaki akong mahirap sa kamay ng aking lola. Bumalik na si Liam sa puwesto namin na may dalang balot ng tinapay na inoder niya sa counter. Puwede kaming tumambay dito sa bakery hangga’t gusto namin basta mayroon kaming biniling tinapay or ahit sofdrinks man lang. "Oh, kainin mo na, lalamig na 'yan," aniya sabay abot sa akin ng tinapay at coke. Kinuha ko ito sa kaniya nang makaupo ito sa tabi ko. "Ito na nga e," sagot ko. Kinain ko naman agad ang tinapay na binili niya para sa akin. Ganoon din siya. Si Liam ay matalik kong kaibigan. Elementary pa lamang ay kami na

Nakaupo lamang ako sa batuhan sa ilalim ng puno ng mangga, kung nasaan ang malalaking bato na napapalibutan ng mga kahoy na matatayog katulad ng munting mangangarap. nagsisilbing silungan sa tuwing umuulan. Silungan ng mga basang sisiw na kagaya ko. Marahil Naging puwesto ko ito simula nang mag enrolled ako bilang grade 7 student ngayon lamang taon na ito. Sa bawat patak ng ulan, sa bawat hagupit ng bagyo, dala man ay unos, kailanman ay hindi naging hadlang ang pagsuko. Ngunit sumasagi sa aking isipan kailan ba dapat sumuko? Kailan ba dapat magpatuloy? May batayan pa para dito? Dalawang buwan pa lamang simula ng pumasok ako rito ay nakahanap kaagad ako ng puwesto na para sa akin lamang. Hindi ako sanay makipag usap sa ibang tao, natatakot akong mahusgahan sa paraan na hindi ko alam ang g